Half Gramme Of Soma

Η ελληνική  heavy rock σκηνή είναι η πιο σταθερή τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Αναδεικνύει μπάντες, έχει αποκλείσει εκ των έσω κόμπλεξ και κόμπλεξ και δείχνει να στηρίζεται από μαγαζιά, τύπο, χώρους, κόσμο και δισκογραφικές. Μετά το ακραίο metal που ανέδειξε τεράστιες μπάντες τα προηγούμενα χρόνια, πλέον αυτή είναι η σκηνή που εξάγει μουσικές στο εξωτερικό. Καθόλου παράξενο και καθόλου άδικο. Ίσα ίσα, νομίζω ότι μας ταιριάζει ιδιαίτερα. Κολλάει στην ιδιοσυγκρασία μας, στον καιρό της χώρας μας και μάλλον στο στυλ των νέων που δείχνουν να απολαμβάνουν αυτές τις μουσικές κατά χιλιάδες πλέον.

Σε αυτόν τον χώρο ανήκει και η μπάντα των Half Gramme Of Soma. Οι μουσικές τους κινούνται τριγύρω από το stoner, εμπλουτίζονται μέσω παραισθησιογόνων μανιταριών με λίγη βαριά ψυχεδέλεια και το δυνατό rock τους έχει μια πιο διαστημικά μελωδική συνέχεια η οποία δανείζεται στοιχεία και από παλιομοδίτικα μουσικά ιδιώματα του χώρου. To συγκρότημα πλέον απαρτίζουν οι Choko (Last Rizla) με τον Psilo στις κιθάρες, o Mak (Sadhus) στο μπάσο, o ToPill (Pools Of Mercury) στα τύμπανα και ο Motor (Vibratore Bizzaro) στα φωνητικά.

Ο νέος τους δίσκος "Groove Is Black" έχει πάρα πολύ καλά στοιχεία. Η μελιτζάνα σαν άλλος κομήτης στο εξώφυλλο σίγουρα σε προδιαθέτει για το περιεχόμενο του δίσκου! Εξαρχής, το μπάσιμο με το αρκετά δυναμικό "Gloomy Eggplant", λοιπόν, δείχνει τις διαθέσεις και τις δυνατότητές τους. Είναι από τα καλύτερα κομμάτια της μπάντας γενικότερα, έχει τρομερή ένταση και εκρηκτικότητα στις φωνές. Στην ίδια ένταση, με αρκετά πιασάρικα φωνητικά και rock 'n' roll μελωδία ακολουθεί και το "Mega Rollo Booster". H πρώτη τριάδα, κλείνει με το πιο Clutch, στην blues διάθεση, κομμάτι τους "Red Kiss". Αυτά τα τρία είναι ξεκάθαρα και η βάση του δίσκου. Δεν φτιάχνουν τίποτα πρωτότυπο, αλλά η σύνθεση, η ενορχήστρωση και οι μελωδίες είναι απίστευτα καλές, αρκετά χαμογελαστές και εύκολες για τον ακροατή. Από εκεί και πέρα το πιασάρικο riff-άκι στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, με τη συνοδεία δυνατού μπάσου, βαραίνει όμορφα σιγά σιγά. Τα φωνητικά ίσως υστερούν εδώ λίγο, αλλά μικρό το κακό. Στη συνέχεια ο δίσκος ανεβοκατεβαίνει λίγο άβολα. Το "Jerk" πέφτει και υπνωτίζει αρκετά, για να ξανανέβουμε με το "Doofle" και να ξαναπέσουμε στη σχεδόν μπαλάντα "No Man's God". Το κλείσιμο με το "Drowned" μας ξανανεβάζει και κλείνει με λίγο παραπάνω ένταση στον ρυθμό από τα προηγούμενα. Δεν βρίσκω ψεγάδια. Προφανώς και δεν είναι τα riff και οι μουσικές που δεν έχεις ξανακούσει ποτέ, αλλά κατέχουν φαντασία, τίμια ροή και μερικές έντονες στιγμές.

Σίγουρα πρέπει να του δώσετε αρκετές ακροάσεις. Έχει συνθέσεις που θες να τις ακούς και να τις ξανακούς. Κάνει μια μικρή κοιλιά, αλλά συνολικά είναι όσο καλό χρειάζεται για να ανεβάσει την μπάντα ένα σκαλάκι ακόμα παραπάνω.

Bandcamp