Πυρπολώντας την Εκκλησία

Εκ των πραγμάτων δύσκολη η συγκεκριμένη παρουσίαση, αφού εδώ και καιρό περίμενε να ολοκληρωθεί, αλλά πάντοτε κάτι συνέβαινε. Στην προκειμένη, δε, το αρχικό κείμενο που – επιτέλους – είχε ολοκληρωθεί μόλις μερικές μέρες πριν, θα πήγαινε στον κάλαθο των αχρήστων, αφού ορισμένα πράγματα δεν είναι δυνατόν να «παραληφθούν» ελαφρά τη καρδία, από τη στιγμή που γίνουν αντιληπτά.

Καλώς ή κακώς, σε μια εποχή που το διαδίκτυο κάνει την πληροφορία εύκολη και προσβάσιμη σε όλους, έχουμε τη δυνατότητα να διαθέτουμε άποψη για το υπόβαθρο των καλλιτεχνών της μουσικής που επιλέγουμε, έστω και σε ψήγματα. Από την πλευρά, δε, των κάθε λογής μουσικών αρθρογράφων, από τη στιγμή που η όποια «αποψάρα» μας καταλήγει, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, να διαμορφώνει συνειδήσεις, οφείλουμε να κάνουμε αυτήν την επιπλέον αναζήτηση που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι, και αυτό δεν (πρέπει να) αφορά μονάχα το σκέλος της μουσικής ποιότητας του εκάστοτε πονήματος.

Εδώ, λοιπόν, πρέπει να αναφερθούμε σε ένα σχήμα που, μουσικά, έχει τα πάντα για να απασχολήσει πολύ και όμορφα τους ακροατές του παραδοσιακού doom metal ήχου, αλλά συνειδητά επιλέγουμε να τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή απέναντι τους. Ο λόγος, ξεκάθαρος, αφού όσο εύκολα λέγονται ατάκες του στυλ «τους ακούμε για τη μουσική και όχι για το πολιτικό φρόνημα», «εάν ήταν κομμουνισταί δεν θα υπήρχε πρόβλημα» και ούτω καθεξής, όχι μόνο δεν αποτελούν no politica θέση, αλλά αντιθέτως επωάζουν το «αυγό του φιδιού».

Προφανώς, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός τι θα επιλέξει να στηρίξει, να ακούσει και με ποιον τρόπο. Όμως δεν μπορούμε κιόλας να κλείνουμε τα μάτια και να προωθούμε εμμέσως μια κοινωνικοπολιτική τάση που, δυστυχώς, έχει ξαναρχίσει να παίρνει τα πάνω της, οι πεποιθήσεις και τα αποτελέσματα της οποίας πρέπει να αποφευχθούν πάση θυσία. Άλλωστε, ιστορία που λησμονείται, είμαστε καταδικασμένοι να τη ξαναζήσουμε και η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τέτοια ζητήματα στην εποχή μας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια τέτοια δυστοπική αναβίωση.

Για να προλάβω ορισμένους, δεν πέφτει όλο το ανάθεμα στους εκάστοτε Ecclesia αυτού του μουσικού κόσμου, ούτε η ξεκάθαρη θέση απέναντι τους δεν εξυπηρετεί κάποια θέση «τιμητή» αξιών. Έτσι κι αλλιώς, οι προσωπικές, θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός μουσικού γίνονται γνωστές εάν κι εφόσον τις εκφράσουν με κάποιον τρόπο σε δημόσια θέα, που στην προκειμένη έχει συμβεί με τον πλέον εμφατικό τρόπο – τη συμμετοχή δύο μελών των Ecclesia στο σχήμα των Glaciation, τραγουδιστής των οποίων διατελεί ο Nicolas Saint-Morand των NS black metallers Baise Ma Hache.

Από εκεί κι έπειτα, από τη στιγμή δηλαδή που η σύνδεση με την εθνικοσοσιαλιστική σκηνή της Γαλλίας είναι ξεκάθαρη, εξίσου διακριτή είναι και η δική μας θέση. Κοινώς, η απόφαση ακύρωσης της ανακοινωθείσας φθινοπωρινής συναυλίας τους, μας βρίσκει να συμβαδίζουμε πλήρως στο πνεύμα της, τουλάχιστον εφόσον ισχύει το «τεκμήριο της ενοχής». Άλλωστε, με την ισχύουσα μουσική υπερπροσφορά των ημερών μας, δεν είναι δα πως θα λείψει σε κανέναν μια – σύμφωνοι, ταλαντούχα και ικανή στο ιδίωμα της – μπάντα σαν και τους Γάλλους doomsters, όπως δεν θα έλειπαν ούτε οι εκάστοτε Marduk, Mgla ή ακόμη και Deathspell Omega αυτού του κόσμου.

Η κουβέντα περί διαχωρισμού του δημιουργού από το δημιούργημα είναι τεράστια και οι δύο επικρατούσες απόψεις έχουν η καθεμιά τα δικά της επιχειρήματα. Ωστόσο, η προσωπική και ενυπόγραφη θέση του γράφοντα θέλει τέτοιες περιπτώσεις, όπου η πολιτική θέση φέρει εντόνως μελανές αποχρώσεις, να έχουν ξεκάθαρη στάση απέναντι τους. Κάθε μας επιλογή, όσο μικρή ή ασήμαντη κι αν φαντάζει για τη «μεγάλη εικόνα», φέρει και τις αντίστοιχες επιπτώσεις και συνέπειες. Ο καθείς και οι επιλογές του, λοιπόν.