Mono

Το ότι οι εν λόγω Ιάπωνες βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα και ενδεχομένως στην καλύτερη περίοδο της καριέρας τους -την ίδια στιγμή που τα υπόλοιπα βαριά χαρτιά του post-rock των 00s είτε διατηρούν μετά κόπων τα κεκτημένα είτε έχουν πάρει την κατιούσα- είναι εύκολα κατανοητό. Πώς; Μια ακρόαση (ή και πολλές) στις τελευταίες τους δουλειές -"You Are There" (2006) και ειδικά "Hymn To The Immortal Wind" (2009), το οποίο σήμανε μια ζωτικής σημασίας στροφή στον ήχο της μπάντας- είναι αρκετή για να δώσει τις πρέπουσες απαντήσεις.

Το "For My Parents" συνεχίζει πιστά στα χνάρια του "Hymn To The Immortal Wind" τόσο όσον αφορά στις μουσικές επιλογές, όσο και στα υψηλότατα επίπεδα έμπνευσης. Ανέκαθεν το post-rock ήταν soundtrack-ική μουσική, ωστόσο οι Mono το έχουν πάει στα άκρα. «Soundtrack Music» είναι ο βέλτιστος όρος για να περιγράψω αυτό που μας παρουσιάζει πια το συγκρότημα, κάτι που αναδεικνύεται και από μια αψεγάδιαστη παραγωγή. Το "For My Parents" είναι κάτι παραπάνω από άκρως συναισθηματική μουσική. Είναι ένα ταξίδι με κλειστά τα μάτια. Δοθείσης μιας νύχτας ελεύθερης για ταβανοσκόπηση, και με προϋπόθεση μια καλπάζουσα φαντασία και αρκετή καλή διάθεση, τότε δύναται να χτίσει Fountains (για να χρησιμοποιήσουμε την αγαπημένη ταινία των post-rockάδων) και κάμποσες ακόμα ψαγμένες ταινίες ανεξάρτητου κινηματογράφου στο μυαλό σου. Το "For My Parents" ξεφεύγει από τη διάσταση των ήχων και χαϊδεύει τις τρεις διαστάσεις. Το "For My Parents" είναι εικόνες.

«Με αυτά τα κομμάτια θέλουμε να απαθανατίσουμε αυτά τα οποία δεν γίνεται να εκφράσουμε με λόγια στους γονείς μας. Ελπίζουμε αυτό το άλμπουμ να λειτουργεί σαν δώρο από το παιδί προς τον γονέα. Καθώς όλα αλλάζουν συνεχώς, αυτή η αγάπη παραμένει αναλλοίωτη». Πέντε μουσικές συνθέσεις «για τους γονείς μας» λοιπόν, διάρκειας από οχτώ μέχρι δεκατεσσάρων λεπτών. Καταλαβαίνει κανείς ότι οι Mono επιχειρούν να συμπυκνώσουν αγνό συναίσθημα που εκτείνεται από χαμόγελο αγάπης μέχρι δυσβάσταχτους αναστεναγμούς αναπόλησης. Και τα καταφέρνουν. Ποιός άλλος θα τα κατάφερνε άλλωστε, αν όχι αυτοί; Με αρκετά χρόνια στην «καμπούρα» τους, έχουν γίνει πια μάστορες των ηχοτοπίων και των κλιμακώσεων, ενώ οι κιθάρες του Takaakira Goto αποκτούν απίστευτο βάθος και οδηγούν τα κομμάτια σε απείρου κάλλους μελωδίες, οι οποίες αποτελούν και το «κλου» του άλμπουμ. Τα "Nostalgia" και "Dream Odyssey", δεύτερη και τρίτη διαδοχικά σύνθεση του δίσκου (με σεμιναριακό σβήσιμο του ενός μέσα στο άλλο) αποτελούν από όποια πλευρά και να το δεις μεγαλειώδεις post-rock συνθέσεις, περικλείοντας ό,τι ακριβώς έψαχνα να βρω στον εν λόγω δίσκο: ανατριχίλες. Όσοι τις επιζητούσατε από το "Hymn To The Immortal Wind" και μετά, χαρείτε και αμέσως μετά ρίχτε τη διάθεσή σας, γιατί τις βρήκατε.

Υ.Γ.: Νοσταλγήστε εδώ.