Hell

Όσοι θυμάστε και απολαύσατε τον κατάμαυρο και βασανιστικό δίσκο των Mizmor πέρσι, καλό είναι να ακούσετε άμεσα την νέα κυκλοφορία των Hell. Ουσιαστικά κι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν τύπο που φτιάχνει και παίζει τα πάντα. Ο M.S.W. δημιουργεί ένα ακραίο και βαρύ sludge/doom καταιγισμό. Εκτός του φετινού προσπαθήστε να ακούσετε τον δίσκο "Hell III" (ή βρείτε ολόκληρη την τριλογία των τριών πρώτων δίσκων του) και το split με Mizmor, ειλικρινά αξίζουν τον κόπο.

Εφτά θλιμμένα κομμάτια που φτάνουν τα πενήντα λεπτά μουσικής. Το "SubOdin" το οποίο ανατροφοδοτεί και ξανά τροφοδοτεί ουρλιάζοντας απελπισμένα και το αγέροχα επιβλητικό "Inscriptus" είχαν κυκλοφορήσει (από τον ίδιο τον καλλιτέχνη) σε ένα εφτάιντσο πριν δύο χρόνια και ουσιαστικά ήταν ο προπομπός αυτού του δίσκου. Κολοσσιαία και βασανίστηκα δημιουργήματα με ότι ύφος ακρότητας και σαπίλας μπορείς να ζητήσεις. Αυτό που ξεχωρίζει από τις πρώτες ακροάσεις είναι η φαντασία και η δημιουργικότητα. Φαντασία σε μια εποχή που μάλλον λείπει από την μουσική. Είναι μια έννοια που αν πραγματικά την βρεις αρχίζεις και μιλάς για αριστουργήματα και λοιπές υπερβολές. Αν εξαιρέσεις το τελευταίο κομμάτι "Seelenos" το οποίο ουδεμία σχέση έχει με τα υπόλοιπα καθώς μιλάμε για μια πανάλαφρη και μαλακή μελωδία κιθάρας που σβήνει τον οχετό και την απελπισία που είχε προηγηθεί με αιθέρια φωνητικά, έχουμε να κάνουμε με αδιανόητα βαρύ και σάπιο metal το οποίο σκίζεται με ταραγμένα και κολασμένα ουρλιαχτά. Αρρωστημένα και απόκοσμα doom παραληρήματα που η λέξη απολαυστικά δεν φτάνει για να τα περιγράψει. Η ακουστική κιθάρα που θάβεται κάπου μέσα στο "Victus" είναι σαν την υστάτη προσπάθεια ενός ναυαγού να κρατηθεί από ένα κομμάτι ξύλο που επιπλέει, μάταια. Τα κύματα αυτής της θάλασσας μπλέκουν τσέλο, κιθάρες, πολλά πιατίνια και έναν θρήνο σαν ξόρκι. Το βάρος και το βάθος του εισαγωγικού "Helmezen" δεν μπορεί να οριστεί. Το κομμάτι είναι ο ορισμός του πως πρέπει να παίζεται το κακοτράχαλο doom στις μέρες μας. Τους θυμίζει λίγο, αλλά οι Electric Wizard μπροστά σε αυτό θα έλεγε κανείς ότι παίζουν pop. Άλλη μία κομματάρα παρακάτω, με το ελληνικό όνομα "Machitikos" μπαίνει με ένα ασύλληπτο μπάσο. Σου πετάει λάσπες στη μάπα. Μετά τη μέση θυμίζει λίγο παλιομοδίτικο παραδοσιακό black metal. Οι κιθάρες αναλαμβάνουν μετά και το απογειώνουν για να πέσουν πάνω στο "Wandering Soul" το οποίο έχει μια περίεργη, ψυχρή ατμόσφαιρα, αλλά περιέχει τόσο δυνατά και κυρίαρχα riff που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Ηχητικά και ακουστικά οι Hell είναι επώδυνοι. Οι φωνές που ακούς εδώ είναι κολασμένες. Είναι η κόλαση που τιμωρεί. Είναι το σκληρότερο doom που θα ακούσεις φέτος. Ο δίσκος είναι φανταστικός. Οι ήχοι εκτός του ότι είναι εξαιρετικά φρέσκοι και ταυτόχρονα σάπιοι, περιέχουν αυτή την ανελέητη καφρίλα που δύσκολα την βρίσκεις τόσο ωμή και αυθεντική. Δεν υπερβάλω, αυτή η κυκλοφορία είναι θαυμάσια. Είναι ένα εκπληκτικό, βρόμικο και σκληρό, αργό metal που όμοιο του δεν έχεις ακούσει και πολλές φορές. Οι ενορχηστρώσεις είναι απίστευτες. Το πώς μπλέκονται τα κομμάτια και πως δένονται μεταξύ τους είναι από άλλο πλανήτη. Εσύ απλά χρειάζεται να αφεθείς, να βυθιστείς στο σκοτάδι και την απελπισία μέχρι να φτάσεις στην καταστροφή. Το οτι μπορει να σε συνεπάρει και να σε καταστρέψει θα το διαπιστώσεις από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ασύλληπτα αρρωστημένο. Σκέτη κόλαση.

Bandcamp