Rivers Of Nihil @ The Black Heart, Λονδίνο, 11/08/25
Ένα καυτό live σαν παρουσίαση νέου δίσκου για μερικούς φίλους
Όποιος μεταλάς τύχει και επισκεφτεί το Λονδίνο καλό θα ήταν να μην παραλείψει μια βόλτα από το Camden. Αφενός θα νιώσει σαν το σπίτι του, αφετέρου είναι μια υπέροχη περιοχή, εναλλακτική, τουριστική, rock θα έλεγα. Και με πολλά venues και pubs που θα ικανοποιήσουν κάθε metal γούστο εκεί έξω. Ένα από αυτά τα venues είναι και η pub The Black Heart. Σκοτεινή, με τη μυρωδιά της χυμένης μπύρας παντού και με θαμώνες από κουστουμάτους μεταλάδες μετά τη δουλειά να χαλαρώνουν τρώγοντας μέχρι πανκιά βγαλμένα από ταινία των '80ς με τον Στάθη Ψάλτη. Στο πάνω όροφο του έχει ένα μικρό venue όπου νέες μπάντες κάνουν τα live τους. Ζήτημα να χωράει 150 άτομα. Έτσι όταν έμαθα ότι οι Rivers Of Nihil θα εμφανιστούν εκεί, ήμουν σίγουρος ότι κάποιο λάθος θα έγινε. Οk, δεν είναι και οι Metallica να θέλουν το Wembley αλλά δεν είναι και τίποτα τυχαίοι να παίζουν μπροστά σε τόσο λίγο κόσμο. Από τα support σχήματα, Sawticide και ATVM, προλάβαμε μόνο τους δεύτερους. Νεανίες Βρετανοί με ακραίο progressive ήχο, τον μπασίστα Luke Abbott να είναι εξαιρετικός και γενικά κρατήστε τους στο ραντάρ σας καθώς ήταν αρκετά καλοί και τεχνικοί. Ξέστησαν σε δέκα λεπτά και στην σκηνή ανέβηκαν τα μέλη των Rivers σαν roadies να στήσουν το δικό τους εξοπλισμό.
Έχει κάτι το όμορφο και ζεστό να βλέπεις τη μπάντα που γουστάρεις να κυκλοφορούν δίπλα σου και να στήνουν το εξοπλισμό μόνοι τους στο μισό μέτρο. Στήσανε, κουρδίσανε και 9.20 ακριβώς χωρίς πολλά-πολλά ξεκίνησαν με το "The Sub‐Orbital Blues" από το -για μένα φανταστικό- τελευταίο τους άλμπουμ. Γενικά έπαιξαν σχεδόν όλο το "Rivers Of Nihil", λογικό αφού θέλουν να προωθήσουν έντονα το νέο αυτό κεφάλαιο στη καριέρα τους. Ο Adam Biggs λακωνικός μα άκρως εντυπωσιακός σαν μπασίστας και τραγουδιστής ίδρωσε τη φανέλα και τα έδωσε όλα για το μικρό κοινό, παραδεχόμενος ότι είναι πιο ‘cool’ να παίζεις σε τόσο μικρά venues, παρεμβαίνοντας ο κιθαρίστας Andy Thomas για να πεί ότι είναι και πολύ πιο ‘hot’. Και η αλήθεια είναι με 30 βαθμούς έξω στο Λονδίνο, μέσα πρέπει να ήταν γύρω στους 45, με τη μπάντα και όλους μας μετά από λίγα λεπτά να μοιάζουμε σαν να έχουμε βγει από πισίνα. Η απόδοση τους ήταν εξαιρετική. Τα clean φωνητικά του Thomas έχουν δώσει μια άλλη γοητεία στον ήχο τους και η απόδοση των κομματιών ήταν εξαιρετική και η μία ώρα που έπαιξαν πέρασε σαν νεράκι. Στο τέλος απλά δεν άντεχαν να παίξουν άλλο όπως έδειχναν χαρακτηριστικά με τις κινήσεις τους!
Ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει τα νέα κομμάτια, με τα circle pits να δημιουργούνται συνεχώς σε ένα χώρο τόσο μικρό που ένιωθες ότι θα πέσεις πάνω στον Biggs από τα σπρωξίματα καθώς η σκηνή ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους θεατές! Κάθε φορά που έσκαγε μύτη στη σκηνή ο Patrick Corona με το σαξόφωνο του οι θεατές χαμογελούσαν και έσπευδαν να τον μαγνητοσκοπήσουν εν είδει κάποιου novelty. Ο τύπος είναι μορφή και έφαγε πολλές φορές το μπάσο του Biggs στο κεφάλι αφού ήταν τόσο στενά! Ο κακός χαμός έγινε στο τέλος με τα δύο κομμάτια από το "Where Owls Know My Name". Απορώ πως επέτρεψαν να χοροπηδάμε πάνω κάτω τόσα άτομα στο "The Silent Life" σε ένα πάτωμα πάνω ορόφου αμφιβόλου στατικότητας. Μας αποχαιρέτησαν με συνοπτικές διαδικασίες μετά το "Where Owls Know My Name" χωρίς encore και ο κόσμος έφυγε από το venue ιδρωμένος, χορτάτος και εξαντλημένος σαν τη μπάντα. Ένα live που αισθάνεσαι τυχερός που βλέπεις ένα τέτοιο όνομα σε μια συνθήκη τόσο οικεία και κοντινή. Δεν ξέρω αν θα γεμίζουν ποτέ αρένες αλλά σίγουρα με το τελευταίο τους άλμπουμ έχουν βάλει τις βάσεις για να γίνουν τεράστιοι στο είδος και όσοι τυχεροί τους απολαύσαμε στη μικρή αυτή pub νιώσαμε ότι είδαμε ένα private event για λίγους καλούς φίλους.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Μωυσίδης
The Sub‐Orbital Blues
Dustman
Criminals
Despair Church
Water & Time
House Of Light
American Death
The Silent Life
Where Owls Know My Name