Alcest, Once Upon A Winter @ Gagarin 205, 23/10/24

Οι συναυλίες των Alcest έχουν πάντα κάτι το ξεχωριστό. Η αίσθηση που αφήνουν διαφέρει κάπως από εκείνη των στούντιο κυκλοφοριών τους. Τα κοινά σημεία με ζωντανές εμφανίσεις συνοδοιπόρων και σχημάτων που κινούνται σε παρόμοια υφολογικά μονοπάτια σίγουρα υπάρχουν, στην πράξη ωστόσο δεν αρκούν για να στηρίξουν ικανοποιητικά τον όποιο παραλληλισμό. Στην τελευταία εντός των συνόρων εμφάνισή τους, το ημερολόγιο έγραφε 2017. Από τότε μεσολάβησαν δύο άλμπουμ, τα πράγματα στον μουσικό και μη κόσμο ήρθαν ανάποδα και ξανά πίσω, κάποιοι τους πετύχαμε σε φεστιβάλ ανά τας ευρώπας (Damnation, Roadburn, Hellfest, Oya), σταθερά όμως κρατούσαμε την ελπίδα για μια βραδιά όλη δική τους.

Σαν σε déjà-vu, τον όχι απαραίτητα εύκολο ρόλο του ανοίγματος ανέλαβαν οι Once Upon A Winter. Ακολουθώντας στα όρια της υπερβολής το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί, λίγο πριν τις 21:05 το κουιντέτο από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε το σετ του, με το κλίμα να αποπνέει ακόμα μία σχετική αποδιοργάνωση. Είτε αυτό πιστωνόταν στις κακές συνήθειες του κοινού, είτε στην Τετάρτη, είτε όπου αλλού, το αποτέλεσμα παρέμενε. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς πόζες ή υπερβολές, τα σφιχτά παιξίματα και ο αναπάντεχα σωστός ήχος, όχι «για support act» ή ό,τι αντίστοιχο - γενικά, σταδιακά τράβηξαν κάμποσα βλέμματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Έχοντας σημειώσει το παραπάνω, σε πλήρη αντιστοιχία με την εμφάνιση της μπάντας στο πλευρό των Deafheaven δύο χρόνια, μία βδομάδα και μία μέρα πίσω, η λέξη κλειδί είναι σταδιακά. Στα εισαγωγικά λεπτά, υπήρχαν στιγμές που η ένταση των συζητήσεων περίπου κάλυπτε τα πάντα, ιδιαίτερα στα πιο ήπια σημεία. Ανέβασμα στο ανέβασμα, η κατάσταση γύριζε και το χειροκρότημα ζέσταινε. Η post-ίζουσα νοοτροπία δεν έφυγε ποτέ από το κέντρο του κάδρου. Τα γεμίσματα παραμόνευαν σε κάθε γωνία. Τα ξεσπάσματα έβγαζαν αγνό σκοτάδι. Οι lead μελωδίες και τα πλήκτρα έδιναν το κάτι παραπάνω. Το νέο υλικό άφησε τις καλύτερες υποσχέσεις. [Α.Μ.]

Τα χρόνια πέρασαν, μα οι Alcest μεγάλωσαν, ή ίσως το ιδανικότερο ρήμα να ήταν ωρίμασαν, σαν το παλιό καλό κρασί. Κυκλοφορία με την κυκλοφορία, αγκάλιασαν ακόμη περισσότερο τις ρίζες τους, με αποκορύφωμα τη σπουδαία φετινή τους δουλειά, "Les Chants De L' Aurore", όπου ο ήχος των πρώτων δίσκων τους συνδυάζεται με ένα σαφές βλέμμα που κοιτά θαρραλέα το μέλλον. Υπό αυτές τις συνθήκες, είχαμε επιτέλους τη χαρά να τους απολαύσουμε για τρίτη φορά στη χώρα μας - και θα κάνω μια προβολή προς το τέλος, πως αυτή έμελλε να ήταν και η καλύτερη. Ο Neige λίγες μέρες πριν, μοιράστηκε μαζί μας το φόβο του ότι δεν έχουν πολυπληθές κοινό στην Ελλάδα καθώς δεν έχουν κάνει και πολλές συναυλίες στα μέρη μας. Το ελληνικό κοινό αλλά και οι «πιστοί» της Smoke The Fuzz, αποφάσισαν όμως να τον βγάλουν εντελώς λάθος.

Σε ένα ιδανικά γεμάτο Gagarin, ούτε αποπνικτικό ούτε όμως και με πολύ χώρο να μένει ανεκμετάλλευτος παρά την καθημερινή, υποδεχτήκαμε τους Alcest με μια ανοιχτή αγκαλιά - ειρωνικά, μέχρι και ο καιρός είχε δροσίσει αρκετά για να συνοδεύσει αυτή την εμφάνιση. Εκείνοι, ακριβώς στη ώρα τους ένα τέταρτο μετά τις δέκα, απέδειξαν καθ’ όλα έτοιμοι να μας παρουσιάσουν το δικό τους black metal μαζί με όποιο άλλο χαρακτηριστικό φέρει πλέον ο πολυσχιδής ήχος τους. Αυτό που γράφεται όπως θέλουν να λένε, για να προσφέρει ζεστασιά και όμορφα συναισθήματα. Αν και μια τρομάρα την πήραμε με την πολύ δυνατή σε ένταση εισαγωγή του "Komorebi", ο φόβος μην ήταν ο ήχος αποπνικτικός καθ’ όλη τη διάρκεια εξαφανίστηκε, γλυκαίνοντας σταδιακά και αγγίζοντας το ιδανικό. Έτσι, με τη συνέχεια των "L' Envol” και "Améthyste", οι μεθυστικές μελωδίες του "Les Chants De L' Aurore" γέμισαν το χώρο και τις καρδιές μας, τους τοίχους, το ταβάνι. Τα πρόσωπα γύρω μας, μαρτυρούσαν κάθε λογής ευχάριστη, μακρινή σκέψη - μελαγχολικά χαμόγελα που ταξίδευαν σε νοσταλγικές αναμνήσεις. Χαρμολύπη, η λέξη που χαρακτηρίζει για μένα τη μουσική των Alcest που στη ζωντανή της εκδοχή, όταν όλες οι συνθήκες είναι ιδανικές, είναι ικανή να αγγίξει ευαίσθητες χορδές για όλους τους τυχερούς που βρεθήκαμε εκεί.

Με ένα απαραίτητο πέρασμα από το σχετικά πρόσφατο “Spiritual Instict” που σαφώς έντυσε με τα πιο βαριά black metal στοιχεία τη βραδιά, το ταξίδι στο παρελθόν κάνει ένα μακρύ άλμα προς τα πίσω και το συγκινητικό “Écailles de lune - Part 2” μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε, τόσο γρήγορα και τόσο απλά αυτό το συγκρότημα. Οι πλήρως συνεσταλμένοι Neige και Winterhalter, αφοσιωμένοι στο πόστο τους, σχεδόν ταπεινωμένοι από την παρουσία του κόσμου, μέσα στο τι μπορεί να σκεφτόντουσαν είχαν πάρει την απόφαση να δώσουν την καλύτερη συναυλία τους επί ελληνικού εδάφους και το κατάφερναν, λεπτό με το λεπτό. Πλαισιωμένοι από τους πιστούς εδώ και χρόνια ζωντανούς συνοδοιπόρους τους, Indria και Zero, η τετράδα των Alcest έχει πλέον αποκτήσει μια τρομακτική δυναμική ως σκηνική παρουσία. Ο ήχος τους ρέει σαν να προέρχεται από ένα όργανο ενώ συνεννοούνται μόνο με βλέμματα. Κι εμείς τους χαζεύουμε.

Τα πρόσφατα “Flamme Jumelle” και “Le Miroir” επιστρέφουν για να προσθέσουν κι άλλη ζάχαρη στην ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα, ήσυχα, σχεδόν απαλά, ο Neige μας ευχαριστεί για την παρουσία μας και συνεχίζει να μοιράζεται μαζί μας το μαγικό αυτό ησυχαστήριο που η μουσική τους αποτελεί θεμέλιο. Όσο καλός όμως κι αν είναι ο νέος δίσκος, ο τρόπος που αγαπήσαμε τους Alcest με τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες τους, ίσως να παραμένει ασυναγώνιστος. Στο άκουσμα του “Souvenirs D’ Un Autre Monde”, ακόμη και οι ελάχιστες παραφωνίες κουβέντας που είχαν παραμείνει από πριν στο κοινό, σιωπούν. Δεν μιλάμε με τους δίπλα μας. Βουρκώνουμε λίγο και ανταλλάσσουμε μονολεκτικά μηνύματα όπως «ουάου» ή «ανατρίχιασα». Το απαραίτητο πέρασμα από το εξίσου αγαπημένο και πιο πρόσφατο “Kodama”, γίνεται με το εμβληματικό “Oiaseaux De Proie” και με θαυμασμό κοιτάμε την εκθαμβωτική ικανότητα του Neige να εξαπολύει τα κολασμένα scream φωνητικά του που πλέον ελάχιστα και στοχευμένα χρησιμοποιεί, χωρίς να δυσκολεύεται στο ελάχιστο ή να του ξεφεύγει μισός μορφασμός.

Οι Alcest αποχωρούν μα σύντομα επιστρέφουν γνωρίζοντας τη συναυλιακή τους μοίρα. Το ταξίδι στο παρελθόν ολοκληρώνεται με το “Autre Tempts” που αποτελεί μάλλον την αναντίρρητη κορύφωση της βραδιάς, ενώ ολοκληρώνει και την εκπροσώπηση όλης τους της δισκογραφίας με εξαίρεση το αναμφίβολα πολύ ιδιαίτερο “Shelter”. Στον απόηχο, το κομμάτι που είναι φτιαγμένο για να είναι τελευταίο από τα καινούρια τους, “L’ Adieu”, κλείνει την εμφάνισή τους αποφορτίζοντας από τις προηγούμενες συγκινήσεις. Μιλώντας γι’ αυτές, δεν δίστασαν να μας δείξουν τη δική τους αποχωρώντας μέσα σε χειροκροτήματα, χωρίς κάποιου είδους προβαρισμένη υπόκλιση, αλλά με τις αξιολάτρευτα quirky προσωπικότητες τους να βγαίνουν στο προσκήνιο αποχαιρετώντας και χαμογελώντας. Και μετά, χάθηκαν πίσω στο ίδιο γαλλικό μεσογειακό τοπίο από το οποίο μας ήρθαν. Πως πέρασε μιάμιση και βάλε ώρα, κανείς μας δεν κατάλαβε.

Αυτό που καταλάβαμε, είναι πως είχαμε την τύχη να δούμε μια πλέον μεστή και οριακά παλιά μπάντα, στο απόλυτο σημείο ζενίθ της. Με μια καριέρα σχεδόν αλάνθαστη, δίσκους και κομμάτια που το καθένα έχει αποκτήσει τους δικούς του παθιασμένους οπαδούς, οι Alcest δικαιώθηκαν σε αυτό που χρόνια προσπαθούσαν – να παγιώσουν τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό που ένιωθαν (ίσως και να ίσχυε) πως τους είχε αδικήσει, αλλά πως κι εκείνοι δεν του είχαν δώσει την ευκαιρία. Με όλη την πρόθεση να λυθεί η «παρεξήγηση», τόσο το κοινό, όσο και το βράδυ της Τετάρτης, βγήκαμε μέσα από το Gagarin θριαμβευτές, από μια νύχτα που θα θυμόμαστε με περίσσια αγάπη για καιρό. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη