Οι ιστορίες πίσω από τα 100 καλύτερα άλμπουμ ελληνόφωνου rock - Μέρος 2ο

Διαβάστε τις αναμνήσεις των καλλιτεχνών όπως τις διηγήθηκαν στο Rocking

Από τους Αντώνη Αντωνιάδη, Κώστα Σακκαλή, 22/12/2020 @ 12:25

Το άρθρο μας για τα 100 καλύτερα άλμπoυμ ελληνόφωνου rock μας έδωσε μία αφορμή να επικοινωνήσουμε με τους καλλιτέχνες που τα δημιούργησαν και να τους ζητήσουμε να μας διηγηθούν ενδιαφέρουσες ιστορίες ή σκονισμένες αναμνήσεις τους σχετικά με τους εν λόγω δίσκους. Επικοινωνήσαμε με όσους μπορέσαμε, ανατρέξαμε στο αρχείο μας να βρούμε κάποιους που μας είχαν ήδη τιμήσει με συνεντεύξεις τους και εν τέλει μαζέψαμε ένα υλικό που πιστεύουμε σκιαγραφεί με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο το ελληνόφωνο rock, με έναν τρόπο που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν περιμέναμε όταν ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τις ιστορίες. Προσπαθήσαμε μέσα από τις ιστορίες τους να αφουγκραστούμε καλύτερα είτε τις συνθήκες ηχογράφησης του κάθε δίσκου ή την εποχή γενικότερα. Πολλές ιστορίες που θα διαβάσετε δεν έχουν ακουστεί στο παρελθόν, ενώ όπου η αναφορά προέρχεται από παλιότερη συνέντευξή μας, περιλαμβάνεται και link για την πλήρη συνέντευξη.

Λόγω των αρκετών συμμετοχών και τους εύρους των κειμένων, το αφιέρωμα ολοκληρώνεται σε δύο μέρη, εδώ μπορείτε να βρείτε το πρώτο.


Οδός 55

Οδός 55

Δεκέμβριος, αρχές 2000 με καιρό βροχερό κάπου σε κάποια ελληνική επαρχία, ομίχλη... σε μία ακόμα νυχτερινή αποστολή εκτός Αθήνας.

Είχαμε ξαναπάει προς τα εκεί και άλλα βράδια και είχαμε βάψει, μας είχαν δει το ξημέρωμα κρυμμένους ανάμεσα σε σκραπ μέταλλα, τρένα και δέντρα λίγο πιο πίσω από τον σταθμό. Είχανε παγώσει προσπαθώντας να καταλάβουν τι σημαίνει όλο αυτό, τι είναι αυτά τα σύμβολα και πάνω από όλα ποιοι είναι αυτοί με τα μαύρα ρούχα και τα κρυμμένα πρόσωπα. Σε 5 λεπτά το μέρος είχε γεμίσει μπάτσους, το τμήμα της πόλης ήταν δίπλα στο σταθμό και η ασφάλεια είχε ήδη ξεκινήσει την καταδίωξη. Γνωρίζαμε καλά το μέρος και είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα, ούτε που κατάλαβαν προς τα που φύγαμε, εξωγήινοι μέσα στη νύχτα, φαντομάς και σε τρεις ώρες όλοι πίσω Αθήνα.

Άλλο ένα βράδυ, άλλη μια αποστολή, άλλη μία ιστορία από αυτές που λέγαμε όταν βρισκόμασταν πίσω από κλειστές πόρτες με φώτα χαμηλά γεμάτα καπνούς και κασέτες vhs video με actions στο repeat. Σε θυμάμαι έντονα, κρυμμένο κάτω από το πρώτο βαγόνι με μάτια φωτιά και μια ήρεμη δύναμη. Ήσουν εκεί για να προσφέρεις εκείνο το βράδυ το αίσθημα μια τεχνητής ασφάλειας σε αυτούς που δρούσαν. Δεν ήξερα το όνομα σου. Δεν ήξερα ότι μπροστά μου είχα αυτόν που αργότερα θα αποτελούσε έναν από τους μεγαλύτερους αστικούς μύθους που πέρασαν από τις πόλεις μας και από τις σύντομες στιγμές.

Αργότερα έφυγα για χρόνια στη βόρεια Ευρώπη όπως το '90, μήπως και βρω εκεί αυτά που έψαχνα, συνεχίσαμε και κάναμε ταξίδια, δράσεις και σχέδια (ΟΜΙΟ) και σε μικρά παράθυρα επιστροφής είδα τι είχες κάνει, ρώτησα και έμαθα ότι είσαι εσύ. Ασημένιο χρώμιο γυαλίζει πάνω σε βαγόνια και ξαφνικά ήσουν παντού, σε τοίχους ψηλά σε κτήρια, σε τρένα σε δρόμους σε νύχτες σε κόντρες σε ντίλια, πάντα χαμογελαστός και καλός δίχως την τοξική αρρενωπότητα μια σκηνής, πάντα έτοιμος για δράση, πάντα εκεί.

Θυμάμαι τον Sardos με Antiea, fly και αυτόματο να γκαζώνει σε στενά και να ξεφεύγει πάντα, HMB αλητεία. Θυμάμαι τον Lie που μπαίναμε μαζί στο σταθμό και στα υπόστεγα, νιώσε εμπιστοσύνη... όλα θα πάνε καλά. Ο Yoha είναι styler και διάνοια, δες το sodomize που έβαψε στα s-trains του Βερολίνου. Lol. Ο Φαντομάς είναι μάστερ στις θεωρίες συνωμοσίας, εγώ - εδώ πάνω στην οροφή του τρένου στον Πειραιά και άπειρες συζητήσεις . Θυμάμαι τον Γκρεγκ τον rider cobra high και τον Raiden bαck-jump στο λιμάνι με τον Bone που δεν είναι πια εδώ, τον Brain πάντα έξω από τον σταθμό στο Φάληρο περιμένοντας την ευκαιρία. Θυμάμαι το crew από τη Θεσσαλονίκη 114 τον Ορέ τη Μόρφη, τον Εσνα και τον Sid και έναν πανκ απο την κυψέλη τον Deckο, με καροτσάκι από σούπερ μάρκετ και σπρέι και κόλα στα μαλλιά και τους slobs και τη «βίλλα». Τους SR, τον Νονό και TTF και Dash και Paκ και cyberpunk. Θυμάμαι τον Kwes still high και τον Jola που έβλεπε τα βαμμένα intercity στην Kαρδίτσα. O Nerd, o Ozone, o Icos o Fear o Φύγε ο...

Θυμάμαι άπειρα ονόματα και άλλους τόσους γνωστούς - άγνωστους και καθώς θυμάμαι το παρελθόν στέκομαι εδώ στο τώρα και κοιτάζω το αύριο, ένα αύριο που πατάει γερά πάνω σε όλες αυτές τις «ασκήσεις στο τίποτα» και στη ματαιότητα στιγμών που πέρασαν αλλά λάμπουν διαγράφοντας το μέλλον.

Ακόμα εδώ.

Για τον Barns. Για πάντα.

Οδός 55

Αθήνα, Δεκέμβριος 2020.


Τζίμης Πανούσης
(Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες, Μουσικές Ταξιαρχίες - Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν, Κάγκελα Παντού)

Τζίμης Πανούσης

"Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν"

Δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ χωρίς τα «μπιπ». Δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία ακόμα. Αυτό ήρθε το ΠΑΣΟΚ και μας γάμησε. Ενώ βγάλαμε τον πρώτο δίσκο με τσαμπουκά και μπορεί να τον απαγορεύσανε αλλά δεν μας υποχρέωσαν να λογοκριθούμε, μετά ό,τι έστελνα η λογοκρισία του Μαρούδα το έκοβε. Και κάναμε τότε και με την Ελευθεροτυπία ένα κόλπο, έστειλα το "Πάτερ Ημών", το "Πιστεύω", τον Εθνικό Ύμνο με μουσική ψεύτικη και κόπηκαν όλα ως άσεμνα. Η μουσική! Αυτό καταργήθηκε τελευταία, υποχρεωνόμασταν για λόγους κατοχύρωσης πνευματικών δικαιωμάτων να καταθέτουμε στο Υπουργείο Προεδρίας μουσική και στίχους γιατί δεν υπήρχε άλλη κατοχύρωση.

Συνέντευξη, Απρίλιος 2015


Ζορζ Πιλαλί

Ζορζ Πιλαλί

Παίζουμε με το Μηλιώκα στο Ροντέο. Εκεί ο περισσότερος κόσμος, για να μην πω όλος, έρχεται για να δει το Μηλιώκα, εμένα δε με ξέρουν καν. Εκεί παίζουμε πάρα πολύ ωραία, είναι εξαιρετικές παραστάσεις αυτές. Η persona παραμένει η ίδια, οι ιστορίες οι γνωστές "Blues '68" κτλ πρωτοπαίχτηκαν τότε. Ήταν οργιαστικές αυτές οι παραστάσεις. Μέσα σε τρεις μέρες μίλαγε όλη η Αθήνα για αυτό και παίζαμε όλη την εβδομάδα και είχαμε διπλές παραστάσεις. Εγώ βέβαια παραμένω στη σκηνή που ανήκα και στη συνέχεια παίζουμε με τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την Κρίστυ τη Στασινοπούλου στο Ροντέο. Εκεί έγινε η γνωριμία μας με τον Παύλο. Ήταν ως καλλιτέχνης μοναδική περίπτωση. Ήταν τόσο ενάρετος που κι αυτήν ακόμα την ουσία (σ.σ.: την ηρωίνη) μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει όπως εκείνος ήθελε.

Συνέντευξη, Μάιος 2015


Δημήρης Πουλικάκος

Δημήρης Πουλικάκος

(για τον Zappa ως επιρροή) Προσιτός ήταν για λίγα άτομα. Εδώ δεν ξέρανε τον Bob Dylan, τότε, ας πούμε. Πόσο μάλλον τον Zappa. Κι ακόμα! Κάποτε, που δούλευα στο Rock FM - ο Θεός να τον κάνει rock αυτό το σταθμό - είχαμε βάλει Zappa μια δόση και μπήκε μέσα έξαλλος ένας. «Τι πράγματα είναι αυτά;». «Τι πράγματα είναι αυτά;», λέω, ρε πούστη, Rock FM δεν τον λένε το σταθμό σου; Άμα δεν είναι αυτό rock, τότε τί είναι; Εδώ στη Λετονία, στη Λιθουανία, δεν θυμάμαι, υπάρχει προτομή του Zappa. Σκέψου, να πούμε! Θεωρείται και ένας από τους μεγάλους κλασσικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. Υπάρχουνε ακόμη και ensembles δωματίου, στην κεντρική Ευρώπη κυρίως, που παίζουν αποκλειστικά κομμάτια του Zappa. Πολύ μεγάλος. Γενικά μου άρεσε πολύ.

Συνέντευξη, Αύγουστος 2008


Παντελής Ροδοστόγλου
(Διάφανα Κρίνα - Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας, Κάτι Σαράβαλες Καρδιές)

Παντελής Ροδοστόγλου

"Έγινε Η Απώλεια Συνήθειά Μας"

Κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, είχαμε δώσει ένα demo με κάποια από τα τραγούδια του "Έγινε H Aπώλεια Συνήθειά Μας" στον Θοδωρή Κρίθαρη, ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρείας wipe out (είχαμε βγάλει ήδη εκεί ένα single), ο οποίος αργούσε να μας απαντήσει.

Με τον καιρό το θέμα ξεχάστηκε.

Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο του Θάνου και ήταν ο Κρίθαρης.

Τι είχε συμβεί; Ο Κρίθαρης ετοίμαζε τότε μία συλλογή με κάποια από τα συγκροτήματα της εταιρείας του, το "Μαγικό βοτάνι", μέχρι που ξαφνικά ένα από τα συγκροτήματα ακυρώνει - για λόγους ανωτέρας βίας - τη συμμετοχή του. Τότε πρότεινε σε εμάς να συμμετάσχουμε. Έτσι τα Κρίνα μπήκαν στο δίσκο με το τραγούδι "Μουχλαλούδα, Η Μπαλάντα Της Φωτιάς", κυριολεκτικά ως λύση της τελευταίας στιγμής.

Το τραγούδι αυτό συνέβαλε, μαζί με τα υπόλοιπα, τα μέγιστα στην επιτυχία της συλλογής και ανάγκασε τον Κρίθαρη να ρίξει μία ματιά σε εκείνο το ξεχασμένο demo που είχε στο συρτάρι του.

"Κάτι Σαράβαλες Καρδιές"

Εκείνη την περίοδο ακούγαμε πολύ Τindersticks και συχνάζαμε στο Galaxy bar στη Σταδίου. Αναπόφευκτα, λίγο η μουσική των παιδιών απ΄ το Νότιγχαμ και λίγο η γειτνίαση και η όσμωση με τους θαμώνες του μπαρ, έπαιξαν τον ρόλο τους στη δημιουργία του δίσκου.

Σε σχέση με την "Απώλεια" εδώ οι τόνοι πέφτουν λίγο και οι ενορχηστρώσεις γίνονται περισσότερο φορτισμένες για να αποδώσουν τον ελεγειακό χαρακτήρα και την ενιαία ατμόσφαιρα που θέλαμε να αποπνέει. Εδώ γίνεται και η γνωριμία μας με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και με τον αδερφό του Λίνο, που και οι δύο κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, θα παίξουν έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο.

Σίγουρα είναι ένας δίσκος πολύ ιδιαίτερος για εμάς αφού αποτυπώνει με ανάγλυφο τρόπο ένα πανόραμα των προσδοκιών, των απογοητεύσεων αλλά και των κρίσεων που σημάδεψαν μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μας.

Προσωπικά, του έχω μεγάλη αδυναμία.

Νοέμβριος 2020


Διονύσης Σαββόπουλος

Διονύσης Σαββόπουλος

Το "Δημοσθένους Λέξις" το είχα γράψει στη φυλακή, όταν με είχανε πιάσει. Μιλώ, επί χούντας, έτσι; Τον Αύγουστο- Σεπτέμβριο του ’67. Σε ρίχνουνε μέσα σε ένα κελί απομόνωσης, αφού πρώτα σου κάνουνε φάλαγγα. Να είμαι στην απομόνωση και αυτό το κελί να είναι ένα μέτρο επί δύο. Δεν περνάει η ώρα! Για να αντιμετωπίσω το χρόνο, έγραφα τραγούδια. Δηλαδή, δεν έγραφα ακριβώς, γιατί δεν είχα χαρτί, ούτε μολύβι. Με το μυαλό, μουρμουρίζοντας και έτσι έγινε το κομμάτι αυτό.

Συνέντευξη, Μάρτιος 2013


Τάσος Σαγρής
(Horror Vacui - Μία Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος)

Τάσος Σαγρής

Οι Horror Vacui σχηματίζονται το καλοκαίρι του 1990 σαν ένα μουσικό συγκρότημα μέσα από το οποίο διαμορφώνεται μια ελευθεριακή καλλιτεχνική και πολιτική κοινότητα, η "Ομάδα στον Τρόμο του Κενού" - η οποία μετά το 1997 μετονομάζεται σε Κενό Δίκτυο και λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Όντας μια μπάντα που αποτελείται εξίσου από αγόρια και κορίτσια δημιουργεί γύρω της μια περιδίνηση εκστατικής συμβίωσης, καλλιτεχνικών, ερωτικών και χημικών πειραματισμών, ένα ομαδικό ταξίδι στις άγνωστες πλευρές της επιθυμίας. Μια dark wave μπάντα που δεν προσπαθεί να μιμηθεί φορμαλιστικά ένα μουσικό είδος αλλά να βιώσει το πνεύμα του ρομαντισμού και τις σκοτεινές εμπειρίες.

Οι Horror Vacui είναι μια παρέα φίλων που περιπλανιούνται σχεδόν κάθε βράδυ μαζί σε μπαρ, club και φοιτητικά σπίτια, επηρεασμένοι από το νεο-ψυχεδελικό ξέσπασμα των αρχών του '90, πίνουμε πολύ αλκοόλ και κάνναβη, δοκιμάζουμε μαζί LSD και εμφανιζόμαστε σε συναυλίες όντας όλα τα μέλη του συγκροτήματος συχνά σε ψυχεδελική συνθήκη. Σχεδιάζουμε τη σκηνική παρουσία της μπάντας με εικαστικούς όρους, με τη χρήση επαναληπτικών στροβοσκοπικών φωτισμών, διαφάνειες από macro φακούς και ηλεκτρονικά μικροσκόπια, ταινίες 8mm και μηχανές καπνού που παράγουν μια συνολική ατμόσφαιρα απόκοσμη.

Όταν ξεκινά η ιδέα για την ηχογράφηση του δίσκου η μπάντα έχει ήδη δώσει πολλές συναυλίες στο ΑΝ club στα Εξάρχεια, το Rock Palais στον Πειραιά, σε αυτοοργανωμένες συναυλίες στα πανεπιστήμια και τη Villa Amalias. Αναζητούμε έναν τρόπο να καταγράψουμε την εκστατική εμπειρία και τον έντονο ερωτισμό που βιώνουμε στο βινύλιο. Μουσικά και συναισθηματικά στεκόμαστε διαρκώς σε ένα μεταίχμιο δύο εποχών- τη σκοτεινή δεκαετία του 80 της εφηβείας μας και την ψυχεδελική δεκαετία του '90. Με την Ομάδα στον Τρόμο του Κενού ξεκινάμε το 1991 το Indie Free Festival και οργανώνουμε ήδη από το 1992 τα ιστορικά free rave party Ambientrancedelica με χιλιάδες κόσμο στην Πολυτεχνειούπολη, τη Βαρυμπόμπη και αλλού- συλλογικές εμπειρίες καθοριστικές για τη συνείδηση μας. Ακούμε πολύ shoe gaze, psy ambient, acid techno, trance και νέα ηλεκτρονική μουσική- αποκαλυπτικά ηχητικά γεγονότα που εμφανίζονται μόλις εκείνη τη στιγμή.

Ο συνδυασμός από τις θορυβώδεις κιθάρες του Κωστή Κουσουλού, με τη δαιμονισμένη farfisa της Θάλειας Ιωαννίδη, το dark wave μπάσο της Ντέπης Τσάφου και τα πολύπλοκα ρυθμικά σχήματα στα τύμπανα από το Τάσο Σιόντη δημιουργεί ένα ηχητικό περιβάλλον όπου αφήνομαι να βυθιστώ σε μια πολύ βαθιά ονειρική συνθήκη και να αναζητήσω τις λέξεις για να ξαναέρθω στο κόσμο, σαν ποιητής (;), σαν τραγουδιστής (;), σαν σκηνοθέτης (;)- όλοι μας, ένα μίγμα από εκστατικά σώματα που συνεχίζουν να αναπνέουν μέσα από την αγάπη για τη ζωή και τη δύναμη της συμβιωτικής εμπειρίας. Το συγκρότημα γίνεται τελικά ένα όχημα για να αναζητήσουμε τα όρια του εαυτού μας και της εποχής μας.

Ο δίσκος ΠΟΘΟΣ είναι το πρώτο μέρος από "μια τριλογία για τον Άγγελο"- τον έρωτα δηλαδή. Σκοπός μας ήταν η τριλογία να αποτελείται από τους δίσκους, ΠΟΘΟΣ - ΛΗΘΗ- ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Το συγκρότημα διαλύθηκε απότομα, φύγαμε όλοι και όλες προς διάφορες κατευθύνσεις στο χώρο και τον χρόνο- το σχέδιο έμεινε μισό. Εγώ ασχολήθηκα με το θέατρο, την ποίηση και πρόσφατα με το post rock ντουέτο Tasos Sagris & Whodoes. H Θάλεια παίζει στους DrogAtek, και μαζί με τη Ντέπη και τη πρώτη μας κιθαρίστρια Τζελίνα Πάλλα (που ανακάλυψε το όνομα "Η Ομάδα στον Τρόμο του Κενού") συνεχίζουν με το σχήμα Minimaximum Improvisasion , ο Κωστής στους SpyF & the Zakulas. ενώ ο πρώτος μας κιθαρίστας Πάνος Φαρόπουλος και συνθέτης του κομματιού "Κύκνειο Άσμα" έφτιαξε τους DreamLongDead

Ο δίσκος μας έμεινε να αιωρείται στο διάστημα σαν ένας ανολοκλήρωτος Πόθος, αυτή δεν είναι όμως και η κατάληξη των περισσότερων πόθων μας; Τότε δεν το γνωρίζαμε, τώρα πλέον νομίζω το ξέρουμε.

ΔΕΙΤΕ: Σπάνιο δείγμα από live Horror Vacui: youtube.com/watch?v=LmCGok2f3h4

ΑΚΟΥΣΤΕ: Ένα κομμάτι από τον ακυκλοφόρητο δεύτερο δίσκο των Horror Vacui

Το Φεγγάρι Πέφτει από το Βασίλειο του

Δεκέμβριος 2020


Νίκος Σπυρόπουλος
(Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα - Φλου, Σπυριδούλα - Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης)

Νίκος Σπυρόπουλος

"Φλου"

Είχαμε ήδη δύο τραγουδιστές. Ο ένας έφυγε εκείνη την περίοδο για άλλους λόγους, καμία σχέση με τον Παύλο και ο άλλος, έφυγε μερικούς μήνες αργότερα. Εκεί έπαιξε ρόλο και ο Παύλος, όχι ότι έγινε κάτι άσχημο, απλά αισθάνθηκε ότι δεν είχε δουλειά να κάνει όταν παίζαμε τα κομμάτια του Παύλου. Ξεκινάμε λοιπόν στο πολύ χαλαρό, φοβόμαστε και ως νεαροί το καπέλωμα του έμπειρου και ήδη καταξιωμένου μουσικού, να παίζει στις συναυλίες μας δύο τραγούδια. Ένα μπλουζ του Buddy Guy και το "Wild Horses" των Rolling Stones. Και μετά βγάλαμε και το "Heartbreak Hotel". Κι αυτό γίνεται για μήνες για να δούμε πώς ταιριάζει η χημεία μας. Το καλοκαίρι του ‘78 είχαμε αποχωρήσεις από την μπάντα, πήγε Ολλανδία ο μπασίστας, οπότε εκεί αποφασίζουμε να ασχοληθούμε με το υλικό του Παύλου και ξεκινάμε πρόβες.

"Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης"

Το "Ταξίδι Στο Κέντρο Της Πόλης", δεν πήγε καλά, είχε πουλήσει μέσα σε τρία χρόνια 5.000-5.500 αντίτυπα, χαμηλό νούμερο για τότε. Καλά για τώρα δε συζητάω, θα ανοίγαμε σαμπάνιες. Όταν πάμε να συζητήσουμε και την κυκλοφορία του επόμενου, "Σε Τροχιά με Απόκλιση", ο τότε μανατζαρέος πήρε το χαρτί με τις πωλήσεις του προηγούμενου και λέει «λύστε τους το συμβόλαιο, δε μας ενδιαφέρουν».

Συνέντευξη Νοέμβριος 2017


Γιώργος Τόλιος
(Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια, Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι, Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων)

Γιώργος Τόλιος

"Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια"

Θα έλεγα πως είναι η εποχή της μετάβασης. Έχουν περάσει πολλά χρονιά από τότε που οι Τρύπες ξεκίνησαν την πορεία τους, έχουμε φτάσει στο μεταίχμιο μιας εποχής και ετοιμαζόμαστε από ότι αποδείχθηκε από τα γεγονότα να περάσουμε σε μια άλλη. Ήδη μετά από τόσα χρονιά συναυλιών ανά την Ελλάδα, και δημιουργίας ενός πιστού συμπαγούς ακροατηρίου που ακολουθεί το συγκρότημα σε κάθε του κίνηση, έρχεται αυτός ο δίσκος ο οποίος για έμενα είναι ο πιο καθοριστικός στην ιστορία της μπάντας. Γιατί είναι αυτός που σφραγίζει την εποχή που το γκρουπ δρούσε στην αρχή στο περιθώριο, μετά σε ένα μικρό πιστό ακροατήριο, και λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου σε μια μάζα πια ανθρώπων που περιμένουν το παραπάνω βήμα για να αποτελέσουν τον πολλαπλασιαστή που θα ανοίξει το συγκρότημα στις πλατιές μάζες. Και σε αυτό τον τομέα τα "Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια" δρουν σαν καταλυτής. Στην μπάντα έχει προστεθεί ο Ασκληπιός Ζαμπέτας, συνεισφέροντας σε μια αλλαγή στον ήχο του γκρουπ ενώ η ηχογράφηση γίνεται στο στούντιο του Μανιού στην Εγνατία σε όροφο και, κρίσιμο για την παράγωγη του δίσκου, με τεχνικό ήχου στην κονσόλα τον Τίτο Καρυωτάκη που μόλις έχει επιστρέψει από σπουδές ηχοληψίας στην Ολλανδία και αυτός είναι το κρυφό χαρτί της επιτυχίας αυτού του δίσκου αφού, κατά τη γνώμη μου, σε αυτό τον δίσκο ακούμε μια από τις καλύτερες παράγωγες που έχουν γίνει σε ροκ δίσκους στην Ελλάδα. Ο Τίτος Καρυωτάκης μαζί με τον εξίσου σημαντικό Χρήστο Χαρμπήλα, που επίσης έχει επιστρέψει την ίδια εποχή από σπουδές ηχοληψίας στην Ολλανδία, φέρνουν τον φρέσκο αέρα και το μεγάλο σκαλοπάτι προς τα πάνω στην παράγωγη και την ποιότητα ήχου που θα δώσει ώθηση τόσο στις Τρύπες όσο και στα Ξύλινα Σπαθιά αργότερα. Προσωπική πολύ όμορφη ιστορία από τη δημιουργία αυτού του δίσκου είναι ότι είχα αναλάβει προσωπικά να συγκεντρώσω για το τραγούδι μας "Τσιφτετέλι" εικόνες και στιγμές από την τηλεόραση που θα σκιαγραφούσαν την πραγματικότητα της χωράς, και θα χρησιμοποιούνταν αντί στίχων για να επενδύσουν με μικρά εμβόλιμα σχόλια το ορχηστρικό μέρος του τραγουδιού. Θυμάμαι με δέος πώς είχα νιώσει όταν για κάποιες εβδομάδες συγκέντρωνα έναν μεγάλο όγκο αποσπασμάτων από εκπομπές, συζητήσεις ειδήσεις, διαφημίσεις, τηλεπαιχνίδια, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα πως ζούμε σε μια χωρά που οι πληγές της είναι τόσο πολλές και τόσο βαθιές, οι δυνατότητες της και οι άνθρωποι με άξιες πόσο ασφυκτιούν, ότι σιγά σιγά η φτήνια και το ανήθικο άρχιζαν να επελαύνουν δημιουργώντας από τότε ακόμα τις βάσεις για μια άνευ προηγούμενου κρίση που θα περνούσε κάποια στιγμή η χωρά, και τα πρώτα σοβαρά σημάδια παρακμής που έδειχναν τη στενάχωρη πορεία που μας περίμενε. Όλα αυτά αποτυπώνονται πιστεύω με εκπληκτικό τρόπο στο "Τσιφτετέλι" αφού το πάντρεμα μουσικής και σχολίων δημιουργεί ένα εφιαλτικό σκηνικό που προφητικά μιλάει από τότε για ό,τι άσχημο επακολούθησε.

"Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι"

Είναι μια δύσκολη εποχή για μένα γιατί είχα χάσει μερικούς μήνες πριν τον πάτερα μου από καρκίνο και η απώλεια συγκλόνισε όλη μας την οικογένεια, και για μένα ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να διαχειριστώ μια τέτοια μεγάλη απώλεια, ένα τέτοιο τεράστιο κενό. Βρήκα διέξοδο στη μουσική και στο ότι εκείνη την εποχή βρέθηκα, εξαιτίας ενός ερωτά, στην πόλη της Κατερίνης όπου έκανα ένα ροκ μπαρ και η καινούργια πόλη και η καινούργια ενασχόληση πρόσφεραν διέξοδο δημιουργική, ενώ ικανοποίησα κι ένα όνειρο μου να έχω ένα μαγαζί που να παίζω στον κόσμο τις μουσικές που λατρεύω. Τότε λοιπόν συνέπεσε και η ηχογράφηση του δίσκου όπου συνέβη μια εκπληκτική ιστορία που θέλω να διηγηθώ. Έκτος από τις πρόβες που κάναμε στη Θεσσαλονίκη για να είμαι σε φόρμα, τις μέρες που έμενα στην Κατερίνη έπαιρνα μαζί μου τα απαραίτητα από το σετ των τυμπάνων ώστε να εξασκούμαι κι εκεί. Την εξάσκηση, δε, την έκανα, μια και ήταν άνοιξη, στο πλατανοδασος που βρισκόταν εφτά χιλιόμετρα έξω από την πόλη και που διέσχιζε ένα πανέμορφο ποτάμι. Ε κει λοιπόν μια μέρα που μπήκα αρκετά μέσα στο δάσος και έστησα τα τύμπανα, ξεκίνησα να παίζω για πολύ ώρα το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι". Τότε συνέβη κάτι μαγικό που δείχνει την απεριόριστη δύναμη της μουσικής. Καθώς ήταν πια Μάιος όσο εγώ έπαιζα επίμονα το τραγούδι χωρίς να σταματάω, από πάνω μου πετούσαν άναρχα και χαρούμενα πλίθος χελιδόνια, μέχρι που κάποια στιγμή ξαφνικά σχημάτισαν κύκλο και συνέχισαν να πετούν σε κύκλο, όσο εγώ σταθερά έπαιζα το τραγούδι, και άρχισαν πετώντας έτσι να κατεβαίνουν και να κατεβαίνουν προς το μέρος μου, πάντα σε κύκλο και να κατεβαίνουν μέχρι που, φτάνοντας στο ύψος των ματιών μου, με ένα ξαφνικό ΦΛΑΠ διαλυθήκαν σε χαρούμενο ακανόνιστο σμήνος που πετούσε προς όλες τις κατευθύνσεις, ενώ εγώ συνέχιζα να παίζω το τραγούδι μέχρι που ξανά κάποια στιγμή ξανασχημάτισαν κύκλο και άρχισαν πετώντας σε κύκλο να κατεβαίνουν και να κατεβαίνουν, εγώ σταθερά στο μπιτ, και να κατεβαίνουν πετώντας πάντα σε κύκλο μέχρι που φθάνοντας στο ύψος των ματιών μου και πάλι με ένα απότομο τίναγμα ξαναδιαλύθηκαν σε άναρχο σμήνος. Μα όταν όλο αυτό συνέβη και τρίτη φορά, κατάλαβα συγκινημένος μέχρι τα βάθη της ψυχής μου πως τα χελιδόνια χορεύανε με τον ρυθμό μου, είχαμε ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας που μόνο η μουσική και η αγάπη μπορούν να καταφέρουν, κι εκείνο το μαγικό, κυριολεκτικά, πρωινό, η εξάσκηση μου για να γράψω σε λίγες μέρες στο στούντιο το συγκεκριμένο τραγούδι, στην πραγματικότητα μου πρόσφερε μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δώσει πότε στη ζωή μου. Φυσικά, έπαιζα όσο άντεχαν τα χεριά μου και όσο έπαιζα, ο μαγικός χορός γύρω μου χάιδευε την ψυχή μου. Αυτός ο δίσκος ήταν ο δίσκος που ξεκίνησε τη συνεργασία μας με τον Γιώργο Πεντζίκη, ιδιοκτήτη του στούντιο Magnanimus, ενός μεγάλου μουσικού, πολύ κάλου φίλου και μυθικού στοιχείου της πόλης. Τραγούδι που ευχαριστήθηκα πολύ σε αυτήν τη δουλειά, εκτός από το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" οπού έχω γράψει τον καλύτερο ήχο ταμπούρου, ή σνερ αν προτιμάτε, είναι το "Ακούω Την Αγάπη" καθώς το συνθέσαμε όταν κάποια μέρα πήγα στα παιδιά και τους έπαιξα τα τύμπανα του τραγουδιού από την αρχή ως το τέλος, δίνοντας το έναυσμα για ό,τι προστέθηκε από εκεί και μετά, φτάνοντας στο αριστούργημα, κατά τη γνώμη μου, που ολοκληρώθηκε με την προσθήκη και των τριών καταπληκτικών κρουστών που δίνουν στο τέλος διονυσιακή εκφραστικότητα και ορμή. Είναι ένα τραγούδι που γεννήσανε τα τύμπανα. Όπως και τόσα πολλά άλλωστε.

"Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων"

Χωρίς να το γνωρίζω όταν τον δημιουργούσαμε, είναι ο δίσκος που για εμένα άνοιγε νέους εκφραστικούς ορίζοντες και ανανέωνε ριζικά την μπάντα, καθώς σε αυτόν είχαμε την προσθήκη του Γιώργου Χριστιανάκη ο οποίος με το πιάνο, τα σαμπλερ, και τα κομπιούτερ έδινε καινούργια ευελιξία στο σχήμα και νέους εκφραστικούς τρόπους, που όμως δυστυχώς έμειναν ανολοκλήρωτοι αφού αυτός είναι ο τελευταίος μας δίσκος και έρχεται η διάλυση, κατά τη γνώμη μου στην πιο δημιουργική στιγμή μας, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα «Που μπορούσε ακόμα να φθάσει αυτή η μπάντα αν συνέχιζε;». Αυτή είναι όμως η ζωή, άλλες φόρες δίνει απαντήσεις, άλλες φόρες δημιουργεί ερωτήσεις. Για έμενα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή στη μουσική μου πορεία γιατί, εκτός πια από ντράμερ που συνυπογράφω αρκετές από τις συνθέσεις των Τρυπών, χαράζω μια μεγάλη τομή γιατί έρχομαι και προτείνω κάτι απολυτά δικό μου μουσικά, άλλα, ακόμα πιο καινοτόμα, και στιχουργικά. Και ήταν για έμενα πραγματικά μεγάλο και αποφασιστικό βήμα να έρχομαι να προτείνω στο κοινό των Τρυπών, εκτός από δίκη μου μουσική πρόταση, και αντίστοιχη στιχουργική, όταν είναι τόσο εμβληματική η σχέση των στίχων του πραγματικά ποιητή Γιάννη με τους φίλους του συγκροτήματος. Και μιλάω φυσικά για τον "Αέρα" που ήταν για μένα μια διαδικασία ωρίμανσης, καθώς τα εφόδια που είχα κερδίσει τόσα χρονιά σε αυτήν την εκπληκτική παρέα, παίζοντας χρονιά ολόκληρα με αυτούς τους σπάνιους μουσικούς, μου έδωσαν την αυτοπεποίθηση ώστε να προτείνω κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό. Και αυτό γιατί σε αυτό το τραγούδι ήθελα, και με τη μουσική του και με τους στίχους του, να υμνήσω τη ζωή, ό,τι με κράτησε όρθιο και μου έδωσε δύναμη, ό,τι ομόρφυνε τις γκρίζες μου μέρες, τις άξιες που ζεστάνανε την ψυχή μου, τους θησαυρούς που ανακάλυψα στη μακριά μου πορεία, τα ναυάγια που άφησα πίσω μου αποφασισμένος να επιχειρήσω για την καινούργια Ιθάκη ξεχνώντας αυτήν που μόλις τσάκισε το κορμί μου. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό που με διακατείχε όσο μάζευα σαν μαγεμένος όλους εκείνους τους ήχους που, μαζί με τα τύμπανα, τα κρουστά και τη φωνή, συνθέτουν όλα όσα αγάπησα και με σμιλεύσανε να γίνω αυτός που έγινα και να καταθέσω αυτή μου τη μαρτυρία στον τελευταίο μας δίσκο λες και από ένστικτο ήξερα πως ήρθε η ώρα να το κάνω. Μέσα λοιπόν από το δημοσιογραφικό μου μαγνητοφωνάκι παρελαύνουν φωνές κουταβιών, κουδουνάκια, χλιμιντρίσματα άλογων, κοκόρια την αυγή, μπουρμπουλήθρες, άνεμος που φυσά, τζιτζίκια καλοκαιρινού μεσημεριού, αηδόνια της αυγής, ποδήλατο που κουδουνίζει χαρούμενα παίρνοντας διπλά σου, η βροχή στη στέγη, όλα όσα ζέσταναν την καρδιά μου και με κάνανε μουσικό να ψάχνω στη μαγεία τις στιγμές μου, στο κρυφό μονοπάτι τη σκληρή αλήθεια που με περιμένει. Αυτός ο δίσκος κλείνει για μένα έναν κύκλο, όχι μόνο μουσικό μα και κύκλο ζωής, γιατί ολοκληρώνει έναν τεράστιο κύκλο όπου εγώ στο κέντρο του τον διαγράφω επί 16 ολόκληρα χρονιά και αυτός με πληρώνει πίσω με αγάπη, πόνο, ομορφιά, αγωνιά, αγκαλιά και μοναξιά, όλα όσα ζητάμε, φοβόμαστε, ελπίζουμε, κερδίζουμε, και χάνουμε, κάθε στιγμή, κάθε φορά, με κάθε λέξη, με κάθε νότα ή ρυθμό.


Κώστας Τουρνάς
(Poll - Άνθρωπε... , Απέραντα Χωράφια, Αστρόνειρα)

Κώστας Τουρνάς

"Poll - Άνθρωπε..."

Το ταγάρι ήταν μία ιδέα του τότε παραγωγού μας, του Κώστα Φασόλα. Δεν θυμάμαι αν το είχα διαβάσει τότε ή λίγο πιο μετά, ότι θα έρθει η γενιά ντυμένη σε τσουβάλια. Η γενιά αυτή είναι η σημερινή με τα μπλουτζήν. Τεντόπανο στην πραγματικότητα, του οποίου η «μαμά» είναι το τσουβάλι. Η πιο βασική πλέξη για να κάνεις ένα ύφασμα. Δεν θυμάμαι ακριβώς με ποιόν τρόπο ήρθε η ιδέα. Έχουμε μπει ήδη στην περίοδο των hippies και η ιδέα του «κοτσάρω κάτι πάνω μου, κρεμαστά κτλ» υπήρχε σαν κλίμα. Ε, το τσουβάλι που είναι κάτι το ταπεινό είναι και μία αντίδραση στο γυαλιστερό. Γιατί μέχρι τότε ό,τι κυκλοφορούσε είχε τη γυαλάδα του. Ένα πορτρέτο; Αυτός καλοχτενισμένος. Αυτή καλοβαμμένη. Έτσι ήρθε το ταγάρι, έκανε σύνδεση με κάτι που ήταν ήδη εκεί, στο μυαλό μας.

"Απέραντα Χωράφια"

Ένα απόγευμα κάθομαι με χαρτί και κιθάρα μαζί. [...] Φτιάχνεται λοιπόν το πρώτο κουπλέ, φτιάχνεται το δεύτερο, φεύγει ένα άλλο θέμα. Ξαφνικά μετά από μία, μιάμιση ώρα ανακαλύπτω ότι έχω επτά σελίδες στίχους, δεκατρία μουσικά θέματα και όλο αυτό είναι ενιαίο. Μα αυτό δεν χωράει σε ένα τραγούδι. «Αυτό θα είναι πάνω από πέντε λεπτά», σκέφτομαι, δεν είχα καν συναίσθηση του τι έχω γράψει. Την άλλη μέρα το ξαναπιάνω να το βάλω σε σειρά. Εν τω μεταξύ έναν μήνα πριν, έρχεται ένας φίλος μου από Αμερική και μου λέει «ξέρεις ποια είναι η τάση τώρα, μεγαλώνουν τα τραγούδια, δεν είναι δύο - δυόμιση λεπτά που παίζαμε, τα πάνε πέντε, έξι λεπτά». Το "In-A-Gadda-Da-Vida" δώδεκα λεπτά (σ.σ.: εκ παραδρομής, το τραγούδι είναι στην πραγματικότητα περίπου δεκαεφτά λεπτά). Αν μπορεί ένα δύο μουσικά θέματα, με έναν στίχο, να πηγαίνει δώδεκα λεπτά με τα improvis κτλ εδώ που έχουμε κατεβατό δεν μπορεί να γίνει; Και λέω αυτό είναι ένα τραγούδι όλο. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι και βλέπω ότι ούτε σε μία πλευρά δεν χωράει, είναι δίσκος ολόκληρος.

"Αστρόνειρα"

Δεν θυμάμαι αν ήδη κυκλοφορούσαν τέτοια κομμάτια εκείνη την εποχή, αλλά είχε αρχίσει το μοντελάκι της disco. Ακούω λοιπόν σε κάποια στιγμή το μπάσο παίζει όγδοα (σ.σ.: μιμείται με τη φωνή το μονότονο ρυθμό). «Τι μπάσο είναι αυτό ρε γαμώτο. Και μονότονο και ανιαρό». Μία προηγούμενη επιρροή μου ήταν ας πούμε το πώς έπαιζε ο McCartney και ήταν mellow και φραστικός. Ακόμα και στα πιο στεγνά του, ας πούμε στο "Taxman" (σ.σ.: μιμείται με τη φωνή τις φράσεις του μπάσου). Όταν γράφω τη "Μηχανή Του Χρόνου", λοιπόν, πιάνω τον εαυτό μου να παίζει το ίδιο πράγμα στην κιθάρα (σ.σ.: μιμείται με τη φωνή τον ρυθμό της κιθάρας στο τραγούδι). Ήταν ένα στοιχείο οι ενορχηστρώσεις της disco κι ας είναι τελείως διαφορετικό πράγμα το αποτέλεσμα.

Συνέντευξη, Ιανουάριος 2016


Ηρακλής Τριανταφυλλίδης
(Ηρακλής και Η Λερναία Ύδρα - Σε Άλλους Κόσμους, Νικόλας Άσιμος - Δεύτερη Τριπλή Κασέτα)

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης

"Σε Άλλους Κόσμους"

Η σύνθεση του έργου έγινε το καλοκαίρι του 1973 και πρωτοπαίχτηκε στην πρώτη και βασική μορφή του, σε μπουάτ στην πλάκα το φθινόπωρο. Εκεί άκουσε τη δουλειά ο Τάσος Φαληρέας (Columbia-EMI) και πρότεινε να γυριστεί σε δίσκο. Από τη μια οι πολλές αναβολές από την εταιρεία, μέχρι να συμφωνηθεί η παραγωγή, κι από την άλλη το φοιτητικό κίνημα κι ο αντιδικτατορικός αγώνας με κορύφωση τη 17η Νοέμβρη 1973, όπου συμμετείχα, δεν άφηναν περιθώρια για δισκογραφία.

Το Χειμώνα 1974 έφυγα στη Γερμανία. Στις 28 Σεπτέμβρη 1974 άνοιξα τη συναυλία του Champion Jack Dupree, με αποσπάσματα από το "Σε Άλλους Κόσμους". Στη συνέχεια έκανα γκρουπ με πολύ δυνατούς μουσικούς για να παίξουμε στις αρχές 1975 με τους "Passport" και 2 μήνες μετά με τους "Ekseption". Οικογενειακοί λόγοι με ανάγκασαν να επιστρέψω στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Σε μια συνάντηση με τον Φαληρέα μου είπε, χωρίς καμιά αναβολή να ηχογραφήσω τον δίσκο, κι έτσι έγινε. Οι ηχογραφήσεις κράτησαν πάνω από ένα χρόνο κι ο δίσκος κυκλοφόρησε διπλός (2LP) στις αρχές του 1976.

Στο δίσκο ήταν να τραγουδήσει ο Νίκος Ξυλούρης, "Το Πανηγύρι", αλλά τελικά η εταιρεία δεν άφησε να γίνει αυτή η συνεργασία. Το "Θέλω Να Ταξιδεύω" το πρότεινα στον Πουλικάκο, αλλά αυτός ήθελε "Το Πανηγύρι", που δεν του πήγαινε και τελικά συμμετείχε σε διάφορα φωνητικά και ηχητικά εφέ.

Ο φίλος μου, ο κιθαρίστας Θεολόγος Στρατηγός που παίζει σόλο κιθάρα στα περισσότερα κομμάτια, κάποια στιγμή που πίναμε καφέ κι ακούγαμε Jazz-rock μουσική μου λέει: "Τέτοια σόλα δεν γράφουν οι Έλληνες συνθέτες". Κι εγώ του απαντάω: "Αν σου γράψω, θα τα παίξεις;" Έτσι του έγραψα τα σόλα στο "Θέλω Να Ταξιδεύω", κλπ. και τα έπαιξε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα κι ευαισθησία. Ξεχωρίζει το δικό του μοναδικό χρώμα στο "Ξεκινήσαμε". Γενικά, στην πρόβα τα έπαιζε πολύ καλύτερα απ' ότι στο στούντιο.

"Δεύτερη Τριπλή Κασέτα" του Νικόλα Άσιμου

Αφού γλύτωσε από τα χειρότερα, ο Νικόλας, και με τη βοήθεια της Γώγου έκανε έναν δίσκο στη "Μίνως", πήρε λεφτά κι άνοιξε το μαγαζάκι στην Καλλιδρομίου και Εμμ. Μπενάκη, όπου πουλούσε βιβλία και κασέτες. Όταν κατέβαινα στην Αθήνα τον επισκεπτόμουν και προσπαθούσα να του δώσω θάρρος για να ορθοποδήσει. Του είχα πει να μου δώσει να μελοποιήσω στίχους του (μου είχε δώσει τότε άδετο το βιβλίο του με στίχους), να του κάνω ενορχήστρωση κι ό,τι άλλο ήθελε. Παράλληλα εκείνο το διάστημα είχα επάνω μου κι όλο το βάρος της οργάνωσης της ΑΕΤΑ.

Κάποια στιγμή μου τηλεφωνεί και μου λέει να πάω σ' ένα στούντιο όπου έγραφε, για να τον βοηθήσω. Είχαν γράψει κάποια πράγματα αλλά ήταν όλα στον αέρα. Τα πήρα όλα από την αρχή και τα ενορχήστρωσα, οργάνωσα κι επιμελήθηκα την παραγωγή, βρήκαμε και επιπλέον μουσικούς και φωνές που χρειαζόμασταν, του έπαιξα και διάφορα όργανα και όλη η δουλειά κυκλοφόρησε σε τρεις κασέτες. Τις τελευταίες!..

Νοέμβριος 2020


Αλέκος Σισμανίδης
(εκ μέρους Χαοτικό Τέλος - Μπροστά στην Παράνοια)

Αλέκος Σισμανίδης

Σεπτέμβρης 1993, Studio Praxis, Νέα Σμύρνη.

Ενθουσιασμός, δίψα, λαχτάρα για την ηχογράφηση του πρώτου μας δίσκου. Ευτυχώς υπήρχε ήδη η εμπειρία της ηχογράφησης αφού είχαν προηγηθεί τα δύο demo μας 1990 και 1991, και υπήρχε μία σχετική εξοικείωση που έκανε τα πράγματα λίγο πιο εύκολα. Αυτό που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ είναι η απίστευτη ταλαιπωρία και κούραση που τρώγαμε για να πάμε στη Νέα Σμύρνη, αφού μέναμε και οι τρεις πολύ μακριά και παίρναμε τρεις συγκοινωνίες και αυτό συνήθως μετά από οκτάωρο δουλειάς. Η ηχογράφηση κύλησε ομαλά, δεν είχαμε κάποιο απρόοπτο, και τελείωσε σχετικά γρήγορα. Δεν γίνεται να παραβλέψουμε τη συνεισφορά του ηχολήπτη μας, Coti K., χάρη στη δουλειά του οποίου βγήκε ένα τόσο καλό αποτέλεσμα. Δεν τον ξέραμε, τον γνωρίσαμε την πρώτη μέρα της ηχογράφησης και εκεί ξεκίνησαν όλα. Αν και δεν είχε σχέση με τον ήχο, κατάλαβε αυτό που θέλαμε να βγάλουμε, είχε πολλή διάθεση, ιδέες, ενώ αμέσως αναπτύχθηκε χημεία μεταξύ μας. Το σημαντικότερο είναι ότι διασκεδάζαμε και ευχαριστιόμασταν κάθε στιγμή της ηχογράφησης. Ήμασταν πολύ τυχεροί που συνεργαστήκαμε μαζί του, καθώς είναι ένας άψογος επαγγελματίας, και πάνω απ’ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος. Τον ευχαριστούμε πολύ.

Όταν ηχογραφήθηκε και βγήκε ο δίσκος ήταν η εποχή που οι παρέες γράφανε ακόμα ιστορία, που η ζωή ήταν έξω στους δρόμους και τις πλατείες και όχι μέσα σε σπίτια πίσω από οθόνες και πληκτρολόγια. Ήταν η εποχή που οι μπάντες με ελάχιστα μέσα μετέτρεπαν υπόγεια σε στούντιο προκειμένου να κάνουν πρόβες, αλλά με δίψα και πάθος για δημιουργία. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη την εποχή βγήκαν πολύ σπουδαίοι δίσκοι από σπουδαίες μπάντες, ωστόσο και σήμερα υπάρχουν νέα παιδιά και νέες μπάντες που κάνουν πολύ όμορφα πράγματα και αποτελούν μια φωτεινή ηλιαχτίδα για το μέλλον.

Όσον αφορά το δίσκο μας, είναι ένας καθαρά βιωματικός δίσκος, μία κατάθεση ψυχής. Είναι ένα soundtrack των συναισθημάτων μας, τα οποία μας έκαναν πολλές φορές κι εμάς τους ίδιους να βρεθούμε ένα βήμα πριν την παράνοια... Και πόσο προφητικός τίτλος αποδείχθηκε τελικά, με αυτά που βιώνουμε μέχρι και σήμερα.

Τέλος, θα θέλαμε να αναφερθούμε στην αγάπη που εισπράξαμε από τον κόσμο, στη μεγάλη ηθική μας ανταμοιβή και στα εκατοντάδες μηνύματα που δεχθήκαμε και δεχόμαστε ακόμα. Τίποτα δεν σου προσφέρει μεγαλύτερη χαρά από το να ξέρεις ότι έχεις αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων, ότι εκφράζεις τα συναισθήματά τους και ότι τους κρατάς συντροφιά ατέλειωτες νύχτες. Πολύ τιμητικό επίσης είναι το να σου λένε ότι αποτελείς έμπνευση για μπάντες νεότερων γενεών. Ευχαριστούμε από καρδιάς όλο αυτόν τον κόσμο για την υποστήριξή του, τον Θοδωρή wiped out records που έβγαλε αυτόν τον δίσκο, καθώς και το Rocking.gr που συμπεριέλαβε το "Μπροστά Στην Παράνοια" στους εκατό καλύτερους ελληνόφωνους δίσκους.

Δεκέμβριος 2020


Bazooka

Bazooka

Μετά τη κυκλοφορία του πρώτου μας δίσκου το 2013 ξεκινήσαμε να προβάρουμε καινούργια κομμάτια τα οποία παράλληλα τα «τεστάραμε» και τα διαμορφώναμε στα live στην Ελλάδα και στις περιοδείες στο εξωτερικό, έως ότου να έρθει η κατάλληλη στιγμή και να μπούμε στούντιο για ηχογράφηση.

Η πλειοψηφία των καινούργιων κομματιών που παίζαμε σε αυτά τα live και που τελικά κατέληξαν να είναι η «Άχρηστη Γενιά» είναι κομμάτια που ξεκίνησαν από demo και ιδέες του Ξάνθου Παπανικολάου, τραγουδιστή και κιθαρίστα του συγκροτήματος. Τελικά κλείσαμε πέντε μέρες σε στούντιο, τέλη του ‘14, αρχές του ‘15 περίπου. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε με ηχολήπτη τον Γιάννη Βούλγαρη, ο οποίος είναι και ο ντράμερ της μπάντας. Γράψαμε τη βάση των κομματιών live όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο. Διαλέξαμε τα καλύτερα take και μετά γράψαμε τις φωνές αλλά δεν προλάβαμε στο χρόνο που είχαμε κλείσει να γράψουμε όλα τα φωνητικά και να κάνουμε τα overdubs για όλα τα κομμάτια. Έπειτα, έπρεπε να γράψουμε τις υπόλοιπες φωνές και να κάνουμε τις απαραίτητες προσθήκες στο ενορχηστρωτικό κομμάτι για να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση αλλά ήμασταν λίγο στα χαμένα εκείνη την εποχή και περνούσε ο χρόνος χωρίς να περνούμε την απόφαση να μπούμε ξανά στούντιο για να ηχογραφήσουμε. Τελικά η κολλητή μας και κρυφό όπλο των Bazooka εδώ και χρόνια Πέννυ Λιαρομάτη, που είχε αναλάβει το συγκρότημα ήδη πριν την ηχογράφηση, μας μάζεψε μας έβαλε dead line και μας είπε ότι πρέπει να τελειώσουμε την ηχογράφηση γιατί έπρεπε σύντομα να βγάλουμε δίσκο. Συνεχίσαμε να γράφουμε το δίσκο στο στούντιο που δούλευε τότε ο Γιάννης. Η ηχογράφηση ουσιαστικά έγινε σε δυο δόσεις με ένα μεγάλο κενό ανάμεσα. Όταν τελειώσαμε και ξεκινήσαμε τις μίξεις ήταν ήδη καλοκαίρι του 2015. Είχαμε παίξει όμως τα κομμάτια αμέτρητες φορές σε live και σε πρόβες, που το χρονικό αυτό κενό δε στάθηκε εμπόδιο στα παιξίματα μας. Γενικά ενώ ήμασταν αργοκίνητο καράβι εκείνη την εποχή και δύσκολα παίρναμε την απόφαση να μπούμε στούντιο να τελειώσουμε το δίσκο, είχαμε μια εντελώς διαφορετική σχέση με τα live καθώς από το 2010 μέχρι το 2016 που κυκλοφόρησε και η "Άχρηστη Γενιά" κάναμε 7 περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική. Τελικά, ενώ το άλμπουμ ήταν έτοιμο από τα μέσα του ‘15 ο δίσκος κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του ‘16 λόγω επιλογής της δισκογραφικής μας τότε. Είναι ένας δίσκος που, παρόλο τις δυσκολίες που είχε στο να ολοκληρωθεί στην ώρα του, τον αγαπάμε και αντικατοπτρίζει το τι ήταν η μπάντα τότε μουσικά και όχι μόνο.

Δεκέμβριος 2020


Frank Panx
(Panx Romana - Αντάρτες Πόλεων)

Frank Panx

Το «Αντάρτες Πόλεων» είναι ένας δίσκος που επέδρασσε καταλυτικά, όχι μόνο για τους φίλους μας που τον αγάπησαν, αλλά και για εμάς, που λίγο έλειψε να βάλει φωτιά στις ζωές μας. Μας είχε γίνει πρόταση από μια εταιρεία του εξωτερικού προκειμένου να κυκλοφορήσει το «Αντάρτες Πόλεων» σαν δική της παραγωγή, αρχικά στην Ευρώπη. Με τη λογική της τρέλας δεχθήκαμε την πρόταση δίχως δεύτερη σκέψη. Στα κριτήρια της επιλογής μας από την εταιρεία, ήταν και η ιδεολογική διάσταση των Panx, που ήταν συμβατή με τη δική τους. Θυμάμαι μια κυκλοφορία που είχαν κάνει με γνωστούς καλλιτέχνες, προκειμένου να σταματήσουν τα πειράματα στα ζώα.

Στη συμφωνία ήταν να γράψουμε τα μισά τραγούδια στα Αγγλικά να ηχογραφήσουμε το «Αντάρτες πόλεων» από την αρχή στο στούντιο τους, στην Ελβετία. Είναι αλήθεια ότι οι λιγοστές ώρες ηχογράφησης στο στούντιο του Κώστα Στρατηγόπουλου δεν βοήθησαν ηχητικά τον δίσκο. Ξεκίνησαν οι πρόβες, αλλάξαμε τους στίχους, κοινοποιήσαμε την είδηση, ότι οι Panx ανοίγουν τα φτερά τους για την Ευρώπη, μα σύντομα φάνηκε πως η απόφαση δεν είχε για όλους μας γερές βάσεις. Για κάποιους από εμάς, η απόφαση ήταν σαν μια κατάληψη που κατεστάλη, στη δική μας περίπτωση από τις δυνάμεις της λογικής και της επιβίωσης, μιας και θα έπρεπε να εγκαταλείψουμε οικογένεια, δουλειά και σπίτι. Μέσα στη συμφωνία ήταν και ένα tour στην Ευρώπη στο οποίο θα ανοίγαμε τις συναυλίες μιας δημοφιλούς μπάντας της εταιρείας. Στον πόλεμο που άνοιξε η αντιπαράθεση στο αν θα πάμε ή όχι, λίγο έλειψε να διαλυθούμε. Το «Αντάρτες Πόλεων» είχε πυροβολήσει τις σχέσεις μας σαν μέλη των Panx, κινδυνεύσαμε, μα σύντομα επικράτησε η λογική, ο σεβασμός και η κατανόηση όσων ζητούσαν να μην πάμε. Αυτή η λύση βελτίωσε όχι μόνο τις σχέσεις μας, αλλά αποτέλεσε και τη μαγιά για να σβήσουν και άλλες ανάλογες κρίσεις στο μέλλον, με αποτέλεσμα εν έτη 2020 προς 2021 οι 4 ίδιοι άνθρωποι να είναι ακόμα ενεργοί μετά από σχεδόν 39 χρόνια.

Νοέμβριος 2020


Ευχαριστούμε πολύ και τους Κωνσταντίνο Β (Στέρεο Νόβα), Κώστα Γαλανόπουλο (Ωχρά Σπειροχαίτη), Γιώργο Καρρά, Ασκληπιό Ζαμπέτα, Μπάμπη Παπαδόπουλο (Τρύπες), Σείριο Σαββαΐδη, Socos, Ζωρζ Πιλαλί, Χ&Π Κατσιμίχα, Γ. Τσίγκο που αρνήθηκαν ευγενικά τη συμμετοχή τους. Απολογούμαστε σε όλους τους καλλιτέχνες με τους οποίους δεν καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή πιθανότατα γιατί δε βρίσκαμε στοιχεία επικοινωνίας, είμαστε στη διάθεσή τους για οτιδήποτε μπορεί να συμπληρώσει το παζλ του ελληνόφωνου rock που προσπαθούμε να συνθέσουμε.

  • SHARE
  • TWEET