Πάλι εδώ για τη R! κινηματογραφική ανασκόπηση της χρονιάς. Πάλι μόνο με τα γούστα μας και με ταινίες που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να προβληματιστούμε, και τελικά να περάσουμε όμορφα μπροστά από μία οθόνη. Ο χαρακτηρισμός «μεγάλη» μόνο σε υποσημείωση δυστυχώς, όσο κι αν αγαπάμε τις σκοτεινές αίθουσες. Τα θέματα διανομής ήταν παράξενα πριν η κορόνα φέρει τον κόσμο ανάποδα. Πλέον η λογική έχει αρχίσει να εξαφανίζεται ακόμα και σε μεγάλες, εμπορικές παραγωγές.
Στο νήμα κόπηκε το "Fresh", το ντεμπούτο της Mimi Cave που κατάφερε να χωρέσει μια μικρή καθημερινή τραγωδία σε δύο στροφές του αγαπημένου "Lux Prima" των Karen O & Danger Mouse. Από κοντά το αναπάντεχα άψογο πιστολίδι συνοδεία Body Count στο "Day Shift" και η γεμάτη ήχους δεκαετίας του '70 Πίτσα Γλυκόριζα του Paul Thomas Anderson. Άξια αναφοράς το modern πανηγύρι στο ανεκδιήγητο "The Retaliators", το πάνκικο σβήσιμο με Salem του τελευταίου Scream και ο χορός με Chvrches στο slashy "Student Body".
Στη μεριά των soundtrack, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη Mogwai-in-Twin-Peaks επένδυση των Nick Cave & Warren Ellis στο μικρό χάος του "Blonde", ούτε τις παγωμένες nodric folk μελωδίες των Robin Carolan & Sebastian Gainsborough στο "The Northman" του Robert Eggers. Ως αθέμιτος ανταγωνισμός έμειναν εκτός τα "Elvis" και "Weird". Μισό σκαλί παρακάτω η αποθέωση του "War Pigs" στο "Metal Lords" και η τοποθέτηση Roses του Thor. Ένα σκαλί παραπάνω, τα κλεισίματα ματιού του Top Gun.
Πριν τις βασικές επιλογές προηγείται η, σύμφωνα με την αλάνθαστη υποκειμενική κρίση μας, απόλυτη ροκ στιγμή που πέρασε από το πανί στη χρονιά που έφυγε. Η σειρά παρουσίασης από εκεί και μετά είναι αλφαβητική. Προσπαθώντας όσο το δυνατόν να ακολουθούμε τις κυκλοφορίες στα εγχώρια σινεμά, περιμένουμε καρτερικά τον ερχομό της Cate Blanchett ως Lydia Tár τον επόμενο μήνα. Οι αυστηρά streaming προτάσεις προφανώς δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν. Ακολουθούν μικρά spoiler.
Ο κινηματογραφικός τρόμος του σήμερα στα καλύτερά του. Αν η επιστροφή του Ghostface έσκασε σαν ιστορική υπενθύμιση και το "Nope" έδωσε μία καλοδεχούμενη elevated πινελιά, το διπλό χτύπημα του Ti West με "X" & "Pearl" ήταν αυτό που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Η παρουσία της
Mia Goth είναι βιβλικών διαστάσεων. Ο σεβασμός στις αρχές του ύφους ξεχωρίζει από χιλιόμετρα, χωρίς να βγαίνει η παραμικρή υποψία αναμασήματος. Οι μικρές ανατροπές στην αφήγηση. Τα ολόσωστα χτισίματα. Οι κατάμαυρες, βίαιες κορυφώσεις. Το αιματοβαμμένο πάντρεμα Chelsea Wolfe με Blue Öyster Cult. Αγνή τελειότητα.
Τα ξανάπαμε; Σιγά μη ντραπούμε κιόλας.
Το μόνο πραγματικό λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η κυκλοφορία της ταινίας μέσα στο μαύρο Δεκέμβρη, ενώ ξεκάθαρα φωνάζει για καλοκαίρι και ουρανό. Όχι ότι αυτό κοστίζει ιδιαίτερα σε τελική ανάλυση. Η ματιά της Charlotte Wells αναβλύζει ζεστασιά. Το ντουέτο πατέρα και κόρης δίνει ρεσιτάλ. Το ξεδίπλωμα των αναμνήσεων, πραγματικών και μη, είναι μαεστρικά δοσμένο. Τα χρώματα της Μεσογείου σε συνδυασμό με τα περάσματα από την οικογενειακή κάμερα μπορούν να σε βυθίσουν μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Οι τόνοι μένουν χαμηλά. Ο τελευταίος χορός θα σε κάνει σμπαράλια. Με την καλύτερη δυνατή έννοια.
στο "The Batman"
'The city is eating itself.' Το Gotham, στην υπέροχα ωμή, υπόκοσμη και γοτθική του απεικόνιση, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ταινίας πολύ καλύτερης από όσο της δίνεται credit. Ο Pattinson για τον πρωταγωνιστικό ρόλο
ανέτρεξε για έμπνευση στην περσόνα του Cobain, δίνοντας στην αξιοποίηση του ψυχολογικά ασήκωτου και λακωνικού κομματιού διπλή ερμηνεία. Ένας αντι-ήρωας ανθρώπινος, ατελής, παρορμητικός, μαθητής, τρωτός αλλά και πεισματικά πιστός στο σκοπό του διαγράφει μια πορεία που, ακόμη και αν διαρκεί περισσότερο από το επιθυμητό, υπενθυμίζει πώς μια απλή ιστορία, με κατάλληλη κινηματογραφική απεικόνιση και σκηνοθετική ματιά μπορεί να γίνει ένα ατμοσφαιρικό και μαζικά προσβάσιμο έργο.
Σε ένα κόσμο που περίπου τα πάντα εξαρτώνται από το hype και η όποια ανάλυση μοιράζεται αυστηρά ανάμεσα στην αδιαμφισβήτητη τελειότητα ή το ολοστρόγγυλο μηδέν, η επιστροφή του Scott Derickson (βλ. "Sinister") στον χώρο των θρίλερ ήταν καταδικασμένη σε ήττα από τα αποδυτήρια. Η ιστορία του Joe Hill ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, χωρίς να βολεύεται σε μία μεριά. Ο Ethan Hawke ενσαρκώνει το απόλυτο κακό, χωρίς την υπερβολή που ζητάει η μάζα. Το πέρασμα των Floyd είναι απολαυστικό, χωρίς να ποζάρει για το ευρύ κοινό.
Olivia Rodrigo - "Brutal"
στο "Do Revenge"
Αλήθεια τώρα, περίμενες κάτι διαφορετικό; Πάει καιρός από την τελευταία φορά που μία εφηβική κωμωδειοπεριπέτεια έκανε τόση αίσθηση, και όχι άδικα. Δεν είναι οι στιλιστικές επιλογές ή οι τρελές αποχρώσεις που γεμίζουν κάθε,
κάθε όμως, πλάνο. Δεν είναι το μπάσιμο με
την Ολίβια να τα σπάει. Δεν είναι η τόσο προβλέψιμα έξυπνη, αλλά τόσο ακομπλεξάριστα διασκεδαστική πλοκή. Δεν είναι το
'CIS Hetero Men Championing Female Identifying Students League'. Δεν είναι η χημεία της Camilla Mendes με τη Maya Hawke. Είναι όλα αυτά, χτυπημένα στο μπλέντερ, σερβιρισμένα με ομπρελίτσα στο πλάι.
Σπανιότατα ενθουσιαζόμαστε στα πλαίσια τέτοιου είδους άρθρων, αλλά όπως και η ταινία μας εξέπληξε από το πουθενά ως η καλύτερη για το 2022, έτσι και η βασική έρευνα για το κομμάτι αυτό μας έστειλε αδιάβαστους. Το one-hit-wonder των 9 Days αποτέλεσε άθελά του πιβοτικό σημείο κατά την συγγραφή του σεναρίου, τόσο που οι πολυτάλαντοι Daniels ζήτησαν από τον John Hampson, ιθύνοντα νου του κομματιού, άδεια να κλέψουν κάποιους από τους στίχους για τους διαλόγους. Εκείνος όχι μόνο τους έκανε τη χάρη αλλά επανηχογράφησε 4 νέες εκτελέσεις που παίζουν σε επικά μοντάζ του κομματιού. Δεν θα επεκταθούμε παραπάνω, αλλά αξίζει
εδώ μία ανάγνωση.
Κάποιοι θέλαν να γράψουμε για Beatles. Αντί για αυτό θα εστιάσουμε στο σημαντικότερο σημείο διαλόγου της ταινίας, όπου, off camera, ο Elon Musk Miles Bron (Edward Norton), αφού έχει παίξει τρία ακόρντα από το "Under The Bridge" λέει ότι «ο Kiedis και ο Flea παίρνουν όλα τα εύσημα στους Peppers, αλλά η πραγματική καρδιά της μπάντας είναι ο Frusciante». Σπόιλερ, αργότερα μαθαίνουμε ότι ό,τι έχει βγει από το στόμα αυτού του ανθρώπου ήταν ανόθευτη αρλούμπα. Έλα όμως που εδώ έχει μόνο δίκιο. Τίποτα, μηδέν έχει να κάνει όλο αυτό με το πανέμορφο whodunnit του Rian Johnson της καρδιάς μας, απλά δεν θα αφήναμε το "Glass Onion" έξω από αυτή τη λίστα.
Υπάρχει κάτι το παράδοξο εδώ. Δεν είναι πως περιμένεις να ακούσεις το "New Noise" κι όμως με το που μπαίνει, και σε συνδυασμό πάντα με το timing και τη σκηνή, έπειτα από δύο-τρία δευτερόλεπτα λες ναι, δεν γίνεται καλύτερο αυτό που βλέπω κι ακούω. Ε, με το που συνδυάζεις και το 'money buys the access and we can't pay the cost', τότε κλειδώνεις μεμιάς. Ο αμερικάνος, αλκοολικός και μαρξιστής καπετάνιος του σκάφους με το πρόσωπο του Woody Harelson εγκρίνει πάραυτα.
Όλες οι μουσικάρες
στο "Until The Wheels Fall Off"
Το φέραμε από δω, το πήγαμε από κει, στο τέλος ήταν αδύνατο να αρκεστούμε σε ένα μόνο τραγούδι από το ντοκιμαντέρ του
Tony Hawk. Θα μπορούσαμε να διαλέξουμε την καλημέρα του Duane Peters με Pistols. Ή το σερί με "Kids Of The Black Hole" και τον απρόσμενο πανικό στο
"Blown Out Again". Ή ίσως τα παιδικά χαμόγελα και την εξιστόρηση του διαγωνισμού με το "She Goes To Finos" των Toy Dolls. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Από την τρελή εισαγωγική σεκάνς μέχρι το 900 και τα
υπέροχα περάσματα του Rodney Mullen, το ταξίδι είναι τόσο ξεχωριστό όσο ο πρωταγωνιστής του.