Riverside, Movement Of Static @ Principal Club Theater, 07/03/20

Η πρώτη συναυλία των Riverside που είδα, αυτή στο Gagarin το 2013, είναι μία από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κάποιοι από αυτούς έχουν να κάνουν με τη στιγμή, τη διάθεση (μπάντας και ακροατή), το setlist και δεν μπορούν να επαναληφθούν στο μέλλον - μπορούν όμως να είναι παρόντες ελαφρώς …μεταλλαγμένοι, για να μιλήσουμε και με όρους επικαιρότητας κορονοϊού. Κάποιοι άλλοι έχουν να κάνουν με πράγματα όπως η αρτιότητα της παραγωγής και ο καταπληκτικός ήχος. Αυτοί οι δεύτεροι, είναι πάντα εκεί στις συναυλίες των Riverside και είναι ένας πολύ βασικός λόγος για να πάει κάποιος να τους δει. Οι τίμιοι Πολωνοί (πλεονασμός!) φροντίζουν πάντα να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για να είναι εκεί και οι πρώτοι λόγοι.

Η τραγωδία που τους χτύπησε ύστερα από τον έκτο συνεχόμενο εξαιρετικό δίσκο τους, είναι πάνω-κάτω γνωστή σε όλους μας. Αν κοντά σε εκείνες τις πολύ δύσκολες στιγμές της απώλειας τους συνοδοιπόρου τους οι ακροατές συμπάσχαμε μαζί τους και είχαμε προβληματιστεί για το μέλλον της μπάντας, δεδομένου του δυσβάσταχτου του γεγονότος, φαντάζομαι στους ίδιους αυτά συνέβησαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο χρόνος μπορεί να αποδειχτεί καλός γιατρός όμως. Στην περίπτωση των Riverside, οι οποίοι μάλιστα ήταν από την αρχή οι ίδιοι τέσσερις με την εξαίρεση του πληκτρά στον πρώτο δίσκο, αυτό λειτούργησε. Πήραν τον χρόνο τους, επούλωσαν την πληγή τους στο μέτρο του δυνατού, ανασκουμπώθηκαν και δημιούργησαν και πάλι.

Το "Wasteland" ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα καταπληκτικών δουλειών που μας έχουν δώσει. Ευτυχώς, έστω και μετά από 7 ολόκληρα χρόνια, πέρασαν και πάλι από τα μέρη μας, αν κι εμείς δεν τους έχουμε τιμήσει με την παρουσία μας στις συναυλίες τους όσο τους αξίζει. Μιας και η μπάντα μετακινείται, μαζί με το πολυάριθμο προσωπικό που εργάζεται γι’ αυτή, με tour bus, η Θεσσαλονίκη προηγήθηκε της Αθήνας. Βλέποντας την απογοητευτική προσέλευση, πιστεύω να μην ήταν η τελευταία φορά που επισκέφτηκαν την πόλη.

Οι Θεσσαλονικείς Movement Of Static βγήκαν ακριβώς στην ώρα τους και για περίπου σαράντα λεπτά έπαιξαν κομμάτια (λογικά - δεν είμαι ακόμα γνώστης του υλικού τους, δυστυχώς) από το προ διετίας ντεμπούτο τους. Το post rock τους ακουμπούσε και λίγο στο metal με ξεσπάσματα σε συγκεκριμένες στιγμές, ενώ τα φωνητικά προσωπικά δε μου έλειψαν καθόλου. Η μουσική τους είχε εκτός των άλλων και ελαφρώς κινηματογραφικό χαρακτήρα και ο ήχος στο Principal ήταν από την αρχή πολύ καλός. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για το support συγκρότημα, ο ήχος μου έκανε πολύ θετική εντύπωση και σε συνδυασμό με τα ποιοτικά τραγούδια των Movement Of Static, η ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πέρασε αρκετά γρήγορα και σίγουρα ευχάριστα. Δεν τους γνώριζα πριν τους δω και ήταν μια θετική έκπληξη που άνοιξε όμορφα τη βραδιά μας.

Όταν τελείωσαν οι Movement Of Static, οι roadies των Riverside άρχισαν να ξεσκεπάζουν τα πλήκτρα και τα τύμπανα που ήταν καλυμμένα με μαύρα πανιά και ετοίμαζαν τη σκηνή για τους headliners. Τα φώτα έσβησαν στην ώρα τους, το "The Day After" ακούστηκε από τα ηχεία και η πολωνική τετράδα έλαβε θέσεις. Όντας ακόμα, μετά από δύο χρόνια, σε περιοδεία για το σπουδαίο "Wasteland", ήταν λογικό το βάρος να πέσει εκεί. Έτσι, από το συναυλιακό "Acid Rain" κιόλας ξεκίνησαν τα sing alongs από τον λίγο μεν, εκδηλωτικό δε κόσμο και συνεχίστηκαν και στο "Vale Of Tears". Σπουδαίος δίσκος το "Wasteland", σπουδαία και η απόδοσή του επί σκηνής από τους Riverside, με τον ήχο να είναι καταπληκτικός από την αρχή. Τέτοια καθαρότητα στα τύμπανα και τέτοιο μπάσο, είχα καιρό να ακούσω.

Το "Reality Dream I" ήταν μια ωραία βουτιά στο μακρινό παρελθόν του "Out Of Myself", ενώ το "Hyperactive" ήταν αντίστοιχη βουτιά στο πιο κοντινό παρελθόν του "Anno Domini High Definition", το οποίο έμελε να εκπροσωπηθεί από τρία συνολικά τραγούδια. Ο Duda φαινόταν να είναι ο ηγέτης του σχήματος και αυτό είναι λογικό, αφού είναι ο τραγουδιστής και έχει τον πιο άμεσο τρόπο επικοινωνίας με το κοινό, όμως και ο πληκτράς Michał Łapaj είχε τον δικό του τρόπο. Οι ανάλογες γκριμάτσες στα πιο πομπώδη μέρη του παιξίματός του έδιναν έναν πιο ανάλαφρο τόνο σε ένα prog που, γενικότερα μιλώντας, ενίοτε παίρνει τον εαυτό του πιο σοβαρά απ’ ό,τι πρέπει. Γενικώς όλη η μπάντα φαινόταν χαρούμενη και σε καλή διάθεση, χωρίς να επηρεάζεται από τη μικρή προσέλευση ή την ακύρωση των ιταλικών τους συναυλιών λίγες μέρες πριν.

Το "Conceiving You", το αγαπημένο μου ίσως κομμάτι τους, ήταν μια παραπάνω από καλοδεχούμενη στιγμή για μένα, μιας και είχα αντέξει και δεν είχα τσεκάρει το setlist από πριν. Τι υπέροχο τραγούδι, τι όμορφα το τραγουδάει ο Mariusz, τι φανταστικό σόλο είναι αυτό στην κιθάρα… Μιας και ανέφερα την κιθάρα, ο Maciej Meller αποτελεί πλέον επισήμως το τέταρτο μέλος των Riverside. Ενάμιση χρόνο νωρίτερα που τους είχα δει έπαιζαν και πάλι μαζί του, χωρίς να είναι τυπικά κανονικό μέλος του συγκροτήματος. Τότε φαινόταν κάπως σαν σεσιονάς, όμως πλέον δίνει την αίσθηση ότι έχει ενσωματωθεί πιο καλά με τους άλλους τρεις.

Σε κάποιο σημείο ο Duda κάλεσε μόνο τις κοπέλες να φωνάξουν και έκανε τον απογοητευμένο που μέτρησε μόνο εφτά γυναικείες φωνές. Το οργιαστικό prog medley των "Second Life Syndrome" και "Left Out" κράτησε κοντά στο εικοσάλεπτο, για να πέσουν αμέσως μετά οι τόνοι με το γλυκό "Guardian Angel". Για τον εκλιπόντα Piotr. Ο άλλος Piotr της μπάντας, ο Kozieradzki, ταλαιπωρούσε και βασάνιζε τα τύμπανά του προσφέροντας απόλαυση στα δικά μας τύμπανα – των αυτιών!

Η μοναδική εκπροσώπηση του "Love Fear And The Time Machine", για το οποίο παρεμπιπτόντως υπήρχε ένα τρομερό μπλουζάκι στο merch, ήταν το "Lost (Why Should I Be Frightened By a Hat?)", που μου έφερε στο μυαλό το παίξιμο του Alex Lifeson. Πάλι καλά – το "Shrine Of New Generation Slaves" δεν πρόκαμε να εκπροσωπηθεί καν. Το γεγονός ότι από ένα δίωρο setlist «λείπουν» στον καθένα μας πολλά και διαφορετικά κομμάτια, είναι νομίζω μια ένδειξη για τη σπουδαιότητα της δισκογραφίας της μπάντας. Το "Egoist Hedonist" πάντως παίχτηκε αμέσως μετά και ήταν καταπληκτικό!

Για το τέλος του κανονικού set, ο Duda μας προετοίμασε και μας προέτρεψε να τραγουδήσουμε maidenικά ένα αβανταδόρικο μέρος του "Wasteland", το οποίο όμως, όπως μας είπε, θα ερχόταν κάπου στο έβδομο λεπτό του κομματιού. Ποιος περιμένει… Το "Wasteland" ξεκίνησε φλοϋδικά, εκτυλίχθηκε και εν τέλει απογειώθηκε με τη συμμετοχή του κοινού. Ταυτόχρονα, αποτέλεσε και το τελευταίο κομμάτι του set.

Στο encore, ύστερα από τις απαραίτητες επευφημίες, ακούσαμε το "02 Panic Room" από το "Rapid Eye Movement" και ο αποχαιρετισμός ήρθε με το "River Down Below", στο οποίο ο Duda έπαιξε ακουστική κιθάρα και το μπάσο ανέλαβε ο roadie Matteo. Προς το τέλος του κομματιού ο Duda έκανε δυο βήματα πίσω, αφήνοντας τον Maciej Meller να προχωρήσει μπροστά, προς το κέντρο της σκηνής και να παίξει το κιθαριστικό σόλο. Μου φάνηκε σαν μια κίνηση κατά την οποία η μπάντα έβαλε τον κιθαρίστα της στο επίκεντρο. Μια κίνηση εγκαθίδρυσης και αποδοχής του Maciej ως κιθαρίστα πλέον των Riverside.

Μετά το τέλος της συναυλίας, οι τεχνικοί πλημμύρισαν τη σκηνή και σαν τα μυρμήγκια ξεκίνησαν να πακετάρουν όλον τον εξοπλισμό. Η μπάντα εξαφανίστηκε και όπως μάθαμε από τους ανθρώπους τους, πήγε για ξεκούραση στο λεωφορείο με το οποίο θα έφευγαν απ’ ευθείας για Αθήνα, αποφεύγοντας την επαφή με τον πολύ κόσμο, λόγω φόβου για τον κορονοϊό. Αν κολλήσει ένας, είτε μουσικός είτε τεχνικός, κινδυνεύει όλη η κοινότητα που ζει, τρώει, ταξιδεύει, δουλεύει μαζί.

Οι συναυλίες των Riverside είναι πολύ προσεγμένες και σχετικά μεγάλες παραγωγές για τα μέρη στα οποία εμφανίζονται στην Ελλάδα. Αποτελούν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να δει κάποιος μια ωραία και σοβαρή παραγωγή σε μικρό μέρος, κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε και στο Principal. Και μάλιστα με πολύ λογική τιμή εισιτηρίου.

Μια κουβέντα και για το merch, το οποίο περιλάμβανε πολλά και πολύ ωραία μπλουζάκια, μακριά από τα φασόν σχέδια τυπωμένα σε μαύρες μπλούζες που βλέπουμε συνήθως στους πάγκους. Καλαίσθητες, προσεγμένες μπλούζες, με όμορφα, ιδιαίτερα σχέδια, σε χρώματα που μπορούν να φορεθούν και σε χώρους εκτός συναυλιών. Φαίνεται ότι οι Πολωνοί φίλοι μας έχουν ρίξει δουλειά ακόμα και σε αυτόν τον τομέα.

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια νέα πραγματικότητα που δεν ξέρουμε τι ακριβώς επιφυλάσσει στις μαζικές συνάξεις κάθε τύπου, νιώσαμε διπλά τυχεροί και ευγνώμονες που απολαύσαμε αυτή τη σπουδαία συναυλία.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής