Ghold

Βρετανοί. Τριάδα στα τύμπανα, το μπάσο και την κιθάρα με βοήθεια στις φωνές από όλους. Paul Antony, Al Wilson και Oliver Martin. Στις ηχογραφήσεις ασχολούνται όλοι με λίγο απ’ όλα! Τους ακούσαμε και του είδαμε πρόσφατα στο Fraternity Of Sound Festival. Για την ακρίβεια ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο τον νέο τους δίσκο (αυτόν εδώ δηλαδή). Το “Stoic” ουσιαστικά παρουσιάστηκε στην Αθήνα και μας πήρε τ’ αυτιά. Όπως ξαναέγραψα είναι ένα κακάσχημο και κακοτράχαλο επιθετικό sludge, το οποίο όμως έχει πολλές αλλαγές ρυθμού και ταχύτητας. 

Περιστασιακά ακούγονται και σαν τους Big Business, δηλαδή το εναρκτήριο "Nothing Dreamt" είναι σαν να το έγραψαν αυτοί. Μέσα σε όλο το θόρυβο, την βρομιά και την επιθετικότητα έχουν πολλά αργά και ατμοσφαιρικά σημεία και παραδόξως παρουσιάζουν, κάπου πίσω κρυμμένη, μια δόση ψυχεδέλειας. Στους παλιότερους δίσκους διέκρινες λίγο παραπάνω το doom. Τώρα, δεν λείπει εντελώς, αλλά δεν είναι ο ήχος που διακρίνει αυτή την κυκλοφορία. To "Ruptured Earth (Head In Sand)" είναι όλα τα λεφτά. Μιλάμε για κομματάρα. Έχει θόρυβο και εξαιρετικούς πειραματισμούς. Έχει βάθος και τεράστιο όγκο. Έχει όλη την εξέλιξη της μπάντας. Δείχνει πως από τους προηγούμενους δίσκους αναδύθηκαν και τελειοποίησαν τον ήχο τους. Αυτή η σύνθεση παίρνει άριστα. Αν όλα τα κομμάτια πλησίαζαν αυτό, τότε θα μιλάγαμε για ένα αριστούργημα. Τα "Skhul V" και "Skhul VI" θυμίζουν τους Melvins αρκετά. Έχουν μια επαναστατική ροπή και κατέχουν αρκετές noise-rock πινελιές. Είναι κατα βάθος θυμωμένα. Το πρώτο αργό και πιο βατό σε χτυπάει  δυνατά και σε βασανίζει. Το δεύτερο πιο γρήγορο και πιο έντονο, υπεργεμάτο και άγριο σε δέρνει και σε αφήνει ήρεμα να σκεφτείς τι σου έκανε νωρίτερα!

Το όμορφο του δίσκου είναι ότι έχει μεγάλη ποικιλία. Έχει επιθετικές τάσεις, αλλά σε φάσεις γίνεται πειραματικά υπνωτικό. Δεν είναι δα και πρωτοπόροι, αλλά βγάζουν ένα διαφορετικό συναίσθημα με τα τραγούδια τους. Είναι αρκετά ενδιαφέρον να αφεθείς στις συνθέσεις τους. Δεν θα χάσεις.

Bandcamp