Crippled Black Phoenix

(Mankind) The Crafty Ape

Provogue (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 08/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
(Είμαστε πραγματικά τυχεροί που μας έχει προκύψει από το πουθενά μια μπάντα σαν τους Crippled Black Phoenix)

Και που να το φανταστούμε το 2007 ότι το συγκρότημα που κυκλοφόρησε το πανέμορφο "A Love Of Shared Disasters", έναν post-rock δίσκο με γενικότερες μουσικές ανησυχίες, θα είχε την ακόλουθη εξέλιξη. Ναι, περιείχε μέσα κοτζάμ "You Take The Devil Out Of Me", χωμένοι στο οποίο ανατριχιάζαμε με κάθε ευκαιρία, όμως τίποτα δε μας προετοίμαζε για το τι θα ακολουθούσε… Έχει τεράστια σημασία το σημείο αναχώρησης γιατί αυτό δίνει προοπτική στο σημείο που βρίσκεσαι. Η προ-ιστορία είναι γραμμένη στο DNA σου και αυτό προσδίδει ειλικρίνεια, η οποία με τη σειρά της σου σχηματίζει τη δική σου ιδιαίτερη προσωπική ταυτότητα, ακόμα και όταν δανείζεσαι από τους Pink Floyd, ακόμα και όταν χρησιμοποιείς καλπάζουσες ατμόσφαιρες από 16horsepower... Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί παρά ως κομπλιμέντο, γιατί είσαι μια μεγάλη μπάντα, μια τολμηρή μπάντα, μια μπάντα με όραμα, μια μπάντα που γράφει μεγάλους δίσκους...

(Κεφάλαιο Πρώτο: Μια Ίνα) Η απαραίτητη εισαγωγή. «Use your anger to creatively destroy your oppressors» με φωνή ρομπότ και το απαραίτητο μπάσιμο για να μπει το στοιχειωτικό άρπισμα του δεκάλεπτου "The Heart Of Every Country". Ας σοβαρευτούμε, όποια ασυναίσθητη εντύπωση ότι πρόκειται να ακούσουμε ακόμα έναν οποιοδήποτε καινούριο δίσκο έχει εξανεμιστεί. Εδώ έχουμε Crippled Black Phoenix και -όπως όλες οι μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους- οφείλει να ακουστεί με ευλάβεια. Οι Gilmour-ικές κιθάρες, αναπόσπαστο μέρος του προσωπείου τους από το "The Resurrectionists/Night Raider", άσχετα αν το "I, Vigilante" του 2010 είχε δημιουργήσει υπόνοιες ότι τις άφησαν πίσω τους, είναι εμφατικά εδώ.  Στο τρίτο κομμάτι, "Get Down And Live It", συναντάμε το γνώριμο rhythm section που αποτελεί πια σήμα κατατεθέν της μπάντας, ενώ τα φωνητικά της Daisy Chapman σε συνδυασμό με την πλούσια και σεμιναριακή ενορχήστρωση από πιάνα, βιολιά και πλήκτρα το ανεβάζουν κάμποσα επίπεδα πιο πάνω. Το "(In The Yonder Marsh)" είναι το απαραίτητο ambient διάλειμμα, λογικής "The Whistler" από τον πρώτο τους δίσκο, για να ακολουθήσουν τα "A Letter Concerning Dogheads", μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, και το "The Brain/Poznan", το δεύτερο μισό του οποίου αποτελεί ένα απαράμιλλης ομορφιάς progressive rock κρεσέντο.

(Κεφάλαιο Δεύτερο: Η Παγίδα) Το πιο εύκολο κεφάλαιο του πιο δύσκολου δίσκου που έβγαλαν ποτέ οι Crippled Black Phoenix. Τα πιο άμεσα κομμάτια βρίσκονται εδώ. Μακριά από το φλοϋδικό progressive ξεκίνημα, εδώ οι Crippled Black Phoenix επιδίδονται σε ιδιότυπη, δυναμική, εμψυχωτική alt-country. Εδώ ροκάρουν. Το "Laying Traps", το οποίο ήταν η επιλογή της μπάντας για πρώτο video clip, αποτελεί την πιο ανεβαστική στιγμή του δίσκου, ένα εξαιρετικό κομμάτι με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Joe Volk να κλέβουν την παράσταση και τα tribal drums σε σημεία να ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα σε συνδυασμό με κάποιες Morricone-ικές μελωδίες στην κιθάρα. Ένα από τα γνώριμα samples από ταινίες, όπως πάντα συνήθιζε να προσθέτει η μπάντα, αργότερα και ήρθε η ώρα για τρεισήμισι λεπτά τελειότητας... "Born In A Hurricane"... Πώρωση και ανατριχίλες σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2012... Μένεις άναυδος, αποσβολωμένος, όμως όχι, δεν ήρθε η ώρα να ηρεμήσεις ακόμα: Το "Release The Clowns" που ακολουθεί ανήκει επίσης άνετα στο Top-5 των κομματιών του δίσκου. Αντρικά και γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται και το κυρίαρχο riff του κομματιού προχωράει ακάθεκτο καβάλα στα ρυθμικά drums. Μέχρι τέλους. Ναι, τώρα που τελείωσε το δεύτερο CD ήρθε η ώρα να ηρεμήσεις για το ενάμιση λεπτό με μπάντζο και μαντολίνο του "(What?)".

(Κεφάλαιο Τρίτο: Τα Blues Του Ανθρώπου) Μακράν το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι της κυκλοφορίας. Το πιο ψυχεδελικό, το πιο πειραματικό. Η αρχή γίνεται με το στρυφνό "A Suggestion (Not A Very Nice One)", όπου οι κιθάρες τα βάφουν μπλε, σολάρουν, το μπάσο υπνωτίζει και ο Volk τραγουδάει πονεμένα, προτείνοντας να περάσουμε σε πράξεις… Να τους κάνουμε να δεχτούν την οργή των πολλών... Ακολουθεί η πιο μυστηριώδης στιγμή του δίσκου, το "(Dig, Bury, Deny)" που άψογα θα ταίριαζε σε ψυχολογικό θρίλερ, εκεί λίγο πριν ανοίξεις την πόρτα του υπογείου, ή σε ένα τρομαχτικά και ανίερα στενάχωρο flashback... Η αποκατάσταση έρχεται με το γλυκό, μπαλαντοειδές και πανέμορφο από κάθε άποψη "Operation Mincemeat" να μιλάει για ιστορίες του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Κι έπειτα, "We Will Never Get Out This World Alive", όπου οι Mogwai και οι Crippled Black Phoenix κλείνουν το μάτι και προετοιμάζουν για τη συνέχεια... Μια συνέχεια η οποία θα είναι ακραιφνώς post-rock· δεν έχει χαθεί αυτή η πτυχή της μπάντας, κρίμα κι άδικο θα ήταν, ελάχιστοι τους φτάνουν και σε αυτόν τον τομέα. Απλά αφιέρωσαν το πρώτο κεφάλαιο στο prog rock, το δεύτερο στο alt-country, ε το τρίτο ήταν αναπόφευκτο. Το αριστουργηματικό 15λεπτο "Faced With Complete Failure, Utter Defiance Is The Only Response" είναι από τα καλύτερα post-rock κομμάτια που έχουν συντεθεί τα τελευταία χρόνια και σίγουρα ακόμα και ο Efrim Menuck θα ήθελε να το έχει γράψει. Λόγια δεν υπάρχουν, πέραν της ρομποτικής φωνής που άνοιξε το δίσκο. «Use your anger to creatively destroy your oppressors». Ο κύκλος κλείνει...

(All In All) Το "(Mankind) The Crafty Ape" περίμενα να είναι η λογική συνέχεια, ή ακόμη και το λογικό άλμα, από το "I, Vigilante" προς τα νέα οράματα της μπάντας. Εν τέλει είναι ο δίσκος που περιέχει όλους τους Crippled Black Phoenix από τη στιγμή που ξεκίνησαν μέχρι και σήμερα. Ενδεχομένως να είναι η κυκλοφορία με την οποία σταθεροποιούνται, με την οποία καταλήγουν στον ήχο που επιθυμούν (ή, ακόμα καλύτερα, στον ήχο που επιθυμεί ο Justin Greaves). Ενδεχομένως, όμως, να αποτελεί και τέλος εποχής, κλείσιμο κεφαλαίου. Μετά την πρόσφατη φυγή του Joe Volk, η δεύτερη εκδοχή φαντάζει ακόμα πιο πιθανή. Αυτά, όμως, αφορούν το μέλλον. Προς το παρόν οι Crippled Black Phoenix προσθέτουν ακόμα ένα κόσμημα στη δισκογραφία τους. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερός τους δίσκος, μπορεί να μην είναι ο πιο καινοτόμος, μπορεί να είναι ο πιο δύστροπος, αλλά σίγουρα είναι ένας μεγάλος δίσκος από ένα μεγάλο συγκρότημα, κάτι που φαίνεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Ακροάσεις και χρόνο δώστε και αφήστε την υπόλοιπη δουλειά πάνω του...
  • SHARE
  • TWEET