Blues Wire, Blues Family @ Κύτταρο, 07/04/23

Τακτικοί θαμώνες του Κυττάρου οι Θεσσαλονικείς Blues Wire, κατοικοέδρευσαν για μια ακόμα φορά στην Ηπείρου σε κάθοδό τους στην Αθήνα. Έχοντας στο μυαλό ότι η μπάντα προφανώς πάντοτε παραδίδει εγγυημένα μαθήματα blues, δεν ήταν έκπληξη ότι το μαγαζί έμελλε να γεμίσει. Ο χώρος είχε διαμορφωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να υπάρχουν τραπεζάκια τόσο κάτω όσο και στον εξώστη, με αρκετά ικανοποιητικό χώρο όμως στα μπαρ για όποιον ήθελε να αράξει εκεί.

Τούτη τη φορά, ήταν οι Blues Family που θα άνοιγαν τη συναυλία των Blues Wire. Με το vintage Hammond B3 όργανο του …πάτερ φαμίλια Γιάννη Μόνου να στέκει ψαρωτικά στα αριστερά της σκηνής, η πεντάδα έλαβε θέσεις κατά τις δέκα και μισή κι ενώ τα περισσότερα τραπεζάκια είχαν ήδη καταληφθεί. Για μία ώρα, η καλοδεμένη μπάντα μας έπαιξε αρκετά blues και blues rock στανταράκια. Η απουσία πρωτότυπου υλικού ισοσκελιζόταν από το δέσιμο και την εκτελεστική δεινότητα των μουσικών.

Το κιθαριστικό δίδυμο των Απόστολου Λεβεντόπουλου και Κωστή Σαριδάκη έκανε μια οπτική αντίθεση μιας και ο ένας παίζει με αριστερό και ο άλλος με δεξί χέρι, αλλά από παίξιμο ήταν κι οι δύο το ίδιο ωραίοι. Κρυφό χαρτί ήταν ο Κωστής Βαζούρας που κατά βάση έπαιζε βαρύτονο σαξόφωνο, αλλά όποτε χρειάστηκε μεταχειρίστηκε εξίσου επιδέξια και το φλάουτο. Το παζλ συμπλήρωνε ο πληθωρικός Ζαφείρης Τσίναλης στα τύμπανα. Από κομμάτια ακούσαμε Otis Rush, ακούσαμε Santana, σκούσαμε Georgie Fame, ακούσαμε Junior Wells, ακούσαμε B.B. King. Ο ήχος, όπως σχεδόν ανεξαιρέτως στο Κύτταρο, ήταν εξαιρετικός όπου και να καθόσουν. Πολύ καλή προθέρμανση.

Για τη συγκεκριμένη συναυλία, οι Blues Wire ξανάγιναν κουαρτέτο. Τον Ηλία Ζάϊκο στην κιθάρα, τον Σωτήση Ζήση στο μπάσο και τη Νίκη Γουρζουλίδου στα τύμπανα συνόδευσε ο επανακάμψας Μανώλης Βουράκης στην κιθάρα. Αυτή η επί σκηνής επανασύνδεση ήταν από μόνη της ένα ευχάριστο γεγονός. Από την πρώτη στιγμή και το πασίγνωστο "Everyday I Have The Blues", φάνηκε ότι οι δύο κιθάρες έδιναν το πλεονέκτημα ότι η μπάντα θα μπορούσε να παίξει πιο αποτελεσματικά και τραγούδια που είναι γραμμένα για δύο κιθάρες, όπως άλλωστε είπε κι ο ίδιος ο Ζάϊκος.

Η αρκετά πετυχημένη διασκευή στο "One Way Out", στην έκδοση των The Allman Brothers Band, θύμησε πόσο τεράστιοι υπήρξαν οι Αμερικανοί και πόσο ωραία συνδύαζαν το blues με το rock, όποτε το επιθυμούσαν. Παράλληλα, ήταν μια επιβεβαίωση που γινόταν μπροστά στα μάτια και στα αυτιά μας, της φήμης των Blues Wire ως κορυφαία blues μπάντα στο σανίδι. Αυτή συνεχίστηκε και με το "Locomotive Breath" των Jethro Tull, στο οποίο ο Ζάϊκος έχει προσθέσει μια πολύ όμορφη κιθαριστική εισαγωγή – ο Κωστής Βαζούρας των Blues Family έπαιξε φλάουτο.

Ενδιάμεσα, είχαν και ορισμένα δικά τους κομμάτια. Τα "Foolish Pride", "Bulldog Boogie" και "Keep Blues Alive" είχαν πολύ νεύρο, ρυθμικά τύμπανα και την κιθάρα οδηγό. Φόρο τιμής απέτειναν και στους μεγάλους Johnny Winter και Fleetwood Mac, επιλέγοντας το "Tired Of Tryin’" από τον πρώτο και το σπάνιο "Like It This Way" από τη blues περίοδο των δεύτερων.

Το "Motherless Child" του Scofield οι Blues Wire το μετέτρεψαν σε αμιγώς blues κομμάτι. Έπειτα η Ειρήνη Κετικίδη ανέβηκε στη σκηνή από ένα τραπέζι, παίρνοντας την κιθάρα του Βουράκη και ανταγωνίστηκε επάξια τον Ζάϊκο σε μια κιθαριστική μάχη με υπόστρωμα το "Going Down", στην έκδοση του Jeff Beck. Επιστρέφοντας στους Allmans, έπαιξαν και το "Stormy Monday" με τον Πάνο Ηλιού στην κιθάρα αντί του Βουράκη και με την κορυφαία Τζένη Καπάδαη να αναλαμβάνει τα φωνητικά – ρόλο που κράτησε μέχρι και το τέλος της βραδιάς.

Το "Further On Up The Road" ήταν το τελευταίο rock κομμάτι που ακούσαμε (στην έκδοση του Eric Clapton) και το τελευταίο σαραντάλεπτο ήταν αμιγώς blues. Η φωνή της Καπάδαη κυριάρχησε στο "Checkin’ Up On My Baby", ενώ το "Summertime" του George Gershwin διανθίστηκε από το βιολί του Κώστα Καρακατσάνη, παλιού συνεργάτη του Ζάϊκου από τη δεκαετία του ‘90.

Encore δεν υπήρχε, όμως αυτό που έγινε ήταν πως σχεδόν όλοι οι μουσικοί που είχαν ανέβει στη σκηνή κατά τη διάρκεια της βραδιάς, έλαβαν και πάλι θέση – μέχρι και το Hammond B3 του Γιάννη Μόνου βρέθηκε και πάλι εκεί. Το συναρπαστικό τζαμάρισμα που ακολούθησε ήταν μια σπουδή στον Jimmy Reed, μιας και περιείχε σίγουρα τα "Baby What You Want Me To Do" και "Going To New York", χωρίς να παίρνω όρκο ότι δεν έχωσαν και κάτι ακόμα μέσα!

Μεγάλη και εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη ήταν το γεγονός ότι δεν κάπνιζε σχεδόν κανείς εντός του χώρου. Ίσως πρώτη φορά που η ατμόσφαιρα στο Κύτταρο ήταν τόσο καθαρή, μιας και σχεδόν όποιος ήθελε να ασκήσει το δικαίωμά του να καπνίσει, έβγαινε ακριβώς απ’ έξω για λίγα λεπτά και επέστρεφε. Προφανείς εξαιρέσεις υπήρχαν, αλλά αυτές είναι πάντα προφανείς και ευτυχώς ήταν πραγματικά ελάχιστες.

Κατά τα άλλα, απολαύσαμε τρεισήμισι ώρες blues μουσικής με παίχτες που και εκπαιδευμένοι είναι, αλλά και πολλή ψυχή έχουν και τη βγάζουν κιόλας στη σκηνή. Όλοι αυτοί που παίζουν blues φαίνεται να έχουν έναν συγχρονισμό, μια ωραία αρμονία και αυτό είδαμε κι εμείς. Όπως ανέφερα και πιο πριν, ο ήχος ήταν στα γνωστά υψηλά επίπεδα του Κυττάρου και μπορούσες να ακούσεις καλά όπου κι αν καθόσουν, ενώ ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο, αλλά αισθανόσουν πραγματικά άνετα μέσα σε αυτόν. Φύγαμε γεμάτοι blues, από τους καλύτερους του είδους στην Ελλάδα!

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης