PJ Harvey

Στους δύο μήνες από την κυκλοφορία του νέου δίσκου της PJ Harvey, είχα την ευκαιρία να επιστρέψω πολλές φορές σε αυτόν. Παράλληλα, η σπουδαία εμφάνισή της στο Release Athens, έδωσε ακόμα μια διάσταση των όσων θέλει να πει. Θεατρικά και σκηνοθετημένα, κάτι που δεν άρεσε σε πολλούς. Η Τέχνη δεν χρειάζεται επεξηγήσεις. Πιθανότατα προτιμούν τον Bono που μιλάει κάνα μισάωρο στα live των U2 για το πόσους σώζει καθημερινά...

Συγχωρείστε μου τον παραπάνω παραλληλισμό, αλλά οι καλλιτέχνες κρίνονται από τη μουσική και μια συναυλία απ' όσα ακούμε και όχι απ' όσα μας λένε. Και οι στίχοι εξίσου σημαντικοί είναι, αλλά ένα σωρό ιστορικά pop αριστουργήματα έχουν ηλίθιους στίχους. Ε και;

Για να πάμε στην περίπτωση της PJ, ξαφνικά πολλοί «απογόρευσαν» σε μια 46χρονη να έχει πολιτική και κοινωνική άποψη! Λες και είπε κάτι απροσδόκητο. Για πολέμους, ξεριζωμούς, πρόσφυγες, το προσωπείο των ΗΠΑ μίλησε, διαφωνεί κανείς πως είναι υπαρκτά; Αν τα εννοεί; Ποιος ξέρει... Αν  κατέχει τις γνώσεις μέσω των επιτόπιων ρεπορτάζ που έκανε, ας αναρωτηθούμε πόσα ξέρουμε όλοι εμείς που σχολιάζουμε τα πάντα και τους πάντες...

Η ίδια δήλωσε πως κάθε φορά προσπαθεί να μεταφέρει σκέψεις και συναισθήματα μέσω μουσικής. Δεν μπορεί αλλιώς. Η Polly έχει τραγουδήσει για τα πάντα, έτσι όπως κανείς δεν έχει ξανακάνει. Για έρωτες και πάθη μέχρι τον Α' Παγκόσμιο.

Το "The Hope Six Demolition Project" θέλει πολλές ακροάσεις. Η Polly δεν παρουσιάζεται ώριμη, απλά διαφορετική, σε κάθε δίσκο αλλάζει, τώρα το καταλάβατε; Ο χαρακτηρισμός ώριμη είναι αστείος για κάποια που στα 25 της έγραψε το "To Bring You My Love".

To πρώτο single "The Wheel" με την επιθετική και θυμωμένη κιθάρα του Mick Harvey, είναι ένας blues-punk (!) ανεμοστρόβιλος που έδωσε μια -λανθασμένη- ηχητική ταυτότητα του δίσκου. Τα υπόλοιπα δέκα τραγούδια αναζητούν τρόπο να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα. Σε κάθε έναν από εμάς διαφορετική. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα.

Τα χαμηλότονα ηχητικά, αλλά εκπληκτικά στην ερμηνεία της, "River Anacostia" και "Dollar, Dollar" στέκουν μεγαλόπρεπα μέσα στον μινιμαλισμό τους.

Το σαξόφωνο είναι ο πρωταγωνιστής σε πολλά τραγούδια. Στο bluesy "The Ministry Of Social Affairs" οδηγεί στο άναρχο κλείσιμο, στο εμβατηριακό "Chain Of Keys" συνοδεύει ιδανικά.

Το "The Community Of Hope" είναι μια rock στιγμή, αλλά χωρίς ξεσπάσματα της all star μπάντας της, που είναι πίσω της. Ηθελημένα, πιθανότατα, τα πάντα είναι συγκρατημένα σε έναν μελαγχολικό αλλά δυναμικό σε εικόνες ήχο.

Μετά από καιρό η Harvey χρησιμοποιεί ένα μεγάλο εύρος της εκπληκτικής φωνής της. Τα φαλτσέτα και η ερμηνεία της στα "A Line in the Sand", "The Orange Monkey" και "Medicinals" μεταμορφώνουν τρία απλά στη σύλληψή τους, τραγούδια σε μικρά διαμάντια της τεράστιας συλλογής της.

Ο πιο... αμερικανικός δίσκος της από την εποχή του "To Bring You My Love", αλλά 21 ολόκληρα χρόνια μετά, διαφορετικός σε όλα.