Rammstein, Abélard @ Ολυμπιακό Στάδιο, 30/05/24

Πάλι περιμέναμε. 14 χρόνια για την ακρίβεια, προκειμένου να δούμε ξανά ζωντανά ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα του “σκληρού” ήχου εκεί έξω. Η αλήθεια είναι πως θα έβγαζε πολύ περισσότερο νόημα οι Γερμανοί να μας επισκέπτονταν πιο συχνά, αν και οι λόγοι που δεν το κάνουν είναι προφανείς και, σαφέστατα, έχουν να κάνουν με το κόστος της παραγωγής ενός show σαν αυτό που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης.

Οι Rammstein βέβαια, όπως γράψαμε και στον πρόσφατο οδηγό μας, είναι πολλά περισσότερα από το show τους, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως όσοι δηλώνουμε ακροατές τους, δεν πήγαμε για να δούμε τι θα κάνουν αυτή τη φορά πάνω στη σκηνή και, κυρίως, πόσα θα έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που τους είδαμε, το 2010.

Το ότι είναι σε φόρμα το ξέραμε. Εξάλλου, το γεγονός πως οι ζωντανές τους εμφανίσεις είναι εγγύηση του ότι θα περάσεις καλά, αποτελεί και έναν από τους βασικούς – αν όχι τον βασικότερο - λόγους της δημοφιλίας τους και, με σιγουριά, την βασική αιτία για το ότι τόσος πολύς κόσμος βρέθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο προκειμένου να τους δει από κοντά. Όχι πως ήμασταν λίγοι το 2010 ή πως η Μαλακάσα δεν ήταν ιδανικός χώρος αλλά, ναι, σαφέστατα, μια εμφάνιση τους σε στάδιο, με σχεδόν τριπλάσιο κόσμο, ήταν κάτι που έπρεπε να δούμε στην Ελλάδα, και το γεγονός πως έχουμε ακόμη Μάιο και δεν έχουν αρχίσει τα σαραντάρια δημιούργησε και ιδανικές συνθήκες από άποψη θερμοκρασίας.

Τηρώντας με βρετανική ευλάβεια το πρόγραμμα, οι Abélard, φωνάζοντας “καλησπέρα Αθήνα”, ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 19:30. Έχοντας στις αποσκευές τους ένα δίσκο με piano διασκευές σε κομμάτια των headliners, το ντουέτο πήρε θέση πίσω από τα πιάνα του και μας παρέδωσε μια 45λεπτη εμφάνιση που ξεκίνησε με το “Mutter” κι έκλεισε με το “Du Hast”. Κι αν όλο αυτό σας φαίνεται τελείως meta, θα ήθελα να σας πληροφορήσω πως από τις 18:30 που εγώ τουλάχιστον μπήκα στο ΟΑΚΑ, τα ηχεία, επίσης, έπαιζαν αποκλειστικά και μόνο Rammstein. Όπως και να έχει, συνολικά, οι Γαλλίδες έκαναν αυτό που κάνουν εξαιρετικά αν και, προσωπικά, θα προτιμούσα να δούμε κάτι που θα ζέσταινε λίγο την ατμόσφαιρα και θα έκανε το κλίμα λίγο πιο συναυλιακό.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι Rammstein θα ξεκινούσαν στις 20:30, μια επιλογή που προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου για Πέμπτη βράδυ με εργάσιμη να ακολουθεί, παρόλο που καταλαβαίνω πως κάποιοι πιθανά να έπρεπε να τρέξουν λιγάκι παραπάνω προκειμένου να είναι στην ώρα τους. Πάντως η γεμάτη εικόνα της αρένας και η σχεδόν γεμάτη εικόνα των περισσότερων κερκίδων, έκανε σαφές πως ήταν πολύς ο κόσμος που ανυπομονούσε για αυτό το live.

Υπό τους ήχους του “Music for the Royal Fireworks” λοιπόν, μέσα σε ένα απολύτως Laibach-ικό κλίμα, οι, προβλεπόμενα εκκεντρικοί στυλιστικά, Γερμανοί άρχισαν σιγά-σιγά, μέσα σε χειροκροτήματα, να κατεβαίνουν με μια πλατφόρμα και να παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Κάθε χτύπημα στα ντραμς, γροθιά στο στέρνο με τον παλμό να είναι έντονος από το πρώτο δευτερόλεπτο και το πρώτο μεγάλο “μπουμ!” πριν το “Ramm 4” να δίνει το έναυσμα για να ξεκινήσει το πανηγύρι, ενώ ο Till Lindemann φώναζε το πρώτο, από τα πολλά, “μαλάκα” της βραδιάς.

Και όταν λέμε πανηγύρι εννοούμε το σερί μεγάλων κλασσικών κομματιών και συγκεκριμένα των “Links 2-3-4”, “Keine Lust”, “Sehnsucht”, “Asche zu Asche” και “Mein Herz Βrennt”. Ως γνωστόν, το συγκρότημα έχει πολλά καλά κομμάτια αλλά αυτή η, άκρως δυναμική, εκκίνηση, σε συνδυασμό με τον καλό ήχο, μας το θύμισε για τα καλά. Το κοινό, παρά τα κάποια ρυθμικά παλαμάκια και το πρώτο καπνογόνο που εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα, αρχικά, φάνηκε ελαφρώς αμήχανο ή, μπορεί απλώς υπνωτισμένο, ειδικά στα σημεία που ο frontman μας παραχωρούσε χώρο να τραγουδήσουμε.

Όπως όμως τα κινητά και τα συνεχή βίντεο ήταν κάτι μάλλον αναμενόμενο, άλλο τόσο αναμενόμενο ήταν πως πολύ σύντομα οι πάντες θα παρασύρονταν από την καλοκουρδισμένη μηχανή που βρέθηκε μπροστά μας. Συνέχεια, με το “Puppe” από το ομώνυμο άλμπουμ του 2019 όπου ο ουρανός γέμισε κομφετί, το “Wiener Blut” από το “Liebe Ist Für Alle Da” και το “Zeit” από τον τελευταίο τους δίσκο μέχρι σήμερα. Κάπου εκεί όμως είχε έρθει η ώρα του επιβλητικότατου “Deutschland”, με το remix του να το προλογίζει σε πλήρη Kraftwerk-ική ατμόσφαιρα, ενώ, στη συνέχεια, το, άκρως πιασάρικο, “Radio” ξεσήκωσε για τα καλά το κοινό προτού το “Mein Teil”, και το ακραίο show με φωτιές, μας αφήσει με τα στόματα ανοιχτά.

Βέβαια, αν υπάρχει ένα τραγούδι των Rammstein που το γνωρίζουν όλοι, ξέρετε ποιο είναι. Μετά από περίπου μια ώρα συναυλίας λοιπόν είχε έρθει η στιγμή του “Du Hast” και, παρόλο που αν με ρωτήσετε θα σας πω πως δεν τρελαίνομαι, όπως μάλλον φαντάζεστε, ακολούθησε πανικός αφού όλοι το τραγούδησαν δυνατά και, φυσικά, τα πυροτεχνήματα και οι φωτιές ολοκλήρωσαν το παζλ, δίνοντας συνέχεια σε αυτόν το μύθο που το θέλει να είναι το πιο σημαντικό κομμάτι τους. Μπορεί να είναι στην τελική κι εγώ να είμαι ελαφρώς παράξενος. Πάντως, με το κοινό ενθουσιασμένο μετά από μια τέτοια συναυλιακή εμπειρία, το υπέροχο “Sonne” ανάγκασε τους πάντες να το τραγουδήσουν προτού το συγκρότημα μας αποχαιρετήσει για πρώτη φορά.

Και λέμε πρώτη, καθώς πολύ σύντομα επέστρεψαν για ένα εκρηκτικό encore με hit-άρες από το παρελθόν αλλά και από σύγχρονες δουλειές τους, αρχής γενομένης με το “Engel” και τους Abelard μαζί τους στη μικρή σκηνή να παρουσιάζουν τη δική τους piano εκδοχής και τον Till να τραγουδάει παρέα με το κοινό. Και πάνω που νοιώσαμε για πρώτη φορά σαν να πέσαμε λίγο, οι Rammstein ανέβηκαν στις βάρκες τους και το κοινό, τους οδήγησε στη μεγάλη σκηνή για να παίξουν το “Ausländer”. Ακολούθησε το “Du Riechst So Gut” που, όπως ήταν λογικό, επανάφερε τον συναυλιακό παλμό στο έπακρο, ενώ το “Pussy” απέδειξε πως έχει πια κερδίσει το στοίχημα του χρόνου και, δικαίως, αποτελεί αναπόσπαστό κομμάτι κάθε τους εμφάνισης. Και για να είμαστε δίκαιοι τώρα, στο πλαίσιο του show, το κανόνι που ανεβάζουν στη σκηνή είναι φασάρα.

Ιδανικό κλείσιμο εμφάνισης με το υπέροχο “Ich will”, τον Till σε άπταιστα ελληνικά να φωνάζει “χέρια ψηλά” και όλο τον κόσμο πλέον όρθιο σε αρένα και κερκίδες να τραγουδά. Κλείσιμο εμφάνισης είπα; Όχι ακόμη καθώς οι Γερμανοί, αφού μας αποχαιρέτησαν για άλλη μία φορά, επέστρεψαν για δύο τελευταία τραγούδια. Το ομώνυμο, όπου οι φωτιές έφτασαν σε τέτοιο σημείο που φίλη από τον Χολαργό που χάζευε από το μπαλκόνι της με πήρε τηλέφωνο να βεβαιωθεί πως είμαστε καλά, και το “Adieu”, με το οποίο, έτσι κι αλλιώς, κλείνουν τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια.

Όσοι είχαν δει τους Rammstein την προηγούμενη φορά στην Ελλάδα ή κάπου αλλού, ήξεραν καλά τι να περιμένουν από αυτό το live και οι υπόλοιποι που δεν τους είχαν ξαναδεί, στην εποχή του internet που ζούμε, είναι προφανές πως είχαν ενημερωθεί. Όμως, όσο προετοιμασμένος και αν είσαι, μια μεγάλη εμφάνιση από ένα μεγάλο συγκρότημα είναι κάτι που πάντα μπορεί να σε εκπλήξει και να συνεπάρει. Και μπορεί ο καθένας να πει ό,τι θέλει για τους Rammstein αλλά το βέβαιο είναι πως οι άνθρωποι είναι σοβαροί επαγγελματίες που σέβονται το κοινό τους.

Για αυτό λοιπόν θα πω πως αυτό που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης ήταν ένα πραγματικό συναυλιακό γεγονός από αυτά που δεν ζούμε κάθε μέρα και που, δικαίως, κατάφερε να μαζέψει τόσο πολύ κόσμο. 14 χρόνια εξάλλου είχαν να μας επισκεφτούν, θα ήταν κρίμα να μην τους τιμήσουμε όπως τους άξιζε. Το συναυλιακό μας καλοκαίρι λοιπόν, ξεκίνησε ιδανικά με μια σπουδαία εμφάνιση που ανέβασε ψηλά τον πήχη για όσα είδαμε και όσα αναμένουμε να δούμε μέσα στη χρονιά.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη