Deep Purple

Ο φίλος μου ο Γιώργος, ο ίδιος γραφικός που φώναζε επανειλημμένως «παίξε "Virgin Killer ρε»  στη τελευταία συναυλία των Scorpions στο Ολυμπιακό Στάδιο, έχει ένα όνειρο. Να παίζεται ζωντανά το "Burn" των Deep Purple με τον Ian Paice στα τύμπανα και να πάρει φόρα με τη κλοτσιά σηκωμένη για να βρεθεί στη πρώτη σειρά, ακριβώς μπροστά στη σκηνή. Έτσι ακριβώς δεν θα συμβεί ποτέ, καθώς η πιθανότητα να παίξει ζωντανά ο Ian Paice το "Burn" είναι αντίστοιχα χαμηλή με επανένωση των Led Zeppelin ή των Pink Floyd. Οπότε ο φίλος μου ο Γιώργος θα πρέπει να αρκεστεί σε κάποιο second best. Η εξαιρετική εμφάνιση των Dead Daisies πριν δύο χρόνια στο Release ήταν μια καλή ευκαιρία που πήγε χαμένη, η επικείμενη όμως συγκυρία μοιάζει άχαστη.

Για τους απανταχού οπαδούς των Deep Purple και ειδικά για τους λάτρεις της σύνθεσης Mark III, ήταν όνειρο ζωής να δουν τον Glenn Hughes να αποδίδει αποκλειστικά σε μια συναυλία τραγούδια από την θητεία του των Deep Purple. Κάπως έτσι η τρέχουσα περιοδεία "Celebrating The 50th Anniversary Of Burn" που θα περάσει από Αθήνα και Θεσσαλονίκη αποτελεί ιδανική ευκαιρία. Ας πιάσουμε όπως το νήμα από την αρχή, εξετάζοντας πώς προέκυψε πριν από μισό αιώνα αυτό το κολοσσιαίο δημιούργημα που ονομάζεται "Burn" και γιατί λατρεύεται τόσο πολύ από οπαδούς και φίλους.

Ένα από τα πράγματα που χαρακτηρίζει θετικά τους Deep Purple είναι η διάσταση που έδωσαν στην έννοια του συμπυκνωμένου ιστορικού χρόνου. Σε τέσσερα μόλις χρόνια, η κλασική Mark II σύνθεση άλλαξε της ιστορία της rock μουσικής και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα δημιουργία του heavy metal. Και σαν να μην έγινε τίποτα, οι τύποι διέλυσαν τη φάση, άλλαξαν για δεύτερη φορά τραγουδιστή και μπασίστα, και μεγαλούργησαν ξανά, σαν να μην έγινε τίποτα. Και αν ο Glenn Hughes είχε καταθέσει τα διαπιστευτήριά του ως μπασίστας και τραγουδιστής των σπουδαίων Trapeze, δεν ίσχυε το ίδιο για τον παντελώς άγνωστο David Coverdale, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε την τεράστια ευκαιρία που του δόθηκε και κατέγραψε στη συνέχεια μια μυθική καριέρα, ως ένας από τους πλέον καταξιωμένους frontmen της hard rock και της heavy metal μουσικής.

Έτερος και πιο σημαντικός λόγος για το οποίο ξεχώρισαν οι Deep Purple, ήταν ο τρόπος που οι εκτός rock επιρροές εκφράζονταν μέσα από ξεκάθαρες hard 'n' heavy φόρμες. Το είχαν κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία στο "Fireball", το ξαναέκαναν με διαφορετικό τρόπο και αντίστοιχη επιτυχία στο "Burn". Συνυπολογίζοντας την εναλλαγή δύο βασικών τραγουδιστών που πάντοτε συνεπάγεται προστιθέμενη αξία, οι παλιοί Blackmore, Lord και Paice δεν ξαναβρήκαν μόνο την χαμένη τους ταυτότητα μετά το αδύναμο "Who Do We Think We Are", αλλά έβγαλαν και ορμή πιτσιρικάδων που κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους. Στα συν βεβαίως ο τρομερός ήχος που βγάζει για μία ακόμη φορά ο γκουρού Martin Birch αλλά και το χαρακτηριστικό εξώφυλλο με τις κέρινες φιγούρες των πρωταγωνιστών, αναμμένες εμπρός και σβησμένες στο πίσω μέρος.

Για το ταχυδύναμο και ιδανικό opener "Burn" που γνωρίζουν και οι πέτρες δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ή μήπως όχι; Η ριφάρα του Blackmore, τα ιδανικά τύμπανα του Paice, οι ακαταμάχητες φωνητικές γραμμές, τα εμβληματικά σόλο της κιθάρας και κυρίως των πλήκτρων, είναι όλα εκεί συντελώντας σε ένα εξάλεπτο αριστουργηματικό hit. Το coolness και η μαγκιά του "Might Just Take Your Life" ρίχνουν όσο χρειάζεται τους τόνους, για να έρθει το "Lay Down, Stay Down" με το μαγκόρδικο ριφάκι να προδιαθέτει για έναν μικρό δυναμίτη, τον Paice να κάνει το κομμάτι του και τον Blackmore να ζωγραφίζει στη πορεία. Το "Sail Away" που κλείνει ιδανικά την πρώτη πλευρά υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένο μου τραγούδι, με την μελωδική, bluesy διάθεση να δημιουργεί μια πανέμορφη αντίθεση με την εμφανή επιρροή του "Superstition", και τον Blackmore να μεγαλουργεί δις, με ένα χαρακτηριστικό μελωδικό, και ένα χασιματικό ανατολίτικο solo.

Όλη η κουδούνα που περίσσεψε στο "Lay Down, Stay Down" μπαίνει στο "You Fool No One" με την ομάδα να φτάνει το groove στον Θεό, ανοίγοντας ιδανικά την δεύτερη πλευρά. Coolness και μαγκιάς μέρος δεύτερο στο "What's Goin' On Here", σε πλήρη αντιστοιχία δηλαδή με την διάταξη της πρώτης πλευράς. Το "Burn" θα κλείσει με το πειραματικό ορχηστρικό "'A' 200", γιατί για να μην ξεχνιόμαστε είμαστε οι Ντιπ Πέρπολ και δεν μασάμε. Προηγουμένως όμως έχουμε μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην δισκογραφία των Deep Purple και του Ritchie Blackmore, στην ιστορία του rock και των blues.

Αν υπάρχουν στιγμές που η μουσική πλησιάζει την θέωση, το "Mistreated" είναι σίγουρα μία από αυτές, κατάσταση που γίνεται αντιληπτή από την εναρκτήρια stand alone μπλουζιά του Blackmore, καθώς η μπότα δίνει απλά τον τόνο. Απλά, ξεκάθαρα πράγματα. Οι τέσσερις μουσικοί σιγοντάρουν μαεστρικά για να πει ο Coverdale την ιστορία κάθε κατατρεγμένου με τρόπο δωρικό και σπαρακτικό. Σε ένα τραγούδι όπου μεταξύ άλλων ορίζονται το οικονομικό παίξιμο και η μαγεία των παύσεων, ο μέγας Ριχάρδος καταλαμβάνει στο μεσαίο μέρος το spotlight με τις επαναλαμβανόμενες πενιές που οδηγούν αριστοτεχνικά στην μεγάλη κορύφωση. Και έρχεται λοιπόν αυτή η γαμημένη αλλαγή στο 4:14, μία από τις σπουδαιότερες στην ιστορία της μουσικής, για να σε ανατριχιάσει πατόκορφα και να σε στείλει στα ουράνια. Ο Coverdale θα ξαναπεί τον πόνο του και ο Blackmore αυτή τη φορά δεν θα συγκρατηθεί, ολοκληρώνοντας με ένα κρεσέντο μέχρι τελικής πτώσεως.

50 χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία του, το "Burn" παραμένει δικαίως το πιο εμβληματικό άλμπουμ της Mark III και Mark IV σύνθεσης των Deep Purple, υπερέχοντας στα σημεία των "Stormbringer" και το "Come Taste The Band" που ακολούθησαν. Πολύ περισσότερο, αποτελεί μνημείο τόσο στη συνολική δισκογραφία των Deep Purple, όσο και στο οικοδόμημα της σκληρής rock μουσικής. Με τον αειθαλή Glenn Hughes να δίνει το βάρος στο "Burn" και την τωρινή του μπάντα στημένη στα παλαιά πρότυπα, είναι δεδομένο ότι θα ζήσουμε ότι πιο κοντινό γίνεται στην χρυσή εποχή. Και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και σε 50 χρόνια από σήμερα, πάλι θα ίδια πράγματα θα λέγονται για το "Burn" και τους Deep Purple.