Lacuna Coil, Cellar Darling, Sinheresy @ Piraeus 117 Academy, 19/11/17

Όμορφα, γνώριμα σκοτάδια, με γυαλισμένες λεπτομέρειες

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 21/11/2017 @ 10:25

Οι ιδιοτροπίες στον συναυλιακό μικρόκοσμο της χώρας μας είναι δεδομένες. Ανάμεσα στα διάφορα παραδείγματα, μια θέση δικαιωματικά ανήκει στους Lacuna Coil. Παραβλέποντας κάποια προφανή ονόματα που λαμβάνουν καθολική αποδοχή μόνο εντός συνόρων, οι Ιταλοί έχουν αποδεδειγμένα μία ξεχωριστή σχέση με το εγχώριο κοινό. Ίσως είναι ζήτημα της μεσογειακής νοοτροπίας, ή ίσως (όπως έχει σημειώσει ένας σκανδιναβός γνώστης του αντικειμένου) σχετίζεται με την αγάπη των Ελλήνων προς σκοτεινά ακούσματα· όπως και να 'χει, οι επισκέψεις τους, που ξεκίνησαν πριν από δεκατέσσερα χρόνια, τυγχάνουν πάντα θερμής ανταπόκρισης.

Πιθανότατα αυτός ήταν κι ο σημαντικότερος λόγος που η απουσία τους από την κυκλοφορία του "Dark Adrenaline" και μετά, ένα διάστημα στο οποίο ανέβηκαν αρκετά επίπεδα στον metal χάρτη, να μοιάζει πιο παράξενη απ' όσο είναι πραγματικά. Όπως και να 'χει, η επιστροφή της Cristina Scabbia και της παρέας της έγινε την πλέον κατάλληλη στιγμή και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν ήταν μόνο ότι είχαν μαζί τους έναν από τους καλύτερους δίσκους στην εικοσαετή πορεία τους, αλλά το πακέτο συμπεριλάμβανε επιπλέον όλα τα καλούδια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας.

Το ξεκίνημα της βραδιάς έγινε από τους Sinheresy, με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται, παρά την περίπου μισάωρη καθυστέρηση από το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί. Η θέα του μισοάδειου χώρου, ωστόσο, δεν πτόησε την πεντάδα από την Τεργέστη, που παρουσιάστηκε ιδιαίτερα κεφάτη και προβαρισμένη. Το μοντέρνο pop-metal (sic) τους ήταν ιδανικό για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα, καθώς οι πιασάρικες μελωδίες και οι καλοστημένες εναλλαγές στα φωνητικά έδειξαν να τραβούν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες την προσοχή του κοινού που κατά βάση περίμενε να δει τους headliners συμπατριώτες τους.

Sinheresy

Στα σχεδόν τριάντα λεπτά που βρέθηκε επί σκηνής, η μπάντα δεν είχε ως σύμμαχό της ούτε τον ήχο, καθώς η κιθάρα και το μπάσο συχνά καλύπτονταν από τα προηχογραφημένα πλήκτρα-ηλεκτρονικά, ενώ ο ήχος των ντραμς ήταν επιεικώς παράξενος. Παρόλα αυτά, τα πράγματα κύλησαν ευχάριστα, με τα φώτα να πέφτουν εμφανώς στα hooks, την προσεγμένη σκηνική παρουσία με τα συγχρονισμένα headbanging/άλματα και τις δυνατές ερμηνείες των Cecilia Petrini και Stefano Sain. Τεχνικά, κομμάτια σαν τα "My Only Faith" και "Worship" απέχουν χιλιόμετρα από οτιδήποτε καινοτόμο, αλλά σε τελική ανάλυση αυτό μικρή σημασία είχε.

Με το κοινό να έχει αυξηθεί, κι αφού οι ίδιοι οι Cellar Darling ετοίμασαν τον εξοπλισμό τους, το τρίο από την Ελβετία που παρουσιάστηκε ως κουαρτέτο πήρε τις θέσεις του στη σκηνή. Από την groovy εισαγωγή και το μπάσιμο του "Black Moon", οι όποιες αμφιβολίες υπήρχαν για τον ήχο πήγαν περίπατο και το σετ του συγκροτήματος ξεκίνησε ιδανικά. Κουβαλώντας εμπειρίες από την πολυετή παρουσία στους Eluveitie, η μπάντα έχει μια εντυπωσιακή άνεση στις κινήσεις της, χωρίς να μοιάζει στημένη, με αναμενόμενη πρωταγωνίστρια την Anna Murphy.

Cellar Darling

Όχι, βέβαια, ότι οι Ivo Henzi και Merlin Sutter έμειναν στις σκιές. Η κιθάρα του πρώτου βρισκόταν διαρκώς σε πρώτο πλάνο, τόσο στα riff όσο και στις lead μελωδίες, ενώ η ένταση στα γεμίσματα του δεύτερου ήταν όσο ψηλά θα περίμενε οποιοσδήποτε υποψιασμένος. Μία ευχάριστη έκπληξη ήρθε από την ισορροπία ανάμεσα στα υπόλοιπα όργανα και το hugry-gurdy, το οποίο ακούστηκε σε όλο του το μεγαλείο στο σόλο του "Hullaballoo". Απολύτως καλοδεχούμενη ήταν και η απουσία προηχογραφημένων δεύτερων φωνητικών, που έδωσε στα κομμάτια του "This Is The Sound" έναν πλήρως ζωντανό αέρα.

Από τα ελληνικά του "The Hermit" στην αψεγάδιαστη απόδοση των μελωδιών του "Avalanche" κι από εκεί στις εναλλαγές φλάουτου/κιθάρας στο "Six Days", το σετ του σχήματος κύλησε χωρίς την παραμικρή κοιλιά. Αντίθετα, ανάμεσα στις κορυφές ήταν η άψογη εκτέλεση του "Rebels" που συνοδεύθηκε από αυθόρμητο εντός ρυθμού χειροκρότημα και το ευθύ "Challenge" που έφερε στο μυαλό το folk παρελθόν της τριάδας. Το κλείσιμο με το " Fire, Wind & Earth ", δε, λειτούργησε ως επιβεβαίωση για το ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα ονόματα στον ευρύτερο ατμοσφαιρικό χώρο.

Setlist: Black Moon / Hullaballoo / The Hermit / Avalanche / Six Days / Rebels / Starcrusher / Challenge / Fire, Wind & Earth

Ήταν λίγο μετά τις 22:20 όταν όλα τα επιπλέον φώτα και τα σκηνικά ήταν στις θέσεις τους και η πεντάδα από το Μιλάνο έσκασε με το ξεκίνημα του "Ultima Ratio" φορώντας τις matching ενδυμασίες και το αντίστοιχο βάψιμο. Πιθανότατα επαναλαμβάνομαι, γιατί τα ίδια έλεγα και για τους Arch Enemy πριν μερικούς μήνες, αλλά μπορεί από τη μια το όλο στήσιμο να βγάζει κάτι από πολύ-προβαρισμένο, όχι-ακριβώς-γουστόζικο-gimmick, όμως από την άλλη δίνει έναν ξεχωριστό αέρα στο όλο σύνολο. Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου υπάρχει ολόκληρο το θεματικό πακέτο του creepy σανατορίου για να το υποστηρίζει.

Lacuna Coil

Απολύτως φυσιολογικά το κέντρο της σκηνής ανήκε στις δύο φωνές του σχήματος, ακριβώς όπως αυτές βρίσκονται και στο επίκεντρο των κομματιών της μπάντας. Κι αν ο ρόλος του Andrea Ferro είναι αρκετά πιο αβανταδόρικος στο υλικό του "Delirium", με τα σκισμένα φωνητικά να βγαίνουν συχνά-πυκνά στην επιφάνεια, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν υπήρξε αμφιβολία ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Η Cristina Scabbia κυριαρχούσε με χαρακτηριστική άνεση στο χώρο, διατηρώντας τις ερμηνείες της όσο πιο κοντά σε εκείνες των δίσκων. Δεκτό, σε κάποια μετρημένα σημεία κατέβηκε χαμηλότερα, αλλά μιλάμε για μερικά μέτρα σε ένα σύνολο δεκαεννέα κομματιών.

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, το πρώτο μαζικό sing-along ακούστηκε στο "Spellbound". Το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι μπορεί να παίζεται ως δεύτερο στη σειρά και η υπόλοιπη διάρκεια του σετ να κυμαίνεται σε εξίσου υψηλά επίπεδα έχει αρκετά να πει για το μέγεθος του υλικού του συγκροτήματος. Η ένταση διατηρήθηκε με το "Die & Rise", οι φωνές επανήλθαν στο "Kill The Light" που αναμφίβολα έχει μια θέση ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές της βραδιάς, ενώ η βουτιά στο παρελθόν ολοκληρώθηκε με πέρασμα από το "Comalies" και το "Swamped". Πίσω στα πρόσφατα, η κιθάρα και το μπάσο βγήκαν μπροστά στο "Blood, Tears, Dust" και το διπέταλο ακολούθησε στο "Ghost In The Mist".

Lacuna Coil

Το "Victims" αφιερώθηκε σε όλους όσους προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο και ήταν μια ευχάριστη προσθήκη/δώρο στις συνηθισμένες επιλογές της πεντάδας και στο "My Demons" κουνήθηκαν πολλά κεφάλια. Το ρεφραίν του "Trip The Darkness" τραγουδήθηκε δυνατά πάνω και κάτω από τη σκηνή και στο "Downfall" άναψαν αρκετά φλας προς τιμήν όλων όσων έχουν χαθεί. Αν υπήρξε ένα ζήτημα, αυτό ήταν ότι ενώ ο χώρος κάθε άλλο παρά άδειος ήταν και ο κόσμος συμμετείχε ενεργά, η ατμόσφαιρα έμοιαζε να μην είναι όσο ζεστή θα μπορούσε. Πιθανότατα σε κάποιο μικρότερο venue η κατάσταση να ήταν διαφορετική, αλλά αυτή είναι μια θεωρητική συζήτηση που δεν ξέρω πόσο νόημα έχει στην πράξη.

Σε κάθε περίπτωση, οι στίχοι του "Enjoy The Silence" ακούστηκαν πεντακάθαρα με το μικρόφωνο στο κοινό, ενώ το μίνι-σερί από το "Karmacode" του μακρινού (!) 2006 ολοκληρώθηκε με το εγγυημένο highlight "Our Truth" και τον χώρο μπροστά στη σκηνή να πηγαίνει πάνω-κάτω. Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόδοση της Scabbia ακόμα και σε απαιτητικά κομμάτια όπως αυτό, ή το "Delirium" που ακολούθησε, παρέμεινε στα υψηλότερα επίπεδα. Λίγο πριν κλείσιμο της κανονικής διάρκειας η μπάντα φύλαξε άλλη μια έκπληξη από το "Broken Crown Halo", το "Zombies", ενώ η ολοκλήρωση έγινε εν μέσω συγχρονισμένων headbanging, κοφτών riff, καπνών και "we fear nothing" στο "Nothing Stands In Our Way".

Lacuna Coil

Το τρίτο και τελευταίο (και καλύτερο, αν ρωτάτε εμένα) twist ήρθε με την επιστροφή της μπάντας στη σκηνή· κουδουνάκια, φουσκωτά έλατα, χιόνια και "Naughty Christmas" σε κλίμα απόλυτου χαβαλέ, γιατί έρχεται και Δεκέμβριος. Το "Heaven's A Lie" επανέφερε την τάξη και τα sing along, ενώ τα ενενήντα λεπτά γέμισαν με το instant-classic "The House Of Shame". Στην άτυπη σύγκριση με την εμφάνιση στο Gagarin το '11, το αποτέλεσμα μάλλον είναι αμφίρροπο. Η παρουσία και η απόδοση της μπάντας πλέον είναι σε άλλο επίπεδο, οι στιγμές υπήρξαν, αλλά το κάτι παραπάνω της ατμόσφαιρας αυτή τη φορά δεν ήταν μόνιμα παρόν.

Όπως και να 'χει, τα χαμόγελα της μπάντας κατεβαίνοντας απ' τη σκηνή ήταν ειλικρινή, οι υποσχέσεις ότι δε θα χαθούν πειστικές και το a capella "you'll never kill the light inside me" της Scabbia με τον κόσμο προς την έξοδο, το ιδανικό «εις το επανειδείν».

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

Ultima Ratio
Spellbound
Die & Rise
Kill The Light
Swamped
Blood, Tears, Dust
Ghost In The Mist
Victims
My Demons
Trip The Darkness
Downfall
Enjoy The Silence (διασκευή Depeche Mode)
Our Truth
Delirium
Zombies
Nothing Stands In Our Way

Encore:
Naughty Christmas
Heaven's A Lie
The House Of Shame

  • SHARE
  • TWEET