Oya Festival - Day 3,4 (Florence And The Machine, Aurora, Alcest, Kvelertak, Molchat Doma κ.α.) @ Toyen Park, Oslo, 12-13/08/22

Ημέρα Τρίτη

Βλέποντας και μόνο τον κόσμο και τη διάθεσή του, τα πάμπολλα στεφάνια με λουλούδια στα κεφάλια αλλά και το facepainting, ήξερες ότι η τρίτη μέρα θα ήταν γεμάτη ανεμελιά, καλοκαιρινή διάθεση και χορό. Με αρκετά πιο pop προσανατολισμό, έμελλε να είναι και μια από τις πιο διασκεδαστικές εκ των τεσσάρων ημερών.

The Switch

Έχοντας πλέον βρει τα πατήματά μας στους χώρους του φεστιβάλ, η τρίτη μέρα ξεκίνησε με τους The Switch, μια μπάντα που έχει στο ενεργητικό της ήδη τέσσερις δίσκους καθώς κι ένα Νορβηγικό Grammy. Ακροβατώντας μεταξύ pop και rock, χτίζουν μια αναμφίβολα αισιόδοξη ατμόσφαιρα, με ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις, μπλέκοντας κιθάρες, κρουστά και mellotron. Με πιασάρικες μελωδίες στα φωνητικά, έφεραν ένα χίπικο vibe με εκμοντερνισμένη αισθητική στο φεστιβάλ.

Molchat Doma

Έχοντας ψιλιαστεί για τους Molchat Doma από τον οδηγό για το σύγχρονο darkwave του αγαπητού κυρίου Ζαμπάρα, οι προσδοκίες για τη μπάντα από τη Λευκορωσία ήταν ήδη υψηλές. Έχοντας σύμμαχό τους τον εξαιρετικό ήχο, ήταν ίσως η μόνη περίπτωση που η μισόκλειστη σκηνή τους βοήθησε. Με εξαιρετικά φώτα έφτιαξαν μια υπνωτική ατμόσφαιρα, ενώ και η πολύ μεγάλη παρουσία κόσμου ήταν απόδειξη ότι το tiktok έχει κάνει δουλειά στο να βοηθήσει να ακουστεί το όνομά τους. Υποδειγματική εμφάνιση, που απογείωσε τα ήδη πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια τους, και μας έκανε να τους ακούμε για αρκετές μέρες μετά.

Amason

Μια μπάντα με αρκετά μεγάλο όνομα στη Σουηδία, και ένα άλμπουμ (Sky City) να έχει ονομαστεί άλμπουμ της χρονιάς. Oι Amason έχουν έναν πολύ ευχάριστο pop-rock / art-pop ήχο, όπου τα synths πρωταγωνιστούν και δίνουν ενα πιο proggy χαρακτήρα. Χωρίς εκρήξεις αλλά με ένα πολύ ζεστό συναίσθημα, άφησαν ωραίες εντυπώσεις. Αξιοσημείωτη η διασκευή τους στο "Ι Want To Know What Love Is" που έχει εμφανιστεί και στο "Big Mouth" του Netflix, που μας εξέπληξε ευχάριστα.

Dagny

Στη μεγάλη σκηνή του φεστιβάλ, ήδη είχε στηθεί ένα σκηνικό πολύ ενδιαφέρον, σαν σκακιέρα. Πραγματικά δεν είχαμε ιδέα ποια ήταν η Dagny, και γιατί είχε μαζέψει τόσο πολύ κόσμο που ανυπομονούσε να τη δει. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν πως θα βλέπαμε μια από τις εκπλήξεις του φεστιβάλ. Με πλήρη μπάντα και επιπλέον τραγουδιστές να την υποστηρίζουν, αυτό που ζήσαμε μπορεί να περιγραφεί ως υπερθέαμα. Πέρα από το εντυπωσιακό σκηνικό, τα πυροτεχνήματα και τους χρωματιστούς (στα χρώματα του ουράνιου τόξου) καπνούς, η Dagny υπηρετεί υποδειγματικά το καλογραμμένο pop που εκπροσωπεί.

Κομμάτια γεμάτα πιασάρικες μελωδίες, με up-tempo διάθεση αλλά και φοβερές φωνητικές ικανότητες, η διαρκώς χαμογελαστή Νορβηγίδα αλώνιζε τη σκηνή με αέρα μεγάλου καλλιτέχνη, ενώ ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει (αλλά και να γνωρίζει και να τραγουδά) όλα της τα κομμάτια. Η δημοφιλία της είναι κάτι που συνειδητοποιήσαμε και τις υπόλοιπες μέρες που μείναμε στη χώρα, αφού είναι δύσκολο να μην πετύχεις στο ραδιόφωνο κάποιο από τα τραγούδια της.

Κορυφαία στιγμή η ξαφνική της εξαφάνιση από τη σκηνή, με τον κόσμο να κοιτά απορημένος, και την ίδια να επανέρχεται στο κέντρο του πάρκου ανάμεσα στον κόσμο, με νέο outfit κι εν μέσω ενός χαμού από χειροκροτήματα. Η ικανότητά της να κερδίσει το κοινό, αλλά και η συνολική μουσική απόδοση της μπάντας, κατατάσσει την εμφάνιση αυτή ανάμεσα στις κορυφαίες που είδαμε στις τέσσερις μέρες του φεστιβάλ.

Florence And The Machine

Ότι και να πούμε για την Florence και την μηχανή της μερικές φορές ωχριά μπροστά στο βιωματικό χαρακτήρα που έχουν οι συναυλίες της. Με το εξαιρετικό "Dance Fever" να έχει αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον, αναμφίβολα ήταν ένα εκ των βασικών acts που περιμέναμε να δούμε. Κι έμελλε να είναι και η κορυφαία στιγμή όλου του τετραημέρου.

Mε το καλημέρα και το "Heaven Is Here", αρχίσαμε να συμμετέχουμε κι εμείς στη μυσταγωγία που μας είχαν ετοιμάσει. Η παράκληση της Florence ήταν να αφήσουν όλοι τα τηλέφωνα και να ζήσουν τη στιγμή, αντί να παρακολουθούν μέσα από την οθόνη. Κάτι που σε μεγάλο βαθμό εισακούστηκε και βοήθησε τελικά στην αλληλεπίδραση κοινού-καλλιτέχνη. Έπρεπε να φτάσει το "What Kind Of Man" για να αρχίσει τα "νεραϊδίστικα" χορευτικά, με το χαρακτηριστικό, αέρινο βηματισμό. Με τη φωνητική απόδοση να είναι πραγματικά άψογη (είχαμε ως μέτρο σύγκρισης την εμφάνισή της στο Ηρώδειο), σαν σειρήνα μας τράβηξε σε κάθε κομμάτι να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε.

Μπορεί τα κομμάτια του "Dance Fever" να ήταν αναμενόμενα το επίκεντρο του σετ, ωστόσο αναμενόμενα δε θα μπορούσαν να λείπουν τα μεγάλα hits. Έκπληξη ήταν η επαναφορά του "Never Let Me Go", για το οποίο η Florence ανέφερε πως απέφευγε να αρχίσει να το ξανατραγουδά, αφού είχε γραφτεί σε μια πολύ δύσκολη για την ίδια περίοδο, και ήταν και μια πρόκληση η φωνητική του απόδοση. Αυτό δεν την πτόησε να σκίσει κυριολεκτικά το κομμάτι, ενώ ένα πολύ όμορφο σκηνικό είχε στηθεί με τον κόσμο να φωτίζει τα ποτήρια της μπύρας του, που έμοιαζαν σαν φαναράκια που αιωρούνται μες στη νύχτα.

Το κλείσιμο με το "Hunger" ήταν ισοπεδωτικό, ενώ το encore με τα "Shake It Out" και "Rabbit Heart (Raise It Up)" έκανε όλο τον κόσμο να χορεύει στους ρυθμούς της μουσικής, αφήνοντάς μας ταυτόχρονα γεμάτους αλλά και με επιθυμία να μην τελειώσει ποτέ αυτή η βραδιά.

Με τη στόφα μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, αλλά και με μια μοναδική ικανότητα να ζεί στο δικό της κόσμο και να σε τραβάει σε αυτόν, η Florence με όλους τους μουσικούς που την πλαισιώνουν έδωσαν μια εμφάνιση για σεμινάριο, κι εμάς με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που δεν έλεγε να σβήσει.

Ημέρα Τέταρτη

To κλείσιμο του Oya είχε αναμφίβολα τη νορβηγική μουσική ως επίκεντρο. Με headliners δυο εκ διαμέτρου αντίθετα ονόματα, εκπροσωπόντας από τη μια τη heavy σκηνή, κι από την άλλη την εκλεπτυσμένη pop. Ιδανικό κλείσιμο σε ένα πλήρες τετραήμερο σε έναν πραγματικά ειδυλλιακό χώρο που μας έκανε να ζηλέψουμε με την καλή έννοια την ωριμότητα και την ανεκτικότητα του κοινού και της διοργάνωσης.

Inter Arma

Οι αμερικανοί με τον βορβορώδη ήχο τους, παρά τη ζέστη και το λιοπύρι δε δυσκολεύτηκαν να δημιουργήσουν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Στιγμές αποπνικτικές σαν το "Howling Lands" με συγκεκαλυμμένες μελωδίες μέσα στο ζόφο, φάνηκαν να κερδίζουν το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων. Δύσκολη αποστολή για μια τέτοια μπάντα να αποδώσει τα μέγιστα σε ένα ανοικτό φεστιβάλ και σε καλοκαιρινό καιρό, ωστόσο η εμφάνισή τους ήταν τουλάχιστον ικανοποιητική.

Jenny Hval

Επόμενη στάση η πολυτάλαντη Νορβηγίδα Jenny Hval, με ένα φαινομενικά απλοϊκό ήχο που τείνει προς το pop, με αρκετά χαμηλές εντάσεις. Θεματικά βέβαια της αρέσει να προκαλεί τον ακροατή, με θεματολογία που αγγίζει διάφορα ευαίσθητα θέματα και θέλει να προβοκάρει. Σε σχέση με την υποτονική μουσικότητα, αυτή η αντίθεση παρουσιάζει μια πρωτοτυπία, ωστόσο σε γενικές γραμμές η εμφάνιση δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό. Ενδιαφέρον χαλαρό άκουσμα ίσως για κάποια άλλη στιγμή.

Sons Of Kemet

Μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του jazz κουαρτέτου, μετά την ανακοίνωση της επικείμενης διάλυσής τους, σαφέστατα τράβηξε την προσοχή μας. Το μείγμα καραϊβικής, αφρικανικής επιρροής και jazz προσέγγισης, με χορευτικούς ρυθμούς που είναι αδύνατο να σε αφήσουν ακίνητο, ήταν ό,τι έπρεπε για ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ. Ήδη από τις πρώτες νότες του "My Queen Is Ada Eastman" o κόσμος άρχισε να ανταποκρίνεται στο ρυθμό, κάτι που συνεχίστηκε ως το κλείσιμο με το εκρηκτικό "Afrofuturism". Η παρουσία των δυο drum kits ταυτόχρονα πέραν του εύκολου εντυπωσιασμού, ήταν και το στοιχείο που έκλεψε την παράσταση με τη συνθετική ευφυΐα μέσω της οποίας δημιουργούνταν παράλληλοι και αλληλοσυμπληρούμενοι ρυθμοί.

Alcest

Μπορεί το σετ των Alcest να ήταν σύντομο, με μόλις έξι κομμάτια να απαρτίζουν το σετ, ωστόσο ήταν αρκετό να μας ταξιδέψει σε ένα παράλληλο κόσμο. Η σκεπασμένη σκηνή ήταν ότι χρειαζόμασταν για να έρθουμε πιο κοντά στην αίσθηση ενός κλειστού χώρου, που αναμφίβολα ταιριάζει περισσότερο στην ταξιδιάρικη μουσική της μπάντας. Με τον Neige και το φλοράλ του πουκάμισο να πρωταγωνιστούν, ό,τι έλειπε σε σκηνική παρουσία από τη μπάντα το κέρδισαν με την απόδοσή τους, τον καλά ισορροπημένο ήχο αλλά και το setlist που παρά τη συντομία του προσπάθησε να αγγίξει κάθε εποχή της δισκογραφίας τους.

Ξεχωριστές στιγμές το "Écailles de lune - Part 2" που μας θύμισε γιατί οι Alcest δημιούργησαν ουσιαστικά ένα ρεύμα μουσικής, ενώ το υπέροχο "Delivrance" στο κλείσιμο ήταν το καλύτερο σημείο του live, με μια ονειρική, σχεδόν υπερβατική ατμόσφαιρα να δημιουργείται, και τη μπάντα να αποχωρεί απο τη σκηνή με το feedback των ενισχυτών να ηχεί ακόμη στα αυτιά μας.

First Aid Kit

Αλλαγή σκηνικού με τις First Aid Kit και το folky ήχο τους να μας επαναφέρει σε πιο "λουλουδάτες" καταστάσεις. Ωραίες φωνές, γλυκές μελωδίες, και χορευτικοί ρυθμοί, χωρίς να είναι κάτι συνταρακτικό, έκαναν μια πολύ όμορφη, αν και λίγο διεκπεραιωτική εμφάνιση.

Τα χιτάκια φαίνεται πως είχαν πέραση στον κόσμο βέβαια αν κρίνουμε από τα παλαμάκια αλλά και το singalong που ακούγαμε γύρω μας. Στο "The Boys Of Summer" μικροί μεγάλοι τραγουδούσαν το ρεφραίν, αλλά και στο κλείσιμο με το "Μy Silver Lining" η μελωδικότητα αλλά και το φωνητικό ταλέντο των αδερφών Söderberg έδειξαν πως δεν είναι τυχαίος ο ντόρος που υπάρχει γύρω από το όνομά τους.

Kvelertak

Διπλή πρόκληση στο κλείσιμο της ημέρας, αφού θέλαμε να παρακολουθήσουμε τόσο τους Kvelertak, όσο και την Aurora. Η σκέψη ήταν να δώσουμε την ενέργεια στους Kvelertak πρώτα, και να "σβήσουμε" με κάτι πιο χαλαρό (αλλά όχι λιγότερο εντυπωσιακό) στην Aurora.

Οι Kvelertak είναι αναμφίβολα πολύ δημοφιλείς στη χώρα τους. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί στη σκεπασμένη σκηνή ήταν ο περισσότερος από όλες τις ημέρες του φεστιβάλ, και το πανηγύρι ξεκίνησε από νωρίς. H όρεξη της μπάντας στα τέρματα, ο κόσμος να κάνει χαμό από τα πρώτα κιόλας κομμάτια, τα pyrotechnics να σκάνε και να φωτίζουν όλο το χώρο, σε μια εμφάνιση για σεμινάριο.

Στα χιτάκι "Bruane Brenn" το κοινό ξεσηκώθηκε, και άργησα να συνειδητοποιήσω το γεγονός ότι το singalong ήταν στη μητρική γλώσσα των περισσότερων, ενώ εγώ προσπαθούσα να ψελλίσω ότι θυμόμουν σε misheard lyrics version. Η ουσία είναι ότι η μουσική των Kvelertak είναι φτιαγμένη για live, και η μπάντα το αποδίδει στο 100%.

Εμφάνιση με μεγάλο αέρα, με τρομερή συμμετοχή κοινού, απόδειξη και του λόγου για τον οποίο το όνομα της κουκουβάγιας έχει μεγαλώσει τόσο στην πατρίδα τους.

AURORA

Η περίπτωση της Aurora είναι σίγουρα ιδιαίτερη. Ένα πλάσμα που μοιάζει να έχει ξεπροβάλλει σαν ξωτικό από κάποιο παραμύθι, με μια αέρινη, αγγελική φωνή, δεινό συνθετικό ταλέντο που ακροβατεί μεταξύ διάφορων ειδών, κρατώντας όμως μια ξεκάθαρη και ξεχωριστή ταυτότητα.

Η εμφάνισή της, ως το αποκορύφωμα και το κλείσιμο του Oya Festival, μπορεί να συνοψιστεί με μια λέξη. Επική. Με το σκηνικό να μας έχει προετοιμάσει, με ένα εντυπωσιακό στήσιμο και ένα γιγαντιαίο κοχύλι και ένα ροζ φεγγάρι στο φόντο, η νεαρή νεράιδα έμοιαζε από τις πρώτες νότες αποφασισμένη να κατακτήσει τη σκηνή. Με περισσή άνεση, και ένα μπαλέτο να τη συνοδεύει, αλλά και τη χορωδία να γεμίζει τον ήχο με φωνητικές αρμονίες, σε κάθε κομμάτι έδινε κατάθεση ψυχής. Αεικίνητη, αλλάζοντας ύφος και εντάσεις σαν να μεταβάλλεται και η ίδια σε κάθε ερμηνεία.

Το γεγονός πως στο κοινό οι ηλικίες έπιαναν από παιδάκια μέχρι και τους παππούδες τους, αλλά όλοι γνώριζαν τα περισσότερα κομμάτια και τραγουδούσαν, φανερώνει πόσο μεγάλη δημοφιλία απολαμβάνει η Aurora και θεωρείται μια μεγάλη star στη χώρα της.

Ξεχωριστές στιγμές το "Warrior", το "Cure For Me" αλλά και το γεμάτο νόημα "Τhe Seed", με το στίχο "When the last tree has fallen and the rivers are poisoned, You cannot eat money oh no" να ακούγεται πολύ πιο ειλικρινής σε ένα φεστιβάλ με ιδιαίτερη περιβαλλοντική ευαισθησία. Πραγματικά μια εκπληκτική εμφάνιση από μια καλλιτέχνιδα που μοιάζει να έχει έρθει από έναν άλλο πλανήτη, και μαγνητίζει τα βλέμματα με την ξεχωριστή της προσωπικότητα και φωνή.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη