«10+1»: Οι καλύτερες ταινίες του 2013

Σε μια μάλλον μέτρια χρονιά, οι χαρακτήρες κέρδισαν τις υπερπαραγωγές

Από τους Τίνα Καππάτου, Αντώνη Μουστάκα, Λουκιανό Κοροβέση, 30/12/2013 @ 11:30

Το 2013 που φεύγει κινηματογραφικά ενδεχομένως μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, καθώς η καταφανέστατη πλέον στροφή, κοινού, κριτικών, budget, σεναριογράφων αλλά εσχάτως και μεγάλων σκηνοθετών και ηθοποιών, στην τηλεόραση, έχει κάνει το σινεμά και την σκοτεινή αίθουσα, να έχει χάσει κάτι από την παραδοσιακή του λάμψη.

Ως εκ τούτου φέτος είδαμε πολλά blockbuster να γκρεμοτσακίζονται στα 3D πλάνα τους και πολλούς μεγάλους σκηνοθέτες του παρελθόντος να επιστρέφουν, χωρίς να εντυπωσιάζουν. Με τις οσκαρικές ταινίες του 2012 να είναι εντός ελληνικής διανομής για το 2013 και εκτός λίστας, και κάποιες άλλες που βγήκαν στα τέλη του έτους και ήδη φαντάζουν φαβορί για τα επόμενα όσκαρ να χρεώνονται την-τελευταία-τους-στιγμή, η λίστα που συνέταξε η κινηματογραφική ομάδα του Rocking.gr, είναι τελικά σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένη με τις λίστες που κυκλοφορούν εκεί έξω, καθώς πραγματικά, ήταν λίγες οι ταινίες που αγκαλιάστηκαν καθολικά από κοινό και κριτικούς. Στην «παραδοσιακή» μας +1 θέση, μια μουσική ταινία που στρογγυλοκάθισε με το σπαθί της εκεί, αλλά ίσως δεν είναι αυτή που θα περιμένατε... Καλή χρονιά!

Λ.Κ.

10		Prisoners

Το ερώτημα «μέχρι που θα έφτανες για να σώσεις το παιδί σου» βρίσκεται στο πρώτο επίπεδο αυτού εδώ του δράματος, ενώ σε ένα δεύτερο ο Γαλλοκαναδός σκηνοθέτης Denis Villeneuve στηλιτεύει ιδανικά όλο το αμερικάνικό οικογενειακό ιδεώδες. Έχοντας μια τόσο επικίνδυνη για ολίσθημα θεματική και κινηματογραφημένο κάτω από χολιγουντιανικές προσταγές, είναι θαύμα το πώς κατάφερε αυτή η ταινία να μείνει ρεαλιστική και στο στόχο της σχεδόν μέχρι το τέλος της. «Σχεδόν», γιατί η αστυνομική περιπέτεια καπακώνει στο φινάλε, και μόνο εκεί, το ψυχολογικό δράμα που έχει χτιστεί όμορφα κυρίως πάνω στους δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που ερμηνεύονται πολύ πειστικά από τους Hugh Jackman και Jake Gyllenhaal. Η σκηνοθεσία αποτελεί άλλο ένα συν θυμίζοντας έντονα Fincher (ειδικά στα "Zodiac" και "The Girl With The Dragon Tattoo", ενώ με το πρώτο υπάρχουν και σεναριακές ομοιότητες ). Πραγματικός όμως πρωταγωνιστής είναι ο -αδικημένος σφόδρα από την Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου- Bρετανός διευθυντής φωτογραφίας Roger Deakins ο οποίος «χρωματίζει» το αμερικάνικο χειμωνιάτικο τοπίο όσο υπέροχα και όσο ψυχρά τον έχουμε απολαύσει στις ταινίες των αδερφών Coen αλλά και στο "The Shawshank Redemption". Trailer Α.Μ.

9		12 Years A Slave

Βασισμένο στην πραγματική ιστορία του Solomon Northup, ενός Αφροαμερικανού που γεννήθηκε και ζούσε ελεύθερος στην Νέα Υόρκη του 1841 μέχρι που τον απήγαγαν και τον πούλησαν ως σκλάβο, η ταινία έχει ένα δυνατό μήνυμα ενάντια στον ρατσισμό από τον σκηνοθέτη της, Steve McQueen, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από τo "Hunger" του 2008 αλλά και από το αριστουργηματικό "Shame" του 2011. Ο Chiwetel Ejiofor στον πρωταγωνιστικό ρόλο κάνει ιδιαίτερα αισθητό τον βουβό πόνο, την απογοήτευση, την απελπισία αλλά και γενικότερα το όλο φορτισμένο δραματικά συναισθηματικό ταξίδι του ήρωα, ο οποίος είναι εξαιρετικά εκλεπτυσμένος με καλλιτεχνικό ταμπεραμέντο, ενώ παράλληλα έχει να αντιμετωπίσει τον σαδισμό των απαίδευτων «αφεντικών» της εποχής (Michael Fassbender). Ο Fassbender βέβαια μπορεί να μην είναι στην φόρμα που ήταν στο "Shame" αλλά σαφέστατα κάνει την παρουσία του αισθητή τόσο ώστε να μην επισκιάζει τον πρωταγωνιστή. Να σημειωθεί ότι έκπληξη ήταν και η εξαιρετική και πρωτοεμφανιζόμενη Lupita Nyong'o στον ρόλο της Patsey. Τα στατικά πλάνα κυριαρχούν αλλά δεν κουράζουν καθώς η ταινία έχει εξαιρετική φωτογραφία, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει ο McQueen και στις προηγούμενες ταινίες του, έτσι ο θεατής έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει τα χρώματα, τα σχήματα και το μαγευτικό βάθος πεδίου που του δίνει κάθε εικόνα. Το "12 Χρόνια Σκλάβος" είναι μία ταινία με σκληρές σκηνές ρεαλιστικής βίας σε μία δυνατή ιστορία όπου ένας άνθρωπος πασχίζει για κάτι που μέχρι πριν λίγο το είχε ως δεδομένο: την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Trailer Τ.Κ.

8		La Vie D'Adèle

Πρόκειται για μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της φετινής σεζόν. Η ιδιαίτερη ταινία του Abdellatif Kechiche βασισμένη στο κόμικ της Julie Maroh, "Το Μπλε Είναι το Πιο Ζεστό Χρώμα" κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις τόσο για τις εκπληκτικές ερμηνείες όσο και για το λεπτό θέμα που παρουσιάζει. "Η Ζωή της Adèle (Κεφάλαια 1&2)" δείχνει την ερωτική ενηλικίωση της έφηβης Adèle. Στο πρώτο κεφάλαιο η 15-χρονη Adèle κάνει μια αποτυχημένη σχέση με έναν μεγαλύτερο συμμαθητή της ενώ στο δεύτερο (που έχει και το περισσότερο ενδιαφέρον) παρουσιάζεται η σχέση της με την Emma. Η ταινία διαρκεί περίπου τρεις ώρες αλλά δεν κουράζει καθόλου με την σκηνοθεσία του Abdellatif Kechiche να βοηθάει σε αυτό το θέμα παρόλο που έχει επιλεχθεί ένα αργό τέμπο στο μοντάζ. Εντύπωση κάνουν τα συχνά κοντινά πλάνα στο πρόσωπο της Adèle που είναι σαν να θέλουν να μας δείξουν την αποτύπωση που αφήνουν τα γεγονότα που παρακολουθούμε στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας η οποία. από την πρώτη σκηνή κιόλας, μας «κλείνει το μάτι» αφού την βλέπουμε να διαβάζει το βιβλίο "La Vie De Marianne" του Pierre de Marivaux, παραλληλίζοντας κάπως έτσι τις ζωές των δύο ηρωίδων. Φοβερή ταινία - ύμνος στον έρωτα σε κάθε του μορφή και έκφανση που διακρίθηκε δικαίως με το Βραβείο του Χρυσού Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών συζητήθηκε και λογοκρίθηκε για τις τολμηρές σκηνές της αλλαγής status ενός κοριτσιού σε γυναίκα. Trailer T.K.

7		Django Unchained

Ένα spaghetti western νέας κοπής από τον Quentin Tarantino το οποίο προβλήθηκε στην χώρα μας στις αρχές του 2013 έρχεται να απαλύνει κάπως τις παλιές χλιαρές μνήμες του "Inglourious Basterds". Η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια του Django, ενός σκλάβου που αγόρασαν την ελευθερία του, να απελευθερώσει και την γυναίκα του. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες των Samuel L. Jackson και Christoph Waltz είναι πραγματικά εξαιρετικοί τόσο που ο δεύτερος κέρδισε για αυτόν τον ρόλο το δεύτερο Oscar της καριέρας του στην ίδια κατηγορία με το προηγούμενο (Β' Ανδρικό Ρόλο) και μάλιστα σε ταινία του ίδιου σκηνοθέτη! Αξίζει να σημειωθεί ότι μεγάλο ρόλο στην όμορφη γεύση που αφήνει το "Django Unchained" παίζει και η καλή χημεία μεταξύ των ηθοποιών κάτι που οι πιο υποψιασμένοι δεν το περιμέναμε και τόσο αφού το όνομα του Leonardo di Caprio δίπλα σε αυτό του Jamie Foxx προκαλεί μια κάποια ανασφάλεια. Σε ένα σημείο πολλοί μπορεί να παρατηρήσουν μία «κοιλιά» στην εξέλιξη αλλά στην πραγματικότητα αυτό που ακολουθεί το δικαιολογεί: the calm before the storm, δεν λένε; Το "Django Unchained" περιέχει έντονες σκηνές ωμής βίας από έναν σκηνοθέτη που θεωρείται από τους καλύτερους σε αυτόν τον τομέα και έχοντας ένα legendary soundtrack με μοντέρνες πινελιές (που σε βάζει στο κλίμα της εποχής όπου τα western μεσουρανούσαν), υπογραμμίζει την έμπνευση που άντλησε ο δημιουργός Tarantino από την ταινία του 1966 "Django" του Sergio Corbucci με τον Franco Nero στον κεντρικό ρόλο. Trailer T.K.

6		The Hobbit: The Desolation Of Smaug

Τα μαθηματικά δεν έβγαιναν αλλιώς. Μετά την πρώτη ταινία και την ήδη ξεχειλωμένη ιστορία εδώ ένας τρόπος υπήρχε να γεμίσεις την τρύπα. Δράση. Ο Peter Jackson χαρίζει απλόχερα αυτό που έλειψε τρόπον τινά από το πρώτο μέρος και φυσικά χωράει στο σενάριο τον πιο προικισμένο πολεμιστή από την τριλογία του "Lord Of The Rings". Τον λένε Legolas και αν και μεγαλύτερος και λίγο πιο παχύς σκοτώνει τα orc με όποιο τρόπο και σε όποιο ρυθμό μπορείτε να φανταστείτε. H ταινία κυλάει νεράκι, είναι εξίσου εντυπωσιακή και σε 3D (από τις λίγες) και παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά όσο ακριβώς χρειάζεται, δηλαδή ελάχιστα μιας και πρόκειται για ένα όμορφο παραμύθι. Οι τελευταίες σκηνές με πρωταγωνιστές τους Bilbo και Smaug είναι μαεστρικά σκηνοθετημένες ενώ το τέλος της σε αφήνει με το ίδιο «θέλω να δω το επόμενο μέρος αύριο» αίσθημα που μας δημιουργούσαν τα δύο πρώτα της τριλογίας "Lord OF The Rings"... Trailer Α.Μ.

5		Blue Jasmine

Επιτέλους μια ταινία για την κρίση που γεννάει το σχόλιο μας χωρίς να κραυγάζει ενώ ταυτόχρονα απευθύνεται στην πλειονότητα του κόσμου ο οποίος απλά έβλεπε αλλά δεν μίλαγε. Ο Woody Allen ξεκινά με την καταπληκτική διανομή ρόλων και συνεχίζει αναδεικνύοντας άλλον έναν πολυδιάστατο γυναικείο χαρακτήρα (με τη βοήθεια του Tennessee Williams βεβαίως) και την αντίστοιχη καθηλωτική ερμηνεία της Cate Blanchett. Η τελευταία δίνεται ολοκληρωτικά στο ρόλο για τον οποίο χρησιμοποιεί ολόκληρο το σώμα της γεμίζοντας κάθε πλάνο και φωτίζοντας τελικά ολόκληρο το φιλμ. Μια ερμηνεία -συνέχεια της αντίστοιχης της στο θεατρικό "Λεωφορείον O Πόθος" του προαναφερθέντος θρυλικού συγγραφέα μόλις λίγα χρόνια πριν- που αποτυπώνει και αυτή την αποτυχημένη προσπάθεια της ηρωίδας να βρεθεί σε καλύτερη κατάσταση. Το πιο ανατριχιαστικό συμπέρασμα και δυστυχώς αντίστοιχα ρεαλιστικό με τους διαλόγους της ταινίας, είναι ότι ο άνθρωπος ΔΕΝ μαθαίνει από τα λάθη του και είναι έτοιμος να ξαναχωθεί στην ασφάλεια του ψέματος και της φούσκας( ή αλλιώς του «αυγού» για τους φίλους του σπουδαίου "Εκείνος Kαι Eκείνος"). Trailer A.M.

4		Gravity

Ίσως (μαζί με την "Adele") η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, από ένα σκηνοθέτη που τόλμησε να φτιάξει ένα θρίλερ επιβίωσης, με ευτελή καλλιτεχνικά προϊόντα (Bullock/Clooney) αλλά πολύ μεράκι. Το διάστημα που πλάθει λοιπόν ο Alfonso Cuaron για το 2013 είναι όπως θα έπρεπε να είναι, ο Clooney δανείζει στην ταινία κυρίως το hype του και η Bullock καταφέρνει να μας παραδώσει μια ερμηνεία καριέρας, μέσα από ένα σκάφανδρο (ή αλλιώς -όπως λένε και οι κακές γλώσσες- κυρίως λόγω του σκαφάνδρου!). Σε κάθε περίπτωση, το σύμπαν στο "Gravity" μοιάζει πιο απέραντο και απόλυτο από ποτέ, και το περιορισμένο σενάριο της ταινίας, υπερκαλύπτεται από την διαρκή μάχη της πρωταγωνίστριας, όχι μόνο με το αφιλόξενο κενό, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Εξαιρετικά αγωνιώδες και οπτικά ανυπέρβλητο, το "Gravity" ήταν ένας λόγος για να πηγαίνει ακόμα κάποιος σινεμά, καθώς το «σύμπαν» του και το σύμπαν του, μας κατάπιε και μας κράτησε στην άκρη της καρέκλας μας. Trailer Λ.Κ.

3		Rush

Μπορεί προσωπικά ο Howard να μου φαίνεται υπερεκτιμημένος και protégé των studio χωρίς προφανή λόγο, αλλά το φετινό του "Rush" ήταν ένα χτύπημα στο στομάχι από το πουθενά! Δανειζόμενος την αληθινή ιστορία της κόντρας δύο πιλότων της φόρμουλα 1 (Lauda / Hunt), ο Howard παραδίδει ένα δράμα χαρακτήρων του οποίου η επιτάχυνση και η τελική, συγκρίνονται μόνο με αυτές των αυτοκινήτων που πιλοτάρουν οι δύο οδηγοί. Στην μία άκρη του ασφαλτοστρωμένου ring κάθεται σε έναν ρόλο-αποκάλυψη ο ρομποτικός και υπολογιστής Lauda, (ο εξαίσιος και πάλι Daniel Brühl / "Goodbye Lenin") ενώ στην άλλη στέκεται πάνω από τον συνήθη του ερμηνευτικό πήχη, ο bon viveur και παθιασμένος Chris Hemsworth ("Thor") σε μια σύγκρουση γιγάντων που ξεκινά εκτός πίστας, αποθεώνεται εντός των στροφών της και κορυφώνεται πέρα και πλέον των αγώνων, καθώς οι δύο αντιδιαμετρικοί χαρακτήρες αναμετρώνται με τους προσωπικούς τους δαίμονες, τον αντίπαλο, αλλά και το ίδιο το θανατηφόρο άθλημα που υπηρετούν. Βγαίνοντας από την αίθουσα, μπορεί να μαλλιά σου να είναι ιδρωμένα και τα ρούχα σου να μυρίζουν βενζίνη, αλλά ξέρεις πως παρακολούθησες μια σύγκρουση χαρακτήρων «παλαιάς κοπής» που μόνος κερδισμένος είναι ο θεατής και το πραγματικό σινεμά. Trailer Λ.Κ.

2		Frances Ha

Και ναι, καθώς πλησιάζουμε την κορυφή, συναντάμε το κορίτσι που μας έκλεψε την καρδιά, καθώς αν ο Woody Allen του '70 έδινε κεντρικό ρόλο σε ένα κορίτσι του σήμερα, αυτό θα ήταν η Frances Ha. Ευαίσθητο, γλυκόπικρο, με πολλές νότες από γαλλική Nouvelle Vague αλλά και Wes Anderson, το film του Noah Baumbach με την αποκάλυψη Greta Gerwig, φέρνει το σύμπαν του τηλεοπτικού "Girls" και της αβεβαιότητας των 20s / 30s ένα βήμα πιο κοντά, σε μια «ανάποδη» ιστορία ενηλικίωσης, μιας χορεύτριας που δεν ξέρει ακριβώς να χορεύει, αλλά παλεύει να ζήσει και να βρει τον δρόμο της, σε μια πραγματικότητα πολύ κοντά στην δική μας. Η Frances αντιμετωπίζει τα επαγγελματικά και προσωπικά της προβλήματα με μια δόση ανεμελιάς, χωρίς όμως να αποσυνδέεται ποτέ πλήρως και χαρίζει στο film τον τίτλο του πιο ζεστό - indie film της χρονιάς. Ναι η Frances είναι η άνεργη κολλητή μας, που ζει σε μια Νέα Υόρκη πολύ μακριά από την glamourιά που βλέπουμε στην τηλεόραση ή φανταζόμαστε και θέλει να ερωτευτεί, να βρει το νόημα της ζωής και τον δικό της στόχο, μα πάνω από όλα, θέλει να ζήσει, χορεύοντας! Θα τα καταφέρει; Ακόμα και αν το χάσατε μέσα στη season, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας (και τον καλό κινηματογράφο) και αναζητήστε την πιο αντισυμβατική feel good ταινία της χρονιάς! Trailer Λ.Κ.

1		Before Midnight

Ναι σαφώς η ελληνικότητά του το βοήθησε να σκαρφαλώσει στην κορυφή της λίστας μας. Ναι, είναι μια ταινία που δύο ξανα-ξανα-μιλάνε και μόνο. Ναι έχει αρκετή folk Πελοπόννησο. Ναι, δεν έχει CGI, δολοπλοκίες, δολοφονίες, τέρατα, whatever. Ευτυχώς, γιατί είναι η πιο αληθινή και η καλύτερη ταινία της season. Απλά και ξάστερα. Ο Richard Linklater κατάφερε το αδιανόητο (και μοναδικό στην ιστορία του σινεμά) να κάνει τελικά μια τριλογία όπου κάθε επεισόδιο είναι καλύτερο από το προηγούμενο, καθώς η ιστορία των Jesse και Celine που άρχισε κάποια χρόνια πριν στην Βιέννη και μας ξανασυστήθηκε στο Παρίσι κάποια χρόνια αργότερα, κατάφερε να καταλήξει, με πολλά προβλήματα και λάθη, όπως παραδέχονται οι δύο ήρωες, εκεί -στου δρόμου τα μισά- σε κάποιες διακοπές στην Ελλάδα, να κάνει μια αποτίμηση ζωής. Το "Before Midnight" είναι το ιδανικό κλείσιμο σε μια από τις πιο όμορφες, αλλά και ρεαλιστικές, ιστορίες αγάπης που μας έδωσε το σινεμά, καθώς αποθεώνει την πραγματική αγάπη όπως αυτή όμως συναντάται στην πραγματική ζωή. Η Celine και ο Jesse μπορεί να αφέθηκαν να παρασυρθούν μέσα στην αντισυμβατικότητα της ιστορίας τους, αλλά εδώ, σε μεγάλη ηλικία πλέον, βλέπουν καθαρά πως ούτε όλα ήταν ιδανικά, ούτε τα έκαναν σωστά. Διδάσκουν όμως παράλληλα, πως έτσι είναι ζωή, αστεία και δύσκολη, παθιασμένη και ρουτινιάρικη, τελικά πολυεπίπεδη, ανεξέλεγκτη και τελικά τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα. Διαλογικός κινηματογράφος στα κόκκινα, σε μια ταινία που εξυμνεί τα πάθη του ανθρώπου και τις ομορφιές της Ελλάδας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούν και οι τοπικοί κινηματογραφιστές να μας δώσουν κάτι ανάλογο. Έξοχο! Trailer Λ.Κ.

Bonus		Searching For Sugar Man

Λογικά εδώ θα περιμένατε να δείτε το "Metallica: Through The Never", καθώς Rocking.gr γαρ, συμπαθούμε και στηρίζουμε τους Metallica και και και... NOT. Αυτό που δεν κατάφεραν λοιπόν οι 'Tallica στην συναυλία και ολίγη από ταινία τους, το κατάφερε και με το παραπάνω το πολυβραβευμένο documentary δύο τύπων από την Νότιο Αφρική, που αναζητούν (την νηπιακή εποχή του internet και πριν από αυτό - πολύ σημαντικό!) ένα Αμερικανό τραγουδιστή που σημάδεψέ όχι μόνο την γενιά τους, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις, στην Νότιο Αφρική των 70s με τα τραγούδια του. Η ιστορία που θα εξελιχτεί μπροστά στα μάτια σας (ακόμα και να έχετε ήδη καταλάβει πως -SPOILER ALERT - ο φερόμενος ως νεκρός τραγουδιστής, ζει και βασιλεύει και... χτίζει σπίτια) είναι μια απίστευτη ιστορία αναζήτησης και επανεμφάνισης που σε κάνει να αναρωτιέσαι, τι σου είναι τελικά το timing και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είχαν εξελιχτεί τα πράγματα, τόσο για τον Sixto Rodriguez (του οποίου την εξαιρετική μουσική μπορείτε, έστω και τώρα, να ανακαλύψετε) όσο και για κάθε μουσικό εκεί έξω που αδικήθηκε επί των ημερών του. Αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ όλων των εποχών. Trailer Λ.Κ.

Αντώνης Μουστάκας

Μοιράζεται τις απόψεις του για τη μουσική σταθερά από το 2004 στο Rocking.gr ενώ από το 2011 έχει αναλάβει το ρόλο του αρχισυντάκτη στο νo1 rock site της χώρας. Ακούει κλασικό ροκ και οτιδήποτε...