Moby

Play

Mute (1999)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 20/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μέχρι την κυκλοφορία του "Play" νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα από τον Moby. Από πρωτοστάτη της ευρωπαϊκής dance σκηνής και underground πρίγκιπα της αντίστοιχης σκηνής από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είχε παίξει εκνευριστικά «πριονιστικό» rave στις αρχές των '90s, στη συνέχεια μπήκε σε πιο ambient και electronica μονοπάτια, για να καταλήξει να παίξει ένα εύηχο punk-rock-ambient συνονθύλευμα στο "Animal Rights". Τότε θεωρήθηκε ότι ήταν μεγάλη καμπή στην καριέρα του, όπου μπόρεσε κι έκανε το άνοιγμά του και στο πιο σκληρό ηχητικά κοινό, και όλοι πίστευαν ότι λίγο-πολύ αυτός ο μικροκαμωμένος μουσικός είχε ολοκληρώσει τη μουσική του περιπλάνηση και με το "Play" θα αποκάλυπτε την πραγματική μουσική του ταυτότητα.

Όσοι βιαστικά είχαν πειστεί για το τέλος αυτής της μουσικής του περιπλάνησης δεν είχαν συνυπολογίσει ένα βασικό παράγοντα. Μέχρι τότε, ο Moby είχε «ταξιδέψει» παντού... εκτός της Νέας Ορλεάνης. Τι είχε απομείνει λοιπόν; Να δημιουργήσει ένα πολυπλεξικό άλμπουμ, το οποίο, εκτός των χαρακτηριστικών γνωστών δυναμικών ήχων του, θα περιείχε και το πάντρεμα δύο ειδών που μέχρι εκείνη την εποχή σχεδόν κανείς δε μπορούσε να φανταστεί ότι μπορούν να συνυπάρξουν: blues και electronica. Και μάλιστα στις καλύτερες μορφές τους, με gospel φωνές, βουτηγμένες στο βαθύ μουσικό παρελθόν, συνδυασμένες με την ταυτόχρονη χρήση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών οργάνων τελευταίας τεχνολογίας. Αν σε όλο αυτό προσθέσουμε και τα υψηλά επίπεδα μίξης του Νεοϋορκέζου, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι το "Play" αποτελεί άλλο ένα κομβικό σημείο στην καριέρα του.

Η αρχή του άλμπουμ γίνεται με το "Honey", όπου ο ρυθμός των πλήκτρων, των φωνητικών και των beatbreaks δύσκολα θα περάσει απαρατήρητος από τον ακροατή του. Κι αφού πάρει μια πρώτη γεύση για το πώς γίνεται η συνύπαρξη δύο αρκετά ετερόκλητων ιδιωμάτων, έρχεται το "Find My Baby" της συνέχειας για να αποδείξει ότι ο Moby μπορεί να το κάνει και μάλιστα με περισσή ευκολία, γιατί αυτή τη φορά ακούγονται και blues slides από τις κιθάρες. To "Porcelain" είναι τόσο εύθραυστο όσο περιγράφει ο τίτλος του, χαμηλώνοντας τους τόνους του άλμπουμ με τις υπνωτιστικές διαστάσεις που μπορεί να πάρει μια ερωτική απολογία. Μπορεί το εν λόγω κομμάτι να άργησε να βρει το δρόμο του προς την επιτυχία (ήταν άλλωστε το έκτο single του άλμπουμ), αλλά η χρήση του στο soundtrack της ταινίας του Danny Boyle "The Beach" σίγουρα του έδωσε μεγάλη ώθηση προς αυτήν. Τόση ώστε να είναι το κομμάτι που χάρισε την υψηλότερη θέση στα charts που έχει λάβει ο καλλιτέχνης μέχρι σήμερα. Σε γενικότερο επίπεδο πάντως, το "Play" είναι ένα άλμπουμ που κατακλύζεται από single.

Το μελαγχολικό "Why Does My Heart Feel So Bad", το δυναμικό "Bodyrock", το "Natural Blues" βρίσκονται όλα μέσα σε αυτό. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και μια πολύ ιδιαίτερη διασκευή του folk "Run On", με σαμπλαρισμένα φωνητικά από τους Bill Landford & The Landfordaires, τότε καταλαβαίνουμε σε τι οφείλει την τόση επιτυχία του. Αξίζει να σημειώσουμε ότι προς το τέλος του άλμπουμ ακούμε πιο low tempo και chill out κομμάτια, άλλοτε πιο ηλεκτρονικά, άλλοτε με περισσότερη μελωδικότητα, λόγω των εγχόρδων και των πλήκτρων, που χαρακτήριζαν και χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις του καλλιτέχνη.

Κάπως έτσι ο Moby κατάφερε να γεφυρώσει αυτό που ήξερε και συνεχίζει να κάνει καλά όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή ηλεκτρονική μουσική με τα blues, τα gospel και λοιπούς θεμέλιους ήχους της rock. Αυτός τελικά είναι και ο λόγος που τον κάνουν δημοφιλή σε οπαδούς διαφόρων μουσικών καταβολών. Εύκολα, λοιπόν, το "Play" γίνεται ένα άλμπουμ που καταφέρνει να γκρεμίσει τα στεγανά που διαχωρίζουν τα μουσικά είδη και αποδεικνύει ουσιαστικά ότι η μουσική είναι μία. Και μόνη. Αρκεί να ξέρεις τους τρόπους να την περιπλέξεις.
  • SHARE
  • TWEET