Monophonics, The Bet @ Gazarte Roof Stage, Αθήνα, 31/10/25

Αγαπημένοι στη χώρα μας οι Monophonics, αγαπητός και εύκολα προσβάσιμος χώρος το Gazarte, αναμενόμενο το sold out από την προπώληση της συναυλίας που είχε οριστεί για την πρώτη μέρα του Νοεμβρίου. Για καλή τύχη όσων δεν είχαν προνοήσει εγκαίρως για εισιτήριο, Monophonics και Gazarte ήταν αμφότεροι ελεύθεροι την προηγούμενη, με αποτέλεσμα να μπει τελικά και μια επιπλέον συναυλία, την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου. Μόνη διαφοροποίηση ότι η πρώτη χρονικά συναυλία (αυτή που είδαμε) έγινε στο roof stage αντί για το main stage, όπου έγινε η δεύτερη. Καθόλου δε μας χάλασε η όμορφη διαρρύθμιση και η καταπληκτική θέα του roof stage!

Φτάνοντας δέκα λεπτά πριν από την ανακοινωμένη ώρα έναρξης διαπιστώσαμε ότι οι δικοί μας The Bet είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν και μάλιστα σε έναν χώρο του οποίου τα τραπέζια ήταν ήδη γεμάτα. Κενό μπροστά από τη σκηνή υπήρχε άφθονο για να σταθεί κάποιος κι αυτό επιλέξαμε να κάνουμε, απολαμβάνοντας από κοντά την ενεργητική εμφάνιση των συμπατριωτών μας. Οι ρυθμοί τους ήταν κυρίως soul και ψυχεδελικοί και ερχόντουσαν από περασμένες δεκαετίες και ο frontman τους «το έχει», μιας και η σκηνική του παρουσία ήταν αληθινά ξεσηκωτική.

Ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια των The Bet είναι η διασκευή τους στο "Who'll Pay Reparations (On My Soul)" του σπουδαίου Gil Scott Heron. Σημειολογικά ας πούμε ότι η συναυλία που βλέπαμε έγινε στο roof stage επειδή στο ισόγειο main stage έπαιζε εκείνη τη μέρα ο Brian Jackson, πιανίστας στη μπάντα του Gil Scott Heron! Προς το τέλος μας έδειξαν και τη blues πλευρά τους με ένα ωραίο "Since I've Been Loving You" που θύμισε σε τυχόν ξεχασιάρηδες και τι γκρουπάρα ήταν αυτοί οι Zeppelin. Μετά από ένα γεμάτο σαραντάλεπτο οι The Bet απήλθαν έχοντας ανοίξει επιτυχημένα τη βραδιά των φίλων τους των Monophonics.

Λίγο μετά τις 10:30, το roof stage του Gazarte είχε γεμίσει σχεδόν πλήρως. Οι μουσικοί των Monophonics βγήκανε από το πλάϊ της σκηνής εν μέσω χειροκροτημάτων και πιάσανε τα στασίδια τους, με τον αυτονόητο πρωταγωνιστή Kelly Finnigan στο κέντρο της σκηνής. Μια τρίλεπτη ορχηστρική εισαγωγή ζέστανε τα χέρια των παικτών εν όψει του σκληρού έργου που είχαν μπροστά τους και μας οδήγησε στο funky "Love You Better". Πλήκτρα, μπαγκέτες, έγχορδα και, κυρίως, πνευστά, έμελλε να κελαηδήσουν αρκετά για την επόμενη περίπου μιάμιση ώρα.

Το ζεύγος "The Shape Of My Teardrops" και "Promises" ήταν αρκετά αργόσυρτο, με τα πνευστά όργανα να είναι κομβικά. Τρομπέτα και σαξόφωνο «χρωμάτισαν» όμορφα τα δυο κομμάτια, αλλά και γενικότερα όποιο άλλο κομμάτι συμμετείχαν (δηλαδή, σχεδόν όλα). Το hitάκι "Sage Motel" που ακολούθησε το υποδεχτήκαμε με έναν γενικό ενθουσιασμό και πολύ χειροκρότημα μετά την αναγγελία του. Σε αυτό και στο επόμενο "Suffocating" οι δύο πνευστοί ξεκουραστήκανε και ξαποστάσανε λίγο, για να βαρέσουν πάλι υπερωρίες στο ενεργητικό "Thinking Black" και στο συναισθηματικό "They Don't Understand", που τελείωσε με κάτι που έμοιαζε με αυτοσχεδιασμός.

Στο "Foolish Love" ξεδιπλώθηκε το soul ταλέντο του συγκροτήματος, με τον Finnigan να αποδεικνύεται ένας επιδέξιος μαέστρος που συντόνισε τους μουσικούς του άψογα. Η εκτέλεση του "Warpaint" ήταν πλουσιοπάροχη και σύνθετη. Αντιθέτως, το "Say You Love Me" που ακολούθησε ήταν πιο laid back, με ένα κιθαριστικό solo στο τέλος του να δίνει λίγη ένταση. Με το "It's Only Us" είχαμε το κλείσιμο του κανονικού set και τον προσωρινό αποχαιρετισμό.

Το κομμάτι που έκανε διάσημους τους Monophonics στη χώρα μας, δηλαδή το "Bang Bang" της Cher, δε θα μπορούσε να λείπει από τη βραδιά. Η εκτέλεση ήταν απολαυστική και ο Finnigan το τραγούδησε φοβερά, με το κοινό να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, από τη στιγμή που είναι ένα πασίγνωστο κομμάτι που όλοι έχουμε ακούσει στη ζωή μας. Παρομοίως μεγαλεπήβολο ήταν και το "Last One Standing", με μια δεκάλεπτη εκτέλεση του οποίου οι Monophonics μας αποχαιρέτησαν, κάνοντας το «δύο στα δύο» στο encore.

Λένε ότι η φωνή του Finnigan μοιάζει με αυτή του Otis Redding και ακούγοντάς τον κάποιος ζωντανά νομίζω ότι μπορεί να επιβεβαιώσει αυτή τη φήμη. Πέραν της πολύ ωραίας φωνής του όμως, ο Finnigan μας απέδειξε μια ακόμη φορά ηγείται και μιας μπάντας σφιχτοδεμένης, καλοκουρδισμένης και ικανής να κάνει το κοινό από κάτω είτε να τραγουδήσει, είτε να χορέψει μαζί της. Το ίδιο έγινε για μια ακόμα φορά στο Gazarte και σίγουρα αυτή η φορά δεν ήταν η τελευταία.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης