Pearl Jam, Ο.Α.Κ.Α., 30/09/06

Οι Pearl Jam είναι ουσιαστικά η μόνη ενεργή μπάντα από τις τέσσερις μεγάλες (Nirvana, Soundgarden, Alice In Chains οι υπόλοιπες τρεις) που γεννήθηκαν στο Seattle στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα έναν καινούργιο δίσκο, ο Eddie Vedder και η παρέα του πήραν τους δρόμους και αυτή τη φορά μας συμπεριέλαβαν στην περιοδεία τους. Επιτέλους...

Στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α. είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος από αρκετά νωρίς. Λίγο πριν την ώρα έναρξης της συναυλίας καταφτάνουν και οι «της τελευταίας στιγμής». Η ώρα είναι 20:10 και μερικές γνωστές φιγούρες εμφανίζονται στη σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων. Χωρίς χρονοτριβές μπαίνουνε αμέσως στο κλίμα με το "Go" από το "Vs". O ενθουσιασμός όλων είναι φανερός. Πραγματικά το κοινό στην Ελλάδα περίμενε πολύ καιρό να δει αυτό το συγκρότημα. Οι κιθάρες είναι κάπως χαμηλά, αλλά τι σημασία έχει τέτοια ώρα... Στα καπάκια "Animal", έτσι για να καταλάβουμε σε τι επίπεδο παίζει το συγκρότημα! Ορίστε και μια σχετική «διάταξη» της μπάντας επί σκηνής, απλά για να πάρετε μια ιδέα: Ο τυπάρας Stone Gassard (ρυθμική κιθάρα) έχει πιάσει από την αρχή θέση δίπλα στον Matt Cameron (τύμπανα). Μπροστά από αυτόν ο Eddie (φωνή, φυσαρμόνικα, ρυθμική κιθάρα) και δίπλα του ο Mike Mc Cready (lead κιθάρα) και ο Jeff Ament (μπάσο). Πίσω και δεξιά όλων ο Boom Gaspar σε έναν πιο διακριτικό ρόλο στα πλήκτρα.



Οι ήχοι των Αμερικανών δονούν την ατμόσφαιρα (ναι, ναι και άλλο κλισέ) και όλοι μας νοιώθουμε ευτυχείς που είμαστε μέρος της γιορτής που είναι σε εξέλιξη. Η μπάντα δείχνει τη διάθεση της να παίξει κομμάτια από όλα της τα άλμπουμ και ακούμε τα "Life Wasted" από τον τελευταίο της δίσκο, "Hail, Hail" από το "No Code" και "Corduroy" από το "Vitalogy". Ω ναι βλέπουμε τους Pearl Jam. Η φωνή του Eddie είναι, χωρίς καμία υπερβολή, όπως την ακούς στα στούντιο άλμπουμ. Συνεχίζουμε ακούγοντας τα "Severed Hand" και "World Wide Suicide" από το "Pearl Jam", για να επιστρέψουμε πάλι στα παλιά με το "Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town" στο οποίο το κοινό τραγουδάει μαζί με τον Vedder. Η φλόγα και το συναίσθημα αυτού του συγκροτήματος είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα. Στη συνέχεια έρχεται το "Given To Fly" με τον McCready σε μεγάλια κέφια (όπως σε όλη τη συναυλία) να ποζεριάζει, παίζοντας κιθάρα πίσω από το κεφάλι και τζαμάροντας συνέχεια. Στην πορεία πέφτει κάπως ο ρυθμός και ακούμε κομμάτια όπως τα "Sad", "Insignificance" και "Wishlist" στα οποία η συγκίνηση είναι έκδηλη καθώς ξετυλίγεται μπροστά μας η εσωτερική ομορφιά των Pearl Jam. Ειδική αναφορά νομίζω πρέπει να γίνει στο "Daughter", το οποίο διάνθισαν με ολίγον από Pink Floyd και "Another Brick In The Wall"! Hey, teacher... και Bush μέσα στους στίχους για να μην ξεχνιόμαστε!



Τα τραγούδια διαδέχονται το ένα το άλλο και στις 21:20 είναι η ώρα του "Jeremy", του πιο γνωστού ίσως κομματιού από το "Ten". Όλο το Ο.Α.Κ.Α. (πάνω από 10.000 κόσμος) είναι στο πόδι και τραγουδά. Στο "Better Man" που ακολουθεί ο Eddie αφήνει το κοινό να τραγουδήσει και να αλληλεπιδράσει με τη μπάντα σε μία από τις πιο έντονες στιγμές της βραδιάς. Μετά από ένα μικρό διαλειμματάκι, ο Vedder επιστρέφει στη σκηνή και διαβάζει από μία σελίδα στα ελληνικά, έχοντας ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι: «...Κάνω πρόποση στο ότι φτάσαμε στην Αθήνα. Τώρα μπορούμε να αποσυρθούμε...». Η συνέχεια δίνεται με το "Footsteps" σε μια ακουστική εκτέλεση. Στην πορεία τα "Black", "Porch" και "Rearviewmirror" (καλός ο Matt Cameron ε...) μας ξαναγυρνούν πίσω στο παρελθόν του συγκροτήματος και μας γεμίζουν με ενέργεια, την οποία φαίνεται να έχει άφθονη το συγκρότημα.



Φτάνουμε αισίως στο δεύτερο διάλειμμα της βραδιάς όπου ο Eddie μας ξαναδιαβάζει σε σπαστά ελληνικά: «Αυτή είναι η τελευταία νύχτα της ευρωπαϊκής μας περιοδείας. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το crew που έκανε δυνατή την κάθε νύχτα . Και ευχαριστώ εσάς που μας καλέσατε στη χώρα σας». Ακολουθεί το "Smile" και αμέσως μετά, αφιερωμένο στη μνήμη του καλού φίλου της μπάντας Johnny Ramone, "I Believe In Miracles" (με τον Eddie να ανεβαίνει στις σκαλωσιές, "ανεβάζοντας" τον κόσμο). Στις 22:20 (ω ναι, έχουν ήδη παίξει πάνω από δύο ώρες) έρχεται η στιγμή να ακουστεί το "Alive" -που εν μέρει μπορεί να θεωρηθεί ως το κομμάτι που ξεκίνησε αυτή τη μεγάλη πορεία του συγκροτήματος προς την καταξίωση- στο οποίο συμμετέχουν άπαντες! Είπαμε τα παιδιά ροκάρουν και συνεχίζουν με το "Keep On Rockin In The Free World". Τα φώτα έχουν ανάψει, ο Neil Young έχει άξιους απογόνους και το κοινό περνάει στιγμές που σίγουρα θα του μείνουν αξέχαστες. Ο Eddie ζητάει από τους θεατές να του δώσουν τις σημαίες των χωρών που κρατούσαν για να τις κρεμάσει στο στούντιο της μπάντας. «Έτσι λέμε καληνύχτα στο Seattle» μας λέει ο Eddie και ακούμε το "Yellow Ledbetter" (έφευγαν βροχή τα ντέφια προς το κοινό) το οποίο αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο για τη βραδιά. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος του κομματιού νομίζω τα λέει όλα.



Συνοψίζοντας, οι Pearl Jam έδωσαν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Άξιζαν και με το παραπάνω τα λεφτά του εισιτηρίου και σεβάστηκαν τους οπαδούς τους, παίζοντας για περίπου 2,5 ώρες και δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό στον τελευταίο σταθμό της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Ο όρος grunge (και γενικά οι εύκολες ταμπέλες) είναι σίγουρα περιοριστικός για αυτή τη μπάντα που μας έδειξε πόσο ευρεία είναι η μουσική της σκέψη. Μακάρι να τους ξαναδούμε, μακάρι να δούμε και άλλες τέτοιες μπάντες στη χώρα μας (με κάπως χαμηλότερο εισιτήριο, έτσι;). Και μην ξεχνιέστε, έρχονται και οι Tool!

Setlist (χωρίς ιδιαίτερη σειρά): “Jeremy”, “Even Flow”, “Alive”, “Black”, “Go”, “Animal”, “Daughter”, “Rearviewmirror”, “Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town”, “Smile”, “Hail,Hail”, “Betterman”, “Corduroy”, “Porch”, “Insignificance”, “Given To Fly”, “Wishlist”, “Yellow Ledbetter”, “Sad”, “Inside Job”, “Footsteps”, “I Am Mine”, “You Are”, “Marker In The Sand”, “Severed Hand”, “Life Wasted”, “Wordwide Suicide”, “Keep On Rockin In The Free World”, “I Believe In Miracles”.

Υ.Γ.: Ευχαριστώ πολύ τα (αγαπημένα) αδέρφια Γιάννη και Ράνυ Μπαλία για την υπερπολύτιμη βοήθεια τους με το setlist.