Firefest Greece: House Of Lords, Danger Danger, Blue Tears, Redrum

29/11/05, Οξυγόνο Live, Αθήνα

Η προσμονή μου για ένα Firefest στην Ελλάδα έλαβε τέλος το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου. Η αλήθεια είναι ότι η ανακοίνωση των ονομάτων μου είχε αφήσει ανάμικτα συναισθήματα, αφού αν οι House Of Lords και οι Danger Danger είναι πράγματι πολύ μεγάλα ονόματα στο μελωδικό χώρο, οι Redrum και οι Blue Tears βρίσκονται ακόμα πολύ μακριά από το να θεωρηθούν groups που θα μπορούσαν να σταθούν μόνα τους σε μια συναυλία. Η σχετικά περιορισμένη προσέλευση του κόσμου μαρτυρά άλλωστε το γεγονός ότι το όνομα και η αίγλη που έχει το Firefest στο εξωτερικό οφείλεται και στα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτό.

Δυστυχώς, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε σε ελληνικό event, οι Redrum ανέβηκαν στη σκηνή του Οξυγόνο live με καθυστέρηση 1,5 (!) ώρας. Παρόλη τη γκρίνια όμως και το αρνητικό κλίμα που δημιούργησε η καθυστέρηση αυτή, η μορφή του Σάκη των Redrum και η εμφάνιση του γνωστού και μη εξαιρετέου Michael Bormann (ex-Jaded Heart) ήταν ικανά να μου φτιάξουν και πάλι το κέφι. Οι Redrum είναι Θεσσαλονικείς με μόνη εξαίρεση ασφαλώς τoν Bormann που δίνει πραγματικά μια άλλη διάσταση στο όνομα του ανερχόμενου group. Η πρώτη αυτή οπτικοακουστική επαφή που είχα με το group ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα. Ο Σάκης, που θα μπορούσε κάλλιστα να double-άρει τον Malmsteen στις συναυλίες του, μοιάζει να συνθέτει ένα δημιουργικότατο δίδυμο με τον Bοrmann, παρασύροντας και το διόλου ευκαταφρόνητο υπόλοιπο σύνολο του group σε πολύ υψηλά επίπεδα καλλιτεχνικής έμπνευσης, αφού τα κομμάτια και οι συνθέσεις των παιδιών είναι πολύ αξιόλογα, αλλά και η σκηνική τους παρουσία και απόδοση μοιάζει να ξεπερνά κατά πολύ την προσδοκία του κοινού για εκείνους.


Η φωνή του Bοrmann παραμένει ακόμα μεστή και ώριμη, ενώ τα δώδεκα χρόνια μόνιμης διαμονής στη Ρόδο έχουν αφήσει σημάδια μόνο στο σώμα του και είμαι σίγουρος ότι η κυκλοφορία του δίσκου των παιδιών με έναν τέτοιο frontman θα ταρακουνήσει πολλούς . Όλα καλά λοιπόν, ...να τους ακούγαμε και λίγο καλύτερα... Πρίμα στο τέρμα με τα φωνητικά να είναι πολύ χαμηλά και μια βαβούρα τις περισσότερες φορές να καλύπτει τις κιθάρες. Κορυφαίες στιγμές του live η πολύ καλή διασκευή στο "Live And Let Die" (Jaded Heart) και η αρκετά καλή AOR προσέγγιση του "Easy Lover" (Phil Collins) το οποίο είχαν διασκευάσει και αυτό οι Jaded Heart. Oι Redrum έχουν από το βράδυ της Τρίτης άλλον ένα θαυμαστή.


Τους Redrum διαδέχτηκαν στη σκηνή οι Αμερικανοί Blue Tears, που το μόνο που κατάφεραν είναι να μου χαλάσουν την όποια αισθητική και την όποια διάθεση μου δημιούργησαν οι Redrum. Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι μεγάλο μέρος στην αρνητική αυτή εικόνα των Blue Tears έπαιξε η αρρώστια του Fulkersson (κιθάρα - φωνητικά). Αν, λοιπόν, είμαι αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι σε συγκροτήματα που ο τραγουδιστής έχει και το ρόλο του lead κιθαρίστα, οι Blue Tears μου θύμισαν γιατί κρατώ αυτή τη στάση. Τα φωνητικά ήταν άψυχα, τα κιθαριστικά μέρη μετριότατα, τα πλήκτρα δεν ακούγονταν καθόλου και τα κομμάτια (όπως τα "Rockin' With The Radio", "Blue Tears" και το νέο "Let It Rain") αλλά και ο ήχος του group έμοιαζαν σαν ένα κακό tribute στους Bon Jovi, ειδικά όταν ο Fulkersson, με τη british rock-Oasis εμφάνιση του, τραγούδησε μια μπαλάντα με συνοδεία πιάνου παιγμένο από τον ίδιο. Ευτυχώς η μετέπειτα εμφάνιση των Danger Danger και των House Of Lords έστειλε σε πολύ δεύτερη μοίρα την κακή αυτή ανάμνηση.


Ώρα περίπου 22:30. Τα φώτα έσβησαν και εν μέσω επευφημιών στη σκηνή του Oξυγόνο club ανέβηκε μια από τις μπάντες που είχαν αφήσει για τα καλά τη στάμπα τους κατά τη δεκαετία των '80s στο μελωδικό χώρο, οι Danger Danger. Τα συναισθήματα ανάμεικτα: από τη μία μέγιστη χαρά που τους έβλεπα, από την άλλη όμως μια μικρή μελαγχολία άμα σκεφτεί κανείς ότι κάποτε έπαιζαν συνέχεια μπροστά σε 5000 οπαδούς και τώρα παίζουν σε ούτε 500 (τουλάχιστον στην Ελλάδα).


Από την πρώτη στιγμή το group έδειξε τα δόντια του στον κόσμο, αποδεικνύοντας ότι είναι αντάξιο της φήμης που κουβαλάει όλα αυτά τα χρόνια. Η πολύ δυναμική παρουσία τους από το πρώτο λεπτό κατάφερε να ξεσηκώσει αμέσως το κοινό που συμμετείχε ενεργά, τραγουδώντας τους στίχους. Ο ήχος τους δε μπορώ να πω ότι ήταν άσχημος αλλά ούτε και ο καλύτερος δυνατός. Δυστυχώς το group, παρόλη την υπερενεργητική του παρουσία στη σκηνή, ήταν άτυχο αφού λίγο μετά την έναρξη του set του, το μπάσο του Bruno Ravel παρουσίασε πρόβλημα και έτσι δε μπορούσε να συνεχίσει να παίζει. Ως γνήσιος επαγγελματίας, ζητώντας συγγνώμη από το κοινό, τραβήχτηκε στην άκρη της σκηνής για να επιδιορθώσει τη ζημία. Τον όλο προσωρινό ψιλοπανικό ανέλαβαν να αποκαταστήσουν οι Ted Poley και Rob Marcello (φωνητικά και κιθάρα αντίστοιχα) οι οποίοι παίζοντας ακουστικά το "I Still Think About You" κατάφεραν να αποτρέψουν το όποιο ξενέρωμα του κοινού. Ευτυχώς με το τελείωμα του κομματιού έληξε και το πρόβλημα. Όλοι μαζί ήταν ξανά έτοιμοι να μας ανεβάσουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Από 'κει και πέρα με σύμμαχο τον κάπως καλύτερο ήχο και κομμάτια όπως τα "Under The Gun", "Rock America", "Boys Will Be Boys", "Bang Bang", "Tip Of My Tongue", "Slipped Her The Big One" και "Beat The Bullet", οι Danger Danger κατάφεραν να μας χαρίσουν μια πάρα πολύ καλή live εμπειρία, αποδεικνύοντας το γιατί η μπάντα έχει αφήσει το στίγμα της στα '90s.


Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει σίγουρα να γίνει στον Ted Poley ο οποίος «έπαιζε» συνεχώς με το κοινό, κρατώντας το σε μια συνεχή εγρήγορση. Λίγο πριν εγκαταλείψουν τη σκηνή μας αποτελείωσαν με δυο από τα καλύτερα τραγούδια τους, τα "Naughty Naughty" και "Monkey Business", κλείνοντας έτσι ένα από τα πιο δυναμικά live που έχει παρακολουθήσει το αθηναϊκό κοινό. Το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου ήταν το ηχηρό ευχαριστώ για ότι είδαμε...

Η ώρα είχε πάει ήδη δώδεκα. Οι τεχνικοί σιγά σιγά ετοίμαζαν τα μηχανήματα της headline μπάντας της βραδιάς, των τεράστιων και αξιοσέβαστων (για μένα) House Of Lords. Δυστυχώς ο κόσμος είχε αραιώσει λίγο. Κάτι η καθημερινή, κάτι η περασμένη ώρα προσέθεταν μια ακόμη άσχημη εικόνα στην ήδη πολύ μικρή προσέλευση του κοινού. Όσοι ήταν εκεί σίγουρα ανυπομονούσαν να τους δουν. Ευτυχώς δεν άργησαν να βγουν. Γύρω στις 12:15 ο James Christian και η παρέα του εμφανίστηκαν στη σκηνή με εμφανή τα σημάδια γήρανσης σχετικά με το πως τους είχαμε συνηθίσει από τους δίσκους.


Ξεκίνησαν αμέσως πολύ δυναμικά, θέλοντας να αποδείξουν ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αποδίδουν όπως τότε, εκεί πίσω στα '80s με '90s. Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε το γεγονός ότι δεν υπήρχαν πλήκτρα πάνω στη σκηνή! Για όσους έχουν ακούσει καλά τα albums τους, τα πλήκτρα αποτελούν το 80% του ήχου τους. Μετά το πρώτο κομμάτι η απουσία πλήκτρων ήταν αισθητή. Η μπάντα έδειχνε φρέσκια σα να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω της, απλά έλειπε αυτή η ατμόσφαιρα των albums της. Αυτό το κάτι που σε έκανε να ταξιδεύεις με τις μελωδίες τους. Όλο το group έδινε τον καλύτερο του εαυτό, προσπαθώντας να διασκεδάσει τον κόσμο. Σε γενικές γραμμές πιστεύω το κατάφεραν. Παίζοντας κομμάτια από τον πρώτο και τον τρίτο δίσκο τους κυρίως ("House Of Lords" και "Demons Down" αντίστοιχα) όπως τα "Spirit Of Love", "Love Don't Lie", "Pleasure Palace", "Talkin' About Love", "Edge Of Your Life", "I Wanna Be Loved" κλπ, σίγουρα γύρισαν πολλούς από εμάς αρκετά χρόνια πίσω. Η μπάντα επί σκηνής έχει έναν αέρα δυναμικής που σε καθηλώνει. Ενώ στα studio albums της έχει μια γλυκιά μελωδία, επί σκηνής βγάζει μια δύναμη στην οποία δε μπορείς να αντισταθείς. Ο James Christian σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες, εκφραστικότερες και βελούδινες φωνές του μελωδικού χώρου. Να ομολογήσω ότι παρόλο που με ξίνισε λίγο η έλλειψη πλήκτρων, η μπάντα με κέρδισε περισσότερο live παρά studiακά. Ευτυχώς ο ήχος παρόλο που δε συμμάχησε μαζί τους από την αρχή, στην πορεία τους ώθησε στο να έχουν μια πολύ καλή εικόνα και παρουσία.


Το set τους, δυστυχώς, κράτησε πολύ λίγο (περίπου μία ώρα), δυσαρεστώντας σίγουρα πάρα πολλούς. Ας είναι. Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα για κάποιους όσο περνάνε τα χρόνια. Βέβαια ακόμα και αυτή η μία ώρα ήταν παράδειγμα live για νεότερους. Σίγουρα όσοι ήταν παρόντες θα συμφωνούσαν ότι highlight της εμφάνισης ήταν ο drummer Ken Mary, ο οποίος ασελγώντας με το όργανο έκανε πολλούς να παραμιλούν με τη τεχνική του. Πολύ κρίμα που δεν έπαιξαν το "Metallic Blue", παρά τις φωνές κάποιων οπαδών.

Αυτό που πραγματικά αξίζει να αναφέρω για το τέλος είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όποιον ανέλαβε να φέρει τα ονόματα αυτά στη χώρα μας, όπως και αν λέγεται. Είναι πραγματικά μεγάλο θέμα το να βλέπουμε έστω και το 2005 αυτές τις πολύ σημαντικές μπάντες της νεότητας μας. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια στο εγχείρημα αυτό.