Ανασκόπηση 2012: Post-Rock

Από τους Μάνο Πατεράκη, Θεοδόση Γενιτσαρίδη, Εριφύλη Παναγούλια, 16/01/2013 @ 14:02
Είναι μάλλον γεγονός ότι το post-rock βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του στα μέσα της δεκαετίας των 00s (πως περνάει ο καιρός ε), όταν έβγαιναν και δισκάρες αλλά και δεκάδες μέτρια άλμπουμ, κάτι που σε έκανε να χάνεις τον προσανατολισμό σου στο δάσος των κυκλοφοριών. Εν έτει 2012, οι post-rock δίσκοι που κυκλοφορούν σε καμία περίπτωση δεν είναι λίγοι, ωστόσο είναι αριθμητικά αρκετά λιγότεροι από τότε. Στην εν λόγω ανασκόπηση σκοπός μας είναι να εντοπίσουμε τους σημαντικότερους εξ' αυτών από άποψη αναγνώρισης και τους καλύτερους εξ’ αυτών από άποψη ποιότητας και να σας τους παρουσιάσουμε, παράλληλα με όλα τα γεγονότα που μας απασχόλησαν μέσα στη χρονιά και τις συναυλίες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στη χώρα μας.

Μάνος Πατεράκης


Godspeed You! Black EmperorAscend!

Το post-rock ουδέποτε μονοπωλούσε τα νέα και τα ειδησεογραφικά sites, όπως άλλα μουσικά είδη. Ακόμα και τα «βαριά χαρτιά» του χώρου, απασχολούσαν τα μέσα για τα απολύτως απαραίτητα: με νέα σχετικά με τις κυκλοφορίες τους. Πρώτη και καλύτερη είδηση ήταν η δισκογραφική αφύπνιση των Godspeed You! Black Emperor με τον πέμπτο στούντιο δίσκο τους και τον πρώτο ηχογραφημένο στο στούντιο υλικό εδώ και περίπου δέκα χρόνια. Σημαντική και η ανακοίνωση της δισκογραφικής επιστροφής των Mono με το "For My Parents". Στις συνθέσεις τους, τους Γιαπωνέζους βοήθησε η Wordless Music Orchestra, ομάδα που τους βοήθησε και στην ηχογράφηση του προπέρσινου live δίσκου "Ηoly Ground". Να σημειωθεί ότι αναμένεται να τους δούμε ζωντανά στη χώρα μας με το νέο έτος, σε μια συναυλία που απαγορεύεται να χαθεί από οποιονδήποτε λάτρη του είδους, καθότι αποτελούν με ευκολία μέσα στις καλύτερες live μπάντες. Οι Caspian, εδραιωμένη μπάντα πια στο χώρο, δήλωσαν το καλοκαίρι ότι από εδώ και στο εξής οι δίσκοι τους θα έχουν φωνητικά. Οι Mogwai ανακοίνωσαν την κυκλοφορία δίσκου με remixes κομματιών από την τελευταία τους δουλειά, "Hardcore Will Never Die, But You Will". Οι Sigur Rós εκπόνησαν ένα μεγαλόπνοο project, το Valtari Mystery Film Experiment, δίνοντας στη δημοσιότητα ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της χρονιάς mini ταινίες από διαφορετικούς καλλιτέχνες, όλες εμπνευσμένες και με υπόκρουση μουσική από την τελευταία δουλειά τους. Άξιο αναφοράς είναι το ότι οι God Is An Astronaut επιμελήθηκαν ξανά ολόκληρο τον κατάλογό τους, με αφορμή την επέτειο δέκα χρόνων από τη δημιουργία του συγκροτήματος. To Rocking.gr μίλησε με κάποιους εκ των καλλιτεχνών του είδους, όπως τους Kwoon, τους Maybeshewill και τους The Samuel Jackson Five. Τέλος, σαν site, στα πλαίσια της στήλης A Beginner's Guide δώσαμε έναν μπούσουλα για κάθε νεοεισελθέντα -και μη- στον πανέμορφο κόσμο του post-rock.

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης

Sigur RósDream Odyssey

Πολλές κουβέντες προκάλεσε το "Allelujah! Don’t Bend! Ascend!" των Godspeed You! Black Emperor, το οποίο άλλοι εκθείασαν με θαυμασμό και άλλοι έθαψαν με ζωηρές αποδοκιμασίες. Η αλήθεια είναι ότι δύο κύρια κομμάτια του, τα είχαμε ξανα-ακούσει με άλλα ονόματα τα τελευταία χρόνια, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να βγάζουμε το καπέλο σε μεγαλειώδεις συνθέσεις όπως το "Mladic", τις οποίες μόνο η σημαντικότερη μπάντα του ιδιώματος θα μπορούσε να γράψει. Οι Ισλανδοί Sigur Rós κυκλοφόρησαν το όμορφο "Valtari", δηλαδή «οδοστρωτήρα», με το οποίο κινήθηκαν στο άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος που έχουν επιτύχει, αφήνοντας ικανοποιημένους τους οπαδούς τους, αλλά χωρίς να προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Οι Ιάπωνες Mono συνέχισαν την ανοδική πορεία μετά το εκπληκτικό "Hymn To The Immortal Wind" του 2009 κυκλοφορόντας το "For My Parents", δίσκος που δύναται να ραγίσει καρδιές. Οι «βετεράνοι» Dirty Three του Warren Ellis έβγαλαν το "Toward The Low Sun", παίζοντας post-rock με πολλές free-jazz επιρροές καταφέρνοντας να σταθούν σε υψηλά επίπεδα. Οι Earth, παρά το drone παρελθόν τους, τώρα πια ανήκουν σε ένα τέτοιο αφιέρωμα, με το δεύτερο μέρος του ψυχεδελικού "Angels Of Darkness, Demons Of Light" να ανταποκρίνεται στην ποιότητα του προκατόχου του. Όσον αφορά τους Crippled Black Phoenix, το συγκρότημα εδώ και καιρό ακολουθεί άλλα μουσικά μονοπάτια, ωστόσο το δεύτερο CD του φανταστικού "(Mankind) The Crafty Ape" έχει αρκετά post-rock στοιχεία για να αναφερθεί εδώ, προεξέχοντος του Godspeed-ικού 15-λεπτου "Faced With Complete Failure, Utter Defiance Is The Only Response".



Μάνος Πατεράκης

If These Trees Could TalkThe Aleutian Clouds

Έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς κυκλοφόρησαν οι If These Trees Could Talk, το "Red Forest", το οποίο τους «ανέβασε επίπεδο» στο post-rock πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα στο οποίο κάποιοι νεοφώτιστοι Γάλλοι ονόματι Lost In Kiev κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, το εκπληκτικό "Motions", και μας μάζεψαν με το κουταλάκι... Εξαιρετικής ομορφιάς και το ονειρικό "Departure Songs" των Hammock, με τις πολλές shoegaze αναφορές. Οι The Pirate Ship Quintet, οι οποίοι είχαν κάνει αίσθηση με το EP τους το 2007, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους full-length, έναν εντυπωσιακό δίσκο με κυρίαρχη την παρουσία του τσέλο και του βιολιού και με κάποια διάσπαρτα screaming φωνητικά. Η Ελλάδα, χώρα που αγαπάει ιδιαίτερα το post-rock τα τελευταία χρόνια, δεν έμεινε άπραγη και απάντησε με επίσης άκρως ενδιαφέροντες δίσκους όπως το επιβλητικό "Form Follows Function" των Adolf Plays The Jazz οι οποίοι υπομονετικά κερδίζουν όλο και περισσότερη προσοχή διεθνώς, το δυναμικότατο "Evidence Of Absence" των Αθηναίων Hedvika και το αρτιστικό και μελαγχολικό "The Garden Novels" των Your Hand In Mine.



Μάνος Πατεράκης

CaspianOnly What You Take With You

Καλές χωρίς να εντυπωσιάσουν ήταν οι δουλειές των Caspian και Pg.lost, αμφότερα συγκροτήματα με αρκετό κοινό μέσα στους post-rock κύκλους. Το "Waking Season" των πρώτων δε χρησιμοποίησε αρκετά το ατού του, δηλαδή τα ξεσπάσματα, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να απογειωθεί, ενώ το "Key", o τρίτος δίσκος των Pg.lost δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα στεγανά του είδους, αν και μέσα σε αυτά ελίσσεται αρκετά καλά. Επιμένοντας ...μεσογειακά, οι Ισπανοί Toundra έβγαλαν μια συμπαθητικότατη κυκλοφορία, το "III", ενώ δεν απογοήτευσαν ούτε οι Ιταλοί indie/post-rockers Giardini Di Miro. Στα αξιοπρόσεκτα άλμπουμ της χρονιάς συγκαταλέγονται το "Fade" των Cloudkicker, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει σαν βαρύ instrumental djent και πια έχουν μαλακώσει τον ήχο τους, τηρουμένων των αναλογιών, το "Hy-Brasil" των Lights Out Asia με τις πολλές ambient/ηλεκτρονικές προσμείξεις, το "The Black Rain" των Ιαπώνων Anoice σε πιο contemporary classic ύφος, το οποίο επίσης παίρνει τον άτυπο τίτλο του post-rock εξωφύλλου της χρονιάς, και το "VII" των Maserati, οι οποίοι μας ταξίδεψαν με τα space rock και krautrock στοιχεία που μπολιάζουν στη μουσική τους. Τέλος, είχαν όμορφες στιγμές αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφτασαν τους προκατόχους τους οι νέες κυκλοφορίες των A Whisper In The Noise και Blueneck, αν και το τελευταίο δε λογίζεται ακριβώς ως κανονικό full-length, αλλά μάλλον ως soundtrack μιας φανταστικής ταινίας, εξ' ου και η απουσία φωνητικών.



Μάνος Πατεράκης

Long Distance CallingRevelations

H post rock συναυλιακή χρονιά δεν μπορούσε να αρχίσει καλύτερα απ' ό,τι με την επίσκεψη των Her Name Is Calla και φυσικά των μεγάλων Mogwai, σε μια εμφάνιση που αρχικά είχε οριστεί τον Οκτώβριο του 2011. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις μπορεί να καθυστέρησαν την εμφάνισή τους μπροστά στο ελληνικό, αλλά τελικά παρά τις αντιξοότητες κατάφερε να τους απολαύσει, παρέα με τους Kwoon. Η συναυλία, που χαρακτηρίστηκε από τον επαγγελματισμό των Mogwai, στηρίχτηκε  στην πλειονότητα της από κομμάτια του τελευταίου τους άλμπουμ "Hardcore Will Never Die, But You Will". Με αμείωτο ενδιαφέρον συνεχίστηκε η χρονιά και βλέποντας την στήριξη του ελληνικού κοινού στο είδος, οι διοργανωτές δεν δίστασαν να χωρέσουν μέσα στο ίδιο σαββατοκύριακο και μάλιστα στον ίδιο χώρο τους Blueneck και τους Long Distance Calling. Οι πρώτοι μετέφεραν την μελαγχολία του Bristol σε μια συναυλία σπάνιας ομορφιάς που όσοι την έχασαν θα πρέπει να μετανιώνουν πικρά. Οι δεύτεροι έδωσαν επίσης τον καλύτερο τους εαυτό, με πιο metal διάθεση σε μια εκρηκτική sold out εμφάνιση. Δεσπόζουσα θέση στα live του ιδιώματος από άποψη ενδιαφέροντος αλλά και απόδοσης είχαν -ποιοι άλλοι- οι Crippled Black Phoenix. Η τρίωρη πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους και πρώτη της περιοδείας τους, υπερκάλυψε κάθε προσδοκία των παρευρισκομένων, με την υψηλή απόδοσή τους και την άψογη επικοινωνία τους με το κοινό, σε ένα live που για όσους βρέθηκαν εκεί, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη. Την χώρα μας επισκέφθηκαν επίσης οι This Will Destroy You και οι Maybeshewill. Ειδικά η τελευταία χαρακτηρίστηκε  ως σύντομη μεν, άκρως επαγγελματική δε, εμφάνιση. Γενικότερα, το 2012 από συναυλιακής post-rock άποψης, μας άφησε με τις αναμνήσεις δυναμικών εμφανίσεων ηχηρών ονομάτων του χώρου, αλλά μας γέμισε και με ελπίδες από την ανταπόκριση του ελληνικού κοινού που δείχνει να αγκαλιάζει το είδος με την δυναμική παρουσία του στα live.



Εριφύλη Παναγούλια

Αυτά είχαμε, λοιπόν, να πούμε για το 2012. Για ό,τι παραλείψαμε ζητούμε εκ των προτέρων τη συγχώρεσή σας και σας προτρέπουμε να κάνετε τις συμπληρώσεις στα σχόλια. Ούτως ή άλλως ο μουσικός κόσμος είναι τόσο αχανής πια που ο καθένας πρέπει να συνεισφέρει ένα λιθαράκι στην προσπάθεια που γίνεται για ένα ξεσκαρτάρισμα, όσο υποκειμενικά και αν είναι τα γούστα. Όσον αφορά το post-rock, αν πούμε ότι ήρθε για να μείνει θα είμαστε μετά-Χριστόν προφήτες. Εξαρχής ταίριαξε πολύ με τη νοοτροπία συγκεκριμένης ελληνικής μουσικόφιλης μερίδας κάτι που μας γεμίζει με αισιοδοξία για ακόμα περισσότερες συναυλίες με ενδιαφέροντα ξένα συγκροτήματα, παρά την οικονομική κρίση. Όσον αφορά τα εγχώρια ποιοτικά συγκροτήματα που θα ξεπετάγονται, εκφράζουμε την πίστη, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι θα πολλαπλασιαστούν.
  • SHARE
  • TWEET