Throwing Muses @ Gazarte Ground Stage, 01/09/25

Πρώτη ημερολογιακά - και μόνο ημερολογιακά - ημέρα του φθινοπώρου, η οποία μάλιστα είναι και Δευτέρα. Οι δρόμοι στο Γκάζι σχεδόν όλοι άδειοι και τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά. Έξω από το Gazarte όμως, μερικοί πιστοί έχουν στήσει τα πηγαδάκια τους περιμένοντας να μπούνε εκεί κοντά στις 9:30, που ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η συναυλία των Throwing Muses. Η αμερικανική alternative μπάντα έχει βγάλει μερικούς πολύ ωραίους δίσκους στα ‘80s και στα ‘90s, η επίσκεψή τους όπως έγινε στο πλαίσιο της περιοδείας τους για τον φετινό τους δίσκο "Moonlight Concessions", που είναι μάλιστα και αρκετά καλός.

Μπαίνοντας στο Gazarte, η προσέλευση φαινόταν απογοητευτική. Ήταν καθημερινή, ήταν η πρώτη συναυλία της νέας σαιζόν, λόγοι υπήρχαν πολλοί. Το καλό είναι ότι εκεί γύρω στις 9:30 έγινε ένα «μπραφ» και μπήκε αρκετός κόσμος μαζεμένος είτε από την αυλή-κανπιστήριο, είτε από τα πηγαδάκια που ήταν στημένα απ’ έξω, είτε επειδή απλώς ήρθαν τελευταία στιγμή και με κάπως μαγικό τρόπο ο χώρος έπαψε να φαίνεται άδειος.

Την ήρεμη αρχή με το φρέσκο "Theremin" διαδέχτηκε δυναμική συνέχεια με τα αγαπημένα "Sunray Venus" και "Dark Blue". Από τις πρώτες νότες φάνηκε η διαφορετική αίσθηση που έδινε το τσέλο του "Cello Pete" Pete Harvey, που πρόσθετε μια «αμερικανίλα» στον ήχο, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά. Η δε φωνή της Hersh ακουγόταν φοβερά καλοδιατηρημένη και με μια καταπληκτική βραχνάδα στα σημεία που έπρεπε. Κομμάτια στα οποία τη χρησιμοποιούσε όπως το "Colder" και το "Static", ήταν από τις καλύτερες εκτελέσεις της βραδιάς.

Είχε συμπληρωθεί περίπου ένα μισάωρο με αρκετό ηλεκτρισμό. Κάπου εκεί και λίγο μετά τις συστάσεις των μελών της μπάντας (εκτός του Cello Pete, o Fred Abong ήταν στα τύμπανα και ο γιος της Hersh Dylan O’Connell στο μπάσο), η Hersh έπιασε την ακουστική κιθάρα για ένα μικρό σερί κομματιών. Βέβαια αυτό δε θα έλεγα ότι «μαλάκωσε» και πολύ τον ήχο, ο οποίος εξακολούθησε να είναι αρκετά δυναμικός. Σε αυτό το μέρος της συναυλίας πολύ ωραίο ήταν το κλείσιμο με το "Opiates", από τον δίσκο επιστροφής "Purgatory/Paradise" του 2013, το οποίο ακολούθησε το ορμητικό "Soap & Water".

Η σημερινή κατάσταση στους Throwing Muses τους κάνει να φαίνονται περισσότερο ως το προσωπικό σχήμα της Kristin Hersh, αλλά αυτό σε μένα δε δημιούργησε κάποιο πρόβλημα ή κάποια περίεργη αίσθηση. Έτσι κι αλλιώς, πάντοτε αυτή ήταν η Μούσα των Throwing Muses, η βασική δημιουργική δύναμη πίσω από το όνομά τους. Η Tanya Donelly, step-sister της Hersh (κάποια στιγμή ο πατέρας της Donelly είχε παντρευτεί τη μητέρα της Hersh) έχει αποχωρήσει εδώ και δεκαετίες, ενώ οι David Narcizo και Bernard Georges είχαν μειούμενη συμμετοχή με τα χρόνια.

Μετά το ακουστικό σερί, η Kristin έπιασε πάλι την ηλεκτρική της κιθάρα. Το setlist ήταν καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς μια μίξη παλιών και νέων, με τη μερίδα του λέοντος να έρχεται από το "Moonlight Concessions" με 8 κομμάτια. Πράγμα που, όπως έχω ξαναγράψει πολλάκις, μου αρέσει γιατί συνήθως δείχνει πίστη των καλλιτεχνών στο νέο τους υλικό. Κάπως έτσι ήρθε και το πολύ όμορφο κλείσιμο του κανονικού set με το υπέροχο σερί που είχε το αγριωπό "Bo Diddley Bridge" (η βραχνάδα που λέγαμε...) από το προηγούμενο "Sun Racket" και δύο φετινά κομμάτια, το λυρικό "Sally’s Beauty" και το ομότιτλο "Moonlight Concessions".

Δε χρειάστηκε να φωνάξουμε και πολύ για να ξαναβγεί η τετράδα των Throwing Muses για ένα από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, το "Bright Yellow Gun".Η διαδικασία επαναλήφθηκε και για το "Shark" εκ του "Limbo", που ήταν και το τελευταίο κομμάτι για τη βραδιά. Μέσα σε πολύ ζεστό χειροκρότημα, μας άφησαν αυτή τη φορά για τα καλά, μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα στην οποία χωρέσανε είκοσι πέντε κομμάτια. Η εμφάνιση της μπάντας Throwing Muses που εμείς είδαμε στο Gazarte δεν ξέρω κατά πόσο για κάποιους ήταν αναμενόμενη και κάποιους τους εξέπληξε. Το σίγουρο είναι ότι είχε μουσικά μια φρεσκάδα που δύσκολα συναντάς σε συγκροτήματα με τόσες δεκαετίες στην πλάτη τους.