Ανασκόπηση 2014: Punk / Hardcore / Metalcore
Χωρίς να έχουμε αμέτρητες καλές κυκλοφορίες, συγκεντρώσαμε τις πιο ξεχωριστές, που μας κράτησαν την καλύτερη συντροφιά μέσα στο 2014
Από τους Nτίνο Παυλίδη, Ιάσονα Τσιμπλάκο, Αντώνη Τζιράκη, 22/12/2014 @ 10:43
Συνηθίζω να μακρηγορώ σε κάτι τέτοιους προλόγους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα τέτοιο άρθρο, σε ένα μουσικό είδος που αγαπώ, που χρόνια παρακολουθώ και που σε πολύ μεγάλο βαθμό με έχει καθορίσει σαν άνθρωπο, γενικά, ως προς την πολιτική μου σκέψη και δράση, τις κοινωνικές μου ανησυχίες και οπωσδήποτε την προσωπική μου ζωή. Επειδή, όμως, οι καιροί αλλάζουν και αλλάζουμε κι εμείς μαζί, φέτος προσπαθούμε ως Rocking.gr να δώσουμε έναν νέο αέρα στις ανασκοπήσεις μας, με ένα κάπως πιο συγκρατημένο -αλλά ταυτόχρονα ολοκληρωμένο με τον δικό του τρόπο- περιεχόμενο.
Έτσι, θα επιλέξω κι εγώ να είμαι πιο λακωνικός και, ως μια σατανική τριάδα, θα σας παρουσιάσουμε σε αυτές εδώ τις γραμμές τις πιο δυνατές και έντονες στιγμές που εντοπίσαμε το 2014 στο ευρύτερο punk και hardcore μουσικό στερέωμα, μέσα από κάποιες κατηγορίες που, ενώ δεν έχουν και τόσο ξεκάθαρα διαχωριστικά όρια, βοηθούν στην στοιχειώδη οργάνωση ενός είδους που ετησίως γεννά αμέτρητα νέα συγκροτήματα και δίσκους. Η παρακάτω διαδρομή μπορεί να παραλείπει κάποια μεγάλα ονόματα που επανήλθαν με νέα album μέσα στο προηγούμενο έτος, αλλά δεν παύει να είναι απολαυστική, αναμφισβήτητα ποιοτική και ικανή να σας ταξιδέψει μέσα από σταθμούς, ονόματα και κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν αυτήν την στιγμή στο παγκόσμιο underground.
Η αλήθεια είναι ότι το punk, κυρίως τελευταία, έχει γίνει κάπως περίπλοκο και πιο σύνθετο, και λίγοι πλέον περήφανοι σημαιοφόροι κρατάνε ψηλά το λάβαρο των τριών συγχορδιών, του απλού drumming και των -σχεδόν- ζωντανών παραγωγών.
1. Οι Αμερικανοί The Estranged, λοιπόν, παίζοντας απλά σκοτεινό punk rock με γερές τζούρες post-punk αλλά και παλιακού κλασικού rock, έκαναν το «τρία στα τρία» στην δισκογραφία τους και μας προσέφεραν με χαρακτηριστική ευκολία τον καλύτερο μάλλον -ομότιτλο- δίσκο της χρονιάς.
2. Στον ίδιο περίπου ήχο, αλλά φανερά πιο σκοτεινοί και σαν βγαλμένοι από τα '80s, έσκασαν από το πουθενά οι Γάλλοι Litovsk με το πρώτο demo τους για να κάνουν την έκπληξη και να κερδίσουν επάξια το βραβείο της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας.
3. Οι Γερμανοί Hysterese με τον ομώνυμο δίσκο τους μας χάρισαν πανέμορφες στιγμές μέσα από ένα μοναδικό punk rock που ξεχωρίζει για τους μοντέρνα και ρομαντικά μηδενιστικούς του στίχους, τα πολλαπλά φωνητικά και φυσικά κάποια hits που ροκάρουν και χορεύονται ανελέητα.
4. Σε πιο κλασική συνταγή, οι Καναδοί Bishops Green έπαιξαν αγνό, αληθινό και αξιοπρεπέστατο Oi! στο πρώτο τους άλμπουμ "Pressure", θυμίζοντάς μας με φανταστικά φωνητικά και πιασάρικα refrain μεγάλες αγάπες της παλιάς βρετανικής σκηνής.
5. Τέλος, το προσωπικό ντεμπούτο του frontman των αγαπημένων μας Σουηδών Masshysteri, Hurula, με τον εξωφρενικό τίτλο "Vi Ar Manniskorna Vara Foraldrar Varnade Oss For", στάθηκε πολύ πιο πάνω από όλες τις προσδοκίες και συστήνεται ανεπιφύλακτα στους fan των Vanna Inget, Terrible Feelings και του σχετικού σκανδιναβικού -σχεδόν pop- ήχου.
Σε μεγαλύτερες ταχύτητες, πιο γκαζωμένα και πιο βρώμικα ηχοχρώματα, η φετινή χρονιά είχε πραγματικά πολλά να πει, μέσα από συγκροτήματα με κοινές συνιστώσες αλλά και διαφορετικές επιρροές από screamo και hardcore punk μέχρι garage και heavy metal ήχους.
1. Σε hardcore punk background είχαμε τους Night Fever στο "Vendetta" να σπέρνουν τον πανικό στο διάβα τους, με τεράστια riff, επιθετικό attitude, και τσαμπουκαλεμένα φωνητικά να κορυφώνουν και να λυγίζουν ανά σημεία σε heavy metal ξεσπάσματα.
2. Οι κοπελιές White Lung υπήρξαν μαγευτικές με τον μοναδικό τους ήχο να είναι ταυτόχρονα σκληρός αλλά και «ραδιοφωνικός» και το "Deep Fantasy" να ξεπερνάει τελικά οποιαδήποτε προηγούμενη δουλειά τους.
3. Η αποκάλυψη του φετινού έτους ήταν αδιαπραγμάτευτα οι τρελιάρηδες Hank Wood & The Hammerheads από την Νέα Υόρκη, παίζοντας στο "Stay Home!!" βρώμικο garage / surf punk με πλήκτρα, extra κρουστά και τέρμα αλήτικη φωνή.
4. Το μεταλλάδικο rock 'n' roll των σατανάδων Midnight ήταν επίσης απολαυστικό στην καλύτερη δισκογραφική τους στιγμή μέχρι τώρα, με τίτλο "No Mercy For Mayhem".
5. Σε πολύ πιο σκοτεινό φόντο, η μελαγχολική, επική και κάπως επαναστατική μουσική των -δυστυχώς διαλυμένων πλέον- We Came Out Like Tigers στην screamo δισκάρα τους "Ever-Crushed At Pecket's Well", ήταν απλά καθηλωτική!
Check also: Οι Μαδριλένοι Accidente συμπληρώνουν την εξάδα με το καταπληκτικό "Amistad Y Rebelion", παίζοντας μελωδικό punk rock με εκπληκτικά φωνητικά, γρήγορο drumming, και όμορφο αναρχικό στίχο.
Συνεχίζοντας σε λίγο πιο «κρυστάλλινες» παραγωγές, ογκώδεις ηχογραφήσεις, και extreme καταστάσεις, για άλλη μια φορά υπήρξαν μπάντες, στούντιο και δισκογραφικές που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον.
1. Το πολυαναμενόμενο comeback της extreme ορχήστρας των United Nations, που πλέον απαρτίζεται και από μέλη των Pianos Become The Teeth, στο άλμπουμ "The Next Four Years", ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε, συνδυάζοντας screamo, post-hardcore και powerviolence επιρροές μέσα από μια χαοτική ατμόσφαιρα έντονων συναισθημάτων.
2. Πολύ φρέσκο και εκρηκτικό ακούστηκε και το "From Parts Unknown" των Every Time I Die που τρεμόπαιξε αριστοτεχνικά ανάμεσα στο μοντέρνο hardcore και το mathcore.
3. Οι Αμερικανοί Trap Them από την μεριά τους, για μία ακόμη φορά αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον κορυφαίο στο είδος Kurt Ballou, από τις τάξεις των Converge, και να τα γαμήσουν όλα με το πωρωτικό τους μεταλλικό χαός "Blissfucker".
4. Από τις στάχτες των εξαιρετικών Gaza, οι Cult Leader έκαναν φέτος το μπαμ στον χώρο του ακραίου heavy hardcore ήχου, με το ντεμπούτο "Nothing For Us Here" να περιλαμβάνει την σαπίλα και την βρωμιά του sludge, όπως και την βία και ακρότητα του grind.
5. Από τους παλιούς, οι Ringworm απέδειξαν περίτρανα πως η μπογιά τους ακόμα καλά κρατεί, με το "Hammer Of The Witch" να παίζει άτακτα μεταξύ hardcore και thrash μέσα από ένα εξαιρετικά βαρύ και σατανικό κλίμα, ενώ δεν δίστασαν παράλληλα να μας πουν και δυο λόγια για το άλμπουμ στην ακόλουθη συνέντευξη που κάναμε μαζί τους.
Check also: Εξαιρετικά δείγματα είχαμε, επίσης, από τους σχετικά νέους Γερμανούς Svffer με το καλοπαιγμένο τους grindcore στο άλμπουμ "Lies We Live". Οι Martyrdod παρουσίασαν ένα καλύτερο πρόσωπο στο "Elddop" με το επικό τους crust να διχάζει και οι Code Orange κέρδισαν media και charts με το βαρύ και κάπως industrial "I Am King".
Παραδοσιακά, κάθε χρονιά υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που πραγματικά «δίνουν πόνο», όπως χαρακτηριστικά λέμε. Τα κομμάτια τους ξεχειλίζουν συναισθήματα, πάθος και πολλές φορές σε καθηλώνουν σαν αληθινά δράματα.
1. Με τον τρίτο τους δίσκο, οι La Dispute -πιο ώριμοι από ποτέ- επιστρέφουν με άλλον έναν εξαιρετικό concept δίσκο, επιβεβαιώνοντας πόσο μεγάλοι καλλιτέχνες είναι. Βάζοντας λίγο φρένο στον σπαραγμό και την "υπερβολή" που χαρακτήριζε τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, το "Rooms Of The House" ναι μεν φαίνεται πιο κατασταλαγμένο στο πιο ώριμο πρόσωπο της μπάντας, αλλά το συναίσθημα είναι πάντα εκεί.
2. Νέοι στο χώρο, αλλά με πολύ μέλλον μπροστά τους, οι folk-punkηδες The Smith Street Band από την Αυστραλία έρχονται οπλισμένοι με μελωδιάρες, προφορές και -προπαντός- στιχάρες. Στο "Throw Me In The River" ακολουθούμε τον Wil Wagner και την παρέα του σε ένα άκρως συναισθηματικό ταξίδι, το όποιο ναι μεν είναι άβολα relatable, αλλά από την άλλη είναι και παραδόξως λυτρωτικό.
3. Ολικό make-over από τους Pianos Become The Teeth, οι οποίοι από τα πρωτόσκαλα της σύγχρονης screamo σκηνής, αποφάσισαν να παρατήσουν τα core-ιλίκια και να το γυρίσουν σε πιο μελωδικές φόρμες, σε φάσεις ακροβατώντας έντονα με το post-rock. Εδώ τους αναφέρουμε ελέω προϊστορίας, αλλά στην ουσία δεν έχουν θέση. Πανέμορφος δίσκος το "Repine". Έντονος και συναισθηματικά φορτισμένος.
4. Με ένα comeback από το πουθενά (είχαν να βγάλουν δίσκο από το 2005), οι Lagwagon, αποδεικνύουν με το "Hang" πως παρά τα 25 χρόνια στην πλάτη τους, το έχουν ακόμα και αδυνατούν να κυκλοφορήσουν έστω και μέτριο punk rock δίσκο. Γεμάτο με μεταλλικές φόρμες αλλά και σκεπτόμενους στίχους, οι Lagwagon μας προσέφεραν έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014. Ειδική μνεία να γίνει για το "One Last Song", κομμάτι γραμμένο για τον αδικοχαμένο Tony Sly των No Use For A Name.
5. Τέσσερα LP μέσα, και με το "Rented World" οι Menzingers έχουν επισήμως βρει την ταυτότητα τους. Όμορφο storytelling μέσα από μελωδικό punk rock. Για να πούμε την αλήθεια, ο φετινός δίσκος πάσχει λίγο από comfortzoneness, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι πανέμορφος. Πιασάρικα hits, όμορφες διφωνίες και μία δακρύβρεχτη μπαλάντα, περίπου όλα πασπαλισμένα με το χαρακτηριστικό τσαγανό της μπάντας. Αν το προπέσρινο "On The Impossible Past" δεν ήταν αρκετό να σου τραβήξει την προσοχή, έχεις άλλη μία ευκαιρία.
Check also: Αρκετά πιο σκληροί από τους προαναφερθέντες, αλλά εμφανώς κινούμενοι στο post-hardcore φάσμα, με εξαιρετικές μελωδικές συνθέσεις, screams για φωνητικά, και ξεσηκωτικά refrain που σε κάνουν να αγκαλιάσεις τον διπλανό σου, ήταν οι The Ghost Inside, με το "Dear Youth" να δημιουργεί πολλούς νέους οπαδούς.
Σε πιο metal κατατόπια, στο metalcore και το deathcore, σημειώθηκε μια πραγματικά εντυπωσιακή και εμπνευσμένη χρονιά με έντονα χαρακτηριστικά την αλλαγή, την εξέλιξη και την ανανέωση.
1. Ποιός να περίμενε πως οι Architects θα επέστρεφαν μετά το εξαιρετικό "Daybreaker", με κάτι ακόμα πιο δυνατό; Μάλλον κανείς, γι' αυτό και οι Βρετανοί βάλθηκαν να μας επιβεβαιώσουν το πόσο μεγάλη μπάντα είναι, κυκλοφορώντας το "Lost Forever // Lost Together" που δικαίως από την αρχή της χρονιάς θεωρείται ο καλύτερος metalcore δίσκος του 2014.
2. Οι μοναδικοί που κατάφεραν να τους κοντράρουν στα ίσια είναι οι Unearth, με τον πιο επιθετικό και τεχνικό δίσκο που δημιούργησαν ποτέ, το διαολεμένο "Watchers Of Rule" που είναι τουλάχιστον ένα σκαλί πιο πάνω από ό,τι έχουν μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει.
3. Αυτοί που στοιχημάτισαν φέτος και ευτυχώς πήραν νικηφόρο αποτέλεσμα καταπιάστηκαν με το deathcore. Οι Chelsea Grin από την μία, επέτρεψαν στον νέο τους κιθαρίστα Jason Richardson να αναλάβει τις συνθέσεις της μπάντας, και εκείνος με την σειρά του τους βοήθησε να γράψουν τον πιο ολοκληρωμένο και ατμοσφαιρικό δίσκο τους, "Ashes To Ashes".
4. Από την άλλη, οι Suicide Silence, μετά τον χαμό του Mitch Lucker, συνέχισαν να υπάρχουν με νέο frontman τον Eddie Hermida -και με την κυκλοφορία τους "You Can't Stop Me" δηλώνουν ευθαρσώς πως τίποτα πλέον δεν τους σταματά.
5. Οι Darkest Hour, μπορεί πλέον να απέχουν πολύ, ηχητικά, από αυτό που υπήρξαν στο παρελθόν, ποιοτικά όμως παραμένουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο με τον εξαιρετικό ομότιτλο δίσκο τους, "Darkest Hour", να επιβεβαιώνει άνετα το γεγονός αυτό.
Check also: Οπωσδήποτε δώστε βάση και στους Of Mice & Men, που με το "Restoring Force", καταφέρνουν επάξια να ενταχθούν στην ελίτ του metalcore στερεώματος.
Στα δικά μας λημέρια, αν και εμφανώς κουρασμένη σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια, η ελληνική σκηνή παρουσίασε και πάλι ένα θαυμάσιο πρόσωπο τόσο με κάποιες παλιές και σταθερά καλές μπάντες όσο και με νέες και πολλά υποσχόμενες.
1. Οι Bandage, όσο κι αν κάποιοι αναφέρουν ότι αυτό που παίζουν είναι ξεπερασμένο, αποτελούν μία από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες των τελευταίων χρόνων. Το "North By Northeast" το αποδεικνύει αυτό ξεκάθαρα, και κρατούν ακόμη «hot» σε παγκόσμια κλίμακα τον καλιφορνέζικο punk rock ήχο.
2. Οι Καταχνιά, όπως όλα δείχνουν, πάνε να γίνουν οι Χάσμα της δεκαετίας που διανύουμε. Τα live τους γεμίζουν ασφυκτικά, ο κόσμος αποστηθίζει τους στίχους τους και το ομώνυμο άλμπουμ τους έχει κερδίσει σύσσωμο το punk και metal κοινό του ελληνικού underground.
3. Οι Αθηναίοι Lifewreck επανήλθαν δυναμικά κυκλοφορώντας ένα 7" οδοστρωτήρα, με τίτλο "Aggravation", παίζοντας λυσσασμένο fastcore / powerviolence με βρώμικη παραγωγή, delay στα φωνητικά και αρνητικά χρωματισμένους στίχους.
4. Από Αθήνα, επίσης, το "Καμιά Πατρίδα" των Junkheart, με βασικούς πυρήνες μέλη των ska ηρώων Kill The Cat, ξεχώρισε για το μελωδικό punk rock του, τους ειλικρινείς του στίχους, όπως επίσης και τα ακουστικά κομμάτια που κλείνουν πολύ όμορφα τον δίσκο.
5. Οι Kamikazi από τον Βορρά, έπαιξαν σωστότατο rock 'n' roll / motor punk στην πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, το demo με τίτλο "Bastard Sounds", θυμίζοντάς μας τους Zeke, τους Burning Leather, αλλά και μια βρώμικη και πιο γρήγορη εκδοχή των Motorhead.
Check also: Οι Hellstorm με ένα ομώνυμο 7", οι Procrastinate με το EP "Subjugated Herd", οι Gutter με επίσης νέο 7" και οι Dirty Wombs με το άλμπουμ "Opposite Flow" αποτέλεσαν, επίσης, κάποιες ακόμη αξιόλογες φετινές προσπάθειες από τα μέρη μας.
Έτσι, θα επιλέξω κι εγώ να είμαι πιο λακωνικός και, ως μια σατανική τριάδα, θα σας παρουσιάσουμε σε αυτές εδώ τις γραμμές τις πιο δυνατές και έντονες στιγμές που εντοπίσαμε το 2014 στο ευρύτερο punk και hardcore μουσικό στερέωμα, μέσα από κάποιες κατηγορίες που, ενώ δεν έχουν και τόσο ξεκάθαρα διαχωριστικά όρια, βοηθούν στην στοιχειώδη οργάνωση ενός είδους που ετησίως γεννά αμέτρητα νέα συγκροτήματα και δίσκους. Η παρακάτω διαδρομή μπορεί να παραλείπει κάποια μεγάλα ονόματα που επανήλθαν με νέα album μέσα στο προηγούμενο έτος, αλλά δεν παύει να είναι απολαυστική, αναμφισβήτητα ποιοτική και ικανή να σας ταξιδέψει μέσα από σταθμούς, ονόματα και κυκλοφορίες που ξεχωρίζουν αυτήν την στιγμή στο παγκόσμιο underground.
♦ Απλά, λιτά και επιστρέφοντας στα βασικά ♦
Η αλήθεια είναι ότι το punk, κυρίως τελευταία, έχει γίνει κάπως περίπλοκο και πιο σύνθετο, και λίγοι πλέον περήφανοι σημαιοφόροι κρατάνε ψηλά το λάβαρο των τριών συγχορδιών, του απλού drumming και των -σχεδόν- ζωντανών παραγωγών.
1. Οι Αμερικανοί The Estranged, λοιπόν, παίζοντας απλά σκοτεινό punk rock με γερές τζούρες post-punk αλλά και παλιακού κλασικού rock, έκαναν το «τρία στα τρία» στην δισκογραφία τους και μας προσέφεραν με χαρακτηριστική ευκολία τον καλύτερο μάλλον -ομότιτλο- δίσκο της χρονιάς.
2. Στον ίδιο περίπου ήχο, αλλά φανερά πιο σκοτεινοί και σαν βγαλμένοι από τα '80s, έσκασαν από το πουθενά οι Γάλλοι Litovsk με το πρώτο demo τους για να κάνουν την έκπληξη και να κερδίσουν επάξια το βραβείο της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας.
3. Οι Γερμανοί Hysterese με τον ομώνυμο δίσκο τους μας χάρισαν πανέμορφες στιγμές μέσα από ένα μοναδικό punk rock που ξεχωρίζει για τους μοντέρνα και ρομαντικά μηδενιστικούς του στίχους, τα πολλαπλά φωνητικά και φυσικά κάποια hits που ροκάρουν και χορεύονται ανελέητα.
4. Σε πιο κλασική συνταγή, οι Καναδοί Bishops Green έπαιξαν αγνό, αληθινό και αξιοπρεπέστατο Oi! στο πρώτο τους άλμπουμ "Pressure", θυμίζοντάς μας με φανταστικά φωνητικά και πιασάρικα refrain μεγάλες αγάπες της παλιάς βρετανικής σκηνής.
5. Τέλος, το προσωπικό ντεμπούτο του frontman των αγαπημένων μας Σουηδών Masshysteri, Hurula, με τον εξωφρενικό τίτλο "Vi Ar Manniskorna Vara Foraldrar Varnade Oss For", στάθηκε πολύ πιο πάνω από όλες τις προσδοκίες και συστήνεται ανεπιφύλακτα στους fan των Vanna Inget, Terrible Feelings και του σχετικού σκανδιναβικού -σχεδόν pop- ήχου.
♦ Τέρμα τα γκάζια ♦
Σε μεγαλύτερες ταχύτητες, πιο γκαζωμένα και πιο βρώμικα ηχοχρώματα, η φετινή χρονιά είχε πραγματικά πολλά να πει, μέσα από συγκροτήματα με κοινές συνιστώσες αλλά και διαφορετικές επιρροές από screamo και hardcore punk μέχρι garage και heavy metal ήχους.
1. Σε hardcore punk background είχαμε τους Night Fever στο "Vendetta" να σπέρνουν τον πανικό στο διάβα τους, με τεράστια riff, επιθετικό attitude, και τσαμπουκαλεμένα φωνητικά να κορυφώνουν και να λυγίζουν ανά σημεία σε heavy metal ξεσπάσματα.
2. Οι κοπελιές White Lung υπήρξαν μαγευτικές με τον μοναδικό τους ήχο να είναι ταυτόχρονα σκληρός αλλά και «ραδιοφωνικός» και το "Deep Fantasy" να ξεπερνάει τελικά οποιαδήποτε προηγούμενη δουλειά τους.
3. Η αποκάλυψη του φετινού έτους ήταν αδιαπραγμάτευτα οι τρελιάρηδες Hank Wood & The Hammerheads από την Νέα Υόρκη, παίζοντας στο "Stay Home!!" βρώμικο garage / surf punk με πλήκτρα, extra κρουστά και τέρμα αλήτικη φωνή.
4. Το μεταλλάδικο rock 'n' roll των σατανάδων Midnight ήταν επίσης απολαυστικό στην καλύτερη δισκογραφική τους στιγμή μέχρι τώρα, με τίτλο "No Mercy For Mayhem".
5. Σε πολύ πιο σκοτεινό φόντο, η μελαγχολική, επική και κάπως επαναστατική μουσική των -δυστυχώς διαλυμένων πλέον- We Came Out Like Tigers στην screamo δισκάρα τους "Ever-Crushed At Pecket's Well", ήταν απλά καθηλωτική!
Check also: Οι Μαδριλένοι Accidente συμπληρώνουν την εξάδα με το καταπληκτικό "Amistad Y Rebelion", παίζοντας μελωδικό punk rock με εκπληκτικά φωνητικά, γρήγορο drumming, και όμορφο αναρχικό στίχο.
♦ Τα μοντέρνα σκληρά ηχητικά ♦
Συνεχίζοντας σε λίγο πιο «κρυστάλλινες» παραγωγές, ογκώδεις ηχογραφήσεις, και extreme καταστάσεις, για άλλη μια φορά υπήρξαν μπάντες, στούντιο και δισκογραφικές που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον.
1. Το πολυαναμενόμενο comeback της extreme ορχήστρας των United Nations, που πλέον απαρτίζεται και από μέλη των Pianos Become The Teeth, στο άλμπουμ "The Next Four Years", ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε, συνδυάζοντας screamo, post-hardcore και powerviolence επιρροές μέσα από μια χαοτική ατμόσφαιρα έντονων συναισθημάτων.
2. Πολύ φρέσκο και εκρηκτικό ακούστηκε και το "From Parts Unknown" των Every Time I Die που τρεμόπαιξε αριστοτεχνικά ανάμεσα στο μοντέρνο hardcore και το mathcore.
3. Οι Αμερικανοί Trap Them από την μεριά τους, για μία ακόμη φορά αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον κορυφαίο στο είδος Kurt Ballou, από τις τάξεις των Converge, και να τα γαμήσουν όλα με το πωρωτικό τους μεταλλικό χαός "Blissfucker".
4. Από τις στάχτες των εξαιρετικών Gaza, οι Cult Leader έκαναν φέτος το μπαμ στον χώρο του ακραίου heavy hardcore ήχου, με το ντεμπούτο "Nothing For Us Here" να περιλαμβάνει την σαπίλα και την βρωμιά του sludge, όπως και την βία και ακρότητα του grind.
5. Από τους παλιούς, οι Ringworm απέδειξαν περίτρανα πως η μπογιά τους ακόμα καλά κρατεί, με το "Hammer Of The Witch" να παίζει άτακτα μεταξύ hardcore και thrash μέσα από ένα εξαιρετικά βαρύ και σατανικό κλίμα, ενώ δεν δίστασαν παράλληλα να μας πουν και δυο λόγια για το άλμπουμ στην ακόλουθη συνέντευξη που κάναμε μαζί τους.
Check also: Εξαιρετικά δείγματα είχαμε, επίσης, από τους σχετικά νέους Γερμανούς Svffer με το καλοπαιγμένο τους grindcore στο άλμπουμ "Lies We Live". Οι Martyrdod παρουσίασαν ένα καλύτερο πρόσωπο στο "Elddop" με το επικό τους crust να διχάζει και οι Code Orange κέρδισαν media και charts με το βαρύ και κάπως industrial "I Am King".
♦ Οι «ευαίσθητοι» ♦
Παραδοσιακά, κάθε χρονιά υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που πραγματικά «δίνουν πόνο», όπως χαρακτηριστικά λέμε. Τα κομμάτια τους ξεχειλίζουν συναισθήματα, πάθος και πολλές φορές σε καθηλώνουν σαν αληθινά δράματα.
1. Με τον τρίτο τους δίσκο, οι La Dispute -πιο ώριμοι από ποτέ- επιστρέφουν με άλλον έναν εξαιρετικό concept δίσκο, επιβεβαιώνοντας πόσο μεγάλοι καλλιτέχνες είναι. Βάζοντας λίγο φρένο στον σπαραγμό και την "υπερβολή" που χαρακτήριζε τις δύο προηγούμενες δουλειές τους, το "Rooms Of The House" ναι μεν φαίνεται πιο κατασταλαγμένο στο πιο ώριμο πρόσωπο της μπάντας, αλλά το συναίσθημα είναι πάντα εκεί.
2. Νέοι στο χώρο, αλλά με πολύ μέλλον μπροστά τους, οι folk-punkηδες The Smith Street Band από την Αυστραλία έρχονται οπλισμένοι με μελωδιάρες, προφορές και -προπαντός- στιχάρες. Στο "Throw Me In The River" ακολουθούμε τον Wil Wagner και την παρέα του σε ένα άκρως συναισθηματικό ταξίδι, το όποιο ναι μεν είναι άβολα relatable, αλλά από την άλλη είναι και παραδόξως λυτρωτικό.
3. Ολικό make-over από τους Pianos Become The Teeth, οι οποίοι από τα πρωτόσκαλα της σύγχρονης screamo σκηνής, αποφάσισαν να παρατήσουν τα core-ιλίκια και να το γυρίσουν σε πιο μελωδικές φόρμες, σε φάσεις ακροβατώντας έντονα με το post-rock. Εδώ τους αναφέρουμε ελέω προϊστορίας, αλλά στην ουσία δεν έχουν θέση. Πανέμορφος δίσκος το "Repine". Έντονος και συναισθηματικά φορτισμένος.
4. Με ένα comeback από το πουθενά (είχαν να βγάλουν δίσκο από το 2005), οι Lagwagon, αποδεικνύουν με το "Hang" πως παρά τα 25 χρόνια στην πλάτη τους, το έχουν ακόμα και αδυνατούν να κυκλοφορήσουν έστω και μέτριο punk rock δίσκο. Γεμάτο με μεταλλικές φόρμες αλλά και σκεπτόμενους στίχους, οι Lagwagon μας προσέφεραν έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2014. Ειδική μνεία να γίνει για το "One Last Song", κομμάτι γραμμένο για τον αδικοχαμένο Tony Sly των No Use For A Name.
5. Τέσσερα LP μέσα, και με το "Rented World" οι Menzingers έχουν επισήμως βρει την ταυτότητα τους. Όμορφο storytelling μέσα από μελωδικό punk rock. Για να πούμε την αλήθεια, ο φετινός δίσκος πάσχει λίγο από comfortzoneness, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι πανέμορφος. Πιασάρικα hits, όμορφες διφωνίες και μία δακρύβρεχτη μπαλάντα, περίπου όλα πασπαλισμένα με το χαρακτηριστικό τσαγανό της μπάντας. Αν το προπέσρινο "On The Impossible Past" δεν ήταν αρκετό να σου τραβήξει την προσοχή, έχεις άλλη μία ευκαιρία.
Check also: Αρκετά πιο σκληροί από τους προαναφερθέντες, αλλά εμφανώς κινούμενοι στο post-hardcore φάσμα, με εξαιρετικές μελωδικές συνθέσεις, screams για φωνητικά, και ξεσηκωτικά refrain που σε κάνουν να αγκαλιάσεις τον διπλανό σου, ήταν οι The Ghost Inside, με το "Dear Youth" να δημιουργεί πολλούς νέους οπαδούς.
♦ Τα ...πιο μεταλλικά ♦
Σε πιο metal κατατόπια, στο metalcore και το deathcore, σημειώθηκε μια πραγματικά εντυπωσιακή και εμπνευσμένη χρονιά με έντονα χαρακτηριστικά την αλλαγή, την εξέλιξη και την ανανέωση.
1. Ποιός να περίμενε πως οι Architects θα επέστρεφαν μετά το εξαιρετικό "Daybreaker", με κάτι ακόμα πιο δυνατό; Μάλλον κανείς, γι' αυτό και οι Βρετανοί βάλθηκαν να μας επιβεβαιώσουν το πόσο μεγάλη μπάντα είναι, κυκλοφορώντας το "Lost Forever // Lost Together" που δικαίως από την αρχή της χρονιάς θεωρείται ο καλύτερος metalcore δίσκος του 2014.
2. Οι μοναδικοί που κατάφεραν να τους κοντράρουν στα ίσια είναι οι Unearth, με τον πιο επιθετικό και τεχνικό δίσκο που δημιούργησαν ποτέ, το διαολεμένο "Watchers Of Rule" που είναι τουλάχιστον ένα σκαλί πιο πάνω από ό,τι έχουν μέχρι στιγμής κυκλοφορήσει.
3. Αυτοί που στοιχημάτισαν φέτος και ευτυχώς πήραν νικηφόρο αποτέλεσμα καταπιάστηκαν με το deathcore. Οι Chelsea Grin από την μία, επέτρεψαν στον νέο τους κιθαρίστα Jason Richardson να αναλάβει τις συνθέσεις της μπάντας, και εκείνος με την σειρά του τους βοήθησε να γράψουν τον πιο ολοκληρωμένο και ατμοσφαιρικό δίσκο τους, "Ashes To Ashes".
4. Από την άλλη, οι Suicide Silence, μετά τον χαμό του Mitch Lucker, συνέχισαν να υπάρχουν με νέο frontman τον Eddie Hermida -και με την κυκλοφορία τους "You Can't Stop Me" δηλώνουν ευθαρσώς πως τίποτα πλέον δεν τους σταματά.
5. Οι Darkest Hour, μπορεί πλέον να απέχουν πολύ, ηχητικά, από αυτό που υπήρξαν στο παρελθόν, ποιοτικά όμως παραμένουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο με τον εξαιρετικό ομότιτλο δίσκο τους, "Darkest Hour", να επιβεβαιώνει άνετα το γεγονός αυτό.
Check also: Οπωσδήποτε δώστε βάση και στους Of Mice & Men, που με το "Restoring Force", καταφέρνουν επάξια να ενταχθούν στην ελίτ του metalcore στερεώματος.
♦ Τα εγχώρια καλά ♦
Στα δικά μας λημέρια, αν και εμφανώς κουρασμένη σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια, η ελληνική σκηνή παρουσίασε και πάλι ένα θαυμάσιο πρόσωπο τόσο με κάποιες παλιές και σταθερά καλές μπάντες όσο και με νέες και πολλά υποσχόμενες.
1. Οι Bandage, όσο κι αν κάποιοι αναφέρουν ότι αυτό που παίζουν είναι ξεπερασμένο, αποτελούν μία από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες των τελευταίων χρόνων. Το "North By Northeast" το αποδεικνύει αυτό ξεκάθαρα, και κρατούν ακόμη «hot» σε παγκόσμια κλίμακα τον καλιφορνέζικο punk rock ήχο.
2. Οι Καταχνιά, όπως όλα δείχνουν, πάνε να γίνουν οι Χάσμα της δεκαετίας που διανύουμε. Τα live τους γεμίζουν ασφυκτικά, ο κόσμος αποστηθίζει τους στίχους τους και το ομώνυμο άλμπουμ τους έχει κερδίσει σύσσωμο το punk και metal κοινό του ελληνικού underground.
3. Οι Αθηναίοι Lifewreck επανήλθαν δυναμικά κυκλοφορώντας ένα 7" οδοστρωτήρα, με τίτλο "Aggravation", παίζοντας λυσσασμένο fastcore / powerviolence με βρώμικη παραγωγή, delay στα φωνητικά και αρνητικά χρωματισμένους στίχους.
4. Από Αθήνα, επίσης, το "Καμιά Πατρίδα" των Junkheart, με βασικούς πυρήνες μέλη των ska ηρώων Kill The Cat, ξεχώρισε για το μελωδικό punk rock του, τους ειλικρινείς του στίχους, όπως επίσης και τα ακουστικά κομμάτια που κλείνουν πολύ όμορφα τον δίσκο.
5. Οι Kamikazi από τον Βορρά, έπαιξαν σωστότατο rock 'n' roll / motor punk στην πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, το demo με τίτλο "Bastard Sounds", θυμίζοντάς μας τους Zeke, τους Burning Leather, αλλά και μια βρώμικη και πιο γρήγορη εκδοχή των Motorhead.
Check also: Οι Hellstorm με ένα ομώνυμο 7", οι Procrastinate με το EP "Subjugated Herd", οι Gutter με επίσης νέο 7" και οι Dirty Wombs με το άλμπουμ "Opposite Flow" αποτέλεσαν, επίσης, κάποιες ακόμη αξιόλογες φετινές προσπάθειες από τα μέρη μας.
Επιμέλεια: Ντίνος Παυλίδης
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
