Melvins

Πρόκειται για έναν διπλό δίσκο, που περιέχει την ολοκληρωμένη τους δουλειά "Death" και το soundtrack μιας μικρού μήκους ομώνυμης ταινίας του Jesse Nieminen. Αυτή είναι η πρώτη φορά νομίζω που κυκλοφορούν διπλό δίσκο οι Melvins. 

Στις τελευταίες τους δουλειές, από το "Everybody Loves Sausages", μέχρι και τα "Basses Loaded", "Hold It In", και "Tres Cabrones" δεν έχω βρει κάτι φανταστικό. Σε κανέναν τους δίσκο βέβαια δεν βαριέσαι, δεν αντιλαμβάνεσαι και δεν ακούς κάτι άσχημο. Όλοι τους έχουν χαρακτήρα και τελευταία διαλέγουν να πειραματιστούν και με διάφορα μουσικά είδη και μουσικούς (που πλαισιώνουν τους Buzz και Dale). Σε αυτόν τον δίσκο καταγράφω ως βασικό τον Steven McDonald στο μπάσο και τους Anna Waronker, James Bartlett, Joey Santiago, Teri Gender Bender και Tom Hazelmyer σε συνεργασία και βοήθεια σε διάφορα πόστα. Γενικά έχω να ακούσω κάτι εξαιρετικό από αυτούς, από το "Nude With Boots", αλλά κυρίως το "(Α) Senile Animal". Φέτος βέβαια κυκλοφόρησαν το υπέροχο "Crystal Fairy" σαν side-project, το οποίο κλέβει την παράσταση.

Στα πρώτα εννιά κομμάτια, που αφορούν την κυκλοφορία "Death" αφαιρούμε τέσσερις ambient/noise γέφυρες ("Black Health", "Euthanasia", "Flaming Creature" και "Christ Hammer") και επικεντρωνόμαστε στα υπόλοιπα πέντε που παρουσιάζουν ένα σκληρό λασπωμένο rock που εξηγεί και θυμίζει τη βρώμικη πλευρά αυτής της μπαντάρας. Τα "Sober-Delic (Acid Only)", "What's Wrong WIth You?", "Edgar The Elephant", "Cactus Party" και "Cardboa Negro" έχουν φανταστικά riff, διαθέτουν πανέμορφες μελωδίες και ρυθμό. Είναι δείγμα δημιουργικής μουσικής και είτε αργά και ήρεμα, είτε περισσότερο βρώμικα, βγάζουν έναν πειραματισμό και μια συνθετική οπτική που κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Αν βαθμολογούσα και έκρινα μόνο αυτά τα κομμάτια και γενικότερα τον πρώτο δίσκο της κυκλοφορίας, ενδεχομένως να πλησίαζα και στο άριστα. Είναι ένα εξαιρετικό, σκοτεινό, ψυχωτικά πνιγμένο και ιδιαίτερα βαρύ ταξίδι. Μπλέκει ψυχεδέλεια, sludge, doom, μέχρι και pop ακόμα και blues ιδέες.

Αν προχωρήσουμε στο δεύτερο δισκάκι "Love" της κυκλοφορίας, που αφορά τη μουσική της ταινίας, θα απογοητευτούμε υπερβολικά. Ακούγεται περισσότερο σαν ένα κολάζ ήχων με πολλά ηλεκτρονικά και πειραγμένα στοιχεία, παρά πραγματικά τραγούδια. Ακόμα και οι τίτλοι των συνθέσεων, "Chicken Butt", "The Asshole Bastard", είναι αστείοι. Ακούς άκυρες ηχογραφήσεις. Πολλές κουβέντες. Σημεία (μάλλον) από την ταινία. Αυτοκίνητα, φωνές, σφυρίγματα, θορύβους και διάσπαρτα μερικά εντάξει κομμάτια (το "Street Level St. Paul", ας πούμε). Ίσως το μόνο που το λες ενδιαφέρον είναι το κομμάτι "Scooba".

O δίσκος απευθύνεται (πάλι) σε οπαδούς τους. Φυσικά και αξίζει παραπάνω από πολύ να ακούσεις τα πέντε κομμάτια που αναφέρω πιο πάνω. Σαν σύνολο δυστυχώς δεν αποτελεί μια όμορφη ολοκληρωμένη δουλειά. Εκεί που ακούς κάτι υπέροχο έρχεται το δεύτερο μισό και τα χαλάει όλα. Αγαπήστε και μείνετε στο "Death" και πετάξτε όλα τ' άλλα.

Bandcamp