Second Postrip Festival @ An Club, 11/12/09

Τέτοιου είδους φεστιβάλ, όπως αυτό που διοργάνωσε το Postrip Community, με εγχώριες μπάντες και φτηνό εισιτήριο πρέπει να γίνονται πιο συχνά και πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι είναι αξιόλογα και ιδιαίτερα διασκεδαστικά. Αντί να πιεις δυο μπύρες σε ένα bar, τις πίνεις μέσα στο live club και ακούς μια πληθώρα συγκροτημάτων χωρίς πίεση και κυρίως χωρίς προσταγές και φανφάρες. Το αν θα σου αρέσουν όλα τα συγκροτήματα που θα ακούσεις δεν είναι σίγουρο, αλλά ότι θα περάσεις καλά είναι δεδομένο, εξάλλου και σε ένα οποιοδήποτε bar ποτέ δεν σου αρέσουν όλα τα κομμάτια που διαλέγει ο dj.

Η βραδιά ξεκίνησε με τους guest, Begging Shaman, οι οποίοι επιδόθηκαν σε έντονους πειραματισμούς και ιδιαίτερους αυτοσχεδιασμούς. Η αλήθεια είναι ότι φάνταζαν ασύνδετοι, αλλά μάλλον αυτό ήταν το ζητούμενο και αυτό τους κατατάσσει στο avant-garde και το «σάπιο». Ένα πειραματικό doom χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό, μια ψυχεδελική stoner προσπάθεια.  



Αμέσως μετά τους προσκεκλημένους ανέβηκαν στη σκηνή οι Korsikov. Μια μπάντα που είχε μάλλον τα καλύτερα φωνητικά που ακούσαμε στο φεστιβάλ. Ιδιαίτερες φωνές και μια βραχνάδα που φάνταζε άκρως επαγγελματική και βρόμικη.  Ευχαρίστησαν το κοινό με μια μίξη heavy, sludge και doom metal με κάποια έντονα punk περάσματα που «έσπαγαν» τη σαπίλα ευχάριστα. Έκλεισαν με μια άψογη διασκευή του "Dragonaut" των Sleep και έδειξαν ότι έχουν μεγάλα κότσια.



Η συνεχεία ανήκει στους νησιώτες Jacobs Ladder. Μια μπάντα που είχε ξεκινήσει με φωνητικά, αλλά κάπου στην πορεία χάθηκαν. Αυτό δεν μας χάλασε, αφού οι συνθέσεις τους ήταν άκρως ενδιαφέρουσες, έδειχναν ιδιαίτερα δεμένοι σαν group και δημιουργούσαν πανέμορφα πειραματικά post-rock ηχητικά τοπία με υπέροχη θέα. Έμπλεξαν πολύ όμορφα την μελωδία και κάποια samples, με τον θόρυβο και απέδειξαν πώς μια post-rock μπάντα μπορεί να στηριχτεί τόσο πολύ στο μπάσο. Αυτή η ιδιαιτερότητα τους έκανε πρωτότυπους, αρκετά ρυθμικούς και ξεχωριστά δυνατούς. Πολύ καλά τύμπανα και κιθάρα που «έφτιαχνε» το όλο σκηνικό.



Κάπου εδώ άρχισαν να ανεβαίνουν επί σκηνής πιο έμπειρες και καθιερωμένες μπάντες. Οι Since (time) που έχουν ανοίξει σημαντικά διεθνή συγκροτήματα σε live στην Αθηνά, ανέβασαν ιδιαίτερα την ένταση και τον θόρυβο στο μαγαζί. Μεστός ήχος, προοδευτικές κιθάρες με βαρύ υπόβαθρο και ένα πειραματικό rock το οποίο περπάταγε σε metal μονοπάτια. Η instrumental τετράδα έπαιξε όμορφες post-rock συνθέσεις μεγάλης διάρκειας και έδειξαν για άλλη μια φορά ότι μπορούν να δώσουν μια άλλη γεύση σε οποιοδήποτε χώρο κι αν παίξουν. Παλιότερα θα τους χαρακτήριζα ως rock μπάντα, πλέον όμως, νομίζω ότι οι επιρροές τους έχουν «σκληρύνει» και ο ήχος τους θέλει να «βρομίσει» από sludge και post-metal λεκέδες.



Και μιας και λέω λεκέδες να σου και οι 1000 Mods με ένα χαμηλοκουρδισμένο ατμοσφαιρικό stoner. Μεθυστικό doom metal και σκονισμένα φωνητικά.  Και αυτοί με εμπειρία από ιδιαίτερα live, απέδειξαν ότι ακούνε πολύ Nightstalker και κατέχουν τα πρωτεία για την καλύτερη σκηνική παρουσία σ’ αυτή τη μέρα του φεστιβάλ. Η εμφάνιση τους ήταν πέραν των συνηθισμένων και η ευφάνταστη αφάνα του drummer συν η όρεξη του σε ο,τι έπαιζε (ο άνθρωπος γουστάρει αφάνταστα), μαζί με το σφυροκόπημα στα έγχορδα, τα χαμογελά τους επί το έργω και το κοπάνημα τους, «έφτιαξαν» το κόσμο και ταρακούνησαν τους ενισχυτές και τις κολόνες του An. Η ατμόσφαιρα μύρισε μπύρα και ο ήχος θύμισε Kyuss. Η ποιότητα των συγκροτημάτων ανέβαινε με αριθμητική πρόοδο και με τους Κορίνθιους 1000 Mods ανέβηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πολλά μπράβο και καλή επιτυχία στο επόμενο βήμα τους.



Τα κεριά άναψαν στην σκηνή και το βράδυ έκλεισε με τους Brotherhood of Sleep. Ζαλισμένη ατμόσφαιρα και οργισμένα περάσματα. Με τον ομότιτλο δίσκο τους στην πλάτη και μια έντονη και σκοτεινή ηχητική απόχρωση τράβηξαν τους ενισχυτές στο όριο και ανέβασαν την ένταση στο κόκκινο. Ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει αφού η ώρα ήταν περασμένη, αλλά η μπάντα έβγαλε απίστευτη βρομιά στην κιθάρα, δημιούργησε μια κατολίσθηση με τα τύμπανα και κατάφερε να παίξει με το συναίσθημα. Επισημαίνω το τελευταίο γιατί ήταν οι μόνοι που το πέτυχαν αυτό. Μυστικισμός, σκοτάδι και ακραίες πινελιές. Ότι καλύτερο για το κλείσιμο ενός ελπιδοφόρου φεστιβάλ και μιας «βαριάς» μέρας.



Μιας μέρας γεμάτη κιθάρες και πολλά distortions. Στην αρχή είπα ότι δεν είναι ανάγκη να σου αρέσουν τα πάντα σε τέτοιου είδους μουσικά φεστιβάλ. Να όμως που τελικά μας άρεσαν όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά. Πανέμορφα. Γεια μας.