The Heavy

Hurt & The Merciless

Counter Records/Bad Son Recording Company/Rockarolla (2016)
Από τον Δημοσθένη Ιωάννου, 18/04/2016
Μία αρκετά απολαυστική κυκλοφορία, χωρίς όμως να ξεπερνάει την προηγούμενη δουλειά τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι The Heavy είναι με λίγα λόγια το συγκρότημα που αν κάποιος DJ αποφασίσει να «κεράσει» σε κάποιο πάρτυ ή bar και δεν χορέψεις, είσαι ξενέρωτος. Τόσο απλά. Τέσσερα χρόνια αναμονής για τον καινούριο τους δίσκο και το αποτέλεσμα βρίσκει την μπάντα σε φόρμα και διάθεση. "Hurt & Τhe Merciless" ονομάζεται η κυκλοφορία τους και πλέον καθιερώνει τον ήχο και την ταυτότητα της μπάντας από το Bath της Αγγλίας. Ο ήχος τους βρίσκεται κοντά στο garage rock με πολλά στοιχεία funk, blues και soul. Μπορούν να γίνουν ψυχεδελικοί, R&B, rock και στις συναυλίες τους είναι φανταστικοί. Άλλωστε είναι το μοναδικό (?) συγκρότημα που ο ίδιος ο Letterman είπε στον αέρα την πρώτη φορά που ήταν καλεσμένοι στην εκπομπή του, να ξαναπαίξουν το τραγούδι τους με το που τελείωσαν. Και ενώ όλοι τους παίζουν φοβερά δεμένα, είναι αυτός ο Kelvin Swaby (εγκληματικά υποτιμημένος) που δείχνει πάντα τόσο άνετος και larger-than-life, λες και κρατάει το κοινό στα χέρια του. Η σκηνή του ανήκει, όπου κι αν βρίσκεται και θα τον χαρακτήριζα ως έναν από τους καλύτερους frontmen σήμερα.

"Hurt & The Merciless" λοιπόν και πρώτο κομμάτι το "Since You’ve Been Gone". Όλα στη θέση τους. Τα πνευστά, το groove, η φωνάρα και το ξεσηκωτικό ρεφρέν. Ακόμα και το απρόβλεπτο στοιχείο που κατά καιρούς οι The Heavy προσθέτουν στα τραγούδια τους βρίσκεται εδώ, αυτήν τη φορά μέσα στα χορωδιακά φωνητικά προς το τέλος του τραγουδιού. Εξίσου ωραίες στιγμές χαρίζει το "The Apology" και το "What Happened Τo Τhe Love", ενώ στο "Nobody’s Hero" η ατμόσφαιρα γίνεται πιο western - μεξικάνικη εξαιτίας του θέματος των πνευστών που δεν σταματούν να κολακεύουν τα φωνητικά που συνοδεύουν. Ίσως η καλύτερη στιγμή του δίσκου να βρίσκεται στο "Turn Up". Ανεβαστικό και σίγουρα από τα πιο αισιόδοξα τραγούδια των The Heavy. Στο "A Ghost You Can’t Forget" βρίσκεται σίγουρα το φάντασμα του Howlin’ Wolf ή του Bo Diddley, ενώ στο "Last Confession" βρήκα τον εαυτό μου να τραγουδάει το ρεφρέν αρκετά μετά το τελείωμα του δίσκου. Το "Hurt & The Merciless" μας αποχαιρετά με τη μοναδική μπαλάντα του, "Goodbye Baby", που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες blues μπαλάντες του Eric Clapton, του Boss ή του Neil Young. Δεν κάνει κάτι εξωπραγματικό βέβαια, όμως τα πνευστά, για άλλη μία φορά, δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου στο τραγούδι.

Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με μία αρκετά απολαυστική κυκλοφορία, χωρίς όμως να ξεπερνάει την προηγούμενη δουλειά τους, το "The Glorious Dead". Έχουμε έναν δίσκο που έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μπάντας, δυστυχώς όμως, χωρίς το τραγούδι που θα ξεπεράσει τα όρια. Δεν υπάρχει η συγκλονιστική στιγμή του "Same Ol’", η αμεσότητα του "How You Like Me Now?" ή ο τσαμπουκάς του "Big Bad Wolf" για παράδειγμα. Επίσης, θα ήθελα και περισσότερες μουσικές εναλλαγές και πειραματισμούς, όχι όμως κι ότι βαρέθηκα. Επίσης, πολύ χαρακτηριστική είναι η παραγωγή που κάνει την μπάντα να ακούγεται τελείως ζωντανή, σαν να τα δίνει σε κάποιο μικρό, ιδρωμένο club, ενώ ακούγεται λίγο μουντή, έτσι για να ακολουθεί τη μόδα της εποχής.

 

  • SHARE
  • TWEET