Alastor

Όταν έχεις ακούσει έναν σκασμό ψυχεδελική doom μουσική, κάπου το αφτί κουράζεται. Θολώνει το μυαλό. Θες λίγο τα blues να στανιάρεις. Όπως με τα βιβλία ένα πράμα. Διαβάζεις κανα δυο κάθε μήνα και χρειάζεσαι ένα διάλειμμα ημερών με Diablo III & Reaper Of Souls. Το θέμα είναι τι θα σε επαναφέρει: Ποια μπάντα και ποιος συγγραφέας.

Ο δεύτερος βρέθηκε στο πρόσωπο και στα κείμενα του Ισίδωρου Ζουργού. Η πρώτη στους Alastor. Είναι και η αρχαία ελληνική καταγωγή του ονόματος. Είναι και η χώρα προέλευσης της μπάντας. Έδεσε το γλυκό και μάλλον εύκολα. Ελλάς - Σουηδία, συμμαχία. Είναι και η δισκογραφική εταιρεία, που μια εμπιστοσύνη της την έχεις.

Είναι περιττό, θαρρώ, να αραδιάσουμε ονόματα συγκροτημάτων που έχουν επηρεάσει τους Alastor. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το έχουμε συζητήσει πολλάκις με τον αδελφό Μουστάκα: Το θέμα είναι η καλή μουσική. Κι όταν μάλιστα δεν κοπιάρουν, αλλά ενσωματώνουν κι αναδεικνύουν τα ακούσματά τους, τότε χίλιες φορές καλύτερα.

Βαρύ κι ελεγχόμενα χασικλίδικο. Μαγκιά τους. Δεν πάνε στα σίγουρα προκειμένου να γνωρίσουν την όποια αποθέωση από λάτρεις του ντουμανιού. Δεν το προβάλλουν άλλωστε.  Αν προσπαθήσεις να οπτικοποιήσεις το στυλ τους, καλό είναι να δεις πρώτα το "Nothing To Fear". Προς Χεσούς Φράνκο γέρνει η εικαστική ζυγαριά.

Φωνητικά που έχουν δεχθεί την αρμόζουσα επεξεργασία, ήρεμα και σταθερά με ελάχιστα ξεσπάσματα. Που γνωρίζουν πότε να εκστομίσουν τα ιερά λόγια (βλ. "All right now"). Κιθάρες που τιμούν τον μυστακοφόρο αριστερόχειρα και σολάρουν ροκάδικα. Εδώ υπάρχει μια αξιοζήλευτη ισορροπία κι ένα πλάνο με αρχή, μέση και τέλος. Το τέλος ειδικά με την ομότιτλη σύνθεση είναι μια ομορφιά και μισή: Από το φινάλε που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει, μέχρι το "Lucifer please set me free". Σπάνιο δείγμα εναρμόνισης evil στίχων και μελωδίας.

Μεταξύ μας, ψιλιγαμάει ε...