[7+7]: Μουσικές στη μικρή οθόνη για το πρώτο μισό του 2022

Καλοκαιράκι. Επιστροφή στα φεστιβάλ. Εξορμήσεις όσο πιο μακριά γίνεται από την πόλη. Υπερπαραγωγές απέναντι σε ανεξάρτητες δουλειές και κλασικά διαμαντάκια στους θερινούς. Αντίστροφη μέτρηση για τις διακοπές και τα μπάνια του λαού. Τηλεοπτική midyear ανασκόπηση από το Rocking με ελαφριά (sic) καθυστέρηση. Κανονικότητα; Όχι ακριβώς, αλλά θα συμβιβαστούμε. Με την πανδημία στην άκρη για την τουριστική σαιζόν κι ανάμεσα στο γεμάτο συναυλιακό πρόγραμμα, η εκλεκτή μας ομάδα επιχειρεί μία ματιά σε σειρές που ξεχώρισαν στο πρώτο μισό της χρονιάς και πρόσθεσαν γουστόζικους ήχους στις οθόνες μας.

Ο αριθμός των επιλογών διπλασιάζεται από τον συνήθη, γιατί μπορούμε. Η αναδρομή με INXS και Cult στο "Euphoria" κάπως έμεινε εκτός λίστας. Δεν θα δεχθούμε ερωτήσεις για αυτό, δεν έχουμε πειστική απάντηση να δώσουμε. Το ίδιο ισχύει για τις γενναίες λίστες τραγουδιών των "Ozark" και "The Umbrella Academy". Για τη δια χειρός Danny Boyle μεταφορά των Sex Pistols στο γυαλί υπήρξε ήδη αναλυτική τοποθέτηση. Ιδιαίτερη μνεία στο young adult πάρτι με Chvrches του "Heartstopper", στις παλιομοδίτικες επιλογές του "Outer Range" και στο από το πουθενά πέρασμα Lemmy του "Walking Dead".

Η σειρά παρουσίασης είναι αλφαβητική. Ακολουθούν κάμποσα μικρά, και μερικά λίγο μεγαλύτερα, spoiler. Κι επειδή τέτοιοι είμαστε, δίνουμε το πρώτο από τώρα. Το σόλο του "Master Of Puppets" από το Upside Down εμφανίζεται μόνο στο εξώφυλλο του Butcher Billy.

1

2Pac - "Hail Mary"
στο "Atlanta"

Η παρέα από την Ατλάντα συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της με αμείωτη ταχύτητα. Μετά την αρχική γνωριμία και τις απολαυστικές πρώτες βόλτες στο γήπεδό της, η τετράδα μετακινείται στην Ευρώπη για περιοδεία. Από το ένα ως το δέκα η τρέλα των καταστάσεων αγγίζει μόνιμα ένα ψηλό έντεκα με κλίση προς το δώδεκα. Το γράψιμο παραμένει σε καθιερωμένα για εκείνους, αδιανόητα για τους περισσότερους, επίπεδα. Η χημεία ανάμεσα στο βασικό καστ βγάζει μάτια. Οι δεύτεροι χαρακτήρες που μέσα σε τρία λεπτά μπορούν να κλέψουν ολόκληρο επεισόδιο και μετά να εξαφανιστούν δηλώνουν ξανά τα παρόν. Ο σχολιασμός δεν σταματά δευτερόλεπτο. Η επίσκεψη στο Άμστερνταμ που ξεκινά με Miles Davis και καταλήγει σε Tupac Shakur είναι ενδεικτική του όλου κλίματος.

2

Blondie - "Rapture"
στο "The Boys"

Καμία Marvel και κανένα DCEU. Λέμε όχι στα ψευτοδιλήμματα, τις λυκοσυμμαχίες και τον κομιξομονόδρομο. Με το ένα πόδι η μεταφορά του έργου των Garth Ennis και Darick Robertson πατάει σε θεμελιώδεις ιδέες και αφηγήσεις υπερηρωικών έργων. Με το άλλο μοιράζει κλωτσιές δεξιά κι αριστερά με τέτοια ταχύτητα που δεν αφήνει κανέναν στο απυρόβλητο. Οι όποιες σεναριακές ευκολίες παραβλέπονται χάρη στη σφιχτή ροή και την ένταση του ταξιδιού. Ο Homelander του Antony Starr έχει κερδίσει επάξια μία θέση ανάμεσα στους μεγαλύτερους κακούς εκεί έξω. Αν η παρουσία του Eric Kripke ως δημιουργού δεν ήταν αρκετή για να δικαιολογηθεί η απαραίτητη αναφορά στο Supernatural, η εμφάνιση του Dean Jensen Ackles δίπλα στον Jim 'Bobby' Beaver γίνεται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

3

The Cranberries - "Dreams"

στο "Derry Girls"

Η αλήθεια είναι πως στην τρίτη (και τελευταία;) σαιζόν των πολυαγαπημένων μας Ιρλανδέζων ακούγονται κάπου 121 τραγούδια, τα μετρήσαμε. Θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει Clash, Stiff Little Fingers, Meat Loaf, No Doubt ή τα πραγματικά διαμάντια, όπως το "Keep On Moving" των Five ή το "Virtual Insanity" του (των;) Jamiroquai, αλλά ας όψονται τα αμιγώς ιρλανδικά βάημπς που διακατέχουν τη σειρά, οπότε διαλέξαμε τους Cranberries. Σε μία όμορφη κατακλείδα που έθιξε κάποια βαριά θέματα (και κατά την αποψάρα μας είχε και κάποια επεισόδια με αρκετά αδύναμο σενάριο), συναντάμε μία early nineties εξτραβαγκάνζα, ικανή να σε παρασύρει στο νοσταλγικό της υπερθέαμα.

4

Hank Williams - "I'm So Lonesome I Could Cry"
στο "The Expanse"

Όντας περισσότερο lawful από όσο θα θέλαμε να παραδεχθούμε, νιώθουμε κάπως παράξενα που κλέβουμε για μία μέρα. Από την άλλη, δε θα μπαίναμε στον κόπο αν δεν πιστεύαμε με όλη μας την καρδιά ότι πραγματικά άξιζε. Κάποιος στην Amazon είχε την έμπνευση να αφήσει το δεύτερο επεισόδιο πριν το φινάλε του αγαπημένου σύγχρονου science fiction έπους να παιχτεί παραμονή πρωτοχρονιάς. Γιατί τι νόημα έχει η κοινωνική ζωή όταν μπορείς να ταξιδέψεις νοητά μέχρι τα Δαχτυλίδια κι ακόμα παραπέρα; Και προφανώς ήταν σε ακριβώς αυτό το σημείο που το πλήρωμα της Rocinante μας κέρασε μία από τις πιο απλές, γλυκές σκηνές που έδωσε στην πορεία του, δεμένη πάνω σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα country τραγούδια όλων των εποχών. Yam seng!

5

Soundgarden - "Black Hole Sun"
στο "For All Mankind"

Ο τρόπος που το "For All Mankind" χρησιμοποιεί τη μουσική και τα πολιτικά γεγονότα μας θυμίζει άλλο ένα κρυμμένο τηλεοπτικό διαμάντι, το "The Americans". Φέτος, με τον τρίτο κύκλο να είναι σε εξέλιξη και έχοντας φτάσει στα 90s αυτού του εναλλακτικού timeline, τα stakes είναι όπως πάντα στον ουρανό στο διάστημα. Στο κλείσιμο του τρίτου επεισοδίου, ενώ ξεκινάει να παίζει το "Black Hole Sun", μεταφερόμαστε δύο χρόνια αργότερα, με τρία διαστημόπλοια διαφορετικών συμφερόντων να εκτοξεύονται προς τον Άρη. Λίγο η ένταση της πλοκής, λίγο τα μαγευτικά πλάνα, λίγο η φωνή του Chris Cornell που τόσο μας λείπει, λίγο η τελευταία αποκάλυψη του επεισοδίου, ε και τα σαγόνια έπεσαν και επίσημα στο πάτωμα.  Αν είστε fans της επιστημονικής φαντασίας και του καλού δράματος, κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας, ξεχάστε τα spoilers που μόλις διαβάσατε, και δείτε το.

6

Anna Von Hausswolff - "Stranger"
στο "Killing Eve"

Το "Killing Eve" ολοκληρώθηκε φέτος με τον τέταρτο κύκλο να έχει διχάσει, έχοντας αρκετές δυναμικές στιγμές που θύμισαν στο κοινό γιατί το αγάπησε από την αρχή, αλλά και σεναριακές αποφάσεις που κατακρίθηκαν και απογοήτευσαν. Αν είναι κάτι που ήταν διαρκώς άψογο στη σειρά, ήταν οι μουσικές επιλογές, μέχρι και το φινάλε. [Ακολουθούν spoilers] Η Eve και η Villanelle είχαν ελάχιστες στιγμές από το σημείο που εξέφρασαν τα πραγματικά τους αισθήματα μέχρι και το σημείο που αποχωρήστηκαν. Μια από αυτές τις στιγμές συνοδεύτηκε από τον ονειρικό ήχο του "Stranger" της Anna Von Hausswolff, με τις δύο πρωταγωνίστριες να έρχονται πιο κοντά από ποτέ, να κλέβουν ένα τροχόσπιτο και να οδηγούν στην εξοχή. Πολλοί θεατές προσποιούνται ότι η σειρά τελείωσε κάπου εκεί.

7

Leonard Cohen - "Avalanche"
στο "Our Flag Means Death"

Αν ένα άτομο ήταν ικανό να δημιουργήσει μία δραμεντί βασισμένη στο queer culture αποτυχημένων πειρατών - αυτό το άτομο θα ηταν ο Taika Waititi. Δε θα εμβαθύνουμε ιδιαίτερα στην πλοκή - η πρώτη πρόταση τα λέει όλα θαρρούμε - αλλά σε μία σειρά που δεν ασχολείται τόσο με τη μουσική της επένδυση, στα σημεία που όντως μπαίνει, μπαίνει μέχρι το γοφό, και στο τελευταίο επεισόδιο - ενώ μας ραγίζει την καρδιά - έχουμε και τον μπαρμπα-Cohen από πίσω να στρίβει το μαχαίρι. Ένα από τα πιο ευχάριστα (και ανέλπιστα διδακτικά) πράγματα που παρακολουθήσαμε φέτος, το Our Flag Means Death διοχετεύει την παράνοια του Waititi σε μία swashbuckling περιπέτεια για αισθηματίες

8

Tears For Fears - "Everybody Wants To Rule The World"
στο "Pam & Tommy"

Ανάμεσα στις ανάλατες ημί-βιογραφίες, το "Pam & Tommy" ξεχωρίζει χωρίς κόπο. Η ίδια η ιστορία της κασέτας της Pamela Anderson και του Tommy Lee από μόνη της δικαιολογεί ένα σημαντικό μέρος από το προφανές «γιατί;». Η ερμηνεία και ο αέρας της Lily James, σε συνδυασμό με το αβανταδόρικο συμπλήρωμα του Sebastian Stan και την προσεγμένη παραγωγή, ολοκληρώνουν την απάντηση. Πριν από το όποιο βήμα παραπέρα, ωστόσο, δεν γίνεται να περάσει χωρίς αναφορά ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Το γεγονός ότι η ίδια η Anderson δεν έδωσε ποτέ τη συγκατάθεσή της στο εγχείρημα κάνει την ατμόσφαιρα τουλάχιστον άβολη. Αν προστεθεί στην εξίσωση η ομοιότητα αυτού του γεγονότος με τα συμβάντα που παρουσιάζονται στα οχτώ επεισόδια, το πράγμα γίνεται παράξενο για όλους τους λάθος λόγους.

9

Hanoi Rocks - "11th Street Kids"
στο "Peacemaker"

Αγνή ανεγκέφαλη διασκέδαση. Ο James Gunn άφησε για λίγο τις κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, γύρισε το διακόπτη σε τηλεοπτική λογική κι έδειξε με το δικό του τρόπο ότι αν κάποιος είχε υπομονή για να ψάξει πίσω από την τρέλα των lockdown ίσως να έβρισκε κάτι καλό. Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που είχε αφήσει το περασμένο καλοκαίρι με τη Suicide Squad, ο John Cena επανέρχεται στον ρόλο του ιδιότροπου, σκατοπαράξενου, υπέρ-αμερικάνου μαχητή της ειρήνης (περίπου) και για μία ακόμα φορά ξαφνιάζει με το πόσο τέλεια στέκεται στο ρόλο. Έχοντας στο πλευρό του μία ολόσωστα στημένη ομάδα, ένα τέλειο κατοικίδιο, τον Freddie Stroma ως υστερικό Vigilante και την πιο ανέλπιστα cool glam λίστα της χρονιάς, το σύνολο κουμπώνει με τρομακτική ευκολία

10

Thom Yorke - "5.17"
στο "Peaky Blinders"

Αν κρατούσαμε μία θέση για κάθε σκηνή με μουσικάρα από τον τελευταίο κύκλο των Peaky Blinders, το άρθρο πιθανότατα θα ήταν ήδη κλεισμένο. Τίποτα που δεν περιμέναμε. Τίποτα λιγότερο από τα στάνταρ που έχει θέσει η σειρά του Steven Knight στο παρελθόν. Η μουντάδα του μεγάλου νησιού και τα εντυπωσιακά κάδρα. Τα τσιτωμένα ξεσπάσματα και οι προσεκτικά γκριζαρισμένοι χαρακτήρες. Οι άπειρες γόπες και οι τόνοι αλκοόλ. Ο Tommy του Cillian Murphy. Η καταραμένη οικογένεια Shelby και ο κύκλος της. Η προφορά του Tom Hardy ως Alfie Solomons. Τα φασισταριά και οι μπίζνες. Το πελώριο κενό από την απουσία της αείμνηστης Helen McCrory. Ανάμεσα στο πρώτο δείγμα και το χτύπημα με "Ain't No Grave" για καλησπέρα, τα προγνωστικά έδειχναν Anna Calvi. Το διπλό φορτισμένο χτύπημα με "5.17" γύρισε το αποτέλεσμα σε Thom Yorke.

11

Depeche Mode - "Personal Jesus"
στο "Russian Doll"

Το "Russian Doll" στον δεύτερο κύκλο του ταξίδεψε στον χρόνο. Τι καλύτερη δικαιολογία λοιπόν για 80s needle drops! Από τα πρώτα δευτερόλεπτα η σειρά έκανε δυναμικά αισθητή την κατεύθυνση που θα έπαιρνε με 'reach out and touch faith' και τη Nadia της Natasha Lyonne να περπατάει στη Νέα Υόρκη υπό τους ήχους του "Personal Jesus" των Depeche Mode. Και δεν σταμάτησε εκεί - λίγες σκηνές και ένα δρομολόγιο αργότερα, το "Bela Lugosi's Dead" από Bauhaus μεταφέρει επίσημα εμάς, μαζί με τη μπερδεμένη πρωταγωνίστρια, στη δεκαετία του '80. Δύο υπαρξιακά σοκ αργότερα, η ακόμα πιο μπερδεμένη Nadia συνεχίζει να περπατάει στους δρόμους της Ν.Υ. υπό τους ήχους του "Mother" από Danzig, με τη σειρά να έχει απλώσει τα κομμάτια του παζλ μέσα σε 30 λεπτά. Καθόλου άσχημα!

12

Motörhead - "Ace Of Spades"
στο "Severance"

Για το μουσικό αυτό τεμάχιο, δεν θα είχαμε και πολλά να πούμε, αφού το έχουμε λατρέψει σε κάθε πιθανή του έκφανση. Σε κάθε; Η αλήθεια είναι δεν είχαμε ποτέ φανταστεί ότι θα μπορεί να πάρει τέτοια διάσταση, συνοδεύοντας σκηνές που αφορούν ζητήματα ψυχικής υγείας και, χμμ, ζωγραφικούς πίνακες. (Irving σ' αγαπάμε!) Έτσι κι αλλιώς όμως, τίποτα δεν ήταν αναμενόμενο στον θρίαμβο που ονομάζεται "Severance". Το cast είναι ονειρικό, το δυστοπικό του σενάριο βάζει άπαντες να αναρωτηθούμε «εγώ τί θα έκανα;», οι ανατροπές είναι ανώτατης ποιότητας, το αλά "Black Mirror" στυλιζάρισμα του άριστο. Το "Severance" είναι το απόλυτο φετινό must για τους λάτρεις του σχεδόν πιθανού sci-fi. Tα πάντα κυλάνε τέλεια από τα αριστουργηματικά opening credits ως το απόλυτο cliffhanger του φινάλε και ο Ben Stiller γίνεται - ποιος θα το 'λεγε; - ο νέος μας ήρωας-σκηνοθέτης.

13

Kate Bush - "Running Up That Hill"
στο "Stranger Things"

Οκ, θέλουμε και μεις λίγο κάπως να σταθούμε demogorgon gatekeepers μπροστά στην τιτάνισσα Kate και να ουρλιάξουμε «ουστ ρε νουμπάδες που τώρα μάθετε τον κομμάταρο», αλλά πήραμε τέσσερις βαθιές ανάσες και ηρεμήσαμε, καθώς θυμηθήκαμε πως όλοι νικάμε όταν καλή μουσική αγαπιέται από περισσότερους. Σε μία σεζόν που κατάφερε να μας έκανε πάλι να ενδιαφερθούμε για τη σειρά (γιατί η τρίτη σεζόν ήταν μάπα) και να υπομείνουμε την awkwardίλα των πάλαι ποτέ γλυκούτσικων πρωταγωνιστών, βάλαν σε πρώτο ρόλο τη μουσική και μας γνώρισαν τον Eddie της καρδιάς μας, με το "Running Up That Hill" (εδώ σε φοβερή λαηβ εκτέλεση με τον David Gilmour - και εδώ η μοναδική διασκευή που αξίζει) να έχει κεντρική θέση στην πλοκή, πλαισιώνοντας φοβερές στιγμές στην εθιστική αυτή περιπέτεια.

14

Ramin Djawadi - "Video Games"
στο "Westworld"

Haters gonna hate μέχρι να σβήσει ο ήλιος, διότι απλώς εξακολουθούν να τεμπελιάζουν - εξάλλου, απαιτεί προσπάθεια να κατανοήσει κανείς τί εστί "Westworld". Άσε τους να λατρεύουν μόνο την πρώτη σεζόν, εσύ έλα μαζί μας να λατρέψεις και τις επόμενες. Ο τέταρτος κύκλος συμβαίνει τώρα και η άποψη μας δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένη, όλα όμως δείχνουν ότι το τρομερό αυτό trip θα συνεχιστεί όπως του αρμόζει. Για τυχόν αμφιβολίες, σε παραπέμπουμε στη σκηνή που η Christina/Dolores μονολογεί για μια νέα ιστορία, κάτω από τους ήχους της ορχηστρικής διασκευής του Djawadi στο έπος της Lana Del Rey. Μελωδία στοιχειωμένη και σκηνή ενδεικτική για τα βάθη και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα ύψη των συναισθημάτων που χαρίζει ακόμα το "Westworld". Είμαστε σίγουροι, στο τέλος θα νικήσουμε.