The Sorcerers

Το όνομα του άλμπουμ προήλθε από τον τίτλο ενός άρθρου του National Geographic το οποίο διαβάστηκε από τον μπασίστα Neil Innes και ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκε ως αφετηρία για ολόκληρη την ιδέα αυτής της κυκλοφορίας. Πνευματικό, ώριμο, ψυχεδελικό, ρυθμικό, οργανικό, αυτοσχεδιαστικό και κάπως παιχνιδιάρικο.

To βαρύτονο σαξόφωνο δίνει έναν βαρύ μεν, αλλά αρκετά ατμοσφαιρικό τόνο. Τα πνευστά δένουν απίστευτα με το σύνολο των εγχόρδων και φυσικά με τα κρουστά. Το μπάσο όμως είναι η ραχοκοκαλιά. Η βάση όλων. Ο ρυθμός που όλοι υποκλίνονται. Οι ρυθμοί που είναι βέβαια σχετικά νωχελικοί, αλλά μπορούν να σε μαγέψουν, να σου κάνουν βουντού και να σε πάρουν μαζί τους. Αυτό το αφρικανικό tribal ηχητικό στιλ που ξεφεύγει και με έξυπνους μοντερνισμούς και αυτοσχεδιασμούς, γίνεται jazz, γίνεται άψογο, γίνεται θεϊκό.

Αυτοί εδώ οι μάγοι, ήξεραν ακριβώς πως να δράσουν. Τα όργανα μπορούν να οδηγήσουν και να πλάσουν κάτι απίθανο και ξαφνικά να βαλθούν σε μια ησυχία που σε προβληματίζει. Είσαι μια στην Αφρική και μια στην Αμερική της soul. Φεύγεις από τα τροπικά δάση και πας σε ερήμους. Ακούς κάτι θρησκευτικό. Ακούς κάτι λυπηρό. Ακούς κάτι αγχωτικό. Ξεκινάς από την ζέστη και καταλήγεις στον πάγο. Το συναίσθημα και οι σκέψεις που δημιουργούνται δεν είναι ευχάριστες. Θα έλεγες το ύφος δυσοίωνο. Είναι σαν μια ταινία που ξεκινά σαν περιπέτεια, συνεχίζει σαν τρομακτικό ταξίδι γεμάτο σασπένς και καταλήγει σε ένα δράμα.

Το παίξιμο ή μέρος ή ρόλος κάθε οργάνου είναι πολύ απλό, εισάγει και επαναφέρει τις επαναλαμβανόμενες γραμμές του με αυτοπεποίθηση πέρα δώθε σε όλο το δίσκο. Νιώθεις ότι κάτι το ακούς και το ξανακούς. Ισχύει. Πολλές μελωδίες και ιδέες υπάρχουν σε πολλά σημεία. Αυτούσιες ή λίγο αλλαγμένες. Η δομή τους όμως είναι φτιαγμένη με τρόπο που μπορεί να συμπληρώσει μόνο τη συνολική εξέλιξη που έχουν τα τραγούδια. Αν θέλω να το γράψω πιο απλά, εννοώ ότι κάθε μία επανάληψη είναι έτσι βαλμένη που χωρίς να φαίνεται ότι είναι το ίδιο πράγμα, καταφέρνει να συνεισφέρει στην ολοκλήρωση της κάθε σύνθεσης. Τώρα αν αυτό ήταν το απλό, που δεν νομίζω, ζητώ συγγνώμη και ξέρω ότι για τα γραφόμενα ευθύνεται αυτή η απλή πολυπλοκότητα που ρέει σε όλο τον δίσκο.

Όλα τα όργανα ακολουθούν το μπάσο και ξέρουν την θέση τους, καθώς το σαξόφωνο ή το φλάουτο παίρνουν τη σειρά τους οδηγώντας τον αυτοσχεδιασμό σε σημεία τρομερά. Όσο ακούς τον δίσκο θα νιώθεις απίστευτα. Θα σε έχει κερδίσει. Θα έχεις μπει για τα καλά κι εσύ σε αυτό το καραβάνι. Σίγουρα όποιος τύχει και περάσει δίπλα σου, απλά θα σε ρωτήσει τι είναι αυτό. Και άντε τώρα να του εξηγήσεις...

Bandcamp

Spotify