Green Day
Revolution Radio
Θέλετε pop ευαισθησία ή punk ψυχή; Δεν έχετε και πολλές επιλογές πλέον...
Τέσσερα χρόνια μετά το τριπλό -και ανέμπνευστο- "¡UNO!, ¡DOS!, ¡TRÉ!", το πρόβλημα αλκοολισμού του Billie Joe Armstrong και κυρίως έντεκα χρόνια μετά το κορυφαίο "American Idiot", oι Green Day επιστρέφουν για να διεκδικήσουν ξανά την κορυφή.
Μπάντες με τη δική τους ιστορία και με εκατομμύρια οπαδούς, πάντα θα κρίνονται αυστηρά από τους μισούς, και χαλαρά από τους υπόλοιπους στο στιλ «δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα». Υπάρχουμε, βέβαια, κι εμείς που μπόλικες φορές περάσαμε καλά με τους Green Day, αλλά πλέον σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς. Η απάντηση είναι εύκολη: Ναι!
Η εξήγηση είναι απλή. Δεν κάνουν τίποτα νέο. Ανακύκλωση, το ίδιο riff, η ίδια pop ευαισθησία που πάντα «σκέπαζε» την punk καταγωγή και δημόσια εικόνα τους, που είναι μεν επιλογή, αλλά προτιμάμε τους Green Day... θυμωμένους. Όπως στο πρώτο single "Bang Bang" με τους αμήχανους στίχους περί ίδιας οπτικής με έναν δολοφόνο (!), ο δυναμισμός τους ήταν καλοδεχούμενος. Στο κάτω κάτω, το 2016, από τρεις 45άρηδες δεν ζητάς και πάρα πολλά.
Το "Bouncing Off The Wall" αποδεικνύει πως πάντα είχαν περισσότερη pop μέσα τους, παρά punk και αυτός είναι ο δρόμος τους σε αυτόν τον δίσκο. Τα φωνητικά δεν αγριεύουν ποτέ, το deja-vu, παραμονεύει. Mε το μελωδικό και συμπαθές σε στιγμές "Outlaws" αναζητούν τη συνταγή του "Boulevard Of Broken Dreams" μέσα σε ένα κλίμα κλισέ νοσταλγίας. Αντίθετα το "Still Breathing" μπορεί άνετα να γίνει ραδιοφωνικό χιτάκι, με τους στίχους να δείχνουν ξεκάθαρα αυτοβιογραφικοί, το ρεφρέν πιασάρικο. Μπορεί να παίζεται και σε παιδικά πάρτι, για να θυμούνται και οι γονείς την ασφαλή rock περίοδο της ζωής τους...
Το "Forever Now" επιχειρεί να γίνει "Jesus Of Suburbia" με το ίδιο τρικ της εναλλαγής πολλών τραγουδιών μέσα σε ένα χωρίς να απογειώνεται ποτέ. Ακούστε τραγούδια σαν τα "Revolution Radio", "Youngblood", "Troubled Times" ή "Too Dumb to Die" και αναρωτηθείτε γιατί να χάσετε μισή ώρα από τη ζωή σας, όταν όποτε θέλετε επιστρέφετε, πχ, στο "Dookie".
Oι Green Day μάλλον υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους μετά το ζενίθ του "American Idiot", δεν πέφτουν βέβαια χαμηλά, ποτέ δεν θα συμβεί αυτό. Ίσως, όμως, καμιά φορά ο πάτος είναι προτιμότερος από την αδιαφορία. Μπορεί να σε ξυπνήσει...
