Gojira

Ιπτάμενες φάλαινες, το πιο βαρύ θέμα σε ολόκληρο το σύμπαν κι ο κόσμος που έρχεται. Λόγια που βγάζουν απόλυτο νόημα ως μέρη ολοκληρωμένης πρότασης ή και μεμονωμένες φράσεις μόνο όταν μιλάμε για τους Γάλλους ογκόλιθους της σημερινής, της χθεσινής αλλά και της αυριανής metal σκηνής. Φέτος κλείνουν είκοσι χρόνια από τότε που οι Gojira κυκλοφόρησαν το "From Mars To Sirius", είκοσι χρόνια και η σκληρή μουσική δε λέει να σταματήσει να το επαναφέρει και να το συμβουλεύεται ξανά και ξανά.

Ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη, σε έναν πλανήτη που πεθαίνει, αλλά όχι από γηρατειά και όχι μόνος του, χτίζεται ίσως το πιο βαρύ άλμπουμ της δεκαετίας. Μέσα σε ένα κρεσέντο καλής τύχης το 2008 είδαμε ζωντανά το πάθος, την ενέργεια και το ταλέντο που ζει μέσα σ’ αυτή τη μπάντα σε ένα ισοπεδωτικό live που έπεσε σαν βράχος, τί βράχος… οροσειρά ολόκληρη, πάνω στα κεφάλια μας. Οι Gojira φάνηκε από νωρίς ότι είχαν στο πεπρωμένο τους να γίνουν μεγάλοι, το πόσο όμως το είδαμε σε τούτο δω το αριστούργημα και στα δύο επόμενα. Στα δύο μετά το επιβεβαίωσαν ξανά. Όταν φύγουν οι Metallica τί θα μείνει στο metal, τί θα το κρατήσει μεγάλο και ασταμάτητο, ποιοί θα πατήσουνε στο μέλλον; Αυτοί, όχι μόνοι τους, αλλά μπροστάρηδες, ηγέτες. Αυτοί.

Το "From Mars To Sirius" δεν είναι εύκολο άλμπουμ. Η διάρκεια του τεράστια, οι ρυθμοί δύσκολοι, στριφνοί, τα ριφ επαναλαμβάνονται χτίζοντας την απόγνωση σε ένα όλο και μεγαλύτερο πλαίσιο, οι θεόρατοι όγκοι που γεμίζουν τους χώρους ανάμεσα στα κενά, το πάθος στα ακραία φωνητικά του Joe Duplantier, η ραχοκοκαλιά που ο Labadie κρατάει ακέραιη μέχρι τέλους. Δύσκολος δίσκος, απαιτεί πολλά άλλα δίνει πίσω αμέτρητα. Από τις εισαγωγικές φάλαινες και το πρώτο ριφ του "Ocean Planet" που ανοίγει το δρόμο για το concept μέχρι το σβήσιμο του "Global Warming" η σωστή λέξη για να το περιγράψεις θαρρώ ότι είναι καθηλωτικό.

Στην πορεία του θα συναντήσεις μερικά από τα μεγαλύτερα και πιο χαρακτηριστικά σύγχρονα metal ριφ όπως αυτό του "Backbone", ένα από τα τραγούδια που διαμόρφωσαν μουσικές κατευθύνσεις, το καταιγιστικό, ακραίο "From The Sky", με τις δραματικές κραυγές του Joe να φτάνουν όντως μέχρι τα ουράνια. Μελωδίες και ατμόσφαιρα στο "Where Dragons Dwell", που εξελίσσονται στην πορεία με τις μεγάλες αλλαγές και την ιδιαίτερη κλιμάκωση. Το "The Heaviest Matter Of The Universe" σκαλίζει το βάθος του ογκώδους death metal και το ακραίο progressive των Strapping Young Lad. Ένα κομμάτι που έχει μείνει στην ιστορία της σκηνής. Οι sludge δρόμοι που ακολουθεί το "In The Wilderness" με το φορτισμένο κλείσιμο και οι στονεράδικες, σχεδόν doom κιθάρες με τις ευθείες ματιές στο Load του "World To Come" δείχνουν το δρόμο προς το μακρινό μέλλον της μπάντας αλλά και τα μαστόδοντα to come. Τα δύο μέρη του ομώνυμου λειτουργούν υποδειγματικά πάνω στις μουσικές και θεματικές τους αντιθέσεις και τελικά οδηγούν στο τέλος του κόσμου ολόκληρου.

Ανάμεσα σε όλες αυτές τις μουσικάρες, τη θεματική προσέγγιση και την εξωπραγματικά τεράστια παραγωγή στέκουν και δύο ιδιαίτερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Το εξώφυλλο, με την ιπτάμενη φάλαινα, αλλά και η ίδια η ιπτάμενη φάλαινα. Το εξαιρετικό έργο, που οπτικοποιεί απόλυτα το περιεχόμενο του δίσκου, είναι σχεδιασμένο από τον Joe Duplantier και νομίζω ότι είναι το καλύτερο που μας έχει δώσει η μπάντα. Από την άλλη για το "Flying Whales" δεν ξέρω ποια λόγια μπορούν να εκφράσουν σωστά το μεγαλείο του. Ο τρόπος που φορτίζει η εισαγωγή του προσθέτωντας σε κάθε νέο κύκλο μια επιπλέον πινελιά, οι φάλαινες που ακούγονται να καλούν τον άνθρωπο στη νέα γη, η κορύφωση με ένα ξέσπασμα οδηγούμενο από το κορυφαίο ριφ που γράφτηκε στη χιλιετία μας, ίσως, αλλά ναι. Η παύση λίγο πριν το τέλος και μετά η ισοπέδωση για το πιο πορωτικό τραγούδι που μπορείς να ακούσεις φέτος, και όχι μόνο, live.

Το "From Mars To Sirius" έχει τις επιρροές του, δε γεννήθηκε από το πουθενά, αλλά έθεσε νέα θεμέλια για την ακραία μουσική τόσο συμπαγή και βαθιά που δεν τα ταρακουνάει τίποτα. Εκτός από τα ίδια του τα ριφ.