«A Beginner's Guide»: Djent

Οδηγός για να ξεκινήσει κάποιος την αναζήτηση στα τεχνικά μονοπάτια του νεοσύστατου ιδιώματος

Από τον Νίκο Καταπίδη, 29/04/2014 @ 11:55
Είναι δύσκολο να πεις ότι το djent αποτελεί ένα καθαρό ιδίωμα του heavy metal, κάποιοι το θεωρούν όντως έτσι, άλλοι απλώς το θεωρούν μια ακραία μορφή progressive metal. Ο όρος «djent» προήλθε από τον Fredrik Thordendal των Meshuggah, σε μια προσπάθειά του να περιγράψει τον ογκώδη ήχο στις κιθάρες του συγκροτήματος σε palm-muted παίξιμο. Αναμφίβολα, το djent ξεκίνησε με βάση τη μουσική των Meshuggah, έχοντας ως ραχοκοκαλιά τους πολύρυθμους και τις (συνήθως επτάχορδες ή οκτάχορδες) βαριές κιθάρες, σε ένα προκλητικά σύνθετο μουσικό συνδυασμό.

Πάνω σε αυτές τις βάσεις χτίστηκε ο λεγόμενος djent ήχος, εμπλουτισμένος σταδιακά με πλήκτρα, καθαρά φωνητικά, καθαρές κιθάρες με delay εφέ που παρέχουν ένα ambient στοιχείο, ενώ σταδιακά εισχώρησαν κι άλλα πρωτοφανή για το είδος όργανα, όπως το σαξόφωνο, ενώ και οι κλασικές progressive metal επιρροές έγιναν εμφανείς σε κάποιες μπάντες.

Βασικός λόγος της εξάπλωσης και της δημοφιλίας του είδους υπήρξε και το διαδίκτυο. Ανταλλάσσοντας ιδέες και γνώσεις για την παραγωγή μουσικής στο σπίτι, πολλοί επίδοξοι μουσικοί, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των εξελιγμένων πλέον μέσων παραγωγής, δημιούργησαν και διακίνησαν μόνοι τους τη μουσική τους, ακολουθώντας πλήρως μια «do it yourself» προσέγγιση. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του ιδρυτή των Periphery, Μisha Mansoor, ο οποίος με την ενεργή του συμμετοχή σε online forum, ανεβάζοντας τη μουσική του και μοιραζόμενος συμβουλές για ηχογράφηση στο σπίτι, συνέβαλε τα μέγιστα στο να κινητοποιήσει πολλούς «music nerds» στο να προσπαθήσουν και οι ίδιοι να συνθέσουν αλλά και να μοιραστούν την μουσική τους στο διαδίκτυο, δημιουργώντας έτσι μια ζωντανή, δημιουργική μουσική κοινότητα.

H νοοτροπία αυτή σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία που συγκεντρώθηκε μας έδωσε εξαιρετικούς δίσκους από μια πληθώρα καλλιτεχνών, που πλέον είχαν τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουν το υλικό τους χωρίς να εξαρτώνται απαραίτητα από δισκογραφικές εταιρίες, και οι συνεργασίες μεταξύ μουσικών από διαφορετικές ηπείρους έγιναν πλέον κάτι το συνηθισμένο, ανταλλάσσοντας ιδέες και ηχογραφήσεις μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Με τον ντόρο να μην έχει καταλαγιάσει και ολοένα και περισσότερες μπάντες να εμφανίζονται στον χώρο με ποιοτικές δουλειές, φαίνεται πως το djent είναι εδώ για να μείνει. Οι δίσκοι που ακολουθούν διαθέτουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, άλλοι ήταν πιο επιδραστικοί στην εξέλιξη του είδους, άλλοι πρωτοτύπησαν και εισήγαγαν νέα πρωτότυπα στοιχεία και άλλοι είναι απλά τόσο καλοί που αξίζει να τους δώσετε μια ευκαιρία. Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική.



1. Meshuggah - Catch 33
Νuclear Blast (2005)

Ο οδηγός δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με κάτι άλλο. Ίσως κάποιο άλλο δίσκο των Meshuggah, όμως το "Catch 33", πέραν της μουσικής του αρτιότητας, ήταν και ο δίσκος που έκανε αποδεκτή τη χρήση drum machine με το περίφημο «Drumkit from Hell», που τόσο αυτό όσο και οι πιο σύγχρονες εκδόσεις του (ΕΖdrummer) έγιναν ένα από τα βασικά δημιουργικά εργαλεία στα χέρια των επίδοξων μουσικών που πλέον μπορούσαν να έχουν ένα ικανοποιητικό ηχητικό αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας μόνο το pc τους. Αφήνοντας πίσω τις thrash επιρροές, με μια άκρως πειραματική προσέγγιση και ένα εφιαλτικά υπνωτικό αποτέλεσμα, έθεσε τις βάσεις του djent, στις heavy αλλά και στις ambient εκφάνσεις του.



2. Sikth - Death Of A Dead Day
Bieler Bros. (2006)

Παράνοια. Μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω τη μουσική αυτού του δίσκου. Ορχηστρικά, η τεχνική αρτιότητα είναι δεδομένη, ποτέ όμως δεν φαίνεται ως αυτοσκοπός αλλά ως μέσο έκφρασης. Τα φωνητικά είναι το η πλέον αμφιλεγόμενη πτυχή του άλμπουμ, καθώς εναλλάσσονται ανάμεσα σε πιασάρικα ρεφρέν, όπως στο "Part Of The Friction", και σε παθιασμένα screams που πολλές φορές ακολουθούν την τονικότητα του κομματιού, έχοντας όμως και την παραξενιά που θυμίζει Devin Townsend σε κάποια σημεία. Οι Sikth αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για όλη τη σκηνή του Djent, ενώ τους τιμά ότι το διέλυσαν ενώ βρίσκονταν σε ανοδική πορεία. Το κύκνειο άσμα τους, το "Death Of A Dead Day" ήταν και η κορυφαία τους δουλειά, αφήνοντας το στίγμα τους στο χώρο με τον καλύτερο τρόπο.



3. Textures - Silhouettes
Listenable (2008)

Μια από τις παλαιότερες μπάντες στον χώρο που ξεκίνησαν έχοντας μια metalcore κατεύθυνση, αλλά οι progressive καταβολές τους δεν άργησαν να βγουν στην επιφάνεια. Η Meshuggah επιρροή είναι αρκετά εμφανής, όμως δεν ενοχλεί, καθώς συνδυάζεται με πιο ήπιες στιγμές, όπως στο "Messengers", το οποίο είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Αδιαμφισβήτητα τεχνικός δίσκος, χωρίς να κουράζει, καταφέρνει τα παντρέψει τη βαρύτητα των Meshuggah με το groove των Tool, ενώ το drumming εντυπωσιάζει, με τη μίξη καταιγιστικών blastbeat με jazz αισθητικές και ρυθμικά παιχνίδια που προκαλούν τον ακροατή. Κομμάτια άξια αναφοράς για να πάρει κανείς μια ιδέα του ύφους του άλμπουμ: "Awake", "One Eye For A Thousand", "To Erase A Lifetime".



4. Chimp Spanner - At The Dream's Edge
Basick Records (2009)

Είναι τόσο ενδιαφέρον να βλέπεις πόσο σπουδαία δουλειά μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μόνος του, έχοντας τον πλήρη έλεγχο και την ευθύνη για κάθε πλευρά ενός άλμπουμ. Ο Paul Antonio Ortiz, υπό το όνομα Chimp Spanner, βάζει τα γυαλιά σε μουσικούς, κιθαρίστες, ακόμη και παραγωγούς, με το "At The Dream's Edge". Αναμιγνύοντας progressive metal, fusion, ambient, hard rock, και οκτάχορδη κιθάρα, τα 61 λεπτά διάρκειας του δίσκου περνάνε χωρίς στιγμή πλήξης, οι δυναμικές κρατούν το ενδιαφέρον, ενώ το κιθαριστικό ταλέντο του Paul ξεχειλίζει σε κάθε κομμάτι, χωρίς να γίνεται κουραστικά επιδεικτικό. Συστήνεται ιδιαίτερα σε φίλους αμιγώς κιθαριστικών δίσκων, που αναζητούν κάτι πιο βαρύ και ποικιλόμορφο από τα καθιερωμένα.



5. Cloudkicker - Beacons
Self Released (2010)

O ορισμός του «do it yourself» από τον Ben Sharp, o οποίος γράφει, ηχογραφεί και κάνει τη μίξη μόνος του, κυκλοφορώντας με σταθερό ρυθμό ποιοτικότατες δουλειές, δίνοντας μάλιστα τη μουσική του μέσω του bandcamp χωρίς να ορίζει ο ίδιος την τιμή για τα ψηφιακά αντίτυπα, ώστε να κατεβάσει κάποιος νόμιμα δωρεάν τη μουσική του. Το Beacons είναι μάλλον το πιο ισορροπημένο άλμπουμ του. Καθαρά instrumental μουσική, δίνει μεγάλη βάση στο layering του ήχου με πολλαπλές κιθάρες που θέλουν χρόνο και αρκετές ακροάσεις για να αποκαλύψουν όλες τις μελωδίες τους. Χαρακτηρίζεται από μια σχεδόν υπνωτική ατμόσφαιρα, που φαίνεται ιδιαίτερα σε κομμάτια όπως το "Amy, I Love You", χτίζοντας πάντοτε διαφορετικά στρώματα πάνω σε μια βασική μελωδία και εμπλουτίζοντας προοδευτικά τον ήχο με μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες. Ένας αξιοθαύμαστος καλλιτέχνης τόσο λόγω της ποιότητας της δουλειάς του, αλλά και λόγω της νοοτροπίας του να δημιουργεί μουσική για τη δική του έκφραση κι όχι με στόχο την εμπορική επιτυχία.



6. Periphery - Periphery
Sumerian (2010)

Δίσκος - ορόσημο για το djent. Δυναμικός, πειραματικός, μελωδικός, πιασάρικος, επιθετικός, τεχνικός. Οι Periphery με το ντεμπούτο τους χρίστηκαν ως πρωτεργάτες του είδους, με μια αλλόκοτη αίσθηση εμπορικότητας που ενώ περικλείει μεγάλες δόσεις τεχνικής και περίπλοκων ρυθμών, στον αντίποδα έχει πιασάρικα, σχεδόν pop ρεφρέν που κολλάνε στο μυαλό. To "Jetpacks Was Yes!", εκτός του ότι δείχνει πως οι Periphery δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τους εαυτούς τους (και πώς γίνεται άλλωστε με τέτοιο τίτλο), επιδεικνύει την ικανότητα της μπάντας να δημιουργεί ποιοτικότατα τραγούδια χωρίς ιδιαίτερα κλισέ. Το "Racecar", από την άλλη, κάνει εμφανείς τις progressive καταβολές της μπάντας, ξεδιπλώνοντας σε δέκα λεπτά την ταυτότητα των Periphery με τον καλύτερο τρόπο, περικλείοντας όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του djent, από τα ambient περάσματα και τα syncopated riffs στα σχεδόν Dream Theater-ικά οργανικά μέρη με τα κιθαριστικά solo και το μελωδικό riffing (με ένα φοβερό guest solo από τον Jeff Loomis).



7. The Algorithm - Critical Error
Self Released (2010)

Αν στο άκουσμα των όρων «dubstep» ή «ηλεκτρονική μουσική» βγάζεις σπυριά, τότε το "Critical Error" δεν είναι για σένα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα άκρως πειραματικό άλμπουμ, δουλειά ενός και μόνο ανθρώπου, του  Rémi Gallego, όλο φτιαγμένο στον υπολογιστή. Ο Rémi λοιπόν, καταφέρνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάσει τα «πριονίδια» με διάφορα χαρακτηριστικά του djent, όπως οι ρυθμικές κιθάρες που παίζουν με το μυαλό αλλάζοντας διαρκώς ρυθμούς, όμως η αλήθεια είναι ότι το ηλεκτρονικό στοιχείο επικρατεί του metal. Ίσως ακούγεται ως ένας άκομψος και ατυχής συνδυασμός ήχων, όμως κομμάτια όπως το "Critical Error" ή το "Calculated Movements" σε κάνουν να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε ένα αλλόκοτο videogame. Προκλητικό άκουσμα, για όποιον είναι ανοικτός σε νέους και τολμηρούς ήχους.



8. Born Of Osiris - The Discovery
Sumerian (2011)

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως deathcore, οι Born Of Osiris όμως ξεφεύγουν από χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις, παίζοντας ένα άκρως τεχνικό και σαρωτικό metal, με riff που σπάνε κόκκαλα, φωνητικά που εναλλάσσονται ανάμεσα σε growls και screams, πλήκτρα που εμπλουτίζουν τον ήχο, και δημιουργούν ένα progressive όργιο χωρίς προηγούμενο. Το "The Discovery" είναι το μοναδικό τους άλμπουμ με τον Jason Richardson στη θέση του lead κιθαρίστα, με εντυπωσιακά solo να είναι παρόντα σε κάθε τραγούδι, ενώ ήταν και αυτό που έδωσε το έναυσμα για την αλλαγή του ήχου τους, ξεφεύγοντας από το τυπικό deathcore με τα αναμενόμενα breakdown, εισάγοντας ρυθμικούς πειραματισμούς και αφήνοντας πίσω τους τα κλισέ που ακολουθούσαν σε προηγούμενες δουλειές τους. Με αυτόν τον δίσκο έσπασαν όλες τις προκαταλήψεις εναντίον τους και καθιερώθηκαν ως ένα από τα πιο υποσχόμενα σύγχρονα μουσικά σχήματα του ακραίου ήχου.



9. Tesseract - One
Century Media (2011)

Oι Tesseract θεωρούνται από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, έχοντας αποκτήσει underground φήμη πριν καν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, "One". Το EP "Concealing Fate" που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα περιείχε το μεγαλύτερο μέρος του "One", με το ομότιτλο κομμάτι προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, τόσο για την έντονη μελωδικότητά του, όσο και για τα εξαιρετικά φωνητικά του τότε frontman της μπάντας, Daniel Tompkins. Το "One", πέραν του 28-λεπτου epic, περιέχει κομμάτια όπως το "Lament" και "Eden", που δένουν όλες τις επιρροές των Tesseract, από τον Devin Townsend στους Faith No More, κι από τους Α Perfect Circle στους Fear Factory. Η μεγαλύτερη προσοχή στα καθαρά φωνητικά σε σχέση με τα screams, καθιστά τους Tesseract μια από τις πλέον μελωδικές μπάντες στο χώρο, ενώ οι καθαρές κιθάρες γεμάτες delay στρώνουν ένα ατμοσφαιρικό χαλί στα περισσότερα κομμάτια, στοιχείο που ξεχώρισε τη μπάντα, κι ενισχύθηκε στο επόμενο άλμπουμ, "Altered State".



10. Uneven Structure - Februus
Basick (2011)

Παρ' όλο που η δισκογραφική τους παρουσία είναι μικρή, μετρώντας μόνο το EP "8" και το άλμπουμ "Februus", οι Uneven Structure αποτελούν μια από τις ποιοτικότερες και δημοφιλείς μπάντες στον χώρο. Το "Februus" αποτέλεσε ορόσημο για τη μπάντα, καθώς η μουσική τους εξελίχθηκε αρκετά σε σχέση με το "8", εμβαθύνοντας στο ambient κομμάτι του ήχου τους, κάτι που τους ξεχωρίζει από τα συνηθισμένα, ενώ το concept έχει να κάνει με την εξέλιξη από το τίποτα σε κάτι σταθερό και ολοκληρωμένο. Έτσι, λοιπόν, πέραν του σκοτεινού ηχητικού περιεχομένου, δίνεται έμφαση και στο στιχουργικό περιεχόμενο, αποτελώντας έτσι έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες και ιδιαίτερους δίσκους στο χώρο. Η τριάδα "Limbo" - "Plentitude" - "Finale" δίνει μια κατατοπιστική ιδέα για το πλαίσιο στο οποίο κινείται η μουσική των Uneven Structure.



11. Vildhjarta - Mastaaden
Century Media (2011)

Ένα από τα πιο σκοτεινά άλμπουμ του οδηγού αυτού, το οποίο είχε δημιουργήσει αρκετό ντόρο πριν καν να κυκλοφορήσει. Μια δουλειά που διέπεται από μια σχεδόν black metal αισθητική, ξεφεύγοντας από την λογική των πιασάρικων ρεφρέν κι επενδύοντας σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, που ενισχύεται τόσο από τα δυσαρμονικά riff όσο και από τα καθαρά περάσματα τα οποία δίνουν μικρές ανάσες ανάμεσα στον καταιγισμό των χαμηλοκουρδισμένων κιθαρών. Όλα τα κομμάτια δένονται γύρω από το κεντρικό concept του (φανταστικού) χωριού Mastaaden, όπου ο ήρωας ταξιδεύει προσπαθώντας να εξαφανίσει διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς του. Δεν είναι ένας εύκολος δίσκος, αλλά διαθέτει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που τον ξεχωρίζει ανάμεσα στον κυκεώνα κυκλοφοριών στον χώρο.



12. Monuments - Gnosis
Century Media (2012)

Το "Gnosis" περιέχει αρκετά metalcore στοιχεία (κυρίως στα φωνητικά), εξαιρετικό riffing που δεν περιορίζεται στις τελευταίες χορδές της κιθάρας, αλλά χαρακτηρίζεται από μελωδικότητα και δυναμικότητα. Οι ομοιότητες με άλλες μπάντες του χώρου (ειδικά τους Tesseract) είναι εμφανείς, αλλά κομμάτια όπως τα "Doxa" και "Admit Defeat" διαθέτουν την ποιότητα που χρειάζεται για να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες για τις συνθετικές τους ικανότητες. Άξιο αναφοράς και το "Blue Sky Thinking", με την έμφαση στη μελωδία και τα καθαρά φωνητικά να κλέβει την παράσταση, ενώ η guest εμφάνιση του τραγουδιστή των Periphery Spencer Sotelo στο "Denial", δείχνει το κλίμα συνεργασίας που επικρατεί στο χώρο. Μια αξιόλογη δουλειά που χωρίς να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, αφήνει θετικότατες εντυπώσεις.



13. Skyharbor - Blinding White Noise: Illusion And Chaos
Basick (2012)

Ξεκινώντας ως ένα project του Ινδού κιθαρίστα Keshav Dhar, οι Skyharbor εξελίχθηκαν σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες μπάντες του είδους, με τη συμμετοχή (αρχικά ως guest) του πρώην τραγουδιστή των Tesseract, Daniel Tompkins να κάνει τη διαφορά. Το ότι έχουν λάβει τα εύσημα από μουσικούς όπως ο Chris Adler (Lamb Of God) και Marty Friedman (ex-Megadeth) λέει πολλά για την ποιότητα της μουσικής, ενώ ο τελευταίος κάνει μια σύντομη αλλά εξαιρετική guest εμφάνιση στο "Illusion: Catharsis" με ένα μοναδικό σόλο. Πολύ μελωδικό, με πολυεπίπεδες συνθέσεις και αξιομνημόνευτες φωνητικές γραμμές, δίνοντας έμφαση στη συναισθηματική φόρτιση και λιγότερο στην τεχνική επιδεξιότητα, το ντεμπούτο των Skyharbor τους έβαλε γρήγορα στην πρώτη γραμμή αυτής της ανερχόμενης μουσικής σκηνής.



14. David Maxim Micic - Bilo 3.0
Self Released (2013)

Ένα άλμπουμ που ξεφεύγει όχι μόνο από το πλαίσιο του djent αλλά ακόμη και του metal. Μπορεί να ξεφεύγει αλλά δεν σημαίνει πως δεν έχει θέση σε αυτό τον οδηγό. Ίσα-ίσα, διαθέτει αρκετά ηχητικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά ώστε να θεωρείται μια σημαντική κυκλοφορία στον χώρο του djent. Ο David Maxim Micic, φοιτητής σύνθεσης στο Berklee, μας δίνει ένα φοβερό συνονθύλευμα μουσικής, αποτελούμενο από metal, ρυθμικούς πειραματισμούς, πιάνο, βιολί, κι εξαιρετικές ερμηνείες. Η επιρροή του Devin Townsend είναι έκδηλη σε κομμάτια όπως τα "Where Is Now" και "Smile", ενώ η εξαιρετική παραγωγή δίνει χώρο σε κάθε όργανο να ακουστεί και να κάνει αισθητή την παρουσία του. Μια από τις πλέον πολύπλευρες και πειραματικές κυκλοφορίες του οδηγού αυτού, που κάθε φίλος της προοδευτικής μουσικής οφείλει να ακούσει.



15. Animals As Leaders - The Joy Of Motion
Sumerian (2014)

Ίσως για κάποιους ο ομότιτλος δίσκος των Animals As Leaders να είναι πιο ταιριαστός για αυτό τον οδηγό, λόγω και της επιδραστικότητας που είχε στο χώρο, όμως η φετινή κυκλοφορία της μπάντας είναι μια δουλειά που αποτυπώνει σφαιρικότερα τον πολύπλευρο ήχο της. Ξεχειλίζοντας από έμπνευση και ωριμότητα, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες εντυπωσιασμού κι επίδειξης, το "Τhe Joy Of Motion" αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνον το ταλέντο όλων των μελών του συγκροτήματος, αλλά και το ότι η αντισυμβατική σκέψη πολλές φορές οδηγεί σε εκπληκτικά αποτελέσματα. Οκτάχορδες κιθάρες που κελαηδούν και ταυτόχρονα βρυχώνται, σε μίξη metal, jazz και fusion μα πάνω απ όλα ευχάριστων και πρωτότυπων τραγουδιών. "Tooth And Claw" για τους μεταλλάδες, "Para Mexer" για τους progressiv-άδες, και όποιος μείνει ασυγκίνητος δυστυχώς δεν ξέρει τι χάνει.
  • SHARE
  • TWEET