Αν με το ομότιτλο άλμπουμ τους πριν τρία χρόνια μας ξεσήκωσαν, τώρα οι Downwinder ήρθαν να μας αποτελειώσουν. Αυτό που διαφαινόταν από τις ζωντανές τους εμφανίσεις σε αυτοοργανωμένες συναυλίες στο μεσοδιάστημα, πως ο πρώιμος δηλαδή, Bolt Thrower / Sacrilege - ικός αέρας θα εντεινόταν, αποδεικνύεται περίτρανα. Το "Claws Of Despair" στα 27 λεπτά του διαθέτει αρκετά κτηνώδη riffs και σόλο για να σε γονατίσει, με κομματάρες όπως το "Dead Hope In A Nuclear Age", ή το Discharge-on-steroids "Αιώνιος Φόβος".

Η δυναμική όμως των Downwinder, ξεδιπλώνεται βαθύτερα σε κομμάτια σαν το "Tear Down The Force", όπου το ανελέητο d-beat συνδυάζεται με extreme metal κιθάρες διατηρώντας τον αρχέγονο και παλαιομοδίτικο χαρακτήρα του. Το thrash/death metal των Downwinder παραμένει crust στην ψυχή, και έτσι το stenchcore κτήνος που κυκλοφορούν, εκ νέου με εντυπωσιακή παραγωγή και ηχογράφηση, μπορεί να γέρνει προς τον ένα πυλώνα του ήχου τους, αλλά παραμένει ισόποσα τεχνικό όσο και άμεσο, και διαρκώς στοχευμένο. Το "Claws Of Despair" είναι ένα άλμπουμ που δεν χάνει τη δυναμική του με τίποτα, παραμένοντας πολιτικά και ηχητικά επικίνδυνο και ακραίο.

Bandcamp
Youtube

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από όταν ανακαλύψαμε τις σκιές του ντεμπούτου της και η υπέροχη Kariti επιστρέφει με νέα δύναμη και μελαγχολία. Η μουσική της στέκεται ανάμεσα σε dark ambient και folk δρόμους και αρνείται να διαλέξει προορισμό. Μένει κάπου ανάμεσα, εύθραυστη, μετέωρη, γεμάτη σιγουριά και μακριά από υπερβολές. Ακροατές που αρέσκονται στην τέχνη της Marissa Nadler ή της Chelsea Wolfe μπορούν να βρουν στην Kariti συγκινήσεις αντίστοιχες, όμως η Ρωσίδα (και εγκατεστημένη στην Ιταλία) μουσικός χτίζει τελικά την δική της προσωπική φωνή. Αφιερωμένο σε πράγματα αδιόρατα και αόρατα, τα έντεκα τραγούδια του "Dheghom", άλλοτε με κιθάρα κι άλλοτε με πλήκτρα, υφαίνει τους χειμερινούς τους ιστούς. Κι αν και μου έλειψε σε στιγμές η αίσθηση των κρουστών, η ισορροπία έρχεται με την γυμνή ομορφιά των πιανιστικών συνθέσεων, με το αραχνιασμένο "Reckoning" να ξεχωρίζει. Συνολικά, ένα όμορφο άλμπουμ γεμάτο αμφίσημη θηλυκή ενέργεια που αξίζει να ανακαλύψεις.

Bandcamp

Το μυστήριο project των Necromass εμφανίστηκε μπροστά μου καθώς χάζευα τα promo και ομολογουμένως κλίκαρε αρκετά κουτάκια. Βλάσφημο ωμό black metal με ένα κόνσεπτ τόσο απλοϊκό όσο και περιεκτικά σαφές. Απάρνηση των θείων διαμέσου της black metal κακοφωνίας. Επί 21 λεπτά, το ντεμπούτο του συγκροτήματος, βουτηγμένο μέσα σε στουντιακές πινελιές, synth και εφετζίδικες διαστρωματώσεις, αλλά και εντελώς ambient/noise ατμόσφαιρα, αποδεικνύεται επί της ουσίας περισσότερα από όσα «υποσχέθηκε». Οι Necromass με το κοινότυπο όνομα, καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ αταβιστικά βίαιο, που σε φέρνει στα όριά σου. Θυμίζουν μπάντες τύπου K.F.R και καταφέρνουν πίσω από τα riffs που θυμίζουν γαλλικές μαύρες λεγεώνες να ενσωματώσουν δυσαρμονίες και εξωτικές επιρροές, σε σημείο να κάνουν τρομακτικούς συνειρμούς... Δεν θα πω περισσότερα, αν θεωρείς πως το black metal πλέον βγαίνει με το κουτί, απλά άκου εδώ και θα εκτιμήσεις την αισθητική και ηχητική αφοσίωση σε ένα ακραίο έργο.

Bandcamp

Νέο EP από τους Hilltops Are For Dreamers, αυτή τη φορά με τρία νέα κομμάτια και νέα σύνθεση, αλλά πάντα τον Βασίλη Παπαγεωργακόπουλο ως μπροστάρη του project. Τους γνωρίσαμε το 2020 και μας απασχόλησαν θετικότατα με το πρώτο album πριν δύο χρόνια. Αν κάτι μπορώ να ξεχωρίσω με πρώτη ματιά είναι τρία πράγματα: πρώτον το τρομερό εξώφυλλο που πάει πακέτο με τη προσεγμένη δουλεια σε όλα τα επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής. Ο ήχος είναι άψογος με πολλά layers και λεπτομέρειες που βάζουν ενδιαφέρουσες πινελιές. Τρίτο πράγμα που ξεχωρίζει είναι το ότι μουσικά οι Hilltops δεν εντάσσονται σε κανένα metal καλούπι αλλά με κάθε κυκλοφορία ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια και αυτό γίνεται πλέον στοιχείο της ταυτότητας τους. Κυριαρχεί το μελωδικό στοιχείο με επιρροές από την Σκανδιναβική σχολή και αυτό φανερώνεται από το "The Firmament". Ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό και με πολλά black στοιχεία, ίσως το καλύτερο του EP. Η επιλογή του Sam Sanassee στα φωνητικά είναι πετυχημένη και λειτουργεί άψογα. Στο "Hyacinth" μου θύμισαν Anathema και είναι ένα όμορφο κομμάτι με δυνατή κιθάρα και ωραίες blackened αναφορές ενώ το κλείσιμο με το "Timeless Time" είναι catchy με πολύ καλό ρυθμό, μελωδία και ξεχωριστό κλείσιμο που ολοκληρώνει γλυκά το μελαγχολικό κλίμα που κυριαρχεί και στα τρία κομμάτια. Εξαιρετικό δείγμα δουλειάς και αναμένουμε περισσότερα!

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από το καταπληκτικό "In Search Of The Lost City Of The Monkey God" κι η επιστροφή των The Sorcerers από το Leeds της Αγγλίας δεν απογοητεύει. Στο τρίτο τους άλμπουμ "I Too Am A Stranger" διατηρούν τα ίδια βασικά συστατικά: το κολασμένα groovy rhythm section των Innes/Hendrickx, τις μυσταγωγικές μελωδίες του Richard Ormrod σε φλάουτα, σαξόφωνα και πλήκτρα και τις περιεκτικές instrumental συνθέσεις που τιμούν τον ethiopique ήχο, ακροβατώντας ανάμεσα σε χορευτικές και horror ατμόσφαιρες ταυτόχρονα. Πέραν του trio εδώ συναντάμε επίσης βιμπράφωνο, τρομπέτα και επιπλέον κρουστά, συνεπώς ο ήχος των The Sorcerers μοιάζει πλέον περισσότερο μαξιμαλιστικός. Σε κάποιες περιπτώσεις οι συνθέσεις έρχονται πιο φορτωμένες απ’ ότι ίσως θα έπρεπε, κάνοντας με να νοσταλγήσω το πιο to the point όραμα του προηγούμενου άλμπουμ. Από την άλλη, έχουν γίνει άλματα στον τομέα της παραγωγής, ενώ συνθετικά η μπάντα ακούγεται γεμάτη αυτοπεποίθηση και παραδίδει εννέα σαγηνευτικές κομματάρες ενός υπερβατικού, διονυσιακού jazz/funk στυλ.

Bandcamp

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο νιώθω ένα δέος και μια έλξη προς την κουκουβάγια, ακόμα κι αν υπήρξε λόγος μεγάλης τρομάρας εν ώρα μεταμεσονύκτιας σκοπιάς, κάποτε στην Άρτα. Μάλλον την έχω συνδυάσει με τον γκιώνη στο χωριό και τις φολκ ιστορίες που τον συνοδεύουν. Πρόσφατα πάντως, εκτός από αγαπημένη μπύρα, συναντάται και σε μπάντα που τείνει και αυτή να γίνει αγαπημένη. Οι Graywitch κάνουν την αρχή για φέτος στον εγχώριο επικό ήχο, ακούγονται κατασταλαγμένοι συγκριτικά με το ντεμπούτο τους και μεταξύ άλλων μου υπενθύμισαν πόσο σπουδαίοι υπήρξαν κάποτε οι Virgin Steele. Μπορώ να ρίξω και άλλα ονόματα στο τραπέζι, Blind Guardian, Running Wild & ΣΙΑ, η πιο άμεση σύνδεση όμως που δημιουργείται έχει να κάνει με τον δεύτερο δίσκο των Achelous. Μεγάλο βήμα εμπρός τούτος ο δίσκος για την μπάντα, πειστικό epic heavy/power metal, εμπλουτισμένο με φολκ ή ακουστικές στιγμές και ξεκάθαρη πλέον μουσική άποψη. Για κάθε “Where Are You Baby” & “Heavy Metal Life”, προτιμώ τα “Immortals” & “Over The Red Sky”. Long live the Owl.

Bandcamp

Ο Ty είναι αυτός ο επιρρεπής και επιδραστικός μουσικός με ποικίλη μουσική προσέγγιση και ένα ξεχωριστό και δικό του πνεύμα. Είναι πιο γνωστός για τις ζωντανές εμφανίσεις του, καθώς κάποιους μάλλον τους κουράζει αυτός ο πολλαπλός ρυθμός κυκλοφοριών και οι επι τούτου αλλαγές στην προσέγγιση είτε του ήχου, είτε της ενορχήστρωσης. Έχει ταλέντο στο πως συνδυάζει το πνεύμα των '60s και '70s με σύγχρονες και μοντέρνες πινελιές. Προσωπικά είχα λατρέψει τον δίσκο "Ty Segall" του 2017. Ενώ δεν είμαι μεγάλος οπαδός των μουσικών που παίζει, η γκαραζοψυχεδέλεια του με έπειθε πάντα. Όπως και οι πιο θορυβώδεις ή/και punk πτυχές τους όπως στο "Slaughterhouse" ας πούμε. O φετινός δίσκος του θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια αναγέννηση της καριέρας του. Για πρώτη φορά εδώ και λίγο καιρό πραγματικά χαλαρώνει αρκετά κρατώντας και πειραματισμούς και θορύβους και ψυχεδέλεια τόσο όσο. Είναι ένα υπέροχα περίεργο άλμπουμ μιας παλιάς ψυχεδελοφόλκ! Αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς μουσικούς της γενιάς του.

Bandcamp

Από το 2012 που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά, οι A-Sun Amissa του Richard Knox αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα underground πειραματικά rock σχήματα κι έχουν χαρίσει αρκετές συγκινήσεις. Πρόκειται για ένα project που δεν φοβάται να κινηθεί από drone και ambient, σε πιο post και contemporary μονοπάτια, με τόλμη και γνήσια καλλιτεχνική περιέργεια. Το ολοκαίνουριο, τεράστιο σε διάρκεια "Ruins Era", θα μπορούσε μέσα στα 70 λεπτά του να αποτελέσει ίσως και την καλύτερή τους δουλειά, όταν ας πούμε στο εναρκτήριο " A Sad, Pathetic End To A Long Downhill Slide" τα κιθαριστικά drones αναμιγνύονται με το κλαρινέτο και το πιάνο με τρόπο συγκλονιστικό ή όταν στο γιγάντιο "A New Precipice" σκάνε τα φωνητικά του Owen Jones των Wren. Σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ όμως δεν συμβαίνουν πολλά πράγματα παρά η - ενδιαφέρουσα ομολογουμένως - εμπειρία των θορύβων που γεννάει η αυτοσχεδιαστική κιθάρα μέσα σε ένα real-time περιβάλλον. Σε στιγμές δυσκίνητο και σε στιγμές σπουδαίο, το "Ruins Era" είναι ένα πάντως άλμπουμ που πρέπει να ανακαλυφθεί από κάθε avant-rock οπαδό, η πρώτη ύλη εδώ είναι εξαιρετική

Bandcamp

Το Λονδρέζικο power trio μας περιγράφει πως παίζει βαριά και προοδευτική ορχηστρική μουσική, μέσω της οποίας αφηγείται ιστορίες απ’ το μέλλον. Και μια τέτοια ιστορία είναι το "Chronicle II: Hypergenesis". Στο συγκεκριμένο δίσκο οι Mountain Caller αναζητουν την ασημένια κλωστή, εκείνη που τυλίγεται μεταξύ ψυχεδέλιας και μετα-λυρικότητας, κυρίως όπως την γνωρίσαμε μέσα από την νέα Αμερικάνικη σκηνή και μπάντες όπως οι Pelican, Elder και If These Trees Could Talk. Για τον παραπάνω λόγο το "Chronicle II: Hypergenesis" ακούγεται ιδανικά στο διάλειμμα μεταξύ της μέρας με της νύχτας, και χρειάζεται λίγο μόνο χρόνο για να κατασταλάξει.

Στο sequel του "Chronicle I: Truthseeker" το συμπαθέστατο σχήμα των Claire Simson, El Reeve και Max Maxwell συνεχίζει το παιχνίδι των εννοιών σε ένα πλήρως οριοθετημένο κόσμο που οι αντιθέσεις πρωταγωνιστούν και η αφήγηση δεν προϋποθέτει λέξεις. Τρόπον τινά σαν βιντεοπαιχνίδι που ανεβάζει κλιμακωτά την περιέργεια, το "Chronicle II: Hypergenesis" ξεδιπλώνεται με φαντασία, άποψη και οικονομία σε χρόνο και tracklisting.

Spotify
Bandcamp

Έναρξη από τα βασικά καθώς θα μιλήσουμε για νέα είσοδο στον επικό χώρο. Όνομα μπάντας και τίτλος αλληλοσυνδέονται και το πρώτο μαρτυρά τη χώρα καταγωγής τους. Πρόκειται για μεσαιωνικό σπαθί εκ Γερμανίας (ακόμα δεν έχει παίξει στο αγαπημένο Forged In Fire), εξ ου και ο τίτλος. Βλέποντας βέβαια και το όνομα της δισκογραφικής ένα ενδιαφέρον τρίγωνο σχηματίζεται, βουτηγμένο στο αίμα. Συγγενεύουν με τους Flame, Dear Flame κυρίως λόγω του David Kuri (εδώ φωνητικά, εκεί κιθάρα) και μουσικά με γίγαντες του ιδιώματος. Με μόλις πέντε συνθέσεις συν το outro, εντυπωσιάζουν και εισέρχονται στον κόσμο του επικού metal φουριόζοι και αναζωογονητικοί ως αποτέλεσμα διαχείρισης των επιρροών τους. Αν είχα δισκοθήκη αλφαβητικής ταξινόμησης (δεν έχω τίποτα από αυτά), θα ανέτρεχα στα A,W,M,S & B. Έτσι, μπερδεμένα. Σχετικά εύκολη η αποκρυπτογράφηση με μοναδικό εμπόδιο το B, που όμως λύνεται σε συνδυασμό με το W και τα σπαθιά με ρούνους. Η τελευταία φορά που ενθουσιάστηκα τόσο με πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα ήταν τούτο το EP, το οποίο ακολούθησε ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2022. Αναμένω αντίστοιχη πορεία.

Bandcamp

Το ερώτημα σήμερα δεν είναι πόσοι θυμάστε τους The Vaccines αλλά πόσοι θυμάστε πως πριν καμία δεκαριά (και βάλε) χρόνια, όταν και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, πολλοί αναφέρονταν σε αυτούς ως το επόμενο γιγάντιο πράγμα του indie ήχου που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του. Φυσικά, όπως συνήθως γίνεται, ο μύθος γρήγορα ξεφούσκωσε, όμως οι The Vaccines παρέμειναν παραγωγικοί, κυκλοφορόντας δουλειές που, μπορεί να μην δικαιολογούν το τεράστιο hype που είχαν στο ξεκίνημά τους, αλλά αποδεικνύουν πως δεν υπήρξαν ποτέ πυροτέχνημα. Στον έκτο δίσκο τους, ηχογραφημένο στο Hollywood κι εμπνευσμένο από το Los Angeles, οι Λονδρέζοι δεν εντυπωσιάζουν αλλά καταφέρνουν να μας παραδώσουν 10 κολλητικά hits. Στην πρώτη τους δουλειά χωρίς τον Freddie Cowan, κυριαρχεί μια straightforward απλότητα και μια ελαφράδα, που, πιθανά να στερείται ουσίας, αλλά κερδίζει το στοίχημα για το συγκρότημα αφού το "Pick-Up Full of Pink Carnations" μπορεί να μην τους φέρει νέους ακροατές αλλά, με βεβαιότητα, δεν πρόκειται να απογοητεύσει όσους τους ακολουθούν από την αρχή της καριέρας τους. Ναι, ok, αυτό που κάνουν οι The Vaccines δεν είναι ούτε σπουδαίο, ούτε καινοτόμο για τη σύγχρονη εναλλακτική μουσική αλλά, είναι διασκεδαστικό και, σίγουρα, το κάνουν καλά.

Bandcamp