Rapture: «Είναι ντροπή το metal να ανέχεται συμπεριφορές φασισμού»

Ο mainman των Αθηναίων death/thrashers σε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης

Από τον Σπύρο Κούκα, 01/04/2021 @ 16:01

Φτάνοντας αισίως στον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους, πλέον οι Rapture δεν φαντάζουν απλώς ένα ανερχόμενο όνομα της εγχώριας extreme metal σκηνής. Η κυκλοφορία του πολύ καλού "Malevolent Demise Incarnation" μας έδωσε την ευκαιρία για μια συνέντευξη με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας, Απόστολο Παπαδημητρίου, η οποία, αν και πέρασε από «σαράντα κύματα» μέχρι να πραγματοποιηθεί, εξελίχθηκε σε μια εκτεταμένη και άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση για όλους και για όλα…

Rapture

Καταρχάς, σε καλωσορίζω στις σελίδες του Rocking, μιας και είναι η πρώτη φορά που μιλάμε. Πες μου λίγα λόγια για εσάς...

Η μπάντα υπάρχει από το 2013 αλλά ουσιαστικά θα έλεγα ότι ο πυρήνας υπάρχει από το 2014. Από τότε μέχρι σήμερα είμαστε το ίδιο line-up, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Να σου πω την αλήθεια, αυτό θεωρώ είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο, αφού πολύ σπάνια βλέπουμε μπάντες να έχουν τόσο σταθερό σχήμα. Φαντάσου, ο μπασίστας είναι αδερφικός φίλος, τα υπόλοιπα δύο μέλη είναι αδέρφια μεταξύ τους, οπότε αναμενόμενα έχουμε πάρα πολύ καλό κλίμα μεταξύ μας. Έχουμε εξαιρετική συνεργασία, διαχωρίζοντας, φυσικά, πλήρως, το φιλικό από το «επαγγελματικό», αφού όσο περνάνε τα χρόνια τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά. Άλλωστε, έχουμε ήδη δύο δίσκους και οδεύουμε στον τρίτο, συν κάποια split και κάποια EP, αλλά ειδικά από το "Paroxysm Of Hatred" και μετά, εκεί ήταν που η μπάντα άλλαξε επίπεδο.

Έχουμε παίξει σε διάφορα festivals στην Ευρώπη, κάναμε και μια ευρωπαϊκή περιοδεία που οργανώσαμε μόνοι μας, μαζί με τους Violent Definition, και γενικότερα ήμασταν ενεργοί συναυλιακά, έχοντας παίξει ζωντανά σε Σκανδιναβία, Γερμανία, αλλά προφανώς και στην ελλάδα. Αυτό απαιτεί αρκετή οργάνωση και αφοσίωση, όπως καταλαβαίνεις.

26 Μαρτίου βγαίνει ο νέος μας δίσκος από την FDA Records (ψηφιακά, βινύλιο, CD) και Headsplit Records (κασέτα), ενώ σε επίπεδο συναυλιών θέλουμε, με το που επανέλθει η κανονικότητα, να παίξουμε όσο πιο πολύ γίνεται, αν και δυστυχώς αυτό που ακούω από άτομα εντός της βιομηχανίας, είναι πως «όλα είναι στον αέρα»...

Προσωπικά, νομίζω καλό 2022 θα ξαναδούμε κάτι...

Ακριβώς, και το πρόβλημα που δημιουργείται είναι πως ήδη έχουμε έναν χαμένο χρόνο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια τεράστια «ουρά» από πράγματα που πρέπει να γίνουν πριν κανονιστούν νέα. Εμείς χάσαμε ένα mini tour που θα κάναμε στην Ιβηρική Χερσόνησο, με το live στην Πορτογαλία να αφορά το Extreme Metal Attack φεστιβάλ που θα ήταν sold out, κάτι το οποίο έχει αναβληθεί για το 2022, μετά από αναβολές επί αναβολών (από Μάρτη του '21 σε Σεπτέμβρη του ίδιου έτους).

Πιστεύω, ειδικά οι μπάντες του underground - αν και για όλα τα σχήματα αποτελεί πλήγμα αυτή η κατάσταση - έχουν σημαντικό πρόβλημα. Όλοι - φυσικά κι εμείς - πρέπει να βγάλουν κυκλοφορίες και να παραμείνουν με κάποιον τρόπο στην επικαιρότητα, για να μην χαθούν από προσώπου γης.

Δεν θέλουμε να οριοθετούμε καθόλου τις επιρροές και τη μουσική μας. Θεωρώ ότι οι επιρροές σταματάνε μόνο όταν τις σταματήσεις εσύ...

Ακούγοντας το νέο άλμπουμ, οφείλω να ομολογήσω πως καταφέρατε να πάτε ένα βήμα παραπέρα από το "Paroxysm Of Hatred". Περισσότερος τσαμπουκάς, περισσότερη ακρότητα και μια εμφανής τάση να «τερματίσετε» την έννοια του death/thrash, ωθώντας στα όρια τις συνθέσεις σας, στιχουργικά κι εκτελεστικά. Αισθητικά, επίσης, δεν μπορώ να μην σχολιάσω το artwork που κοσμεί το εξώφυλλο. Στα μάτια μου, από τα χρώματα μέχρι τη συνολικότερη του προσέγγιση, αποπνέει θάνατο και παραπέμπει σε αρκετά χαρακτηριστικά death metal εξώφυλλα, με τη φράση "sic mors creatus est" (σε ελεύθερη μετάφραση: «έτσι δημιουργήθηκε ο θάνατος») να ενισχύει την πεποίθηση μου ότι η πλάστιγγα στο νέο άλμπουμ γέρνει περισσότερο στο death metal παρά στο thrash. Κατά πόσο πέφτω μέσα; Κι αν έκανα την προφανή ερώτηση περί επιρροών, τί θα απαντούσες;

Σε γενικές γραμμές, είμαστε μια μπάντα που δεν θέλουμε να οριοθετούμε καθόλου τις επιρροές και τη μουσική μας. Πραγματικά, σαν Απόστολος, αλλά και σαν μέλος των Rapture, θεωρώ ότι οι επιρροές σταματάνε μόνο όταν τις σταματήσεις εσύ. Για μένα, ότιδήποτε ακούς είναι επιρροή. Αυτό το λέμε και στην track-by-track ανάλυση του δίσκου, για εμάς επιρροή είναι και κλασικοί συνθέτες τους οποίους ακούμε πάρα πολύ, όπως ο Wagner και ο Franz Liszt, επιρροή είναι και οι Terrorizer και οι Repulsion που είναι grindcore. Απλά προσπαθούμε να φιλτράρουμε όλον αυτόν τον καταιγισμό και να τον εκφράσουμε με τη δική μας ταυτότητα. Προσωπικά, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες στη μουσική, αλλά για να συνεννοηθώ θα παραδεχτώ πως παίζουμε death/thrash. Αυτό είναι και το motto μας ("Death Thrash Misanthropy").

Θέλουμε κάθε κυκλοφορία να έχει το δικό της χαρακτήρα. Κάθε δίσκος είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Όταν κάθεσαι να γράψεις μουσική, έχεις στο μυαλό σου μία κατεύθυνση που θες να δώσεις στην εκάστοτε σύνθεση, αλλά αν τα χέρια σου από μόνα τους παίζουν πράγματα που είναι πιο γρήγορα, πιο ακραία, πιο τεχνικά, πιο οτιδήποτε, είναι αυθόρμητο. Ποτέ δεν είπαμε ότι θέλουμε να παίξουμε πιο γρήγορα ή πιο τεχνικά. Ό,τι βγαίνει είναι αυθόρμητο και απλά εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο. Προφανώς, κάποιες επιρροές θα ακούγονται περισσότερο από κάποιες άλλες. Οι Morbid Angel, ας πούμε, είναι η αγαπημένη death metal μπάντα όλων μας και από εκεί προέκυψε και η ονομασία μας, ενώ οι Demolition Hammer και οι Malevolent Creation επίσης πολύ αγαπημένες μπάντες.

Rapture

Ισχύει, ακούω αρκετούς Demolition Hammer αλλά και Pestilence στο άλμπουμ...

Τεράστιες επιρροές οι μπάντες που ανέφερες, ειδικά οι Demolition Hammer. Προσωπικά, το "Epidemic Of Violence" είναι το αγαπημένο μου death/thrash άλμπουμ, το θεωρώ την κορυφή του είδους.

Για τους Pestilence, πολλοί μου έχουν πει ότι φέρνει η φωνή μου σε κάποια σημεία, οπότε δεν θα διαφωνήσω.

Οι Dissection ;

Είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες σε προσωπικό επίπεδο. Φαντάσου, αν έπρεπε να κάνω μια λίστα με αγαπημένες μπάντες, ενδεχομένως θα τους έβαζα ακόμη και δεύτερους, μετά τους Judas Priest. Τους έχω πολύ ψηλά, αλλά αρέσουν και στα υπόλοιπα παιδιά πολύ και νομίζω φαίνεται και σε σημεία του νέου άλμπουμ.

Γι'αυτό σε ρώτησα, γιατί σε αρκετά σημεία του νέου δίσκου και, ακόμη ειδικότερα, στο "Predatory Menace", μου ήρθαν πολύ έντονα στο νου...

Ναι, υπάρχει μια αίσθηση. Γενικά όλη αυτή η black/death σχολή των Dissection ή των Necrophobic μας έχει επηρεάσει.

Ως προς τα leads;

Και ως προς τα leads μπορώ να πω. Σε ό,τι αφορά το lead κομμάτι, πιο πολύ βασιζόμαστε σε leads - γεμίσματα, παρά σε ξεκάθαρα solo, σε φάση shredding ας πούμε.

Πέραν όμως των κοινών επιρροών όλων μας, υπάρχουν και πράγματα που ακούει ο καθένας μας ξεχωριστά. Εγώ, για παράδειγμα, ακούω πολύ post-punk και new wave, μπάντες όπως οι Killing Joke και οι Christian Death, κι αυτό έχει περάσει σε κάποια μέρη των συνθέσεων. Ο ντράμερ μας, από την άλλη, ακούει πολύ jazz/fusion…

Να σου πω την αλήθεια, δεν ακούγεται, αλλά για να το λες έτσι θα είναι... (γέλια)

Προφανώς, ο δίσκος είναι τίγκα στο blastbeat και το τούπα-τούπα. Όμως, υπάρχουν σημεία, όπως ας πούμε στο "Inanimate Frigidity". Στη μέση του, υπάρχει ένα σπάσιμο, με κάποια ακόρντα στην κιθάρα, στο οποίο ακούμε ένα ευδιάκριτο drum solo. Για αυτό και σου είπα πως οι επιρροές περνάνε παντού. Μπορεί να ακολουθείται ένα drum pattern, με αυτό που παίζεται να είναι αμιγώς metal, αλλά η λογική του να υπάρξει ένα τέτοιο σημείο μέσα στη σύνθεση, είναι μη-metal λογική.

Το ίδιο, προφανώς, ισχύει και για τους στίχους. Τα πάντα είναι επιρροή, είτε αυτό αφορά λογοτεχνία, είτε ταινίες, είτε στίχους άλλων συγκροτημάτων. Για να το κάνω λίγο πιο συγκεκριμένο σε ό,τι αφορά τη σύγκριση που ανέφερες μεταξύ death metal και thrash metal, σίγουρα γέρνουμε περισσότερο προς το death metal αυτή τη φορά, και υφολογικά και δομικά.

Ενδεικτικά είναι και τα λόγια ενός Γερμανού promoter που μας είχε κλείσει live στο Βερολίνο. Μετά το live, γύρισε και μου είπε «Οι Rapture είναι η αγαπημένη thrash metal μπάντα των death metal-άδων και η αγαπημένη death metal μπάντα των thrash-άδων», το οποίο προσωπικά μου άρεσε σαν σχόλιο.

Ο χαρακτήρας κινήματος βοηθάει τη μουσική να εξαπλωθεί, να φτάσει σε περισσότερο κόσμο, αφού και ο ίδιος ο κόσμος βλέπει ότι «κάτι συμβαίνει» εκεί...

Θεωρώντας τη μουσική ως ένα διευρυμένο πεδίο έκφρασης ιδεών και απόψεων, ποιες είναι οι δικές σας επιδιώξεις μέσω της σύνθεσης και της συνολικής οπτικής που αφορά την ύπαρξη των Rapture;

Κάθε μπάντα, θέλω να πιστεύω, πρόκειται για μια ομάδα ανθρώπων που ακούνε μια μουσική, ταυτίζονται τα μουσικά τους γούστα και αποφασίζουν να παίξουν κι εκείνοι έτσι. Προσωπικά, ήδη από το Γυμνάσιο έλεγα πως ήθελα να κάνω μια μπάντα με τον «κολλητό» μου, ο οποίος εν τέλει κατέληξε να είναι ο μπασίστας αυτής της μπάντας. Πραγματικά, το θυμάμαι σαν τώρα: την πρώτη φορά που άκουσα το "Leprosy" των Death, τον κάλεσα στο τηλέφωνο και του είπα πως πρέπει να τους ακούσει και πρέπει να μάθουμε να παίζουμε έτσι. Την επόμενη μέρα, κατεβήκαμε κέντρο και αγοράσαμε το CD, το «λιώσαμε», και θέλαμε να παίξουμε ακριβώς έτσι. Από εκεί και πέρα, φτιάξαμε την μπάντα, η οποία εξελίσσεται μέσω των διαφόρων κυκλοφοριών και συναυλιών μας.

Οι στόχοι μας στη συγκεκριμένη φάση είναι να συνεχίσουμε να παίζουμε ακραία μουσική, με το όριο να είναι ο ουρανός και όπου φτάσουμε. Φυσικά δεν θα μας χάλαγε να γίνουμε μια full time, επαγγελματική μπάντα, γνωρίζοντας, βέβαια, τις δυσκολίες που έχει ένα τέτοιο εγχείρημα για τα δεδομένα της Ελλάδας. Προσωπικά, ποτέ δεν με αποθάρρυναν οι δύσκολες συνθήκες, αφού δύσκολη συνθήκη είναι και το touring για μια ελληνική μπάντα. Κατά 99% απαιτείται αεροπλάνο για να βρεθείς στο σημείο συνάντησης της περιοδείας, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπαντών της Κεντρικής Ευρώπης, στη χειρότερη θες μερικές ώρες με το αυτοκίνητο για να βρεθείς Γερμανία.

Στόχος μας είναι να συνεχίσουμε να διευρύνουμε και τη μουσική μας, να την εξελίσσουμε διαρκώς με κάθε κυκλοφορία, αλλά και να διευρύνουμε το fanbase μας το δυνατόν περισσότερο.

Rapture

Καλώς ή κακώς, βρισκόμαστε σε μια εποχή που από λίγο έως πολύ, τα πάντα έχουν παιχτεί εντός των περισσότερων πτυχών του σκληρού ήχου. Πιστεύεις, λοιπόν, πως τα διάφορα κύματα νοσταλγίας και αναβίωσης παλαιότερων ήχων και πρακτικών, μπορούν να κριθούν και να γίνουν αποδεκτά με τον ίδιο τρόπο όπως και τότε; Μερικά ενδιαφέροντα παραδείγματα επ' αυτού είναι το "Daemon" των Mayhem, το οποίο φέρει εντόνως το πνεύμα του "De Mysteriis Dom Sathanas", ή οι «οπαδικές» απαιτήσεις να επιστρέψει μια μπάντα στον ήχο που την εδραίωσε... Εσείς, θεωρείς παίζετε σύγχρονη μουσική, ή εντάσσεστε σε κάποιο revival, μια αναβίωση ενός ήχου που ξαναέρχεται τώρα στην επιφάνεια;

Πάντα η απάντηση βρίσκεται στο να προχωρήσεις ένα βήμα παρακάτω. Εννοείται ότι όταν φτιάχνεις μια μπάντα, θέλεις να ακουστείς σαν κάποιον. Στην πορεία, και με το φιλτράρισμα των επιρροών σου, προσθέτεις κι εσύ κάτι καινούριο, σαν να βάζεις κι εσύ το λιθαράκι σου στην ιστορία του metal. Ακόμη και μπάντες ή μουσικοί που γεννήσανε νέα μουσικά κινήματα, το είχαν αυτό. Ας πούμε, ο Dave Mustaine έλεγε «θέλω να παίξω σαν τους Diamond Head», αλλά, προσωπικά, στο "Killing Is My Business" δεν ακούω πουθένα Diamond Head. Δισκάρα, εννοείται, και αυτό και το πρώτο των Diamond Head, αλλά δείχνει ότι πήρε τις επιρροές του και τις φιλτράρισε με τέτοιο τρόπο που κατέληξε να παίζει κάτι άλλο. Αυτό, ανάλογα τη χρονική και τη γεωγραφική περίοδο, μπορεί να λάβει χαρακτήρα κινήματος ή όχι.

Σκέψου το Bay Area Thrash. Ξεκάθαρα, ήταν μια σκηνή, ένα κίνημα. Οι μπάντες της σκηνής είχαν παρόμοιο ήχο, διαφορετικό από το thrash του Los Angeles ή της Νέας Υόρκης και αυτό δημιούργησε χαρακτήρα κινήματος, το οποίο, για μένα, είναι μόνο θετικό. Είναι κάτι που βοηθάει τη μουσική να εξαπλωθεί, να φτάσει σε περισσότερο κόσμο, αφού και ο ίδιος ο κόσμος βλέπει ότι «κάτι συμβαίνει» εκεί. Έτσι, δεν ξέρω αν θεωρείται revival αυτό που συμβαίνει στο death/thrash, αφού ποτέ δεν ήταν μεγάλο είδος το συγκεκριμένο, υπήρχε πάντοτε στις παρυφές του underground. Μάλιστα, υπάρχουν πάρα πολύ ωραίες μπάντες εκεί έξω που παίζουν death/thrash, όπως οι Χιλιανοί Ripper.

Και ως ακροατής, υποθέτω, δεν έχεις θέμα με τις μπάντες που εντάσσονται σε κάποιο revival ρεύμα...

Όχι, εφόσον θεωρώ ότι αυτό που ακούω μου δίνει κάτι καινούργιο. Θες να μιλήσουμε με παραδείγματα;

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Enforcer, ας πούμε, οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε ένα traditional metal revival...

Κάποια στιγμή που αρέσανε, μου άρεσε το υλικό τους. Απλά, νιώθω πλέον πως πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Σε χάσανε...

Ναι, αλλά θεωρώ ότι ξεκάθαρα είναι revival μπάντα, κοιτάνε πολύ προς το παρελθόν. Από την άλλη, είναι δικαίωμα τους να παίζουν έτσι όπως ακριβώς θέλουν. Το θέμα είναι υποκειμενικό, τί σου δίνει σαν ακροατή αυτό που ακούς. Εγώ θα σου ανέφερα τους Αυστραλούς Hellbringer, οι οποίοι παίζουν κλασικό thrash metal. Το πρώτο άλμπουμ τους είναι πολύ ωραίο thrash, το οποίο μου αρέσει. Το δεύτερο, όμως, είναι μια αντιγραφή του "Hell Awaits", και στο εξώφυλλο, και στην παραγωγή και παντού. Οκ, δεν με χαλάει σαν άκουσμα, αλλά γιατί να μην ακούσω απλά το "Hell Awaits";

Το να παίξεις σε κάποιο ιδίωμα που υπάρχει 30+ χρόνια, το κάνουν οι περισσότεροι και δεν είναι μεμπτό. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή μεταξύ του «παίζω στον ήχο των επιρροών μου» και του «κοπιάρω». Στο δεύτερο σκέλος, και με «κόπιες» και «κόπιες» να υπάρχουν, που τάσσεσαι;

Οι μπάντες - κόπιες, εμένα ως ακροατή δεν μου λένε τίποτα. Δεν ακούω τέτοια σχήματα. Σχήματα που είναι πολύ επηρεασμένα από κάτι, ναι.

Τους Attic, ας πούμε, που θα τους κατηγοριοποιούσες;

Κοίτα, οι Attic δεν μου αρέσουν είναι η αλήθεια. Αλλά θα σου φέρω αντιπαράδειγμα σε αυτό το ύφος. Οι Portrait, οι οποίοι επίσης έχουν πολλές επιρροές King Diamond/Mercyful Fate, θεωρώ είναι πάρα πολύ καλή μπάντα, με αγαπημένο μου δίσκο τους το "Burn The World". Σε αυτόν το δίσκο, βλέπεις την επιρροή που υπάρχει, αλλά δεν είναι αντιγραφή. Για μένα, αν θες να «αντιγράψεις» εντελώς κάτι, καλύτερα κάνε ένα side project ως φόρο τιμής. Η κρίση, βέβαια, εξαρτάται από το υποκειμενικό γούστο κάθε ακροατή. Προσωπικά, απλά δεν θα το ακούσω αν κάτι δεν μου αρέσει. Κανένα άλλο πρόβλημα.

Η μουσική του extreme metal χώρου πάνω απ'όλα πρεσβεύει κάτι ανοικτόμυαλο κι ελεύθερο, ανεξαρτήτως της όποιας φιλοσοφικής κατεύθυνσης του...

Κατά πόσο πιστεύεις πως ο τομέας του extreme metal έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση, την οποία «επιβάλλεται» να ακολουθούν, ως ένα βαθμό, όσα σχήματα το απαρτίζουν; Σίγουρα, δεν βρισκόμαστε στα '90s, τη θεωρητική και ουσιαστική ακμή του χώρου, αλλά ακόμη και σήμερα, θεωρείς περιοριστικο αυτό το πλαίσιο;

Θεωρώ ότι μια μουσική όπως είναι αυτή του extreme metal χώρου, αν συνοδεύεται από κάποια ιδεολογία, πάνω απ'όλα πρεσβεύει κάτι ανοικτόμυαλο κι ελεύθερο, ανεξαρτήτως της όποιας φιλοσοφικής κατεύθυνσης και πιο συγκεκριμένα του νιχιλισμού. Είναι μια μουσική που παίζεται από άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων και φυλών, διαφορετικών προτιμήσεων κάθε είδους. Για μένα, είναι μια πολύ όμορφη εικόνα αυτή ενός έγχρωμου μουσικού να παίζει extreme metal (βλέπε Suffocation, Demolition Hammer), αφού προκαλεί εντύπωση σε κάποια οπισθοδρομικά μυαλά. Αυτή η συλλογικότητα και η πολυ-πολιτισμικότητα είναι υπέροχη και λαμβάνει, αν θες, κι έναν πιο cult χαρακτήρα. Αυτά σε ό,τι αφορά τη μουσική ιδεολογία.

Σε ό,τι αφορά τη στιχουργική ιδεολογία, όμως, ας πάρουμε το παράδειγμα του black metal, για χάρη διευκόλυνσης της κουβέντας. Εκεί, έχεις μια κεντρική ιδεολογία, η οποία, γενικά και με διάφορες παραλλαγές, ακολουθείται από τις περισσότερες μπάντες. Κάποια στιγμή, υπήρξε ιστορικά ένα «αντικίνημα», αντίδραση αν θες, εντός των τειχών του black metal, ένα "holy unblack metal" το οποίο το έφαγε η μαρμάγκα, με κάθε σημασία της έκφρασης. Θεωρείς ότι αυτό συνέβη λόγω της ευρύτερης ιδεολογίας κι εξέλιξης του black metal, ή μπορεί να θεωρηθεί ένα τυχαίο γεγονός που ίσως ευθύνεται στην ποιότητα της εκάστοτε μπάντας;

Θα απαντήσω και λίγο με την ιδιότητα που μου δίνουν οι σπουδές μου, ως ιστορικός. Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις και η μουσική ιστορία δεν αποτελεί εξαίρεση. Επίσης, ενδεικτική είναι η φράση "without heaven, there is no hell". Αν δεν υπήρχε όλο αυτό το black metal κίνημα, το οποίο έχει να κάνει και με το κομμάτι του σατανισμού, ή με την αναβίωση ενός παγανιστικού παρελθόντος, επηρεασμένο και από την ιστορία και τη μυθολογία της περιοχής που πήρε σάρκα και οστά, δεν θα υπήρχε και ο αντίλογος του κατά τη γνώμη μου. Για μένα, είναι έτσι κι αλλιώς αντιφατικό να περνάει τόσα πολλά χριστιανικά μηνύματα μία metal μπάντα ανεξαρτήτως ιδιώματος, αφού ο χριστιανισμός σαν θρησκεία δεν πρεσβεύει την ελευθερία και την καλλιέργεια του πνεύματος. Επομένως, θεωρώ πως δεν κολλάει με την ευρύτερη extreme metal ιδεολογία που αναφέραμε και πιο πριν, που είναι ανεκτική σε οτιδήποτε διαφορετικό.

Το οτιδήποτε, ωστόσο, δεν το λέω μόνο για καλό. Υπάρχει κάτι στο οποίο το metal - και κάθε μουσική - πρέπει να κλείνει την πόρτα και αυτό είναι η κάθε μορφή διάκρισης και φασισμού/ναζισμού. Εκεί υπάρχει ένα σαφέστατο όριο. Εμείς σαν μπάντα δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι σαν άτομα. Έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες και πολιτική άποψη, η οποία μένει εκτός μπάντας. Ωστόσο, καμία μορφή φασισμού δεν χωράει - και δεν πρέπει να χωράει - στη μουσική. Πέραν αυτών, ακόμη και σαν μπάντα έχουμε συμμετάσχει με μεγάλη χαρά σε φιλανθρωπικές δράσεις, ενώ στην Ευρώπη μας έχουν φιλοξενήσει καταλήψεις ουκ ολίγες φορές, φορές στις οποίες εξέλαβα ένα υπέροχο κλίμα συλλογικότητας. Αυτά είναι τα βιώματα μου και με βάση αυτά διαμορφώνω και τις όποιες απόψεις μου.

Rapture

Οι νέες συνθήκες που έχει επιβάλλει το ζήτημα του κορονοϊού σε κάθε τομέα του κοινωνικού γίγνεσθαι, δεδομένα επηρεάζουν και τη μουσική βιομηχανία και τις μπάντες της, είτε μιλάμε για φτασμενα, είτε για ανερχόμενα ονόματα. Εσύ, πως κρίνεις αυτά τα νέα δεδομένα που θα υπάρχουν για τα κάθε λογής σχήματα; Πιστεύεις αυτή η κατάσταση θα ευνοήσει τη δημιουργικότητα ή θα επιφέρει μονάχα πλήγματα; Ας πούμε, προσωπικά, ομολογώ πως σας είχα πρωτομάθει σε εκείνη την εμφάνιση σας με τους Vektor, το 2016, ενώ γενικότερα θεωρείστε μια συναυλιακά δραστήρια μπάντα, οπότε σίγουρα πρέπει να έχουν ανατραπεί αρκετά από τα σχέδια σας...

Φυσικά και μας έπληξε η κατάσταση αυτή, αν και θεωρώ είμαστε από τους σχετικά «τυχερούς», γιατί το προαναφερθέν mini tour στην Ιβηρική Χερσόνησο θα ήταν ο τελευταίος κύκλος συναυλιών για το προηγούμενο άλμπουμ μας και κατόπιν θα μπαίναμε έτσι κι αλλιώς στη διαδικασία που μπήκαμε, εκείνη της δημιουργίας του νέου δίσκου. Θα έλεγα ότι ήμασταν τυχεροί γιατί χάσαμε «μόνο» τρεις συναυλίες στο εξωτερικό, οι οποίες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα γίνουν με τον νέο δίσκο.

Έτσι κι αλλιώς, δεν μας συγκινεί η ιδέα ενός live stream…

Ημίμετρα είναι αυτά...

...κακά υποκατάστατα, κατ'εμέ. Απλά να αφοσιωθούν οι μπάντες να γράψουν ωραία μουσική, να ακουστεί το όνομα τους, ώστε να τους ανοίξουν όσες περισσότερες ευκαιρίες για να βγουν ξανά στο δρόμο, μόλις βελτιωθεί η κατάσταση. Απ' όσα γνωρίζω, αυτή τη στιγμή υπάρχουν μονάχα δύο χώρες στις οποίες πραγματοποιούνται ακόμη συναυλίες: η Νέα Ζηλανδία, η οποία έχει κλειστά σύνορα, και η Ρωσία που είναι μια άλλη συζήτηση γιατί και πώς γίνονται ακόμη live. Φαντάσου, έχουμε μια φιλική μπάντα από τη Ρωσία, η οποία εμφανίστηκε σε ένα φεστιβάλ στην Αγία Πετρούπολη.

Υπάρχει κανονικά«κίνηση» εκεί, δηλαδή;

Σίγουρα, κάποια μέτρα υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχει αυτό το "suspension" των κοινωνικών εκδηλώσεων.

Ωστόσο, και από άποψη προγραμματισμού, αυτό δεν σας επηρεάζει, αναγκάζοντας σας να αναδιαμορφώσετε τον «κύκλο εργασιών» σας δίχως ουσιαστική πρόβλεψη;

Εννοείται πρέπει να υπάρξει μια αναδιαμόρφωση του όποιου προγραμματισμού μας. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι, προφανώς υπήρξαν κι άλλα «κλεισμένα» πράγματα που δεν είχαν ανακοινωθεί, εννοώντας μεμονωμένες συναυλίες, αλλά και περιοδείες είτε με booking agencies είτε οργανωμένες από εμάς μαζί με φιλικές μας μπάντες. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είτε μιλάμε για επαγγελματικές συμφωνίες, είτε για φιλικές, αυτό που λένε όλοι είναι ότι οι συμφωνίες ισχύουν, χωρίς να γνωρίζουμε ακριβείς ημερομηνίες. Προφανώς, βέβαια, εκτός από κόστος προγραμματισμού υπάρχει και το ψυχολογικό κόστος, το οποίο ισχύει για όλες τις μπάντες, αφού αισθανόμαστε εντελώς έξω από τα νερά μας μακριά από τις συναυλίες.

Όπως οι τέχνες καταπατούνται διαρκώς στην Ελλάδα, το ίδιο συμβαίνει και με τον τομέα της παιδείας/εκπαίδευσης...

Μιλώντας για τα όσα συμβαίνουν σε κοινωνικό/πολιτικό/καλλιτεχνικό επίπεδο στη χώρα, υπάρχουν αρκετά γεγονότα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημεία προβληματισμού για ένα σχήμα. Πέραν τούτου, είστε νέοι άνθρωποι, με κοινωνικές, εργασιακές ή ακαδημαϊκές δραστηριότητες που δεδομένα επηρεάζονται από τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο καιρό, ανεξαρτήτως της πανδημίας. Θα ήθελα ένα σχόλιο σου σχετικά με την επικρατούσα κατάσταση και το πώς βλέπεις την «επόμενη μέρα»...

Θεωρώ η επιστήμη είναι ό,τι πιο χρήσιμο έχουμε φτιάξει ως άνθρωποι. Από την άλλη, οι τέχνες είναι ό,τι πιο όμορφο. Και αυτή η ομορφιά τους έγκειται στο ότι αποτελούν την έκφραση για τα ζητήματα που απασχολούν τις εκάστοτε κοινωνικές ομάδες σε όλη την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας. Θεωρώ ότι οι τέχνες είναι μια εξαιρετική διέξοδος και στην Ελλάδα του 2021 δυστυχώς έχουν ταπεινωθεί. Το ότι υπάρχει κόσμος που μέσω της τέχνης και της συλλογικότητας εκείνης - αφού μην ξεχνάμε τον χαρακτήρα κινήματος που πάντα έχει - προσπαθεί να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά, για μένα είναι υπέροχο.

Αυτή η συλλογικότητα και ο χαρακτήρας κινήματος δίνει την ευκαιρία και το θάρρος σε τόσα άτομα να μιλήσουν και να πουν την αλήθεια τους, έστω κι ετεροχρονισμένα. Έτσι ώστε να μην ξαναπεράσει κάποιος άνθρωπος τα ίδια δεινά που αποκαλύπτονται από την πληθώρα καταγγελιών περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων που συμβαίνουν στο χώρο του ελληνικού θεάτρου και όχι μόνο.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι ένα χάος. Ο ευρύτερος καλλιτεχνικός τομέας καταπατάται βάναυσα, αλλά τέτοια γεγονότα δείχνουν ότι υπάρχει ακόμη μια φλόγα, όντας ίσως η μοναδική πνοή αισιοδοξίας σε όλη αυτήν την κατάσταση.

Στο ίδιο κλίμα, το τί συμβαίνει σε ακαδημαϊκό επίπεδο, το γνωρίζεις θαρρώ. Το αν σε επηρεάζει ή όχι, θεωρώ επηρεάζει κάθε άτομο το οποίο έχει υπάρξει ή θα υπάρξει μελλοντικά σπουδαστής σε κάποιο ακαδημαϊκό ίδρυμα. Το θέμα είναι, πιστεύεις όλη αυτή η προσπάθεια «αναδιαμόρφωσης» της παιδείας θα οδηγήσει και σε αποτελέσματα που θα έχουν άμεσο κοινωνικό αντίκτυπο;

Συμφωνώ και πιστεύω πως όπως οι τέχνες στην Ελλάδα καταπατούνται διαρκώς, το ίδιο συμβαίνει και με τον τομέα της παιδείας/εκπαίδευσης. Θεωρώ πως αυτή η προσπάθεια αστυνόμευσης των σχολών είναι κυριολεκτικά μια αγχόνη που θα πνίξει την παιδεία στη χώρα. Πραγματικά, χαίρομαι που υπάρχει τεράστια κινητοποίηση από μια μεγάλη μερίδα φοιτητών για να αποτρέψουν την υλοποίηση αυτού του καταστροφικού σεναρίου - μια προσπάθεια που προσωπικά έχω στηρίξει κι εμπράκτως. Θεωρώ ότι όποιος αντιτίθεται σε κάτι τέτοιο, πρέπει να το κάνει και στην πράξη, ενώ η λογική του «εμένα δεν με επηρεάζει» στην πραγματικότητα δεν υπάρχει.

Όταν καιγεται το σπίτι του γείτονα, κινδυνεύει και το δικό σου. Καλώς ή κακώς, εγώ ή εσύ, ολοκληρώσαμε τις σπουδές μας. Εμείς, όμως, δεν είχαμε τον φόβο ότι μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι αντιγράψαμε και αυτό να αποτελεί ποινικό αδίκημα. Ούτε ήμασταν με μια γυρισμένη κλεψύδρα για χρόνο σπουδών, κινδυνεύοντας με διαγραφή αν καθυστερούσαμε ένα ή δύο χρόνια παραπάνω. Γιατί αυτό το πρόβλημα να έχει να το αντιμετωπίσει η επόμενη γενιά σπουδαστών που θα περάσει από τα ίδια έδρανα που περάσαμε εμείς; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν φοιτητές με οικονομικά προβλήματα, οι οποίοι δεν μπορούν να διεκδικήσουν ούτε ένα δωμάτιο σε μια φοιτητική εστία και να τους απειλείς με διαγραφή, την ίδια στιγμή που μπορεί να δουλεύουν αμέτρητες ώρες κάθε μέρα στις χειρότερες συνθήκες;

Όλος ο κόσμος θα έπρεπε να κινητοποιηθεί για τη διασφάλιση της Παιδείας και των ίσων ευκαιριών στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση.

H τέχνη πρέπει να προστατεύει από τέτοιου είδους επικίνδυνες ιδεολογίες, όχι να εκθέτει κόσμο σε αυτές...

Ομοίως, θα ήθελα την άποψη σου για τα όσα συμβαίνουν εντός του ευρύτερου χώρου του σκληρού ήχου, με διάφορους γνωστούς μουσικούς να βρίσκονται μπλεγμένοι σε ποινικές υποθέσεις που δεν αφορούν άμεσα τη δραστηριότητα τους ως καλλιτέχνες. Αναφέρομαι, φυσικά, στους Jon Schaffer και Marilyn Manson, εξαιτίας των οποίων έχει ανοίξει ξανά η κουβέντα για το κατά πόσο το έργο είναι ανεξάρτητο του δημιουργού του και ως ποιο σημείο διαχωρίζονται, αν φυσικά ισχύει κάτι τέτοιο...

Είναι πραγματικά δύσκολη η απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση, αλλά θα απαντήσω όσο πιο ειλικρινά και όσο πιο πρακτικά μπορώ, μιλώντας και για τον Jon Schaffer που προανέφερες. Προσωπικά, είμαι οπαδός της πρώιμης περιόδου των Iced Earth και μου αρέσουν πάρα πολύ δίσκοι όπως το "Night Of The Stormrider" και το "Burnt Offerings". Αυτές θεωρώ τις δύο κορυφαίες στιγμές της μπάντας. Τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει ότι αυτή η μπάντα έβγαλε αυτό το υλικό, αλλά ταυτοχρόνως τίποτα δεν αναιρεί και τις πράξεις αυτού του ανθρώπου. Σε πρακτικό επίπεδο, δεν θεωρώ ότι υποβαθμίζεται η παρακαταθήκη του, θεωρώ ότι υποβαθμίζεται ο ίδιος. Προσωπικά, δεν πρόκειται ποτέ να στηρίξω ξανά έναν τέτοιο μουσικό, δεν πρόκειται να αγοράσω κάποιο δίσκο του ή να πάω ξανά σε κάποια συναυλία του. Για μένα, διαγράφεται, χωρίς να αναιρώ την ποιότητα της μουσικής που έχει γράψει μέχρι σήμερα.

Ουσιαστικά, τον κρίνεις από το σημείο που έγινε το περιστατικό και μετά, φαντάζομαι. Γιατί υποθέτω το "Night Of The Stormrider" κάποια στιγμή θα το ξανακούσεις...

Ενδεχομένως θα ξαναπαίξει. Ωστόσο, θεωρώ η τέχνη πρέπει να προστατεύει από τέτοιου είδους επικίνδυνες ιδεολογίες, όχι να εκθέτει κόσμο σε αυτές.

Θεωρείς, δηλαδή, ότι εν τέλει δεν μπορεί να διαχωριστεί το δημιούργημα από το δημιουργό του...

Είναι πολύ περίεργο. Είναι ένα ιδιαίτερο θέμα συζήτησης που, στην τελική, εξαρτάται και από την οπτική του καθενός. Όπως ισχύει και στην ιστορία, που δύο ιστορικοί δύο διαφορετικών περιόδων, θα περιγράψουν διαφορετικά το ίδιο γεγονός. Αυτό σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης φυσικά και συνδέεται με το έργο του, όπως άλλωστε ισχύει και στον επιστημονικό κλάδο. Για να γίνει και ακόμη πιο ξεκάθαρο, σκέψου ότι αν ένας καλλιτέχνης πέρνουσε τέτοιου είδους ιδεολογίες στο έργο του, όσο εξαιρετική και αν θεωρούνταν η μουσική του, προσωπικά δεν θα μπορούσα να την παρακολουθήσω.

Που πιστεύεις, όμως, ότι υπάρχει η κόκκινη γραμμή σε όλα αυτά; Γιατί υπάρχουν παραδείγματα και παραδείγματα μουσικών του χώρου που έχουν επιδείξει επιλήψιμες συμπεριφορές κατά καιρούς, όπως, ας πούμε, ο Phil Anselmo…

Καταρχάς, δεν είμαι fan του Anselmo. Το περιστατικό με το ναζιστικό χαιρετισμό του ήταν απαράδεκτο και την καλύτερη απάντηση για αυτό το περιστατικό την έδωσε ο Robb Flynn, ο οποίος έκανε μια εξαιρετική τοποθέτηση με ένα video response τότε. Επιγραμματικά, ανέφερε πως είναι ντροπή το metal να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και πως αν το ίδιο είχε συμβεί σε οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής, ακόμη και ο Justin Bieber ή άλλος τραγουδιστής τέτοιου εμπορικού βεληνεκούς να το έκανε, θα είχε γίνει κυριολεκτικά μακελειό. Είναι ντροπή η metal κοινότητα να ανέχεται τέτοια πράγματα.

Πέραν των Rapture, είσαι μέλος των Triumpher, της νέας ενσάρκωσης των Saboter έπειτα από εκείνη την τελετουργική περσινή συναυλία σας. Πέραν της προφανούς ερώτησης για το αν υπάρχουν εξελίξεις ή νεότερα που να σας αφορούν, αναρωτιέμαι για τους λόγους και τους πιθανούς συμβολισμούς και απότερους σκοπούς αυτής σας της επιλογής. Μπορείς να μας διαφωτίσεις;

Μιλάμε για ένα εντελώς καινούργιο κεφάλαιο, το οποίο δεν συνδέεται με κανέναν τρόπο με τους Saboter. Μην θεωρήσει, δηλαδή, κάποιος, ότι θα παίζουμε κομμάτια των Saboter στις συναυλίες μας. Η αλλαγή αυτή συνέβη για μια πληθώρα λόγων, με έναν εξ αυτών να είναι πως το ιδρυτικό μέλος της μπάντας δεν υπάρχει πλέον στο lineup. Το σχήμα είχε δημιουργηθεί από το Νίκο Μαρκουτσάκη, ο οποίος είχε την αρχική ιδέα, ασχέτως αν την εξελίξαμε σταδιακά και οι υπόλοιποι. Προσωπικά, είχα μπει στο σχήμα στο δεύτερο δίσκο, ο Νίκος έφυγε, οπότε δεν γινόταν να συνεχίσουμε έτσι. Επίσης, υπάρχει μια μεγάλη αλλαγή στην αισθητική και στη σύνθεση. Είναι πολύ διαφορετικός ο τρόπος που δουλεύουμε πλέον και θεωρούμε ότι είναι η ιδανική ενέργεια για να το παρουσιάσουμε καλά αυτό, αλλά και να εκφραστούμε με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς, για αυτό παίζεις μουσική, για να εκφράσεις ό,τι θέλεις με τον τρόπο που θέλεις. Θεωρήσαμε, λοιπόν, ότι είναι το σωστό βήμα το να αλλάξουμε όνομα και να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Μια νέα αρχή - ένα καινούργιο κεφάλαιο.

Στο live, προσωπικά μου άρεσε αυτό που κάναμε κι ευχαριστήθηκα με το πώς έκλεισε το κεφάλαιο Saboter και ξεκίνησε το κεφάλαιο Triumpher. Ήταν και πρωτότυπο από μια άποψη. Σε ό,τι αφορά τα νέα από το μέτωπο των Triumpher, φυσικά και υπάρχουν. Ετοιμάζονται πολλά πράγματα τα οποία θα ανακοινωθούν αρκετά σύντομα και θεωρώ ότι και οι οπαδοί των Saboter θα ακολουθήσουν και δεν θα απογοητευτούν. Να αναμένετε σύντομα νεότερα.

  • SHARE
  • TWEET