Ανασκόπηση 2016: Modern Hard N' Heavy

Ό,τι έγινε στον σύγχρονο hard n' heavy ήχο τη χρονιά που μας πέρασε

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/01/2017 @ 13:37

Σε αυτήν την ανασκόπηση προσπαθούμε να χωρέσουμε καλλιτέχνες και δουλειές που είναι δύσκολο να πει κάποιος ξεκάθαρα σε ποιο συγκεκριμένο ή ήδη τυποποιημένο genre της rock/metal μουσικής ανήκουν. Από το grunge και το post-grunge, ως το alternative metal κι από το nu metal ως κάποιες... ακουστικές δουλειές κι από το hard rock ως το metal υπάρχουν πολλά ονόματα που πατάνε σε περισσότερα του ενός είδη ή και σε κανένα εξ αυτών.

Κάποια ίσως βρεθούν και σε άλλες ανασκοπήσεις, κάποια ίσως φαίνονται παράταιρα μεταξύ τους, αλλά τα όρια της εν λόγω ανασκόπησης είναι λίγο θολά και σχετικά ευμετάβλητα. Ούτως ή άλλως το alternative του σήμερα, ίσως είναι το classic του αύριο...


Τα πιο σημαντικά γεγονότα

1. Το reunion των Temple Of The Dog
25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ενός και μοναδικού άλμπουμ των Temple Of The Dog, τα σπουδαία μέλη που απαρτίζουν το συγκρότημα αποφάσισαν να επανακυκλοφορήσουν το άλμπουμ (με διάφορα έξτρα καλούδια) και να περιοδεύσουν παρέα για πρώτη φορά. Βλέποντας video και τα setlist των συναυλιών μπορούμε μόνο να ζηλεύουμε και να παρακαλούμε ο Chris Cornell με τα φιλαράκια του από τους Pearl Jam να έρθουν κάπου πιο κοντά στα μέρη μας, μπας κι αξιωθούμε να τους δούμε κι εμείς.

2. RIP Matt Roberts (ex-3 Doors Down)
Ευτυχώς, στη συγκεκριμένη ανασκόπηση δεν έχουμε πολύ θανατικό να παραθέσουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν απώλειες, όπως αυτή του Matt Roberts, κιθαρίστα στα τέσσερα εκ των πέντε άλμπουμ των 3 Doors Down. Ο Matt ήταν μόλις 38 ετών.

3. RIP Tom Searle (Architects)
Η είδηση αυτού του θανάτου πόνεσε πολύ. Όχι μόνο γιατί μιλάμε για μια μπάντα στα καλύτερά της και σε κάθετα ανοδική πορεία, αλλά γιατί έφυγε στα 28 του χρόνια ένα παιδί από τη γαμημένη την παλιαρρώστια. Η μπάντα συνεχίζει και θα τιμάει τη μνήμη του κρατώντας τη μουσική του ζωντανή.

4. Οι System Of A Down γράφουν νέο άλμπουμ
Λογικά θα είναι μια από τις κυκλοφορίες μεγάλων ονομάτων το 2017, αλλά δεν μπορούμε να κρύψουμε τον ενθουσιασμό μας για το γεγονός ότι οι System Of A Down το πήραν απόφαση και μπήκαν στο στούντιο να συνθέσουν νέα τραγούδια και να προγραμματίσουν την κυκλοφορία ενός νέου στούντιο άλμπουμ. Ό,τι έχουν βγάλει ως τώρα είναι ατόφιο μουσικό χρυσάφι, οπότε γιατί να μην είναι και το νέο τους άλμπουμ κάτι ανάλογο;

5. Οι Bring Me The Horizon στο Royal Albert Hall
Πολλοί μπορεί να μην καταλαβαίνουν τη σημασία του να παίζει ένας καλλιτέχνης στο Royal Albert Hall, αλλά αν παρακολουθήσει κάποιος μια συναυλία εκεί, δει τον χώρο, μάθει για την ιστορία του και αντιληφθεί με πόσο σεβασμό τον αντιμετωπίζουν μουσικοί και κόσμος θα αντιληφθεί ότι δεν είναι κάτι αμελητέο. Τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει τις πύλες του σε rock καλλιτέχνες, αλλά οι Bring Me The Horizon είναι η πρώτη μπάντα του ύφους και της γενιάς τους, που όχι μόνο το γέμισαν, αλλά έδωσαν και μια καθηλωτική εμφάνιση με ορχήστρα και χορωδία, αποδεικνύοντας ότι η μουσική τους είναι αρκετά περισσότερα από όσο κάποιοι ισχυρίζονται.


Κυκλοφορίες από τα μεγάλα ονόματα

1. Avenged Sevenfold - The Stage
Οι A7X επέλεξαν έναν ιδιαίτερο τρόπο να κυκλοφορήσουν το νέο άλμπουμ τους, καθώς σχεδόν κανείς δεν γνώριζε ότι ήταν έτοιμο και θα κυκλοφορούσε τον Οκτώβριο, παρά μόνο μερικές ημέρες νωρίτερα, όταν το single για το ομώνυμο (και καταπληκτικό) τραγούδι είχε δοθεί στη δημοσιότητα. Στο "The Stage" οι Αμερικανοί ηγέτες της σύγχρονης σκηνής πειραματίστηκαν, προσπάθησαν να εξελίξουν τη μουσική τους και δημιούργησαν ένα αρκετά απαιτητικό, αλλά πραγματικά καλό άλμπουμ.

2. Korn - The Serenity Of Suffering
Μετά από μια σειρά πειραματισμών, που έφτασαν ως το dubstep και τη συνεργασία με τον Skrillex, οι Korn είχαν ήδη ξεκινήσει να επιστρέφουν στον ήχο που τους καθιέρωσε. Με το "The Serenity Of Suffering" κινούνται σε ακόμα πιο γνώριμα ηχητικά μονοπάτια, ικανοποιώντας την πλειονότητα των οπαδών τους, σε ένα συμπαθητικό άλμπουμ που, όμως, δεν πλησιάζει μεγαλεία του παρελθόντος για κανέναν λόγο.

3. Biffy Clyro - Ellipsis
Ίσως εδώ να μην το έχουμε αντιληφθεί, αλλά στο Νησί και στη Γερμανία οι Biffy είναι τεράστιο όνομα. Και δικαίως αν θέλετε την άποψή μου. Το νέο τους άλμπουμ είχε εξαρχής τον δύσκολο ρόλο να συνεχίσει το σερί τριών αριστουργηματικών άλμπουμ ("Puzzle", "Only Revolutions", "Opposites") και τελικά αποδείχτηκε κατώτερο των όποιων προσδοκιών. Μια-δυο συνθέσεις αποπνέουν μια φρεσκάδα, ενώ οι άλλες μοιάζουν με αναμασήματα ή πάρα-είναι pop oriented. Πλέον, όμως, έχουν το μέγεθος που ό,τι βγάζουν γίνεται επιτυχία.

4. Volbeat - Seal The Deal & Let’s Boogie
Κι αυτοί προέρχονταν από ένα μεγάλο σερί εξαιρετικών δίσκων, ενώ είχαν δείξει από το προηγούμενο άλμπουμ τους πως η εμπορική πλευρά της μουσικής τους κερδίζει έδαφος έναντι των heavy στοιχείων. Στο "Seal The Deal & Let’s Boogie" το πήγαν λίγο παραπέρα από όσο θα έπρεπε και χάλασαν την ισορροπία, ενώ και συνθετικά το άλμπουμ έχει κάμποσα αδιάφορα τραγούδια, με αποτέλεσμα να αποτελεί μάλλον τη λιγότερο ενδιαφέρουσα δισκογραφική δουλειά των Δανών.

5. Alter Bridge - The Last Hero
Με τη μεταγραφή τους στην Napalm οι Αμερικάνοι heavy rockers, έκαναν και μια στροφή προς έναν λιγότερο γυαλισμένο ήχο, χωρίς όμως να απολέσουν τίποτα από όλα αυτά που τους έχουν  καταστήσει σπουδαίους. Riff-άρες, τρομερή κιθαριστική δουλειά, μεγάλα ρεφρέν και φυσικά ο Myles Kennedy να κάνει ξεχωριστή κάθε μια από τις συνθέσεις που περιλαμβάνει το άλμπουμ. Δεν είναι τυχαίο το ότι η ευρωπαϊκή τους περιοδεία τους βρήκε σε μεγαλύτερα venue ακόμα μια φορά.


Οι καλύτερες κυκλοφορίες (γενικώς κι απροσδιορίστως)

1. Alter Bridge - The Last Hero
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω το "The Last Hero" διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που καθιστούν σπουδαίους τους Alter Bridge. Άλλοτε σε πιο hard rock διάθεση ("My Champion"), άλλοτε πιο heavy ("The Other Side"), πάντα με μεγάλα ρεφρέν ("The Writings On The Wall"), με προοδευτική ("This Side Of Fate") ή επική ("The Last Hero") κατεύθυνση, οι Alter Bridge ξέρουν να γράφουν τραγουδάρες.

2. Gojira - Magma
Σημαντική αλλαγή στον ήχο των Gojira που κι αυτοί έκαναν τον ήχο τους πιο προσιτό, αλλά χωρίς εκπτώσεις σε έμπνευση και ποιότητα. Πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα αυτό που κατάφεραν στο "Magma", καθώς συνθέσεις όπως το "Sivera" ή το "Stranded" έχουν τα φόντα να κάνουν το breakthrough σε νέο (και πολύ μεγαλύτερο) κοινό. Τις Korn επιρροές στα φωνητικά του Joe Duplianter τις εντόπισαν κι άλλοι;

3. Giraffe Tongue Orchestra - Broken Lines
Αυτή κι αν είναι σύμπραξη με ουσία! Ο Ben Weinman των The Dillinger Escape Plan ήθελε να φτιάξει μια μπάντα με τον Brent Hinds από τους Mastodon. Μετά από πολλές αλλαγές τη θέση του τραγουδιστή πήρε ο William DuVall των Alice In Chains και η μίξη των τριών οδήγησε στο εκπληκτικό "Broken Lines". Το ντεμπούτο της χρονιάς με μεγάλη άνεση για τον γράφοντα...

4. Tremonti - Dust
Ο Tremonti το 2015 - κατά τη διάρκεια του οποίου οι Alter Bridge ήταν σχετικά ανενεργοί - ηχογράφησε περίπου 20 τραγούδια για το προσωπικό του project και τα χώρισε σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος των τραγουδιών κυκλοφόρησε στο "Cauterize" πέρσι και το δεύτερο φέτος στο "Dust". Σπουδαίο songwriting που βγάζει τον πιο metal εαυτό του Mark, με κοφτερά riff, ωραία solo, αξιοσημείωτα καλές φωνητικές γραμμές κι ένα ομώνυμο τραγούδι να σπάει κόκκαλα.

5. Avenged Sevenfold - The Stage
Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως οι Avenged Sevenfold πήραν πολλά ρίσκα τόσο με τον τρόπο που λάνσαραν το άλμπουμ, όσο και με τη μουσική κατεύθυνση που επέλεξαν να ακολουθήσουν. Το "The Stage" είναι όσο τολμηρό δεν ήταν το "Hail To The King" και αποδεικνύει ότι αυτή η μπάντα έχει τα φόντα να δώσει ακόμα πιο σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Όχι ότι δεν έχει δώσει ήδη αρκετά δηλαδή...


Οι προτεινόμενες κυκλοφορίες με λίγο αμερικάνικο ήχο

1. Crobot - Welcome To Fat City
Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Crobot επιβεβαίωσαν ότι είναι μια μπάντα με πολλές δυνατότητες. Το μοντέρνο heavy rock τους έχει κάτι από Soundgarden, κάτι από Audioslave, κάτι από Alter Bridge, αλλά εν τέλει έχει δική του προσωπικότητα, πολλά καλά τραγούδια κι έναν χαρισματικό τραγουδιστή. Το "Welcome To Fat City" συστήνεται ανεπιφύλακτα κι αν τους πετύχετε να παίζουν ζωντανά ετοιμαστείτε για ένα μικρό σοκ.

2. Black Stone Cherry - Kentucky
Η αλήθεια είναι ότι οι Black Stone Cherry δεν έχουν βγάλει κακό άλμπουμ, αλλά το "Kentucky" αποδείχθηκε λίγο καλύτερο των δυο προηγούμενων δουλειών. Ίσως η μεταγραφή στην Mascot και η ελευθερία κινήσεων που τους παρείχε αυτή να τους έδωσε ώθηση. Με τραγούδια σαν το "Shakin’ My Cage", το "Soul Machine", το "Long Ride" και το "The Rambler" δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να μην περάσεις καλά με τις μουσικές του.

3. The Cadillac Three - Bury Me In My Boots
Ωραία περίπτωση αυτό το νότιο-αμερικάνικο τρίο, που πρεσβεύει τα εκεί ήθη και έθιμα (μουσικά και στιχουργικά) αν όχι πιο καλά από τον οποιοδήποτε, σίγουρα πιο πειστικά. Στο δεύτερο στούντιο άλμπουμ τους έχουν περισσότερες συνθέσεις που τείνουν προς το πιο εμπορικό/ραδιοφωνικό στοιχείο, αλλά οι μπαγάσες ξέρουν να γράφουν πραγματικά ωραία τραγούδια. Ιδανικό άκουσμα για καλοκαίρι, με τη συνοδεία ιδρωμένης μπύρας.

4. Scorpion Child - Acid Roulette
Άλλη μια εξαιρετική μπάντα, που ίσως κάποιοι να την τοποθετούν κοντύτερα στο stoner ιδίωμα, αλλά η μουσική της έχει πολύ περισσότερα στοιχεία, κάτι που αποδεικνύουν στο δεύτερο άλμπουμ τους, όπου θα βρει κάποιος από The Cult μέχρι και Queen (στο καταπληκτικό "Survives") επιρροές. Παρ' όλα αυτά δεν μένουν στο ρετρό του θέματος, αλλά έχουν κάμποσα μοντέρνα στοιχεία στην προσέγγισή τους κι έναν εξαιρετικό frontman να δίνει το κάτι παραπάνω.

5. Scattered Hamlet - Swamp Rebel Machine
Ευχάριστη έκπληξη τούτοι εδώ οι Αμερικανοί, που έχουν πολλά κλισέ στον ήχο τους, αλλά για κάποιον λόγο τα αποδίδουν με ωραίο τρόπο και στο τέλος σου αφήνουν κάτι το ευχάριστα διασκεδαστικό με τη μουσική τους. Riff, αμερικάνικος νότος, γρετζαρισμένα φωνητικά, μπύρες και θεματολογία που θα σε απασχολούσε αν με τους κολλητούς σου αφήνατε όλοι μούσια και ξεκινάγατε για ένα road trip κάπου νοτιοανατολικά στις ΗΠΑ.


Οι προτεινόμενες κυκλοφορίες με λίγο alternative ήχο

1. Deftones - Gore
Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός των Deftones, αλλά πάντα είχαν τον σεβασμό μου, τόσο για τη μουσική όσο και το attitude. Επίσης, πρέπει κάποιος να παραδεχτεί ότι ξέρουν να κρατάνε μια βάση στον ήχο τους, αλλά ταυτόχρονα να εξελίσσονται και με κάθε άλμπουμ, κάτι που δεν πετυχαίνουν και πολλοί. Στο "Gore" το κάνουν εκ νέου και με επιτυχία, αφού ακούγονται πειραματικοί και οικείοι την ίδια στιγμή.

2. Twelve Foot Ninja - Outlier
Οι μοναδικοί εκπρόσωποι της τρομερής σκηνής της Αυστραλίας φέτος είναι οι Twelve Foot Ninja. Παίζουν στο ίδιο γήπεδο με μπάντες όπως οι Faith No More και οι System Of A Down, και το "Outlier" θα μπορούσε να είναι κάτι σαν το δικό τους "King For A Day, Fool For A Lifetime". Πειραματικό, ιδιαίτερο, πρωτότυπο, πολυποίκιλο, ξέρεις πως έχει κάνει τη δουλειά του όταν θα κάνει κάποια πρόσωπα να ξινίσουν. Αλλά στο τέλος θα τους κερδίσει κι αυτούς...

3. Dream The Electric Sleep - Beneath The Dark Wide Sky
Κάποιοι θα τους έβαζαν και στο progressive πεδίο, αλλά με τόσες alternative rock επιρροές στον ήχο και στην τεχνοτροπία των συνθέσεων τελικά κάθονται κάπου ενδιάμεσα. Θα τους ακούσει κάποιος που του αρέσουν οι Rush, αλλά και κάποιος που του αρέσουν οι Foo Fighters. Ε, σε αυτό το άλμπουμ ίσως τείνουν λίγο προς την πλευρά του δεύτερου, αλλά και πάλι είναι θέμα προσέγγισης του ακροατή. Σε κάθε περίπτωση το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν συνίσταται προς αμφότερες τις δυο πλευρές.

4. Chevelle - The North Corridor
Αν σκεφτείς ότι σαν μπάντα είναι στο κουρμπέτι είκοσι χρόνια και παραμένουν φρέσκοι και επίκαιροι, θα έλεγες και λίγο αδικημένους τους Chevelle που δεν χαίρουν μεγαλύτερης αναγνώρισης και εκτίμησης στα λημέρια μας. Σε κάθε περίπτωση συνεχίζουν να γράφουν ωραίους δίσκους, όπως το σκοτεινό και heavy "The North Corridor" που τους έδωσε και μια θέση στην επερχόμενη ευρωπαϊκή περιοδεία των Avenged Sevenfold και Disturbed.

5. Amaranthe - Maximalism
Τι παίζουν πλέον οι Amaranth; Καλή ερώτηση. Pop; Metal; Κάτι ενδιάμεσο που δεν είναι τίποτα από τα δυο; Αυτό το υβρίδιο μπορεί την ίδια στιγμή να σε εκνευρίσει και να σε κάνει να περάσεις πολύ καλά μαζί τους, αλλά σίγουρα μοιάζει δικό τους. Κι εν τέλει, τους βγαίνει τόσο σε επίπεδο έμπνευσης όπως αποδεικνύει το "Maximalism", όσο και εμπορικά όπως φαίνεται από τον ολοένα και πιο αυξημένο κόσμο στις συναυλίες τους.


Πέντε ακόμα κυκλοφορίες που επίσης αξίζει να τσεκάρεις

1. Billy Talent - Afraid Of Heights
Τους γουστάρω πολύ τους Billy Talent. Το νεύρο τους, το attitude τους, τον ήχο τους. Οκ, μπορεί να μην είναι όλα τους τα τραγούδια πολύ καλά, αλλά τα καλά τους είναι γαμηστερά και προσωπικά μου κολλάνε στο μυαλό για καιρό. Όπως το φανταστικό ομώνυμο τραγούδι από το πολύ καλό γενικά "Afraid Of Heights" ή το "Ghost Ship Of Cannibal Rats" ή το "Louder Than The DJ". Μην τους προσπερνάτε ρε...

2. Sixx: A.M. - Prayers For The Damned / Prayers For The Blessed
Εξαιρετικά καλό και μάλιστα διπλό comeback από την μπάντα του Nikki Sixx (Motley Crue). Τα "Prayers For The Damned" και "Prayers For The Blessed" ηχογραφήθηκαν μαζί και κυκλοφόρησαν με περίπου έξι μήνες διαφορά και θα έλεγα πως είναι το ίδιο καλά, γεμάτα ωραία τραγούδια, με δυναμικές ερμηνείες, catchy ρεφρέν και πολύ καλή δυνατή παραγωγή. Θα έπρεπε να ακούς συχνά κάποια από αυτά στο ραδιόφωνο, αλλά...

3. Zodiac - Grain Of Sand
Όπως γράφει κι ο Πολύζος στην παρουσίαση του δίσκου των Γερμανών «αφήνουν πίσω τα blues στοιχεία και δημιουργούν ένα πολυσυλλεκτικό μοντέρνο hard rock δίσκο». Αυτά μας αρέσουν εμάς να ξέρετε και στο "Grain Of Sand" βρήκαμε ένα άλμπουμ με φρέσκες, ωραίες ιδέες και πολλά καλά τραγούδια, σύγχρονου hard rock από μια μπάντα που ξέρει καλά τις παλιακές συνταγές.

4. One Less Reason - The Memories Uninvited
Αν νομίζεις ότι το rock που είναι φιλικά προσκείμενο στο Αμερικάνικο ραδιόφωνο είναι μόνο σαν τους Nickelback, καλά θα κάνεις να ακούσεις τους One Less Reason. Σε παρόμοια βάση, γράφουν πολύ πιο ουσιώδη τραγούδια, πολύ πιο ενδιαφέροντα και πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένα. Το "The Memories Uninvited" είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να το επιβεβαιώσεις.

5. Killswitch Engage - Incarnate
Στο δεύτερο άλμπουμ τους μετά την επιστροφή του Jesse Leach πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας, οι Killswitch Engage καταφέρνουν να ακουστούν ξανά φρέσκοι και δυναμικοί. Δεν μπαίνει στις καλύτερες δουλειές της μπάντας, αλλά δείχνει ότι ακόμα υπάρχει απόθεμα στα καύσιμά της και μπορούμε να περιμένουμε ακόμα μερικά ωραία πράγματα από μια μπάντα που για χρόνια ηγούταν του metalcore/modern metal ιδιώματος.


Τα προσωπικά/ακουστικά άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις

1. Damian Wilson & Adam Wakeman - Weir Keeper’s Tale
Μια σπουδαία σύμπραξη δυο εξαίρετων μουσικών και κυρίως καλών φίλων. Όσο βρισκόντουσαν στη διαδικασία δημιουργίας του δεύτερου άλμπουμ των Headspace ο Adam Wakeman κι ο Damian Wilson είχαν κάποια «απλά», ακουστικά τραγούδια που δεν ταίριαζαν στο πολύπλοκο ύφος της μπάντας τους και τελικά τα ηχογράφησαν οι δυο τους, με δυο φωνές, ακουστική κιθάρα και πιάνο. Το σύνολο των τραγουδιών οδήγησε στο υπέροχο "Weir Keeper’s Tale", το οποίο πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει ένα βρετανικό... well-kept secret...

2. Zakk Wylde - Book Of Shadows II
Πριν από είκοσι και βάλε χρόνια, ο Zakk Wylde έγινε ένας από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες/μουσικούς, όχι τόσο λόγω των άλμπουμ με τον Ozzy, αλλά λόγω των Pride & Glory και του "Book Of Shadows". Τη συνέχειά του δεύτερου την ήθελα πολύ, αλλά τη φοβόμουν κιόλας. Τελικά, κακώς τη φοβόμουν. Έχει τόσα πολλά καλά κομμάτια που με συγκινούν σχεδόν όπως τότε, που αν είχε δυο-τρία λιγότερα θα ήταν σίγουρα στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Οριακά δεν μπήκε και τώρα δηλαδή...

3. Sully Erna - Hometown Life
Μπορεί να είναι σαφώς κατώτερο του εντυπωσιακού "Avalon", αλλά και πάλι το "Hometown Life" αποδεικνύει ότι αυτή η χαλαρή/ακουστική πλευρά πάει πολύ στον τραγουδιστή των Godsmack.

4. Damian Wilson - Build For Fighting
Δεύτερη παρουσία στην ίδια πεντάδα για τον Damian Wilson, αφού το προσωπικό του άλμπουμ πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να ακουστεί. Χαλαρό στο μεγαλύτερο μέρος του, με ωραίες ενορχηστρώσεις και ενδιαφέροντες στίχους, το "Build For Fighting" μας φανερώνει όχι μόνο τον καλό τραγουδιστή που ξέραμε, αλλά έναν ταλαντούχο singer/songwriter.

5. Ray Wilson - Makes Me Think Of Home / Song For A Friend
Ένας ακόμα ωραίος τύπος που δεν σταματάει να γράφει ωραίες μουσικές. Γνωστός σε κάποιους λόγω των Stiltskin και σε άλλους λόγω του περάσματος από Genesis, ο Σκωτσέζος Ray Wilson είναι ένας τύπος που συνθέτει πολύ όμορφες, μελαγχολικές μουσικές, με τραγούδια «καρμανιόλες» που λέει κι ένας φίλος. Το 2016 κυκλοφόρησε δυο δίσκους: τον Απρίλη έναν τελείως ακουστικό, αφιερωμένο σε έναν φίλο που έχασε ("Song For A Friend") και τον Οκτώβριο το πιο «κανονικό» "Makes Me Think Of Home". Αξίζει να τα τσεκάρετε και τα δυο νομίζω...


Οι πιο ενδιαφέρουσες πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες

1. Giraffe Tongue Orchestra
Το είπα και νωρίτερα. Ό,τι καλύτερο βγήκε φέτος σε πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα για τον γράφοντα. Μπορεί τα μέλη της να μην είναι καθόλου πρωτοεμφανιζόμενα ή άγνωστα, αλλά η σύμπραξή τους φαντάζει στα αυτιά μου όπως ακριβώς θα έπρεπε να ακούγεται κάθε νέο supergroup. Φρέσκο, μοντέρνο, διαφοροποιημένο και εμπνευσμένο. Ούτε αναμάσημα, ούτε τίποτα. Το "Broken Lines" είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ και περιμένουμε ανάλογη συνέχεις με τον πήχη πολύ ψηλά πλέον.

2. Tax The Heat
Τούτοι οι Βρετανοί δείχνουν να ξέρουν το hard rock παιχνίδι καλά, πατώντας σε βασικές δομές του, αλλά προσθέτοντας και πιο σύγχρονες πινελιές. Το "Fed To The Lions" είναι ένα καλό πρώτο βήμα, με τραγούδια σαν το "Some Sympathy" να δείχνουν το δρόμο για ένα ακόμα καλύτερο μέλλον…

3. Heaven Below
Οι «νέοι Guns N’ Roses» που ανέφερε το δελτίο τύπου της εταιρείας τους δεν είναι, αλλά οι Heaven Below αξίζουν της προσοχής μας, με το "Good Morning Apocalypse" να μας φανερώνει μια μπάντα που ξέρει να γράφει τραγούδια με πιασάρικα ρεφρέν και γενικώς να διαθέτει την πρώτη ύλη για κάτι καλό.

4. Forever Still - Tied Down
Η Nuclear Blast μυρίστηκε κάτι ενδιαφέρον στην περίπτωση των Forever Still και τους άρπαξε κατευθείαν για να τους εντάξει στο δυναμικό της. Με γυναικεία φωνητικά που goth-ίζουν, πάνω σε alternative/nu metal υπόστρωμα φέρνουν στο νου μια σκηνή που άνθισε πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου στον απόηχο του "Fallen" των Evanescence. Δείχνουν πως έχουν τον χαρακτήρα και τη δυναμική να προσφέρουν κάτι καλό, πάνω από τον μέσο όρο. 

5. Demob Happy - Dream Soda
Από όσα μου έχουν εξιστορήσει φίλοι, οι κάτοικοι του Brighton δεν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα Εγγλέζου. Έτσι και οι Demob Happy στο ντεμπούτο άλμπουμ τους "Dream Soda" παίζουν alternative rock που δεν είναι το τυπικό εγγλέζικο, αλλά πάει προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και συγκεκριμένα προς QOTSA και Nirvana μεριά. Δεν είναι ακριβώς ότι εντυπωσιάζουν, αλλά αν φιλτράρουν καλά τις επιρροές τους μπορεί να μας απασχολήσουν ευχάριστα στο μέλλον.


Οι απογοητεύσεις

1. Biffy Clyro - Ellipsis
Ο Τσιμπλάκος απέφυγε να κάνει λογοπαίγνιο με τον τίτλο του άλμπουμ, αλλά η αλήθεια είναι ότι του ταιριάζει απόλυτα. «Έλλειψη έμπνευσης»; «Έλλειψη ιδιαιτερότητας;»; «Έλλειψη δυναμικής»; Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το πρώτο απογοητευτικό άλμπουμ των Σκωτσέζων, το οποίο μάλλον θα ξεχάσουμε σύντομα. Απορώ πως το έβαλε ο Mike Portnoy στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς...

2. Volbeat - Seal The Deal & Let’s Boogie
Δεν είναι τόσο κακό άλμπουμ το "Seal The Deal & Let’s Boogie", αλλά είναι αρκετά κατώτερο όλων των προηγούμενων άλμπουμ των Δανών και η σύγκριση δεν το ευνοεί. Υπάρχουν δυο-τρεις πολύ δυνατές συνθέσεις, αλλά και αρκετές μέτριες, με τη μανιέρα να δείχνει να επικρατεί και την ισορροπία μεταξύ heavy και εμπορικού να έχει χαθεί.

3. In Flames - Battles
Είναι λίγο περίεργο να βλέπεις τους In Flames να ακούγονται πιο πολύ σαν Bullet For My Valentine, παρά σαν την μπάντα που κάποτε ήταν. Μεταξύ μας, υπάρχουν στιγμές που τα καταφέρνουν καλά, αλλά όσες ωραίες ιδέες κι αν έχουν μουσικά, κι όσο κι αν το παλεύει ο Anders δεν είναι αυτή η μουσική το στοιχείο τους. Συνεπώς, υπάρχει μια αναπόφευκτη αίσθηση απογοήτευσης στο "Battles", αλλά και γενικότερα για την μπάντα.

4. Hellyeah - Unden!able
Η αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να απογοητεύτηκε και κανείς, αφού πραγματικά καλό άλμπουμ δεν νομίζω να έχουν βγάλει ποτέ οι Hellyeah. Όσο βέβαια καταφέρνουν να έχουν μπάντα ο Vinnie Paul κι ο Chad Gray (Mudvayne) και να μη βγάζουν τίποτα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, θα υπάρχει μια κάποια απογοήτευση, όπως και να το κάνουμε.

5. Wolfmother - Victorious
Πριν δέκα χρόνια έδειχναν ικανοί να κατακτήσουν τον rock κόσμο. Δέκα χρόνια μετά δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό που έπαιζαν τότε και κυρίως δεν δείχνουν να έχουν ίχνος από τη δυναμική που τους χαρακτήριζε. Με δίσκους σαν το "Victorious" παραμένουν συμπαθείς, αλλά τίποτα περισσότερο πλέον.

  • SHARE
  • TWEET