1000mods: «Δε νιώθουμε κομμάτι μόνο της ελληνικής σκηνής»

Οι 1000mods δε χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις. Μιλάμε για μία από τις δυο-τρεις ηγετικές μπάντες της ελληνικής rock σκηνής, για μια μπάντα που έχει κάνει τολμηρά βήματα προς το εξωτερικό και που έχει πετύχει. Από τον τελευταίο τους δίσκο "Youth Of Dissent" έχουν περάσει πια σχεδόν τέσσερα χρόνια στα οποία έχει μεσολαβήσει μια πανδημία και μια παγκόσμια περιοδεία. Κλείνοντας η φετινή χρονιά, ήρθε η στιγμή που οι 1000mods θα ολοκληρώσουν αυτή την παγκόσμια περιοδεία στον ανακαινισμένο χώρο του Floyd, μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου.

1000mods @ Floyd Live Venue 29/12 (promo video)

Εν όψει αυτής της συναυλίας αλλά και εν αναμονή του διαδόχου του "Youth Of Dissent", μου δόθηκε η ευκαιρία για μια χορταστική συνομιλία με τον Γιώργο, τον έναν από τους δύο κιθαρίστες του συγκροτήματος. Είπαμε για πολλά και διάφορα θέματα, όπως για το πώς καταφέρνουν να διατηρούν την ίδια σύνθεση από το 2006, πώς τους υποδέχεται το κοινό σε κάθε χώρα του εξωτερικού και τι μουσική παίζουν! Προτίμησα να αφήσω την τηλεφωνική μας συζήτηση άθικτη, γιατί είχε ενδιαφέρουσα ροή και γιατί έδειχνε ότι οι 1000mods αποτελούνται από τέσσερις μουσικόφιλους που έχουν συνειδητοποιημένα φτιάξει μια μπάντα και που με πολλή δουλειά έχουν καταφέρει να πετύχουν.

Καλησπέρα Γιώργο!

Καλησπέρα! Συγγνώμη για το μπέρδεμα αλλά είχα κάποια τρεξίματα και ήθελα να φτάσω εδώ στο σπίτι και να βρω τα ακουστικά μου για να μιλήσουμε.

Μην ανησυχείς μια χαρά, εγώ είμαι ΟΚ από χρόνο. Θέλω στις 8 να είμαι στο Fuzz και θα προλάβω.

Τι έχει σήμερα στο Fuzz;

Έχει Robben Ford, είναι ένας...

Πωωω, σήμερα είναι;

Ναι, σήμερα. Στις 8 βγαίνει το support απλά επειδή εγώ θα το καλύψω, πρέπει να πάω από την αρχή, αυτός θα βγει μετά τις 9 πιστεύω.

Έλα ρε γαμώτο, την είχα μαρκάρει και εγώ αυτή τη συναυλία αλλά δυστυχώς με έφαγαν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις. Εν τω μεταξύ όλοι αυτοί οι γερόλυκοι που δημιούργησαν την όλη φάση με το rock, σιγά σιγά την κάνουνε, οπότε πρέπει να τους προλαβαίνουμε. Πολλές φορές έχω μετανιώσει που έχω χάσει συναυλίες. Ειδικά αυτόν τον κιθαρίστα τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, τον είχα μάθει από έναν παλιό δάσκαλο κιθάρας που έκανα τότε μαθήματα και είναι τρομερή κιθάρα. Ενδεχομένως να τον επισκίασε λίγο τότε ο Stevie Ray Vaughan, αν και ο Ford είναι και λίγο πιο παλιός, αλλά εν πάσει περιπτώσει, είναι σπουδαίος κιθαρίστας.

Ο Ford είχε ξεκινήσει από τα '70s, αλλά εντάξει, ο Stevie Ray Vaughan ήρθε σαν τυφώνας εκείνη την περίοδο.

Ο Ford έχει τρομερό ήχο. Ενδιαφέρων είναι και ο Τάσος Σκούρας που ανοίγει.

Λίγο τον έχω τσεκάρει.

Κι εγώ, αλλά μου φάνηκε πολύ ωραίο αυτό που άκουσα.

Με φτιάχνεις τώρα, ότι θα έχω καλό βράδυ!

Πιστεύω θα έχεις τούμπανο, όχι απλά καλό. Τώρα, το Fuzz είναι λίγο clean cut και αυτό δε μ’ αρέσει τόσο, είναι και ο ήχος που έχουνε θέμα εκεί με τον θόρυβο. Βέβαια, για να λέμε και την αλήθεια, θυμίζει Ευρώπη στη λογική. Ας πούμε, είναι όλοι με το dB limiter και τέτοια, απλώς χάνεται και λίγο η μαγεία του rock.

Ήθελε ένα Κύτταρο αυτό.

Ισχύει, αλλά νομίζω ότι είναι λίγο μικρό για τη συγκεκριμένη συναυλία.

Αλήθεια;

Εγώ να σου πω, περίμενα να το πάνε σε μεγαλύτερο μέρος.

Μακάρι να έχει τόσο κόσμο (ο Γιώργος έπεσε μέσα, η συναυλία του Ford είχε πολύ κόσμο).

Λοιπόν, για πες και τα δικά μας, για να μη σε κρατάω πολύ!

Αλίμονο, ωραία είναι και αυτά που λέμε.

Ωραία είναι, ναι. Η μουσική είναι που μας ενώνει, αυτό το πάθος που έχουμε.

Μουσικόφιλοι είμαστε, εντάξει, θα πούμε και τα γύρω γύρω! Λοιπόν, εκπροσωπώ το Rocking και θέλω να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία για αυτή την κουβέντα. Έρχεται μία μεγάλη συναυλία σε λίγες βδομάδες στο ανακαινισμένο Floyd, δηλαδή το παλιό Academy, και λίγες ερωτήσεις που υπόσχομαι ότι δε θα περιλαμβάνουν Χιλιομόδι ή cοvid (σ.σ. έχουν βαρεθεί να απαντάνε σε αυτές).

Χα χα, καλό είναι να τα αποφύγουμε, ειδικά τον covid. Καλά, και το Χιλιομόδι!

Και τα δύο, και τα δύο.

Ο covid ήταν ένα στίγμα κι ένα αποτύπωμα που έμεινε σε όλον τον κόσμο. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι αναγκαστικά θα ξεκινήσουμε με αφετηρία αυτό, αλλά ναι, λέγε ότι θες.

Η πανδημία επηρέασε όλο το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Κατασπάραξε μουσικούς, τεχνικούς και ηχολήπτες σε συνδυασμό με την πολιτική που ακολουθήθηκε από την κυβέρνηση.

Από το "Youth Of Dissent", για το οποίο μάλιστα είχαμε μιλήσει μαζί μέσω e-mail λίγο πριν βγει, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και το έχουμε πλέον χωνέψει κι εμείς κι εσείς. Κοιτάζοντας πίσω, ποια είναι τα συναισθήματά σου για αυτό το τέταρτο βήμα;

Η αλήθεια είναι ότι είναι ποικίλα, διότι ξεκίνησε όπως είπαμε και προηγουμένως που λέγαμε για την πανδημία, αυτό το τεράστιο γεγονός που συνέβη στην ανθρωπότητα. Εμείς ξεκινήσαμε ουσιαστικά το 2019 την προπαραγωγή εδώ με τον Matt Bayles και αργότερα πήγαμε σε δύο θρυλικά studios στο Σιάτλ και τελειώσαμε τον δίσκο. Δυστυχώς για το 2020 είχαμε προγραμματισμένες συναυλίες που αναβλήθηκαν χωρίς να γνωρίζουμε αν και πότε θα γινόντουσαν. Αυτό το πράγμα ήταν τεράστιο, ήταν ένα τσουνάμι.

Ήταν μια μεγάλη αβεβαιότητα.

Ναι, μια αβεβαιότητα. Ακύρωση μετά από ακύρωση, τελικά περάσανε σχεδόν δύο χρόνια. Η κατάσταση στην Ελλάδα μετά από την πρώτη και τη δεύτερη καραντίνα ήταν πολύ δύσκολη. Η πανδημία επηρέασε ουσιαστικά όλο το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και γενικότερα όλους τους τεχνικούς, ηχολήπτες και λοιπά. Τους κατασπάραξαν, ας πούμε, τόσο η πανδημία όσο και το κράτος και η κυβέρνηση με την πολιτική που ακολουθήθηκε.

Ναι, βέβαια, σας γονάτισε.

Εκεί σίγουρα δείξανε και πολλοί το πρόσωπό τους, φάνηκε ποιοι νοιάζονται πραγματικά για την τέχνη, τον πολιτισμό, την έκφραση γενικότερα. Τελικά είναι μόνο ο κόσμος για τον κόσμο, εκεί θέλω να καταλήξω. Εμείς τουλάχιστον, αυτό δεχτήκαμε. Για το “Youth Of Dissent”, θεωρώ ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για κάποιον καλλιτέχνη που έχει μια μπάντα από το να βγάζει έναν δίσκο και να μην μπορεί να τον παρουσιάσει ζωντανά. Για εμάς καθυστέρησε δύο ολόκληρα χρόνια αυτή η διαδικασία. Εμείς ευτυχώς ξεπεράσαμε όλα αυτά τα προβλήματα και επιστρέψαμε, με τρομερές όμως αμφιβολίες όπως το αν έχει παλιώσει το υλικό ή πώς θα το δεχτεί ο κόσμος. Βλέπαμε ότι πολλοί promoters, ειδικά οι πιο μικροί, να αφήνουν το επάγγελμά τους ή το χόμπι τους για μια άλλη δουλειά. Βλέπαμε ότι πολλοί φίλοι κιθαρίστες, μπάντες, τεχνικοί, αναγκάστηκαν και άλλαξαν επάγγελμα. Και εμείς οι ίδιοι είχαμε φτάσει σε ένα πάρα πολύ οριακό σημείο στο οικονομικό κομμάτι και γενικότερα στο τι κάνουμε.

Φαντάσου οι μικρότεροι.

Ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό. Όταν τελικά βγήκαμε και παίξαμε τις πρώτες κανονικές συναυλίες, χωρίς κανέναν περιορισμό, καταλάβαμε ότι αυτό το πράγμα δεν είχε φύγει από τον κόσμο. Ίσα ίσα, είδαμε ότι είχε ακόμα πιο έντονη ανταπόκριση στο να υποστηρίξει τις μπάντες και τη μουσική του. Είχε ανάγκη δηλαδή να ακούσει μουσική, διότι αποφάσισαν να του την κόψουν πολύ απότομα λόγω της κατάστασης, αλλά εδώ που τα λέμε και με μία όχι κατάλληλη διαχείριση.

Η διαχείριση ήταν σίγουρα αμφίβολη.

Τελικά δεν κρατήθηκε μια ενιαία πολιτική, δηλαδή ο καθένας έκανε το δικό του. Εμείς είμαστε μια περιοδεύουσα μπάντα πανευρωπαϊκή, πάμε παντού. Δε γίνεται απλά να πηγαίνουμε σε μεμονωμένα μέρη, δε στήνεται έτσι μια περιοδεία. Για να μη μακρηγορώ, τελικά τον Μάϊο του 2021 ξεκίνησε η περιοδεία μας και ήταν πάρα πολύ δυναμική, ειδικά στην Ευρώπη ήταν πολύ σούπερ. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό ήταν που μας κράτησε κιόλας να συνεχίσουμε και να μην το παρατήσουμε. Η αλήθεια είναι ότι όταν είσαι μουσικός, αφενός θες να παίξεις τον δίσκο σου ζωντανά, αλλά θες να προχωρήσεις και παρακάτω. Είναι αυτό που είπες, είναι τέσσερα χρόνια τα οποία έχουν περάσει από τη δημιουργία, από την υλοποίηση, από την ηχογράφηση. Από την έμπνευση έχουν περάσει περισσότερα, η έμπνευση είναι πιο παλιά, οπότε καταλαβαίνεις ότι θες και εσύ να πας παραπέρα, πόσο μάλλον όταν έχει κάτσει από πάνω σαν ένα μαύρο σύννεφο και αυτή η καραντίνα και ότι σημαίνει αυτό. Πιέσαμε πάρα πολύ τους εαυτούς μας για να κάνουμε την περιοδεία για τον δίσκο και για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα και θεωρώ ότι ο κόσμος το αγκάλιασε. Ενδεχομένως στο studio να έχουμε όλοι μας κάποια ποικίλα συναισθήματα, αλλά επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας ως επί το πλείστο μια live μπάντα, πιστεύω ότι αυτό που πήραμε πίσω από τον κόσμο ήταν τρομερό, όλα τα vibes ήταν εκεί. Και όχι μόνο στις δικές μας συναυλίες, αλλά και όποτε είδαμε εμείς αγαπημένες μπάντες ως οπαδοί, ο παλμός, η δύναμη του κόσμου και η απήχηση ήταν πολύ σούπερ.

Ο πόλεμος είναι μια καταστροφή χειρότερη από την πανδημία.

Ανεβαστικό τελικά το κλείσιμο ρε παιδί μου, εντάξει.

Ναι, ήταν ανεβαστικό γιατί σκεφτόμασταν, πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει αυτό το πράγμα; Βέβαια, το σκεφτόμασταν και στο τέλος της πανδημίας κι αμέσως μετά έσκασε ένας πόλεμος, που είναι μια ακόμα χειρότερη καταστροφή. Ακόμα είμαστε σε πόλεμο – σε πολλούς πολέμους δηλαδή, ανά την υφήλιο, αυτό είναι το λυπηρό της υπόθεσης. Ελπίζουμε στο τέλος να σταματήσουν όλες οι συρράξεις και να κερδίσει η ειρήνη.

Μακάρι, μακάρι. Λοιπόν, χθες πρόβα, σήμερα πρόβα, μου λες ότι είστε καλλιτέχνες και δε θέλετε μόνο να παίζετε ζωντανά και λοιπά. Προβάρετε μόνο για τη συναυλία ή θα βγάλουμε καμιά είδηση; Ποια είναι τα πλάνα σας για το διάδοχο του "Youth Of Dissent";

Θα σου πω. Η αλήθεια είναι ότι προβάρουμε και για τα δύο, καλά το κατάλαβες; Προβάρουμε σε εντατικούς ρυθμούς και γενικότερα είμαστε σε φάση επαναπροσδιορισμών σε πολλά ζητήματα. Έχουμε μπει σε εντατικούς ρυθμούς διότι έχουμε μαζέψει τα «καλά» της καραντίνας. Το λέω λίγο κυνικά, αλλά έχουμε μαζέψει πολύ υλικό γιατί είχαμε πολύ χρόνο τόσο με τους εαυτούς μας, όσο και για πρόβες που κάναμε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσαμε – στέλναμε μηνύματα «6» και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε επαφή με τα παιδιά όσο μπορούσαμε. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε μαζέψει αρκετό υλικό, ήδη το δουλεύουμε εδώ και αρκετά χρόνια και ουσιαστικά αυτό θα πάρει τη σκυτάλη από το "Youth Of Dissent". Δουλεύουμε ακόμα και σε κάποιες ιδέες που δεν είχαν μπει στον συγκεκριμένο δίσκο. Έχουμε λοιπόν δύο μέτωπα. Έχουμε το κλείσιμο όλου αυτού του κύκλου που αναφέραμε προηγουμένως, με τη συναυλία στο Floyd σε λίγες μέρες και από εκεί και πέρα, ευελπιστούμε να μπούμε στο studio περίπου τον Φλεβάρη. Άλλες πληροφορίες δεν ξέρω αν μπορώ να πω, για να μην...

Καλές είναι και αυτές, καλές!

Ξέρεις, παλιά κανονίζαμε συναυλίες ας πούμε έναν χρόνο πριν και μέχρι πριν από λίγο καιρό δεν μπορούσες να κανονίσεις συναυλία ούτε έναν μήνα πριν, είναι τρομερό αυτό το ζήτημα. Ευτυχώς τώρα έχει αμβλυνθεί και σήμερα που μιλάμε μας έχουν ήδη γίνει αρκετές προτάσεις για ευρωπαϊκά φεστιβάλ που, αν δε γίνει η καταστροφή του κόσμου, θα πραγματοποιηθούν το 2024.

Σας είδα στις ανακοινώσεις του Hellfest, ας πούμε.

Ναι, έχουμε ήδη ανακοινώσει κάποια και θα ανακοινώσουμε κι άλλα. Ευελπιστούμε ότι ο νέος χρόνος θα μας βρει στο studio να ηχογραφούμε. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να κάνουμε έναν δίσκο στην Αθήνα. Εντάξει, έχουμε χρησιμοποιήσει στο παρελθόν το studio του Simon Bloom, του Νικολαϊδη, στο Κεφαλάρι για να γράψουμε το "Vultures", αλλά αυτό δε θεωρείται και ακριβώς «Αθήνα». Τώρα σκεφτήκαμε να γράψουμε στην Αθήνα σε ένα πιο κεντρικό studio, έτσι ώστε να πάρει και τα vibes της πόλης, αλλά και από όλα αυτά που έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. Ζούμε στην Αθήνα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οπότε θεωρούμε ότι είμαστε κομμάτι αυτής και θέλουμε αυτή τη φορά να μη γράψουμε έναν δίσκο στο εξωτερικό ξανά. Θέλουμε να επιστρέψουμε και να τον γράψουμε εδώ, απλώς ενδεχομένως να έχουμε παραγωγό από το εξωτερικό, δεν το έχουμε αποφασίσει αυτό ακόμα.

Μπαίνουμε κάτω από ταμπέλες για να συνεννοούμαστε, όχι για να διχαζόμαστε

Σας βάζουν κάτω από την ετικέτα του stoner, αλλά εγώ από τον πρώτο μέχρι τον τέταρτο δίσκο ακούω εξέλιξη και διαφορετικά πράγματα. Εσύ που θα κατέτασσες στους 1000mods, ειδικά σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει; Τι θα έλεγες ότι παίζετε;

Η αλήθεια είναι ότι έχω μια αμφιθυμία. Δηλαδή, από πολύ πιτσιρικάς που ακούω μουσική, δε μου άρεσαν ποτέ οι ταμπέλες και δεν μου άρεσαν τα πλαίσια. Από την άλλη, μπαίναμε σε πάρα πολλές ταμπέλες για να συνεννοούμαστε, όχι για να διχαζόμαστε.

Συμφωνώ απολύτως, οι ταμπέλες είναι για συνεννόηση.

Τότε στην Ελλάδα, στην ελληνική σκηνή, στην Αθήνα ή στην Κόρινθο, από την οποία είχαμε ξεκινήσει, είχε ανθίσει αυτός ο ήχος του heavy rock, stoner, κάποιοι τσακώνονται, psychedelic heavy rock, blues, new age, με κάποια grunge στοιχεία ή δεν ξέρω και εγώ, μπορούμε να πούμε ένα εκατομμύριο ταμπέλες. Θεωρώ ότι από εκεί ξεκινήσαμε, ακούγοντας δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήχους που έγινε ένα revival με ηγέτες τους Queens Of The Stone Age, ζήσαμε σαν πιτσιρίκια τη φάση του να αγοράζουμε CDs, τα megastores ήταν αρκετά ενημερωμένα, γίνονταν πολλές συναυλίες και είχε δημιουργηθεί μια πάρα πολύ ωραία σκηνή με Nighstalker, Lord 13, Planet Of Zeus...

Πολλά ονόματα, ναι.

Υπήρχε λοιπόν μια πολύ underground κοινότητα, ειδικά στα fora και στο myspace, όπου τα ακούσματά μας ήταν αυτά. Οι πρώτες δισκογραφικές δουλειές, το πρώτο EP που γράψαμε κάπου το 2006, ένα εφτάρι που βγάλαμε το 2009, είτε υλικό που ηχογραφήσαμε το 2010 με παραγωγό τον Billy Anderson. Ήταν ένας θρυλικός παραγωγός για εμάς και τον είχαμε βρει μέσω του internet, του myspace και όλης αυτής της κοινότητας που είχε δημιουργηθεί και τελικά ήρθε στην Ελλάδα και γράψαμε τον πρώτο μας δίσκο. Ο άνθρωπος έχει κάνει τρομερές παραγωγές και κρύβεται πίσω από μπάντες οι οποίες ήταν επιρροή μας τότε, δηλαδή πίσω από όλο το φάσμα του post metal, doom, sludge, ξέρεις.

Καλά, και σας έκανε τρομερή παραγωγή, έτσι;

Ναι, άφησε το στίγμα του, παρ' όλο που το "Super Van Vacation" ηχογραφήθηκε σε ένα σπίτι που προβάραμε στο Περιγιάλι. Ήταν του ντράμερ μας του Λάμπρου και διαμορφώσαμε τον χώρο στον οποίο προβάραμε από πιτσιρικάδες τον χειμώνα και γράψαμε εκεί πέρα. Θεωρώ ότι έγινε τρομερή δουλειά εκεί και τότε μας μπήκε αυτή η ταμπέλα του stoner. Ωστόσο, εμείς είχαμε και άλλες ανησυχίες, ακούγαμε πάρα πολύ '70s, τζαμάραμε, ακούγαμε psychedelic, space, Hawkwind, kraut, Neu!, γουστάραμε protometal ή πολύ heavy blues όπως Blue Cheer, πέρα από τα κλασσικά, Black Sabbath, Kyuss και λοιπά. Επίσης, εγώ όταν ήμουν πιτσιρικάς μεγάλωσα με Nirvana, τους οποίους ακούγανε οι μεγάλοι μου αδελφοί. Ο Cobain τότε οριακά ζούσε και θυμάμαι ότι ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα, στο χωριό μου δεν είχαν φτάσει εκείνη την εποχή ακόμα οι Kyuss. Άκουγα επίσης και ελληνόφωνο rock εκείνης της εποχής, το οποίο το έχω σε εκτίμηση, παρ' όλο που σήμερα δεν είμαι και πολύ του ελληνόφωνου. Βγήκανε όμως τρομερές μπάντες που τις ακούμε ακόμα και σήμερα. Πέρα από όλα αυτά, εξελισσόμαστε. Έχουμε πολλά, ακούσματα και είμαστε μια δεύτερη – ή καλύτερα μια τρίτη – γενιά όλου αυτού του πράγματος  που ξεκίνησαν οι Black Sabbath. Αυτό ας πούμε ότι κατά μία έννοια ήταν το πρώτο metal, heavy, doom heavy rock που συνεχίστηκε με διάφορα παρακλάδια. Οι Kyuss βέβαια ποτέ δεν παραδέχτηκαν ευθέως ότι ακούγανε Black Sabbath, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι λίγο «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια»! Οι Kyuss νομίζω ότι αναφέρουν τους Black Flag για παράδειγμα ως επιρροή, που ήταν οι προπάτορες του post hardcore, ήταν οι πρώτοι συνδύασαν το να παίζουν αργά με πολύ χρωματικά riffs, περίεργα solos και τα λοιπά. Όταν είσαι μουσικός και σου αρέσει μια μπάντα, πας και τη σκαλίζεις, ψάχνεις να δεις τι άκουγαν οι ίδιοι κι έτσι βρέθηκα να ψάχνω τι άκουγαν οι Kyuss ή οι Black Sabbath. Όταν ήμουν μικρός, άκουγα πιο εύκολα Rolling Stones παρά Beatles, μετά κατάλαβα όμως ότι στο πρώτο heaviness, διαβάζοντας και συνεντεύξεις των μελών των Black Sabbath, ότι ήταν μεγάλη τους επιρροή οι Beatles, όπως και οι Cream, οι πρώιμοι Led Zeppelin ή ο Jimmy Page των Yardbirds.

Είμαστε τυχεροί που γνωριζόμαστε από πάρα πολύ μικροί όλοι μας, πρώτα ήμασταν φίλοι, τα πρώτα μας βιώματα ήταν οι μουσικές ως ακροατές από πολύ πιτσιρίκια

Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά θα πάω σε κάτι άλλο που αναρωτιέμαι. Πώς έχετε καταφέρει και είστε οι ίδιοι τέσσερις από την αρχή; Πόσο δύσκολο είναι και τι προϋποθέτει; Είστε φίλοι από παλιά, είστε ξεκάθαροι στις συναλλαγές σας, τι ακριβώς συμβαίνει;

Κοίταξε, αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα το οποίο έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που θέλει να φτιάξει μια μπάντα. Εμείς ήμασταν τυχεροί που γνωριζόμαστε από πάρα πολύ μικροί όλοι μας. Πρώτα ήμασταν φίλοι, τα πρώτα μας βιώματα ήταν οι μουσικές ως ακροατές από πολύ πιτσιρίκια και σιγά σιγά μας ήρθε η επιθυμία να εκφραστούμε με τα όργανα μέσω της μουσικής. Οπότε, γνωριζόμαστε άπειρα χρόνια. Αυτό είναι ευχή και κατάρα, διότι η τριβή είναι αναπόφευκτη όταν περιοδεύεις τόσο πολύ – τα τελευταία δύο χρόνια ας πούμε, κάναμε περίπου 160 συναυλίες. Είσαι στον δρόμο συνεχεια, είσαι συνέχεια μαζί με τους άλλους, είναι αγχωτικό και πρέπει να είσαι τρομερά αφοσιωμένος και να υπάρχει σύμπνοια. Με τα παιδιά παίζουμε σχεδόν είκοσι χρόνια, είμαστε μια δεμένη παρέα, είμαστε ακριβώς οι ίδιοι από το 2006 κι αυτό σίγουρα μας έχει βοηθήσει.Στην αρχή είχαμε μια πιο punk προσέγγιση, πήραμε από ένα όργανο, μάθαμε λίγο και αρχίσαμε να παίζουμε.

Άρα μάλλον το κλειδί είναι το γεγονός ότι γνωρίζεστε από παλιά και ότι είσαστε πρώτα φίλοι.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό επειδή έχεις κοινά βιώματα και μπορείς να έχεις κοινά σημεία αναφοράς όσον αφορά τις επιρροές σου και τις καταβολές σου. Ξέρεις, αυτό είναι πολύ σημαντικό και στη δημιουργία, τα κοινά μουσικά βιώματα. Σκεφτόμαστε δηλαδή ότι μια συγκεκριμένη κασέτα την ακούγαμε στις διακοπές που είχαμε πάει με τον Δάνη στα Κύθηρα πριν ακόμα δημιουργηθεί η μπάντα και θυμόμαστε να την ακούμε εκεί ταξιδεύοντας στο αμάξι. Ή να ακούμε στην παραλία Offspring, τα πρώτα Maiden ή Metallica. Με τον Δάνη είχαμε κατασταλάξει από μικροί ότι έχουμε κοινό παρονομαστή, δυνατότητες, αισθητική και ο ένας παρέσυρε τον άλλον.

Τα κάνατε μαζί από μικροί όλα αυτά, οπότε είστε πολύ δεμένοι.

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνουμε, αλλάζουν οι άνθρωποι, αλλάζουν οι προτεραιότητες, συμβαίνουν πολλά. Στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη όταν είσαι νέος, δυστυχώς συναντάμε το μοντέλο του να αργεί μια μπάντα να κάνει κάποιου είδους ξεπέταγμα ή κάποιου είδους δουλειά. Αυτό είναι θέμα γενικότερης κουλτούρας στις ζωές μας και δεν το συναντάμε τόσο στην Αμερική, όπου βλέπεις πολύ νέους καλλιτέχνες να έχουν ξεκινήσει. Είναι πολύπαραγοντικό αυτό το θέμα και θεωρώ ότι δεν μπορώ να το αναλύσω περισσότερο αυτή τη στιγμή, αλλά παίζει κι αυτό τον ρόλο του στις σχέσεις μας. Επίσης, στην Ελλάδα πέρα από τις metal μπάντες που γνωρίζουμε – παλιές μεμονωμένες περιπτώσεις που έγιναν στα ‘80s και στα ‘90s –αυτή η σκηνή που προανέφερα ξεκίνησε να περιοδεύει μαζικά στην Ευρώπη με πάρα πολλές μπάντες, στις οποίες συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς. Αυτό άλλαξε τελείως τον μουσικό χάρτη της Ελλάδας στην Ευρώπη στο rock και στο metal. Δε μιλάω τώρα για κλασσικές μπάντες όπως οι Rotting Christ ή οι Septic Flesh που έκαναν ήδη καριέρα, αλλά μιλάω για εκείνο το κύμα των ‘00s. Τότε αρχίσανε όλες οι μπάντες να βλέπουνε ότι μπορούνε να πάνε στην Ευρώπη, γιατί δεν τους έφτανε μόνο η Ελλάδα, ήθελαν να πάνε λίγο παραπέρα. Τότε ήτανε και η κρίση, η κατάσταση ήταν έτσι κι αλλιώς ότι πρέπει να φύγεις. Ήταν όλο αυτό το χάλι, όπου έβλεπες πολύ κόσμο να αναγκάζεται να φύγει από τα σπίτια του για δουλειά έξω, οπότε σιγά σιγά δημιουργήθηκε και στηρίχθηκε αυτή η σκηνή. Έτσι έχουμε φτάσει ακόμα και σήμερα να βλέπουμε σε πάρα πολλά μέρη της Ευρώπης ότι υπάρχει η σκηνή της Ελλάδας.

Η rock και η metal νοοτροπία είναι να είσαι και λίγο νομάς, δηλαδή να ταξιδεύεις, οπότε είναι φυσιολογικό να περιοδεύεις παντού και να φύγεις από τα σύνορα της χώρας σου

Εκπροσωπείται μάλιστα τόσο σε μεγάλα, όσο και σε μικρά φεστιβάλ.

Αυτό ακριβώς. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό ότι έχει αρχίσει και στην Ελλάδα να μπαίνει η διαδικασία που μπορείς να δηλώνεις ότι είσαι περιοδεύων μουσικός. Ενώ στην Αμερική περισσότερο και στην Ευρώπη λιγότερο το θεωρούν πιο δεδομένο, στην Ελλάδα ο μουσικός μέχρι σήμερα παίζει κυρίως σε σκηνές. Υπάρχει αυτή η νοοτροπία του έντεχνου – όχι ότι έχω κάτι με το μουσικό ιδίωμα, δε μου αρέσει μεν, αλλά καταλαβαίνεις πώς το λέω. Ακόμα και οι ελληνόφωνες μπάντες μπήκανε κάτι από αυτή την ομπρέλα, αυτό το κακό σύννεφο. Η rock και η metal νοοτροπία είναι να είσαι και λίγο νομάς, δηλαδή να ταξιδεύεις, οπότε είναι φυσιολογικό να περιοδεύεις παντού και να φύγεις από τα σύνορα της χώρας σου.

Τι σχέσεις έχετε με τα άλλα συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής;

Η αλήθεια είναι ότι αυτό έχει περάσει από πολλά στάδια. Απλά από ένα σημείο και μετά, αν κρίνουμε από τις μπάντες και τον κόσμο που μαζεύεται στα φεστιβάλ, θεωρώ ότι, με τα πάνω και τα κάτω, υπάρχει ένα κλίμα αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Αυτό το αποδεικνύουν και οι σχέσεις που έχουν μεταξύ τους τα μέλη των συγκροτημάτων. Εμείς για παράδειγμα έχουμε δώσει, αλλά και έχουμε πάρει επαφές με αυτόν τον τρόπο. Μεγαλώνοντας η σκηνή, χάνεσαι και λίγο και όταν λέω σκηνή εννοώ πια ευρωπαϊκή σκηνή, το βλέπω πιο μαζικά. Θεωρώ όμως ότι γενικότερα οι σχέσεις μας με τις υπόλοιπες μπάντες είναι καλές. Υπάρχει και μια χειραφέτηση ρε παιδί μου, εμείς ας πούμε έχει τύχει να τα λέμε και να «συμβουλεύουμε» κάποιες μικρότερες μπάντες όσο μπορούμε. Δεν υπάρχει κάποιο know how ή συγκεκριμένη συνταγή, υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να προσέξεις, αλλά από εκεί και πέρα ούτε εσύ μπορείς να γίνει ο άλλος, ούτε ο άλλος μπορεί να γίνει εσύ. Πολλοί νομίζουν ότι έχουμε βρει κατά μια έννοια τη συνταγή, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι η πορεία του καθενός δεν είναι τυχαία, αλλά είναι μοναδική.

Επειδή το έκανε κάποιος, δε σημαίνει ότι θα το κάνει και ο επόμενος με τον ίδιο τρόπο.

Είπαμε, εμείς με τα παιδιά είμαστε κολλητοί, οι οικογένειές μας είναι κοντά, έχουμε κοινά βιώματα, αυτή τη συνθήκη δεν ξέρω αν μπορείς να τη βρεις σε πάρα πολλές μπάντες.

Σωστά, δεν είναι και εύκολο.

Δες για παράδειγμα τώρα τους Frenzy, που είναι μια πολύ φρέσκια μπάντα.

Τους ξέρω, είναι τα παιδιά του Γιώργη Ξυλούρη.

Ναι, είναι αδέρφια, που ούτε κι αυτό είναι πολύ σύνηθες. Είναι κι αυτό ιντριγκαδόρικο, το πρώτο που τους ρώτησα εγώ όταν τους γνώρισα είναι πώς τα καταφέρνουν!

Ωραίοι είναι αυτοί, πολύ καλοί!

Είναι πολύ καλοί και πολύ καλά παιδιά και παίζουν και πολύ σούπερ. Είναι παίχτες.

Πρέπει να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα των λαών και το και το πώς ο καθένας θέλει να εκφράζεται

Έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, πώς σας υποδέχονται γενικώς στο εξωτερικό και τι διαφορές έχει το κοινό από χώρα σε χώρα και από την Ελλάδα;

Έχει τρομερές διαφορές διότι βλέπεις τα διάφορα πολιτισμικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά στο ταπεραμέντο των λαών της Μεσογείου, των Βαλκανίων, της Κεντρικής Ευρώπης, της Βόρειας Ευρώπης και λοιπά. Σιγά σιγά βέβαια αλλάζουν λίγο αυτά τα πράγματα, μετά τον covid. Ας πούμε, πιο παλιά λέγαμε ότι οι Γερμανοί σαν λαός είναι λίγο... Ας πούμε ότι δεν εκφράζονται τόσο ή ότι θέλουν να εστιάσουν πάρα πολύ και να «μπούνε» στο live, οπότε δεν κινούνται τόσο πολύ. Δεν υπάρχει δηλαδή αυτό το ντελίριο που συναντάμε στα Βαλκάνια ή και στην Ελλάδα. Από την άλλη όμως στην Πολωνία, δηλαδή λίγο ανατολικά από τη Γερμανία, που έχουνε και τρομερή σκηνή, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε από τα πιο δυνατά κοινά από την άποψη του γεγονότος ότι εκφράζεται ο κόσμος και ότι γουστάρει πάρα πολύ. Βλέπεις ας πούμε, κάνουν moshpit ακόμα και στα πιο αργά μας κομμάτια, που είναι κάτι ακραίο να βλέπεις αυτό το vibe. Στη Βόρεια Μακεδονία πάλι, όπου δεν είχαμε καταφέρει να παίξουμε λόγω του covid, παίξαμε τώρα δύο συναυλίες στην πόλη των Σκοπίων και σε ένα φεστιβάλ στη Δοϊράνη και ο κόσμος ήταν καταπληκτικός. Όπως επίσης πολύ ωραία είναι και στη Σερβία. Μετά τον covid όμως είδαμε ακόμα και τους Γερμανούς να έχουν βγει λίγο από το καβούκι τους, να το χαίρονται και να το ζούνε περισσότερο. Οι Βορειοευρωπαίοι και οι Σκανδιναβοί δε νομίζω να μπορέσουν να ...λυγίσουν τόσο εύκολα. Αυτοί είναι οπαδοί, αλλά είναι και κριτές. Έχουν και εγχώρια μουσική δική τους, με τρομερές μπάντες και τρομερούς παιχταράδες, οπότε μερικές φορές είναι σαν να περνάς από οντισιόν όταν παίζεις μπροστά τους. Είναι όμως κι αυτοί ένθερμοι. Στο τέλος της ημέρας, ο καθένας εκφράζει με τον δικό του τρόπο το πόσο ένθερμος είναι. Ο Σκανδιναβός ας πούμε έρχεται στο merch και σε ευχαριστεί. Πρέπει λοιπόν να αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα των λαών και το και το πώς ο καθένας θέλει να εκφράζεται.

Στην ουσία, πρέπει να σεβόμαστε την κουλτούρα τους. Κουλτούρα δεν είναι αυτό;

Είναι κουλτούρα, ναι. Δεν απαιτούμε να κάνουν όλοι crowd surfing σαν τρελοί όπως γίνεται στο An Club ας πούμε για παράδειγμα ή σε πολλά μέρη όπως στην Κροατία και στη Σλοβενία. Επίσης, πολύ ένθερμοι και εκδηλωτικοί είναι και οι Αυστριακοί. Οι αντιδράσεις είναι στα πλαίσια των χαρακτηριστικών του λαού ή και των εφήβων που μπορεί να έχεις σε μια συναυλία σου. Πάντως όλα είναι αποδεκτά, εγώ γουστάρω όλο αυτό το φάσμα αντιδράσεων στις συναυλίες μας.

Σου αρέσει επομένως αυτή η διαφορετικότητα.

Ένα επίσης τρομερό και τελείως διαφορετικό κοινό είναι οι Αυστραλοί, οι οποίοι είναι μια μίξη πολιτισμών. Η Αυστραλία είναι η πιο rock χώρα, έχει παράδοση, κουλτούρα και πάθος για τη μουσική, σε σημείο που εμείς δεν το έχουμε ξανασυναντήσει. Είναι μια τεράστια ήπειρος στην οποία μένουν λίγα εκατομμύρια.

Και σε συγκεκριμένα μέρη.

Είναι πολύ παθιασμένοι, ίσως και επειδή είναι και λίγο απομονωμένοι, σε εισαγωγικά. Σε αυτή την περιοδεία δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάμε, ήταν να πάμε στις αρχές της χρονιάς αλλά οι συναυλίες αναβλήθηκαν ξανά και ξανά μέχρι που τελικά ακυρώθηκαν για πάρα πολλούς και διάφορους λόγους. Θα επιστρέψουμε σίγουρα κάποια στιγμή (σ.σ. έχουν περιοδεύσει παλιότερα). Με ρώτησες για τις διαφορές με την Ελλάδα. Στην Ελλάδα μπορεί να μαζέψουμε πάρα πολύ κόσμο, να είναι sold out μια συναυλία, στο εξωτερικό μπορεί να παίξουμε σε μια μικρή πόλη, σε ένα υπόγειο, μπροστά σε 150 ή 200 άτομα. Εμένα μου αρέσει αυτή η αντίθεση επειδή και σε κρατάει προσγειωμένο και το κρατάς και αληθινό και γουστάρεις και θυμάσαι και από πού ξεκίνησες. Λέγαμε παλιά για το Ροντέο, που ήταν ένα καταγώγιο.

Το γεγονός ότι στο εξωτερικό παίζουμε και σε πολύ μικρά μαγαζιά, μας κρατάει και λίγο προσγειωμένους και μας κάνει να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε

Πω πω, τραγικό.

Τώρα στην Ελλάδα δεν μπορούμε να παίξουμε σε ένα τόσο μικρό μαγαζί, ακόμα κι αν κάνουμε κάποιο secret show.

Ε βέβαια, δε σας χωράει τώρα πια.

Το γεγονός όμως ότι έξω παίζουμε σε τόσο μικρά μαγαζιά, μας κρατάει και λίγο. Παράλληλα και ταυτόχρονα η μουσική αλλάζει, οι τάσεις αλλάζουν, οπότε στην Ευρώπη για παράδειγμα, είμαστε σε ένα επίπεδο όπως ήμασταν πριν από πέντε χρόνια περίπου στις μεγάλες πόλεις στην Ελλάδα. Στην Αμερική ανεβήκαμε σκαλί, αλλά παρ’ όλο που κάτσαμε σχεδόν δύο μήνες και κάναμε 45 συναυλίες, θέλουμε ακόμα πάρα πολλή δουλειά.

Είναι αχανής χώρα όμως.

Και αλλάζει και ο κόσμος μέσα στην ίδια τη χώρα, είναι μια τεράστια χώρα με τόσες πολιτείες – μιλάω για τις Ηνωμένες Πολιτείες και λιγότερο για τον Καναδά. Ελπίζω να καταφέρουμε τελικά σύντομα να παίξουμε και στη Λατινική Αμερική, είχαμε κανονίσει περιοδεία πριν από τον covid αλλά τελικά δεν είχαμε πάει. Έχουμε μάθει τα καλύτερα και γι’ αυτούς.

Μακάρι να πάτε.

Ναι, το ελπίζω κι εγώ. Είναι δύσκολο σαν εγχείρημα και έχει διάφορα διαδικαστικά αλλά είμαι αισιόδοξος ότι του χρόνου θα γίνει. Σιγά σιγά όλο αυτό χτίζεται και, χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, εμείς πια δε νιώθουμε κομμάτι μόνο της ελληνικής σκηνής.

Και δεν είστε βέβαια, δεν είστε.

Θεωρώ ότι είμαστε κομμάτι όλης της ευρωπαϊκής σκηνής. Για παράδειγμα, επειδή έχει γίνει global το πράγμα, εμάς μας άνοιξαν πριν από δύο χρόνια οι The Well, μια doom, protometal, psychedelic μπάντα από το Austin του Τέξας. Τώρα που επιστρέψαμε στην Αμερική, επειδή είμαστε και στο ίδιο agency στην Ευρώπη, μας άνοιξαν ως δεύτερο όνομα σε ένα μέρος της περιοδείας, οπότε θεωρώ ότι και οι The Well ανήκουν στη δικιά μας σκηνή κι εμείς στη δικιά τους και στο τέλος της ημέρας, όλοι είμαστε μια σκηνή. Το ίδιο ισχύει και με μπάντες που συναντάμε συχνά σε φεστιβάλ που μπορεί να συγκεκριμένα ενός ήχου, όπως ας πούμε είναι το Stoned From The Underground ή το Desertfest. Το τελευταίο έχει πάει τώρα στη Νέα Υόρκη, παίξαμε πριν λίγο καιρό και ήταν καταπληκτικά, παίζαμε την ίδια μέρα με τους Monster Magnet. Ήταν τρομερό να βλέπεις εκεί τη συγκεκριμένη μπάντα, που είναι από το New Jersey.

Έπαιζαν δίπλα στο σπίτι τους.

Έχει άλλη αίγλη. Ξέρεις, πολλοί Βαλκάνιοι έρχονται στη Θεσσαλονίκη για να μας δούνε.

Στην Αμερική ερχόντουσαν να μας δούνε στα μικρά μαγαζιά που παίζαμε και μας ζητούσαν συγγνώμη. Είχαν μια ενοχή επειδή παίζαμε σε μικρό μέρος, αλλά και μια ευχαρίστηση που πήγαμε μέχρι το μέρος τους για να παίξουμε γι’ αυτούς

Και έχουνε δίκιο. Σίγουρα είναι αλλιώς να βλέπεις μια μπάντα στο σπίτι της.

Επίσης, πολλοί Αμερικάνοι, Γερμανοί και άλλοι ξένοι μας έχουν πει ότι έρχονται στην Ελλάδα για να μας δούνε, γιατί θέλουν να πάρουν αυτά τα vibes. Στην Αμερική τώρα πολλοί Αμερικανοί ερχόντουσαν να μας δούνε στα μικρά μαγαζιά που παίζαμε, έχοντας δει σε βίντεο την απήχηση που έχει η μπάντα και μας ζητούσαν συγγνώμη, είχανε μια ενοχή επειδή εκεί παίζαμε σε μικρό μέρος. Αλλά είχαν και μια ευχαρίστηση που πήγαμε μέχρι το μέρος τους για να παίξουμε γι’ αυτούς. Το αμερικανικό κοινό είναι πάρα πολύ υποστηρικτικό. Η Αμερική σαν ήπειρος είναι τεράστια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πάρα πολύ απλωμένες, οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσεις εκεί είναι τρομερές και ο χρόνος ελάχιστος και λόγω του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που εκεί εφαρμόζεται σε ακραία μορφή. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο άλλος θα πρέπει να έχει πολλούς λόγους για να έρθει να σε δει στο live. Αλλά αυτός που θα έρθει, θεωρώ ότι κάνει για πολλούς. Όχι μόνο γιατί είναι ένθερμος, αλλά συνήθως είναι και «έξω καρδιά», αγαπούν πάρα πολύ τη μουσική, είναι η κουλτούρα τους.

Ναι, ναι, καταλαβαίνω.

Εμένα μου φαίνεται ότι κάθε σπίτι στην Αμερική έχει μια κιθάρα. Είναι τρομερό να πηγαίνεις σε πολυκαταστήματα ή σε βενζινάδικα και να ακούς Nirvana, Offspring, Soundgarden, Metallica ή Neil Young. Ή να πηγαίνεις στο Detroit και να ακούς Kiss. Είναι κάπως διαφορετικό.

Στο κάτω-κάτω όμως, είναι η μουσική τους αυτή.

Γι' αυτό δεν μπορώ στο τέλος της ημέρας να πω τι είδος παίζουμε, κατάλαβες; Πολλές επιρροές μας είναι από την Αγγλία, αλλά πάρα πολλές μπάντες είναι σύγχρονες αμερικάνικες.

Τι να περιμένουμε από τη συναυλία στο Floyd; Έχετε πάει καθόλου ως θεατές από τότε που ανακαινίστηκε;

Πήγαμε και είδαμε μια συναυλία, ναι, θέλαμε να δούμε πώς είναι. Έχει αλλάξει τρομερά ο χώρος.

Έχει γίνει πολύ ωραίος, έχω πάει κι εγώ.

Ναι, έχει αναβαθμιστεί, είναι σούπερ; Βέβαια είδα μια μπάντα η οποία δεν αντιπροσωπεύει ακριβώς τον heavy ήχο μας γενικότερα, θα ήθελα να δω κάτι πιο σκληρό.

Τι είδες, τους Magnetic Fields;

Ναι, αυτούς είδα. Έτσι όπως έχει γίνει το μαγαζί, είναι σαν να είναι άλλη σκηνή κι εμένα μου αρέσει αυτό, μου δημιουργεί μια πρόκληση, δεν είναι ότι θα παίξουμε στο Academy ξανά.

Μπορεί τον άλλον να μην τον ξέρεις, αλλά με τη μουσική να ενωθείς μαζί του απίστευτα. Ακούγεται λίγο μεταφυσικό αυτό που λέω, αλλά θεωρώ ότι υπάρχει μια ένωση τεράστια

Είναι άλλο μαγαζί πια, ναι.

Είναι τελείως άλλο μαγαζί και επειδή έχει αλλάξει και διαμόρφωση, έχουν αλλάξει ο ήχος, τα φώτα, το stage, έχουν προστεθεί κάποιες μικρές πινελιές, έχει την οθόνη που είναι πάρα πολύ ωραία. Για εμάς θα είναι μια πρόκληση να δώσουμε ένα ωραίο οπτικοακουστικό show. Θα κοιτάξουμε να καλύψουμε όλους μας τους δίσκους και θέλουμε να κλείσουμε όλον αυτό τον κύκλο των τελευταίων τεσσάρων-πέντε χρόνων που περιγράψαμε σε μια εορταστική ατμόσφαιρα, να περάσουμε καλά και να νιώσουμε, ο ένας δίπλα στον άλλον, ότι είμαστε ασφαλείς, ότι περνάμε ωραία, ότι γουστάρουμε. Για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο, δηλαδή ότι με τη μουσική μπορεί τον άλλον να μην τον ξέρεις, αλλά ενώνεσαι απίστευτα. Ακούγεται λίγο μεταφυσικό αυτό που λέω, αλλά θεωρώ ότι υπάρχει μια ένωση τεράστια.

Συμβαίνει όντως αυτό συμβαίνει.

Οπότε περιμένουμε να κλείσουμε την αυλαία κάπως από κει που την ξεκινήσαμε όταν είχαμε επιστρέψει από την τελευταία περιοδεία στην Αυστραλία, με την προπαραγωγή σε ένα υπόγειο της Αθήνας. Την άνοιξη του 2019 κλειστήκαμε στο στουντιάκι μας και κάναμε τη δική μας καραντίνα. Θεωρούμε ότι είναι ένας πολύ καλός τρόπος να κλείσει ο κύκλος με αυτή τη συναυλία.

Το περιμένουμε κι εμείς πώς και πώς!

Και να κάνουμε ένα New Year’s Resolution και έναν επαναπροσδιορισμό όλων των αξιών!

Σίγουρα. Εγώ πάντως θα αδυνατίσω...