Garbage

Ο έκτος δίσκος στην 20χρονη πορεία των Garbage είναι μια πετυχημένη επιστροφή σε όσα τους έκαναν mega stars στα '90s. Τώρα, πιθανότατα, δεν θα ξαναγίνουν, αλλά τουλάχιστον κέντρισαν εκ νέου το ενδιαφέρον των παλιών τους οπαδών. 

Εμείς, που μάλλον τους ξεγράψαμε με το "Not Your Kind of People" του 2012 (που είχε έρθει επτά χρόνια μετά τον προηγούμενο) ξαναθυμηθήκαμε πόσο ωραία (!) αισθανόμασταν βλέποντας την Shirley Manson στα τέλη των '90s, τη βαριά παραγωγή και ενορχήστρωση σε ξεκάθαρες pop φόρμες, το γυναικείο θυμικό εν μέσω τριών ανδρών. Το 2016 επιστρέφουν όχι με ξεδιάντροπα τραγούδια με σκοπό να ακουστούν παντού, αλλά για να φτιάξουν έναν καλό δίσκο.

Ο δίσκος στην σχεδόν μία ώρα του, δεν κρύβει στιγμή τη λυρική ευαισθησία του, μαζί όμως με δυνατά rock riff, μια industrial επίστρωση (ακούστε το "Amends") και λιγότερους πειραματισμούς από κάθε άλλη φορά. H ηρωίδα των στίχων της Shirley, είναι φοβισμένη, ευάλωτη και ένα σωρό προβλήματα στην ερωτική της ζωή.

Το "Sometimes" ξεκινά τον δίσκο με έναν επαναληπτικό θορυβο και στίχους που φανερώνουν τα -παραπάνω- ζόρια της φίλης μας. Το "Empty", το πρώτο single, ήταν μια ευχάριστη επιστροφή. Πανίσχυρο και εκκωφαντικό σε σχέση με ότι mainstream alt-rock είναι εκεί έξω. Το "Blackout" είναι εξίμισι λεπτά (τα μισά τραγούδια τα φτάνουν ή τα ξεπερνούν) και ακούγεται λίγο flat σε ιδέες και ερμηνεία, παρά τις αντίθετες αρχικές προβλέψεις για κάτι δυναμικό.

Τα "If I Lost You", "Night Drive Loneliness" και "Even Though Our Love Is Doomed"  αντίθετα, πετυχαίνουν τον στόχο δημιουργίας ατμόσφαιρας αρχικά, με καλά pop hooks σε mid-tempo ρυθμούς και να φτιάχνουν δύο pop τραγουδάκια όχι για μικρά χαζοχαρούμενα κοριτσάκια, αλλά για όσα αναζητούν φως μέσα από το σκοτάδι της καθημερινότητάς τους (τι διάολο σκέφτηκα...).

Κυρίως το "Even Though..." είναι τόσο μαύρο, που θα ήταν ένα τέλειο ντουέτο της Shirley με τον Trent Reznor, ας πούμε!

Το "Magnetized" ανεβάζει τον ρυθμό με τη σήμα-κατατεθέν ρυθμική τους βάση, το "We Never Tell" θέλει να γίνει πιο πιασάρικο, αλλά αιχμαλωτίζεται σε ισχνές και κλισέ ιδέες. Το "So We Can Stay Alive" είναι δυναμικό σε όλα, το "Teaching Little Fingers to Play" αργό και κομψό.

Οι Garbage, με την ίδια σύνθεση, βουτάνε πίσω στο ντεμπούτο και το εξίσου εξαιρετικό "Version 2.0" όχι όμως με γραφικό τρόπο πενηντάρηδων με φανταχτερά ρούχα και μουσικές, αλλά με την ψυχή τους να αναζητά κάτι νέο και φρέσκο. Δεν φτάνουν σε ασύλληπτα δημιουργικά ύψη, σε στιγμές είναι λίγο παλιομοδίτες, αλλά ουδείς θα τους κατηγορήσει πως απέτυχαν ή πως δεν προσπάθησαν αρκετά...