Ni

Ύστερα από δύο EP κι ένα full length και αφού για λίγο ασχολήθηκαν με το φανταστικό project των PiNiol, οι Γάλλοι noise rockers Ni ονομάζουν το δεύτερο άλμπουμ τους "Pantophobie" και το αφιερώνουν στην εξερεύνηση της έννοιας του Φόβου.

Πώς όμως να ορίσει κανείς τον φόβο;

Η κατακλυσμιαία μέθοδος ψυχοθεραπείας υποστηρίζει ότι ο φόβος υπερνικείται όταν το υποκείμενο εκτεθεί ορμητικά σε αυτό που φοβάται. Το στιγμιαίο σοκ είναι τόσο μεγάλο που αναπόφευκτα οδηγεί στη θεραπεία του. Η τακτική όμως των Ni είναι τελείως διαφορετική. Ως κεντρικός στόχος δεν ξεπροβάλλει η νίκη επί του φόβου αλλά η περιγραφή του, η σκιαγράφηση του, έως και η γκροτέσκα του ανοικοδόμηση.

Με μία εντελώς αντισυμβατική προσέγγιση, ειδικά στην αντίληψη της έννοιας του ρυθμού, η μουσική περιστρέφεται γύρω από ένα μοχθηρό και απειλητικό κέντρο. Επαναλαμβανόμενα μοτίβα μιας άγνωστης σκοτεινής prog εγκεφαλικότητας κυκλώνουν το άνωθεν κέντρο, χωρίς να το απειλούν ή να απειλούνται εμφανώς και όλες οι φοβίες που περιγράφονται μουσικά μοιάζουν σαν εκείνο το άγαλμα που ξεπροβάλλει μέσα από τις ομίχλες ενώ η Αγγελοπουλική κάμερα το πλησιάζει, περιδιαβαίνει αργά γύρω του αλλά ποτέ δεν τολμάει να αναμετρηθεί μαζί του επί ίσοις όροις.

Βρισκόμενος στις παρυφές του πειραματισμού αλλά ξεκάθαρα ακόμα εντός progressive rock ορίων, ο ήχος των Ni ντύνεται με το σαρκαστικό ένδυμα της αντιμελωδικής παραφωνίας σαν γνήσιος απόγονος των θορυβωδών στιγμών των King Crimson και όλων των math καρπών τους. Το κοινό που λατρεύει αυτόν τον ήχο θα βρει στους Ni ένα οικείο μουσικό περιβάλλον όπου τα παράφωνα riff και τα διακροτήματα μπλέκονται με πραγματικά εξαίσιους απαιτητικούς ρυθμούς και grooves και όλα μαζί διαμορφώνουν μια κλειστοφοβική και απεγνωσμένη εμπειρία. Εκεί που τα πράγματα τείνουν όμως να θυμίσουν κάποιον μακρινό εφιάλτη, μια αλά Frank Zappa ανάλαφρη ειρωνεία και ψήγματα ορθολογικών κιθαριστικών θεμάτων θα σε κάνουν να υποπτευθείς ότι οι Ni απλώς περνάνε υπέροχα με το ανατρεπτικό σύγχρονο avant rock τους, ευχαριστιούνται τις προκλήσεις που ορθώνει η καθιερωμένη κιθαριστική μουσική και τέλος πάντων αναζητούν geeks ομοϊδεάτες.

Το "Pantophobie" παρά τη φρεσκάδα και την τόλμη του δεν παύει να είναι ένα ακόμα άλμπουμ της μεγάλης και παράξενης avant rock σχολής που συνεχίζει να παράγει μουσικές εδώ και κοντά πενήντα χρόνια, σε πείσμα κάθε εμπορικής λογικής. Τα φωνητικά, λιγοστά και extreme, είναι ίσως το μόνο σημείο που υποδηλώνει ότι αυτό εδώ το κουαρτέτο αποτελείται από νέους και πραγματικά επίκαιρους μουσικούς. Είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις τη διάθεση για σπάσιμο της νόρμας να ταξιδεύει από γενιά σε γενιά με τον ίδιο ορμητικό ρομαντισμό.

Η έννοια του Rock In Opposition, εκφραζόμενο πάντα άριστα μέσα από τη σταθερά κραταιά σχετική γαλλική σκηνή, βρίσκει στους Ni έναν ακόμα αξιότατο σημαιοφόρο. Για όσους από εσάς οι καλλιτέχνες που αναφέρθηκαν παραπάνω ή μπάντες σαν τους Univers Zero και τους Art Zoyd είναι μικροί θεοί, θα ανακαλύψετε στο "Pantophobie" ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Ένα δύσκολο, κακότροπο και υπέροχα ευφάνταστο άλμπουμ που θα ανταμείψει την αθεράπευτη σας περιέργεια και την ανάγκη σας για πρωτοπορία κι ελευθερία. Για τους υπόλοιπους φυσικά δεν τρέχει και τίποτα, όπως ποτέ δεν έτρεξε.