The Jesus And Mary Chain, Deaf Radio @ Gazarte Ground Stage, 24/06/25

Δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς εκεί έξω που να αμφισβητεί το καλλιτεχνικό μέγεθος των The Jesus and Mary Chain. Βέβαια, σε εποχές σαν τις σημερινές, όλο και κάποιος θα υπάρχει, αλλά, εντάξει, επιλέγουμε να μην δίνουμε σημασία σε ανοησίες. Και αυτό γιατί συγκροτήματα τέτοιου μεγέθους και τέτοιας επίδρασης δεν βγαίνουν κάθε μέρα. Συνεπώς, ήταν απολύτως φυσιολογικό να γεμίσει το Gazarte στην πρώτη μέρα του συναυλιακού διημέρου των Σκοτσέζων στην Αθήνα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών – με έμφαση φυσικά σε όσους είναι από τριάντα και πάνω μιας που το rock δεν ασκεί την ίδια γοητεία στους νέους όπως κάποτε - μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν από κοντά ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του εναλλακτικού (του παλιού, του ορθόδοξου) rock.

Την συναυλία άνοιξαν οι Deaf Radio οι οποίοι ήταν προγραμματισμένο να παίξουν μόνο στη δεύτερη μέρα αλλά λόγω της ακύρωσης των Echo Tides ανέλαβαν να εμφανιστούν σε όλο το διήμερο. Οι Αθηναίοι δεν νομίζω πως χρειάζονται συστάσεις καθώς αποτελούν ένα από τα πιο συνεπή σχήματα της εγχώριας σκηνής. Παίζοντας ένα εναλλακτικό rock που όντως ροκάρει, με αναφορές στους Queens of the Stone Age αλλά χωρίς να μένει εκεί, και με καλοδουλεμένες συνθέσεις που πατάνε σε δυναμικά και αξιομνημόνευτα riffs, το συγκρότημα, από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης του, κατάφερε να ταρακουνήσει το κοινό και να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Με όρεξη και πολύ κέφι, το γκρουπ έκανε σαφή την τέλεια φόρμα στην οποία βρίσκεται καθώς, για 45 περίπου λεπτά, διατηρήθηκε άψογα πάνω στη σκηνή, παίζοντας μας μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του αλλά και ένα νέο τραγούδι από τον τέταρτο δίσκο τους, τον οποίο ετοιμάζουν αυτή τη στιγμή. Η εμφάνιση τους έκλεισε πανηγυρικά με το "Arsenal of Hope", από τον ομώνυμο δίσκο, με στίχους βασισμένους σε ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, το οποίο αφιέρωσαν στον λαό της Παλαιστίνης αλλά και στους πολλούς κατατρεγμένους αυτού του κόσμου.

Στις 22:30 όμως, και με τον κόσμο να έχει πλέον γεμίσει τον χώρο, είχε έρθει η ώρα των The Jesus and Mary Chain. Σχεδόν 40 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι αδερφοί Reid βρέθηκαν μπροστά μας και από τις πρώτες νότες του "Jamcod", από το περσινό "Glasgow Eyes", έκαναν σαφές πως αυτή θα ήταν μια εξαιρετική εμφάνιση. Και ναι, προφανώς και είχαμε περάσει τέλεια πριν τρία χρόνια βλέποντάς τους ζωντανά σε ένα κατά τα άλλα αξιομνημόνευτο για όλους τους λάθος λόγους βράδυ, όμως πρόκειται ξεκάθαρα για ένα σχήμα που αξίζει να δεις σε club show, πόσο μάλλον στο Gazarte που αποτελεί έναν από τους καλύτερους χώρους της Αθήνας.

Και μπορεί να ξεκίνησαν με ένα πρόσφατο κομμάτι αλλά, πολύ σύντομα, μεταφερθήκαμε σε πιο σκοτεινά μέρη με το "April Skies" να συνταράζει συθέμελα το venue, και το κοινό, ήδη από το δεύτερο τραγούδι, να αποδεικνύεται στο πιο παθιασμένο που έχουμε δει σε live τον τελευταίο πολύ καιρό, αφού δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να χορεύει, να τραγουδάει κάθε (μα κάθε) στίχο, και να πανηγυρίζει σε κάθε τραγούδι λες και του χαρίζανε λεφτά. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως φυσιολογικό πως ούτε το άτσαλο ξεκίνημα του "Far Gone Out" που είχε ως αποτέλεσμα να ξαναπαίξουν το κομμάτι από την αρχή, κατάφερε να μας χαλάσει την διάθεση, ειδικά με δεδομένο πως ακολούθησε ένα από τα αγαπημένα μας κομμάτια τους, το "Happy When It Rains".

Συνέχεια με το πιο πρόσφατο παρελθόν καθώς το "All Things Must Pass" μας θύμισε πόσο μεγάλη αλμπουμάρα ήταν το "Damage And Joy" το οποίο εγκαινίασε και την επιστροφή τους στην δισκογραφία μετά από σχεδόν 20 χρόνια, ενώ το ΤΕΡΑΣΤΙΟ "Some Candy Talking" από το θρυλικό EP του 1986, όπως ήταν αναμενόμενο, σκόρπισε τον απόλυτο πανικό, προτού τα "Cracking Up" και "Nine Million Rainy Days" επισφραγίσουν για τα καλά πως βλέπουμε μια φοβερή συναυλία από ένα σπουδαίο σχήμα.

Και μιας και είπα σχήμα, νομίζω κάπου εδώ πρέπει να αναφερθώ γενικότερα στο γκρουπ. Γιατί μπορεί οι Jim και William Reid να παραμένουν η ψυχή του συγκροτήματος, με τον πρώτο να σηκώνει τεράστιο μέρος της εμφάνισης πάνω του, αποδεικνύοντας πως αποτελεί έναν σπουδαίο rock’n’roll performer με τα όλα του, και τον δεύτερο να παραμένει, παρά τα χρονάκια που κουβαλάει στην πλάτη του, ο ίδιος, ελαφρώς εκκεντρικός, έφηβος που παίζει την κιθάρα του σαν να μην υπάρχει αύριο, όμως γύρω τους έχουν ένα εκπληκτικό σχήμα. Και παρόλο που οι φασαριόζικες κιθάρες ήταν, είναι, και θα είναι για πάντα το σήμα κατατεθέν τους, δεν γίνεται να μην αναφέρουμε πόσο φοβερή δουλειά κάνει το rhythm section και ειδικά ο απίστευτος (και πολύ έμπειρος) Justin Welch, του οποίου το παίξιμο δένει άψογα με το συγκρότημα και απογειώνει τον ήχο του.

Δεν είναι βέβαια και πολλά τα σχήματα που παίζουν όπως οι Jesus And Mary Chain αφού στον ήχο τους ακούει κανείς επιρροές από όλο το εύρος των αμερικανικών ‘60s (από τους Velvet Underground και τους Stooges μέχρι τον ήχο της Motown), από το punk όπως το μάθαμε από τους Ramones και το χωνέψαμε με την έκρηξη της βρετανικής του εκδοχής, απ’ όλο το alternative, όπως δομήθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι τα μέσα των ‘90s, και φυσικά, πολύ shoegaze και noise rock, δύο είδη που τους χρωστάνε πολλά και θα ήταν απολύτως διαφορετικά χωρίς αυτούς.

Με αυτά και αυτά λοιπόν, και καθώς το συγκρότημα μας χάριζε το ένα μεγάλο κομμάτι μετά το άλλο, με τα "Sidewalking" και "Blues From a Gun" να συγκεντρώνουν και τις πιο θερμές αντιδράσεις από το κοινό, το "Just Like Honey" νομίζω έκανε μέχρι και τους περαστικούς απ’ έξω να τραγουδήσουν προτού το συγκρότημα μας χαιρετήσει με το, υπέροχα απρόσμενο, "I Hate Rock 'n' Roll". Πριν φύγει βέβαια ο Jim Reid από τη σκηνή μας το είπε ξεκάθαρα: «Αν φωνάξετε αρκετά δυνατά, θα επιστρέψουμε», κάτι που, όπως ήταν βέβαιο, κάναμε με αποτέλεσμα οι JATMC να έρθουν πίσω στη σκηνή για ένα από τα καλύτερα encore που έχω δει ποτέ.

Καταρχάς γιατί το "Darklands" παραμένει (για σήμερα σίγουρα τουλάχιστον) το ωραιότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Κατά δεύτερον, γιατί δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλά κομμάτια σαν το "Taste of Cindy", ικανά να δημιουργήσουν τέτοιου μεγέθους συναισθηματικές εκρήξεις. Και τέλος, γιατί το – απαγορευμένο από το BBC – "Reverence", όχι μόνο είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους αλλά live ακούσαμε μία εκδοχή του που μας πήρε και μας σήκωσε με όλο το κοινό να βρωντοφωνάζει "I Want To Die".

Κι όμως, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ζωντανοί μετά από μια τέτοια εμφάνιση. Οι The Jesus and the Mary Chain, στην πρώτη από τις δύο εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους, μας χάρισαν ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς με ένα best-of στο οποίο δεν ακούστηκε ούτε μισή νότα που να μην μας κάνει να ανατριχιάσουμε. Μετά από ένα τέτοιο live τι άλλο να πούμε; Εννοείται πως θα είμαστε εκεί και την δεύτερη μέρα!