The Jesus And Mary Chain, Deaf Radio @ Gazarte Ground Stage, 25/06/25

Καύσωνας, Ιούνιος, μια ακόμη απλή Τετάρτη στο Αθηναϊκό τσιμέντο; Ελπίζω πως όχι. Οι The Jesus And Mary Chain παίζουν στα ακουστικά εδώ και μια εβδομάδα και όσα μαθαίνω για την πρώτη εμφάνιση του διημέρου με έχουν κάνει να ανυπομονώ. Ως ενδημικό είδος βρίσκω την συναυλιακή μου γωνιά - αν και θυμάμαι πως πρέπει να κινούμαι στα venues όπως το ψάρι στο νερό.

Το Gazarte σιγά σιγά γεμίζει. Οpening act του διημέρου, οι Deaf Radio. Με τον ήχο τους να στρέφεται σε πιο 80s synth rock και new wave διαδρομές, δημιουργούν το σημείο επαφής - ειδικά μετά το "Arsenal of Hope" - κι ενεργοποιούν ένα κοινό ταγμένο στους Jesus And Mary Chain. Από το “Animals” και το “Μοdel Society”, μέχρι το συγκινητικό και ομώνυμο "Arsenal Of Hope", που αποτελεί μια ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη "Αυτό το αστέρι είναι για όλους", αποδεικνύουν ότι αποτελούν μια επιτυχημένη επιλογή. Δένουν, μέσα από ένα άνετο και ολοένα και πιο ατμοσφαιρικό σετ μας βάζουν σε σκοτεινή κίνηση.

“Ήταν το πρώτο μου live το ’95”. Περιμένοντας τους The Jesus And Mary Chain, ακούω τον διπλανό και συνειδητοποιώ - ξανά - πως είναι λίγα μάλλον τα άτομα μέσα στο αρκετά μαζικό πλήθος του διημέρου που δεν τους έχει ξαναδεί, παρόλα αυτά ανυπομονεί. Είπαμε, μιλάμε για κοινό αφοσιωμένο που όσο πλησιάζει η ώρα να βγουν, στριμώχνεται μπροστά. Έχει πάει 22:30, τα φώτα σβήνουν. “Jamcod” - το προσωπικό αγαπημένο από το τελευταίο τους άλμπουμ “Glasgow Eyes” - και μας έχουν ήδη παρασύρει στο σύμπαν τους. Ήχος ηλεκτρονικός, με έμφαση στα synths και κιθάρες γεμάτες reverb, το “Glasgow Eyes” είναι η ευχάριστη επιστροφή της μπάντας που κλείνει 40 χρόνια και η απόδειξη ότι δεν έχουν αφεθεί στην ανακύκλωση μουσικών ιδεών. “Φτιάχνουν τη μουσική που θα ήθελαν να ακούν, αλλά δεν υπήρχε κάποιος να την δημιουργήσει”, όπως έλεγαν σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξη, με παρόν το μικρόβιο που άνοιξε τα alternative και noise-pop μονοπάτια των 80s. Κάθε κομμάτι που ακούγεται από τον νέο δίσκο (“Chemical Animals”, “Pure Poor”, “Venal Joy”) μπλεντάρει αρμονικά με το setlist και το κοινό τα αγκαλιάζει.

Δεν θα μπορούσε και να κάνει διαφορετικά, ήδη μετά το άνοιγμα πέρνουν σειρά κομμάτια που έχουν φέρει τους Jesus And Mary Chain εδώ που είναι σήμερα. “April Skies” και είμαστε “Far Gone And Out”. Το κοινό έχει ξεσηκωθεί για τα καλά - και οι αδελφοί Reid με την ηπιότερη πλέον σκηνική παρουσία, αλλά και την effortlessly cool εικόνα τους, ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να επιβληθούν. Tα φωνητικά του Jim R. καθαρά και αψεγάδιαστα όπως πάντα, ενώ ο William R. (με ένα από τα πιο πολιτικά και σωστά t-shirts των ημερών) ανάμεσα στους ενισχυτές, αποδίδει στο απόλυτο τον ήχο της κιθάρας που περιμένουμε να ακούσουμε από τους Jesus Αnd Mary Chain. Η πλαισίωσή τους μουσικά με τον Scott Von Ryper στην κιθάρα, τον Μark Crozer σε μπάσο και φωνητικά, όπως και τον Justin Welch στα drums, δεν θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει καλύτερα. Ο βρώμικος ήχος ξυπνά και τα πιο punk γούστα. Στο “Happy When It Rains” έχουν όλα κριθεί. “All Things Pass”, “Head On”, “Cracking Up”, για να φτάσουμε στο “Ιn A Hole” και το πιο ευγενικό mosh pit που έχω δει.

Ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του στα πάντα. Με μια τέτοια πορεία δεν θα μπορούσε να μην το έχει κάνει και στους Jesus And Mary Chain. Στην περίπτωσή τους όμως, ο χρόνος λειτουργεί απλώς ως ένα timeline ενός δημιουργικού συνεχούς. Στην πορεία του setlist φαίνονται οι φάσεις και οι επιρροές, από την post-punk, το σκοτάδι κομματιών όπως το “Nine Million Rainy Days”, τη ροκ τσίτα του “Venal Joy”, μέχρι το πέρασμα στην alternative και τα riffs του “Blues From A Gun”. Τα μεταξύ τους δύσκολα σημεία έχουν ξεπεραστεί, η παρουσία τους και οι στίχοι το μαρτυρούν.

Ο φωτισμός - από τους πιο ταιριαστούς που έχω δει σε live στο Gazarte - σκοτεινός και με απότομες, ενίοτε πιο ήπιες εναλλαγές, δίνει τον τόνο μιας παλέτας που οπτικά έχει συνδεθεί με τους Jesus And Mary Chain. Τόνοι κόκκινου, μπλε και ασημί δημιουργούσαν μια ονειρική ατμόσφαιρα, με έβαζαν στη διαδικασία να σκεφτώ κάθε κομμάτι μέσα από ένα χρωματικό πρίσμα. Νομίζω δεν ήμουν η μόνη. Highlight aυτής της στιγμής, το “Sometimes Always”, που απογειώθηκε από τη Lia Hide στα φωνητικά.

Πλησιάζουμε στο τέλος. Γνώριμη εισαγωγή και η μελωδία του “Just Like Honey” θυμίζει γιατί το “Phychocandy” είναι ιστορικός δίσκος (don’t you dare to debate me on that). Το κοινό φωνάζει, συνοδεύει στα φωνητικά, χάνεται στο fuzz effect και το haze της κιθάρας. Tα χειροκροτήματα δεν σταματούν. “Αν θέλετε να ξαναβγούμε, ξέρετε τι να κάνετε” λέει ο Jim - και το κοινό είναι σε μια mini έκσταση. Ένα δυνατό encore με το ατμοσφαιρικό “Darklands”, το “Τaste Of Cindy” και τον όμορφο θόρυβο του “Reverence” κλείνει τη βραδιά όπως αξίζει - σε εμάς και εκείνους. Ο κόσμος δεν βιάζεται να φύγει, ζητάει τα setlists, η σύνδεση έχει γίνει και οι συνήθως αυστηροί οn stage αδερφοί Reid δίνουν τα χέρια στις πρώτες σειρές.

Κάθε μπάντα δημιουργεί και μια συνθήκη - μας αφήνει και κάτι. Οι Jesus And Mary Chain σε μια βαρετή καθημερινότητα, έδειξαν ότι έχουν ακόμα τη συνταγή. Θύμισαν πώς είναι να μαγεύεσαι και να ερωτεύεσαι. Αν κρίνω από το άτομο που είδα να κοιτάζει με εκείνη την ειλικρινή αγάπη το κορίτσι του όσο εκείνη χόρευε, τότε το τελευταίο σίγουρα ισχύει. Κι εμένα, πάντως, με έκαναν να βάλω ένα τέλος στην αναβλητικότητά μου ώστε να μιλήσω γι’ αυτό που ζήσαμε. Αν δεν είναι αυτό αγάπη, τότε τι είναι;

Xαρά Καραγιαννάκη - Μιχάλογλου