Oya Festival: Βlur, Boygenius, Susanne Sundfør, Lorde, Moderat κ.α. @ Toyen Park, Oslo, 9-12/08/23

Επιστροφή στο Όσλο μετά από έναν χρόνο, και την πρώτη μας επαφή με το Oya Festival. Τι μας έκανε να ξαναπάμε; Πρώτα απ' όλα φυσικά η μουσική. Το Oya πέρα από τα ονόματα "κράχτες", έχει ως σκοπό και την προβολή της νορβηγικής μουσικής γενικότερα, μέσω και του οργανισμού Music Norway. Έτσι, δίνεται η ευκαιρία σε ανερχόμενους καλλιτέχνες να παίξουν σε μεγαλύτερα κοινά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία έχουμε κι εμείς την ευκαιρία για νέες ανακαλύψεις και μάλιστα σε live περιβάλλον.

Για άλλη μια χρονιά, η υπόσχεση για "Το πιο 'πράσινο' φεστιβάλ" δεν είναι μια φράση μάρκετινγκ, αλλά γίνεται πράξη σε κάθε στάδιο τόσο της προετοιμασίας όσο και στη διάρκεια του. Στην καρδιά της πρωτεύουσας, στο καταπράσινο Toyen park, που είναι προσβάσιμο πανευκολα είτε με μέσα είτε με τα πόδια. Χωρίς καθόλου πλαστικά μιας χρήσης, με επαναχρησιμοποιούμενα ποτήρια που απλά τα επιστρέφεις στο μπαρ και παίρνεις ένα νέο ποτό σε καθαρό ποτηρι. Κάπως έτσι το πάρκο παραμένει σχεδόν πεντακάθαρο μέχρι και το τέλος κάθε ημερας. Άλλος κόσμος ειδικά αν συγκρίνουμε τον ωκεανό από σκουπίδια που διασχίζουμε σε αντίστοιχες εγχώριες διοργανώσεις.

Βλέποντας γνώριμα πλέον πρόσωπα από τους συντελεστές του Oya, είχαμε κάποιες συζητήσεις για το πιο "συμμαζεμένο" lineup σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, λόγω των οικονομικών πιέσεων αλλά και της ισοτιμίας με τη νορβηγική κορώνα. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν υποβαθμίζει όμως το τελικό αποτέλεσμα, όπου και πάλι το εύρος των ειδών και των καλλιτεχνών που απαρτίζουν το φεστιβάλ αποτελούν έμπρακτη απόδειξη της δουλειάς που γίνεται για να δώσει όσο το δυνατόν περισσότερα στο κοινό.

Για τις επόμενες τέσσερις μέρες, με την εύνοια του καιρού, είδαμε μια πληθώρα μουσικών σχημάτων, από ένα μεγάλο εύρος ειδών, σε έναν ειδυλλιακό χώρο, δίπλα σε χαμογελαστούς, ευγενικούς ανθρώπους. Από τα δροσερά πάρκα του Όσλο, στις σελίδες του Rocking.gr.

Πρώτη μέρα - 9/8

Darling West

Ξεκίνημα με τους Darling West, μια μπάντα με folk/pop προσανατολισμό. Μαζεύοντας αρκετό κόσμο στη δεύτερη μεγαλύτερη σκηνή του πάρκου και με σύμμαχο τους τον πολύ καλό ήχο, ήταν μια ευχάριστη πρώτη επαφή με τη μουσική τους, ενώ ακόμη και το banjo έδωσε ένα χαρακτήρα στον ήχο τους.

Fangst

Μια κατά κύριο λόγο punk μπάντα, οι Fangst βρήκαν στη σκηνή με τα μπουρνουζια, δείχνοντας να μην παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους. Παραβλέποντας την σχετική αμηχανία που νιώσαμε καθώς έμοιαζαν κάπως κουμπωμενοι, ήταν τιμιοτατοι και κατάφεραν να δώσουν παλμό σε ένα αναμφίβολα αρκετά μαζεμένο κοινό.

Steamdome

Οι Steamdome είχαν έρθει ετοιμοι για να εντυπωσιάσουν με την τεχνική τους κατάρτιση αλλά και το ρυθμικό τους παιξιμο. Σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιαστικό jazz, instrumental και με δύο drummers, τα πλήκτρα να δίνουν πόνο με τα arpeggios που έπαιζαν ασταμάτητα στο background, και τους αφρικανικούς ρυθμούς, παρά την πολυπλοκότητα της μουσικής τους κατάφεραν να κερδίσουν τις εντυπώσεις.

Viagra Boys

Οι Viagra boys δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, εξάλλου είχαμε τη χαρά να τους δούμε πολύ πρόσφατα και στη χώρα μας. Όπως πάντα τρελιαρηδες, με μουσική γραμμένη για διασκέδαση, ήταν πραγματικά απολαυστικοί. Τρολλάροντας το κοινό, προσπαθώντας να καταλάβει "τι ειναι αυτη η παστα που βαζετε πανω στο ψωμί", o Sebastian Murphy πρωταγωνίστησε, και με τη συμβολή όλης της μπάντας που έδωσε όλης της την ενέργεια, οι Viagra Boys ήταν μια από τις ξεχωριστές εμφανίσεις του τετραημέρου

Lorde

Πολύς λόγος για την Lorde, που ήταν και από τα μεγάλα ονόματα του φεστιβάλ. Κι όπως φάνηκε από το μπάσιμο με το "Royals", η σχέση με το Νορβηγικό κοινό είναι αναμφίβολα ιδιαίτερη, με τους περισσότερους να χορεύουν και να τραγουδούν μαζί της. Τα ξαναδουλεμένα κομμάτια από το "Solar Power" είχαν λίγη παραπάνω ενέργεια για να δέσουν με το παλαιότερο υλικό. Με το "Melodrama" να διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος στο set, ο κόσμος έδειξε να περνάει καλά, ενώ παρά την προηγουμένως βροχερή ημέρα, ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει στη μέση του "Solar Power", σε μια σχεδόν ποιητική σύμπτωση.

Moderat

Μετά την ισοπεδωτική εμφάνιση των Moderat στο Ηρώδειο, ήρθε η στιγμή να τους δούμε σε ένα διαφορετικό σκηνικό, την κλειστή σκηνή Circus του Oya. Και για άλλη μια φορά, εντυπωσιαστήκαμε από το οπτικοακουστικό τους σύνολο. Η ικανότητα της μπάντας να επικοινωνεί με το κοινό με ελάχιστα λόγια, αλλά μέσα από τις λούπες, τις μελωδίες και τα εντυπωσιακά φώτα που μετασχηματίζουν την εμπειρία σε κάτι υπερβατικό, είναι πραγματικά εντυπωσιακή και μας άφησε από τις πιο δυνατές εντυπώσεις σε όλο το φεστιβάλ.

Devo

Γιορτάζοντας τα πενήντα τους χρόνια και παράλληλα κάνοντας την αποχαιρετιστήρια τους περιοδεία, οι Devo σε μια απο τις επιλεγμένες εμφανίσεις τους επί ευρωπαϊκού εδάφους, απέδειξαν ότι η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Με αστείρευτη όρεξη και ενέργεια, μια οπτική υπερπαραγωγή από αλλόκοτα βίντεο, κίτρινες στολές και τα χαρακτηριστικά τους κόκκινα καπέλα, παρά την ηλικία τους έβαλαν τα γυαλιά σε πολλές νεότερες μπάντες, ξεσηκώνοντας τον κόσμο που επέλεξε να τους παρακολουθήσει.

WizKid

Για το "fomo" της υπόθεσης, και δεδομένου του headline είπαμε να κλείσουμε τη βραδιά με τον WizKid. Ενας μουσικός που έχει τα διαπιστευτήρια (και ένα grammy) στο χώρο του afrobeats/R&B, με ένα φαντασμαγορικό, καλοστημένο show. Τελείως έξω από τα νερά μας ηχητικά, με το μεγαλύτερο focus να είναι στο show και στο ρυθμό (που ερχόνταν από laptop), δεν κατάφερε να μας εντυπωσιάσει, ωστόσο όσοι βρίσκονταν εκεί φάνηκε να περνούν καλά. Εμείς μείναμε στο show με τα εντυπωσιακά φώτα και τις οθόνες, πολύ περισσότερο απ’ότι στη μουσική.

Δεύτερη μέρα - 10/8

Jonas Alaska

Με τον καιρό να έχει βελτιωθεί αρκετά και τις θερμοκρασίες να θυμίζουν λίγο περισσότερο καλοκαίρι, ξεκινήσαμε την ημέρα με τον Jonas Alaska και τον χαλαρό του country ήχο. Ξεκινώντας μόνος του με την κιθάρα του και την υπόλοιπη μπάντα (τυμπανα και πλήκτρα) να τον πλαισιώνουν λίγο αργότερα, με μια συνεσταλμένη παρουσία επί σκηνής, έδωσε τον τόνο για μια πολύπλευρη φεστιβαλική ημέρα, που είχε κάτι για όλα τα γούστα.

High Vis

Από τα χαλαρά στα γκάζια, με τους High Vis να εμφανίζονται στην όμορφη σκηνή Hagen με τη φυσική αμφιθεατρικότητα λόγω της μορφολογίας του πάρκου. Το hype αναμφίβολα σε υψηλά επίπεδα, δεδομένης και της αποθέωσης των συναδέλφων του Rocking από την εμφάνισή τους στο Roadburn λίγους μήνες νωρίτερα. Με σύμμαχό τους τον καλό ήχο, και με καλή διάθεση εξ’αρχής, τα έδωσαν όλα επί σκηνής. Εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για τον (πολύ) κόσμο που μαζεύτηκε να τους δει, λέγοντας ότι δεν πίστευαν πως έπαιζαν σε έναν τόσο όμορφο χώρο, όταν πριν μερικά χρόνια έπαιζαν σε καταγώγια και μικρά clubs. Όπως χαρακτηριστικά είπε ο frontman, Graham Sayle, μέχρι να βγουν στη σκηνή πίστευαν πως δεν θα έχει ψυχή. Έλα όμως που οι κατά τ’άλλα συνεσταλμένοι Νορβηγοί τους διέψευσαν, δίνοντας την ενέργειά τους και μετατρέποντας το live σε ένα από τα highlights του τετραημέρου.

Tigerstate

Ώρα για κάτι πιο χαλαρό, με τους Tigerstate. Μια κολεκτίβα μουσικών σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό με ντισκόμπαλες και (ψεύτικους) φοίνικες, αναμφίβολα σε ένα καλοκαιρινό setup. Η "feel-good" προσέγγισή τους ήταν καλή για μια ανάπαυλα, με εύπεπτα τραγουδάκια που είχαν μουσική ουσία, χωρίς όμως να τραβούν και ιδιαίτερα την προσοχή. Pop-rock, με λίγη jazz ευαισθησία στα παιξίματα. Μια χαρά. Γρασίδια και μπύρες λοιπόν, για λίγη ξεκούραση πριν πάμε στο επόμενο act.

Amyl And The Sniffers

Όπως είπαμε, το Oya έχει την ομορφιά της ποικιλίας, χωρίς όμως τίποτα να μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Έτσι, μετά το χαλαρό διάλειμμα των Tigerstate, κατευθυνθήκαμε προς την σκηνή Vindfruen για να ανεβάσουμε λίγο ταχύτητες. Μπορεί η μυρωδιά από τα περιπτεράκια με τα φαλάφελ και τα empanadas να μας έκλεψαν για λίγο την προσοχή, αλλά η μουσική έχει προτεραιότητα, και σειρά είχαν οι Amyl And The Sniffers. Mε ξεκάθαρη πρωταγωνίστρια την frontwoman τους, η οποία αλώνισε τη σκηνή, κατέβηκε στον κόσμο, χοροπηδούσε σαν το κατσίκι και χόρευε ακoμπλεξάριστα, προκαλώντας το κοινό, κέρδισε το ζωηρό χειροκρότημα.

Susanne Sundfor

Αλλαγή τόνου σε κάτι πιο εσωτερικό, με την Susanne Sundfor να παίρνει θέση στην κεντρική σκηνή του Oya. Μπορεί τα ηχητικά προβλήματα ειδικά στην αρχή να χάλασαν λίγο την ατμόσφαιρα, ωστόσο η φωνάρα τόσο της ίδιας, όσο και της χορωδίας που την πλαισιώνει δεν μπορεί να μην σε συγκινήσει. Η υποτονικότητα του ήχου αλλά και της εμφάνισης μας άφησε με ένα αίσθημα ανεκπλήρωτου, δεδομένης και της αγάπης που τρέφουμε προς τη μουσική της, αλλά και το status της ως headliner στο φεστιβάλ.

Sløtface

Νορβηγικής μουσικής συνέχεια, με τους Sløtface, ένα pop/punk σχήμα που μετρά 11 χρόνια παρουσίας. Αν κρίνουμε από το πόσο γεμάτη ήταν η Circus σκηνή, αλλά και την ηλικιακή σύνθεση του κοινού, πρόκειται για μια ιδιαίτερα δημοφιλή μπάντα στη χώρα της. Με σαφές φεμινιστικό πρόσημο στα μηνύματα τους, και μπόλικη ενέργεια, μας άφησαν με θετικές εντυπώσεις, παρότι προσωπικά η φωνή της frontwoman με κούρασε με την ένρινη χροιά της.

Obongiayar

Μια από τις εκπλήξεις της ημέρας, ήταν οι (ή ο - ακόμη δεν είμαστε σίγουροι) Obongiayar. Ο θηριώδης Steven Umoh από την Νιγηρία, ήταν καθηλωτικός. Η μουσική, μια μίξη soul, hip-hop αλλά και pop, και η παρουσία του τόσο επιβλητική επί σκηνής που δε σε άφηνε να πάρεις τα μάτια από πάνω του. Διευθύνοντας το κοινό να κουνηθεί με τους ρυθμούς της μουσικής του, που μπολιάζει James Blake-ικές επιρροές με afrobeats, για ένα ιδιαίτερα groovy αποτέλεσμα.

Blur

H δεύτερη μέρα έμελλε να κλείσει με την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Blur, που έχουν επανέλθει μετά από ένα εκτενές διάλειμμα οκτώ ετών. Με το "The Ballad Of Darren" στη φαρέτρα τους, ξεκίνησαν το σετ τους πιο χαλαρά, με τον Alex James αραχτό σε μια πολυθρόνα, να παίζει μπάσο και να κάνει το τσιγάρο του. Περίπου στα μισά του σετ, η ενέργεια θα ανέβει, με τον Damon Albarn να πειράζει το (ομολογουμένως) ήσυχο κοινό, πριν βγάλει το jacket του και η μπάντα μπει στο ανεβαστικό "Country House". Μπορεί η νοσταλγία των 90s να είναι ίσως βασικός λόγος για να δει κανεις τους Blur το 2023, ωστόσο ο επαγγελματισμός τους και το πολύ καλό show δείχνει ότι δεν αρκούνται στο να παρουσιάζονται ως "nostalgia act", και με τη συμμετοχή του κόσμου έκλεισαν τη μέρα μας στο Toyen Park με χαμόγελα.

Τρίτη Μέρα - 11/8

Η τρίτη μέρα του Oya, είχε ως επίκεντρο για μας την εμφάνιση των boygenius, την πρώτη τους επί Ευρωπαϊκού εδάφους. Ωστόσο αυτό που δεν περιμέναμε είναι ότι θα είχαμε και κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις.

Veps

Ξεκινήσαμε με τις Veps, ένα κουαρτέτο κινούμενο σε indie μονοπάτια από το Όσλο, οι οποίες παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σχετικά στα πρώτα τους βήματα, είχαν πολλή ενέργεια και αέρα επί σκηνής. Η επιμονή του Oya να στηρίζει την εγχώρια μουσική παραγωγή της Νορβηγίας είναι αξιέπαινη και δίνει βήμα σε πολλούς καλλιτέχνες να ακουστούν σε μεγαλύτερο κοινό.

Aiming For Enrike

Αναφέραμε κάποιες εκπλήξεις την τρίτη μέρα του φεστιβάλ. H μια από αυτές ήταν οι Aiming for Enrike, για τους οποίους ο Αντώνης Καλαμούτσος είχε κάνει παλιότερα μια αναφορά στο Underground Express. Απορίας άξιο πως μπορούν δύο μόνο άτομα να βγάλουν ένα τόσο εντυπωσιακό ηχητικό αποτέλεσμα. Ένα παράξενο μείγμα jazz, noise, postpunk και funk, με τύμπανα και μια κιθάρα που μέσα από πολλαπλά εφέ και λούπες δημιουργούσαν ένα δυναμικό σύνολο. Ακόμη πιο εντυπωσιακό το οπτικό μέρος της εμφάνισής τους, καθώς τα πολύχρωμα εφέ που προβαλλόταν, δεν ήταν απλά ένα βίντεο που έπαιζε στον αυτόματο. Αντιθέτως, το τρίτο (κρυφό) μέλος της ομάδας, καταχωνιασμένο κάπου δίπλα στον ηχολήπτη, παίρνοντας τον ήχο της μπάντας και μετασχηματίζοντας τον σε πραγματικό χρόνο μέσα από κώδικα έφτιαχνε είτε fractals, είτε διάφορα απροσδιόριστα σχήματα που ανταποκρινόταν σε ότι συνέβαινε εκείνη τη στιγμή επί σκηνής. Πραγματικά εντυπωσιακή εμφάνιση.

Slowshift

Εκπλήξεων συνέχεια, αν και εδώ είχαμε spoilers νωρίτερα. Μια νεοσύστατη μπάντα, οι slowshift, μας έκαναν την τιμή να παίξουν ένα σύντομο σετ στο μουσείο Munch για τους διεθνείς επισκέπτες των media, συνοδεία εγχόρδων. Η αλήθεια είναι πως μείναμε με το στόμα ανοιχτό, ιδιαίτερα όταν μας ανέφεραν πως ειναι οι πρώτες τους ζωντανές εμφανίσεις, μιας κ αυτό που είδαμε κι ακούσαμε είχε τον αέρα μπάντας με χρόνια εμπειρίας στις πλάτες της. Ποιοί είναι οι slowshift; Kristoffer Lo (x-Highasakite, Trondheim Jazz Orchestra), Brynjar Leifsson (Of Monsters and Men), Tomas Järmyr (x-Motorpsycho, Årabrot), και ένα σύνολο 16 ατόμων απο την Trondheim orchestra, που έχουν φτιάξει ένα κινηματογραφικό κράμα ήχων, κοντά σε post-rock αλλά με δικό τους χαρακτήρα. Επομένως, πήγαμε μεν ψιλιασμένοι στην κλειστή σκηνή του Oya, αλλά και πάλι το φαντασμαγορικό αποτέλεσμα σε ήχο και εικόνα πραγματικά μας καθήλωσε. Πέρα από τον μουσικό πλούτο που μας παρουσίασαν, η εμφάνισή τους και ιδιαίτερα του Kristoffer Lo έδειξαν ένα πηγαίο πάθος, δίνοντας το 110% επί σκηνής. Σίγουρα οι slowshift θα μας απασχολήσουν στο μέλλον, και θα αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον το δισκογραφικό τους ντεμπούτο που όπως μας είπαν θα έρθει κάπου μεσα στο 2023.

Boygenius

Για τις boygenius το Rocking έχει αποτυπώσει την εκτίμησή του για το "The Record", συμπεριλαμβάνοντάς το και στα δέκα καλύτερα alternative άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2023. Η πρώτη τους ευρωπαϊκή εμφάνιση, αναμενόμενα έτυχε θερμής υποδοχής από το κατα τ’άλλα αρκετά ήρεμο Νορβηγικό κοινό. Εδώ, οι ενθουσιασμός ήταν έκδηλος πριν καν ξεκινήσει το set, με τις τσιρίδες να καλύπτουν το "The Boys Are Back in Town" των Thin Lizzy που έπαιζε σαν intro. Ο παροξυσμός των υψίσυχνων φωνών από το αναζωογονητικά νεαρό κοινό συνεχίστηκε ακάθεκτος, όταν πλέον στο "$20" η μπάντα ξεκίνησε δυναμικά το set της.

Η ανταλλαγή χαμόγελων, συγκίνησης και ενθουσιασμού ήταν αμφίδρομη μεταξύ κοινού και μπάντας, σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, κάτι που τουλάχιστον στα μάτια μας επιβεβαίωσε το έρεισμα που έχουν οι boygenius και πόσο έντονα έχουν αφήσει το στίγμα τους στο σύγχρονο εναλλακτικό ήχο. Εν τέλει, η απορία του γιατί δεν ήταν headliners της τρίτης ημέρας, δεν απαντήθηκε ποτέ.

Håkan Hellström

Η βόλτα μας από τη σκηνή που εμφανίστηκε o Håkan Hellström, ένας πολύ δημοφιλής καλλιτέχνης σε όλη τη σκανδιναβική χερσόνησο, ήταν περισσότερο για την εμπειρία, νιώθοντας ήδη γεμάτοι από ότι είχε προηγηθεί, και το εύπεπτο pop-ίζον ύφος του ήταν απλά ευχάριστο, αλλά χωρίς να μας κρατήσει περισσότερο, επιβεβαιώνοντας και την εικόνα που είχαμε ότι οι boygenius θα ήταν ιδανική επιλογή για headliner.

Τέταρτη Μέρα - 12/8

Gard Nilssen's Supersonic Orchestra

Η τελευταία μας ημέρα στο πανέμορφο Toyen Park είχε λίγο πιο χαλαρούς ρυθμούς, χωρίς να έχει τον ίδιο όγκο "βαρέων" ονομάτων στο lineup. Πρώτη στάση, οι Gard Nilssen's Supersonic Orchestra, ένα μουσικό σύνολο με τρεις (!) drummers, πνευστά αλλά και έγχορδα. Απαιτητικό jazz άκουσμα, αλλά ταυτόχρονα ιδιαιτέρως ρυθμικό και ξεσηκωτικό, που εντυπωσίασε όσους μπόρεσαν υπό τον ήλιο να ακολουθήσουν σε αυτό το πληθωρικό show.

Makaya Mcraven

Συνεχίσαμε σε jazz μονοπάτια (πιο πειραματικά αυτή τη φορά), με τον αμερικανό Makaya Mcraven, έναν πολυτάλαντο μουσικό που έχει συνδυάσει την jazz με την αγάπη του για τη hip-hop. Αξιοποιώντας διάφορα περίεργα κρουστά και δίνοντας ένα τόνο τελετουργικού στην εμφάνιση, έδειξε επί σκηνής ένα πολύπλευρο ήχο με δυναμικές εναλλαγές, ενώ δεν γίνεται να μείνει ασχολίαστη η εκπληκτική του απόδοση στα τύμπανα, που κέντρισε το ενδιαφέρον μας.

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs

Μετά το τον καταιγισμό ηχητικής πληροφορίας που προηγήθηκε, οι Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs ήταν μια απαραίτητη εναλλαγή ύφους. Ξεχειλίζοντας ενέργεια, και με τον τραγουδιστή τους Matt Baty να οργώνει ξυπόλυτος τη σκηνή, ήταν ταυτόχρονα ισοπεδωτικοί και απολαυστικοί. Βασίζοντας το σετ στους τρείς τελευταίους δίσκους τους και αγνοώντας επιδεικτικά το ντεμπούτο τους, μας παρέσυραν να κοπανηθούμε μαζί τους, με κομμάτια σαν το "Ultimate Hammer" να ξεσηκώνουν ακόμη και τους πιο διστακτικούς.

DOMi & JD Beck

Όπως μάλλον έχει γίνει κατανοητό μέχρι τώρα, το Oya δεν φοβάται να μπερδέψει στυλ και καλλιτέχνες στο lineup του. Στο ίδιο πνεύμα κι εμείς ακολουθήσαμε την προτροπή συναδέλφων από τη Νορβηγία να παρακολουθήσουμε τους DOMi & JD Beck ενα εκρηκτικό ντουέτο που αγγίζει jazz, ηλεκτρονική μουσική και hip-hop με αξιοθαύμαστη ευκολία. Η ενέργεια αλλά και η δεξιοτεχνία τους, στο πλαίσιο της μοντέρνας προσέγγισής τους είναι πράγματι κάτι που τους ξεχωρίζει σαν άκουσμα, και η απόδοσή τους επί σκηνής δικαιολόγησε πλήρως το hype που περιτριγύριζε το όνομά τους στα "πηγαδάκια" των μουσικών δημοσιογράφων.

Sigrid

Απαραίτητο διάλειμμα για μπύρα και φαγητό, πριν μεταφερθούμε στη μεγάλη σκηνή για την Sigrid, που για τους Νορβηγούς (και όχι μόνο) ειναι το "talk of the town". Έχοντας κάνει άνοιγμα ιδιαίτερα στην αγορά του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το δεύτερο άλμπουμ της, "How to Let Go" , φαίνεται να είναι ένα πολλά υποσχόμενο όνομα στο χώρο της μοντέρνας pop. Κι όχι άδικα, έχοντας αστείρευτη ενέργεια, με εξαιρετική φωνή αλλά και (αναμενόμενα) μπόλικα πιασάρικα κομμάτια.

Το μόνο σίγουρο ειναι η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια των κομματιών της, το άψογο show αλλά και η αγάπη που της έδειξε το (ως επι το πλείστον νεαρό) κοινό. Στοιχεία που δείχνουν μια καλλιτέχνη που μπορεί να ξεφύγει γρήγορα από τα σύνορα του Βορρά και να εξελιχθεί σε όνομα παγκόσμιου βεληνεκούς.

Αυτή είναι και η ομορφιά του Oya Festival, ενός θεσμού που συνδυάζει αξιοθαύμαστα την παγκόσμια με τη Νορβηγική μουσική σκηνή. Μπορεί το 2023 να ήταν μια πιο εσωστρεφής χρονιά για το φεστιβάλ, παρόλα αυτά γι ακόμη μια φορά άκρως πετυχημένη. Οι κουβέντες που είχαμε με συντελεστές του Oya μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το 2024 θα κρύβει αρκετές εκπλήξεις με αρκετή φιλοδοξία. Θα είμαστε (μάλλον) ξανά εκεί με τους Νορβηγούς (πλέον) φίλους μας.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη