Riverside

Το πιο δύσκολο κομμάτι κάθε τέλους είναι το ότι πρέπει να ξεκινήσεις ξανά. Ειδικά όταν καλείσαι να προχωρήσεις μπροστά χωρίς να είσαι σίγουρος προς τα πού πρέπει να πας. Όμως είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις.

Οι Riverside υπάρχουν ως συγκρότημα εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια, που σημαίνει ότι κάποια νεαρά παιδιά από την Πολωνία στα τέλη της δεκαετίας του '90 ξεκίνησαν να παίζουν την μουσική που αγαπούσαν. Όποιος νομίζει ότι οι κοινωνίες αποβάλλουν γρήγορα τα βάρη της ιστορίας από πάνω τους δεν θα κατανοήσει το πόσο εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως είκοσι χρόνια μετά θεωρούνται μια από τις καλύτερες μπάντες του χώρου στον οποίο κινούνται σε διεθνές επίπεδο. Κατ’ εμέ είναι άξιο θαυμασμού, αλλά η μοίρα δεν συγκινείται το ίδιο εύκολα...

Στις 21 Φεβρουαρίου του 2016 ο ένας εκ των δυο ιδρυτών της μπάντας ξύπνησε με τα νέα ότι ο έτερος ιδρυτής και αδελφικός του φίλος απλά έφυγε από αυτή τη ζωή, λίγο πριν κλείσει τα 41 του. Κι έτσι, τα πάντα έμοιαζαν να γκρεμίζονται και το τέλος φέρνει μαζί του μια δύσκολη νέα αρχή.

Τελικά, ο Mariusz Duda πήρε την απόφαση (μαζί με τους Michal Lapaj και Piotr Kozieradzki) να συνεχίσει την ιστορία των Riverside, θεωρώντας πως δεν είχαν γραφτεί ακόμα όλες τις σελίδες του βιβλίου, μα και για να διατηρήσει την μνήμη του όσο πιο ζωντανή γίνεται. Κι αν η εύρεση κάποιου να γεμίσει το κενό του Piotr Grudzinski επί σκηνής είχε έναν δεδομένο βαθμό δυσκολίας, το πρώτο δισκογραφικό βήμα του χωρίς αυτόν είναι ένα ακόμα πιο δύσκολο εγχείρημα και οι Riverside βρίσκονται - άθελά τους - σε ένα ακόμα κομβικό σημείο της καριέρας τους.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη πως ο Duda - που ανέκαθεν ήταν ο βασικός συνθέτης - αντιμετωπίζει το κάθε άλμπουμ σαν ένα σύνολο, σαν μια ενιαία οντότητα με κοινό χαρακτήρα, συγκεκριμένη προσέγγιση και συχνά την δική του ιστορία. Έτσι, υπό το βάρος  των όσων έχουν συμβεί, στο "Wasteland" καταπιάνεται με το τέλος του κόσμου και τα όσα συνοδεύουν την έλευσή του. Περιπλανώμενος στον ερημότοπο που απομένει, για μια ακόμα φορά διοχετεύει με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα και τις σκέψεις του μέσα από τα τραγούδια που γράφει. Εκ των πολλών ταλέντων του αυτό ήταν πάντα κατ’ εμέ το σημαντικότερο… αυτό και το να γράφει απαράμιλλες φωνητικές μελωδίες.

Με μια τέτοια φωνητική μελωδία ξεκινάει το άλμπουμ, καθώς το "The Day After" είναι ουσιαστικά μια a capella ερμηνεία του Mariusz, η οποία την πρώτη φορά που την ακούς σχεδόν παγώνει το αίμα. "What if it’s not meant to be? What if someone has made a mistake?" αναρωτιέται και καταλαβαίνεις πως το περιεχόμενο του άλμπουμ δεν θα είναι μια βόλτα στο πάρκο...

Ποτέ δεν ήταν, αλλά στο προηγούμενο άλμπουμ "Love, Fear And The Time Machine", για πρώτη φορά οι Πολωνοί επιχείρησαν να εστιάσουν στην αισιοδοξία και στην καλώς εννοούμενη μελαγχολία, αφήνοντας λίγο στην άκρη το σκοτάδι. Αλλά, οι συνθήκες επανάφεραν το σκοτάδι και μαζί με αυτό την θλίψη και την οργή. Όμως, δεν είναι το ίδιο όπως παλιά, γιατί το "Wasteland" μπορεί να κοιτάζει λίγο πίσω μουσικά, αλλά κινείται μπροστά και σίγουρα κρύβει εκπλήξεις.

Όχι τόσο στο υπέροχο "Acid Rain", που είναι μάλλον το αγαπημένο μου από το άλμπουμ και περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία που ένας οπαδός της μπάντας έχει αγαπήσει ανά τα χρόνια (βλέπε το αρχικό riff, τις χαρακτηριστικές μελωδίες, την αλλαγή στα δυο μέρη του ή την φωνητική γραμμή στο τέλος), αλλά σε συνθέσεις σαν το "Guardian Angel", όπου το πιάνο και την ακουστική κιθάρα συνοδεύει ένας διαφορετικός Mariusz, τραγουδώντας αισθητά χαμηλότερα από αυτό που μας έχει συνηθίσει. Αυτό το χαμηλό στυλ το εισάγει συνειδητά ως νεοτερισμό σε αρκετά σημεία του άλμπουμ και αποτελεί παράγοντα διαφοροποίησης.

Όπως παράγοντας διαφοροποίησης είναι το γεγονός πως τα lead κιθαριστικά μέρη είναι αρκετά μειωμένα και δεν έχουν την χαρακτηριστική Γκιλμουρική πινελιά του Piotr, η οποία είναι αισθητά απούσα σε συνθέσεις όπως στο 9λεπτο instrumental "The Struggle For Survival". Η αλήθεια είναι πως δεν προσπάθησαν να καλύψουν το κενό του, είτε αντικαθιστώντας ή υποκαθιστώντας τον, αν και τόσο ο ίδιος ο Duda όσο και οι καλεσμένοι μουσικοί έχουν κάνει καλή δουλειά στον τομέα αυτό.

Παράλληλα, πέραν του ότι τραγουδάει πιο χαμηλά, ο Duda προσπάθησε να διαφοροποιήσει την προσέγγισης των μελωδιών, αντλώντας έμπνευση την πατρίδα του και επιστρατεύοντας κάποιες σλάβικες κλίμακες στις ερμηνείες του, ενώ το γενικότερο ύφος του άλμπουμ του επέτρεψε να χωρέσει και ένα όργανο σαν το βιολί, το οποίο κλείνει το πιο έντονα φορτισμένο τραγούδι του άλμπουμ, το "Lament", με έναν ταιριαστά πένθιμο τρόπο.

Πάντως, το ότι επανήλθαν κάποια παλιότερα στοιχεία δεν σημαίνει πως το άλμπουμ είναι και πάλι «βαρύ» με όρους του παρελθόντος. Οι ακουστικές κιθάρες είναι εμφανές ότι αποτέλεσαν δομικό όργανο στο συνθετικό κομμάτι (βλέπε "River Down Below") και εν τέλει το "Wasteland" είναι μοιρασμένο μεταξύ ακουστικών και δυνατών στιγμών, όπως είναι και το ομώνυμο τραγούδι.

Το δε φινάλε του είναι απρόβλεπτα διαφορετικό και ακόμα πιο απρόβλεπτα αισιόδοξο, με το "The Night Before" να είναι ένα τραγούδι στο οποίο το πιάνο του Lapaj συνοδεύει μόνο του τη φωνή του Duda, όταν κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτά που έχει παρουσιάσει η μπάντα ως τώρα, σε μια σύνθεση που προσπαθεί να εμφυσήσει λίγη αισιοδοξία και να υποδείξει πως το τέλος του κόσμου δεν είναι... το τέλος. Όπως και να έχει είναι πανέμορφο και κλείνει το άλμπουμ με έναν παραδόξως ταιριαστό τρόπο.

Συνολικά, η περιπλάνηση μέσα από το "Wasteland" - όσο κι αν ακούγεται κλισέ - είναι λυτρωτική. Το πρώτο άλμπουμ της «μετά θάνατον ζωής» των Riverside έχει μέσα του πολλή κρυμμένη ένταση, ενώ περιλαμβάνει νέα στοιχεία που αφομοιώνονται στην πορεία και μικρές λεπτομέρειες που αθροιστικά κάνουν τη διαφορά. Είναι μια ακόμα δουλειά σχεδιασμένη για να εκτιμηθεί καλύτερα ως σύνολο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποτελεί κάποιου είδους δύσκολο ή απαιτητικό άκουσμα και εν τέλει είναι αντάξιο του ονόματος που έχουν χτίσει και της ποιότητας που χαρακτηρίζει τη δισκογραφία τους. Και είναι πιθανότατα η σημαντικότερη νίκη που έχουν επιτύχει μέχρι τώρα στην καριέρα τους.