Ανασκόπηση 2012: Alternative Rock
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 21/01/2013 @ 14:01
Εμπρός λοιπόν να κοιτάξουμε πίσω στη χρονιά και να προσπαθήσουμε να καταγράψουμε όλα όσα ψυχανεμιζόμαστε πως θα 'πρεπε να συμπεριλαμβάνονται κάτω από το υπόστεγο του alternative.
Ch-Check It Out
Η χρονιά ξεκίνησε με δύο συγκινητικά πανέμορφες ανακοινώσεις reunion κάποιον μοντέρνων θρύλων, των Refused και των At The Drive-In. Και οι δύο μπάντες αποφάσισαν να περιοδεύσουν, και να κάνουν σωστά ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν πριν χρόνια, παρουσιάζοντας επιτέλους τις εξαιρετικά επιδραστικές τους δουλειές όπως τους αξίζει. Για την επιστροφή και απόδοση των Refused, όσοι ξέρουν και παρευρέθηκαν, ακόμα παραμιλάνε, πράγμα που δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί για τη μπάντα των τωρινών Mars Volta, με τον Cedric να βαριέται του θανατά πάνω στη σκηνή και η γενικότερη απόδοση της μπάντας να είναι απογοητευτική. Στον αντίποδα, από σημαντικές διαλύσεις μπαντών ευτυχώς δεν είχαμε και πολλά αν εξαιρέσεις τους Chumbawamba -που όχι, δεν είχαν μόνο εκείνο το ένα τραγούδι- τους King Blues και τους Underoath.
Νέο που σίγουρα έδωσε το δικό του τόνο στη χρονιά αφορούσε τον Tom Gabel των Against Me!, που αποφασίσε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ως γυναίκα ονόματι Laura Jane Grace. Ήταν κάτι που τον βασάνιζε καιρό, νιώθοντας παγιδευμένος σαν γυναίκα σε σώμα άντρα, και η ενθαρρυντική υποστήριξη της punk-rock κοινότητας ήταν τουλάχιστον συγκινητική. Γενικώς η χρονιά κύλησε σχετικά ομαλά αν και υπήρχαν διάφορα ξεσπάσματα, με πιο κυριολεκτικό αυτό του Billie Joe Armstrong των Green Day, ο οποίος είχε μία -ας την πούμε- ιδιαίτερη χρονιά. Στο I Heart Radio Festival όπου θυμήθηκε τις punk ρίζες του, έβρισε τους πάντες και έσπασε την κιθάρα του επί σκηνής, επεισόδιο που τελικά οδήγησε στην ανακοίνωση της μπάντας ότι έκανε τσεκ-ιν σε κέντρο απεξάρτησης. Τέλος, σε πιο πρόσφατα νέα, ο Ian Watkins των LostProphets κατηγορείται για την απόπειρα βιασμού ανηλίκου και κατοχής παιδικής πορνογραφίας σε ένα θέμα για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω άλλο.
Δυστυχώς όμως, δεν ήμασταν τόσο τυχεροί όσο πέρυσι και μετρήσαμε κάποιες απώλειες στο μουσικόκοσμο. Τον Μάιο που μας πέρασε αποχαιρετίσαμε τον Adam 'MCA' Yauch των Beastie Boys, που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 47 ετών, ενώ στα τέλη του Ιουλίου μας άφησε και ο Tony Sly των No Use For A Name στα 41 του.
State of Grace
Πολλά σημαντικά ονόματα του ευρύτερου αυτού χώρου αντιπροσωπεύτηκαν δισκογραφικά, με μεγάλη έκπληξη την ποιοτική επιστροφή του Billy Corgan και της παρέας του με το "Oceania". Όπως αναφέραμε και πριν, δεν ήταν ιδιαιτέρως η χρονιά των Green Day που πήραν το ρίσκο να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους μέσα στο 2012, πράγμα που η σύγχρονη αγορά δεν μπορεί με τίποτα να υποστηρίξει, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με μετριότητες. Ο Mark Lanegan επέστρεψε σε τελείως σόλο μονοπάτια, ύστερα από οχτώ χρόνια, κρατώντας τα υψηλά στάνταρ στα οποία μας έχει συνηθίσει με το "Blues Funeral", ενώ εκεί που περιμέναμε να τον δούμε εμφανίστηκε ο Dave Gahan (Depeche Mode), πίσω δηλαδή από το μικρόφωνο των Soulsavers και της νέας τους κυκλοφορίας, "The Light The Dead See".
Tα περήφανα παιδιά του Las Vegas, οι Killers, επέστρεψαν με το "Battle Born", το οποίο τελικά συγκίνησε ελάχιστους, όπως δηλαδή και το "Not Your Kind Of People" των Garbage, αυτό όμως όχι τόσο από έλλειψη ποιότητας αλλά από γενική έλλειψεη ενδιαφέροντος για τη μπάντα. Οι Muse δυστυχώς για άλλη μια φορά απογοήτευσαν τους περισσότερους με το "The 2nd Law", όπως και οι Offspring που, ένας θεός ξέρει τι προσπαθούσαν να επιτύχουν με το "Days Go By", φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επαναχηγογραφήσουν ένα διαμάντι του παρελθόντος ("Dirty Magic") μπας και τους δώσει κάποιος σημασία. Οι Therapy? και οι Calexico επίσης παραμένουν σταθεροί στις κυκλοφορίες τους με τα αρκετά ενδιαφέροντα "A Brief Crack Of Light" και "Algiers", αντίστοιχα, ενώ πολύ δυνατή ήταν και η φετινή επιστροφή των Stranglers με το "Giants" και των Dinosaur Jr με το "I Bet On Sky". Τέλος, η δισκογραφική επιστροφή μετά από οχτώ χρόνια απουσίας των underrated punk-rock ηρώων, Hot Water Music με το "Exister" και το Blues Explosion του Jon Spencer με το "Meat And Bone" έδειξαν πόσα ακόμα έχουν να προσφέρουν σαν μπάντες.
Here Comes My Man
Και φέτος δεν είχαμε κανένα παράπονο από τη συνολική μουσική συγκομιδή. Πολλές μπάντες έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό παρουσιάζοντάς μας φοβερό υλικό. Οι Enter Shikari έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, και φρέσκοι όσο ποτέ μας έδωσαν το πανέμορφο "A Flash Flood Of Colour". Οι Young Guns επίσης συνέχισαν τη σταθερά ανοδική τους πορεία μετά το "All Our Kings Are Dead" του 2010 με το "Bones". Σε πιο πονόψυχα λημέρια συναντάμε το πολύχρωμο concept δίσκο των βετεράνων meWithoutYou, "Ten Stories", ενώ οι σχετικά νέοπες (ή νέοπας άμα προτιμάς) Cloud Nothings με το "Attack On Memory" ακροβατούν μαεστρικά πάνω σε πολλά είδη και μας παρουσιάζουν ένα συναισθηματικό χαρμάνι που δουλεύει άψογα.
Οι Wovenhand του Eugene Edwards συνέχισαν το εντυπωσιακό σερί των εξαιρετικών δίσκων, με το ελαφρώς πιο δυναμικό "The Laughing Stalk", ενώ οι Dawes ανακαινίζουν και ρετουσάρουν τον σκονισμένο ήχο κλασικών μπαντών παρουσιάζοντας έναν φρέσκο και νοσταλγικό δίσκο ονόματι "Nothing Is Wrong". Oι Murder By Death με τον έκτο τους δίσκο, "Bitter Drink, Bitter Moon" παρούσιαζουν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φετινές κυκλοφορίες, με τα folkικα soundscapes τους να σε παρασέρνουν στην ιδιαίτερη μελαγχολία του, ενώ ο λιτός Matt Elliott, το σκοτεινό "The Broken Man" και η ζοφερή σύγχρονη folk που παρουσιάζει σε προκαλεί να μη το αφήσεις να σε στοιχειώσει.
Σε πιο punk-rock ήχους είχαμε τους Make Do And Mend, με το "Everything You Ever Loved" να είναι από τις δυνατότερες επιλογές στο χώρο, ενώ οι Gaslight Anthem και οι Menzingers κατάφεραν να ενσωματώσουν κλασικά/νοσταλγικά θέματα πάνω στις, απλές μεν, πανέμορφες δε, μουσικές τους, με αποτέλεσμα τα "Handwritten" και "On The Impossible Past" αντίστοιχα να είναι από τις εντονότερες παρουσίες στις φετινές ανάλογες κυκλοφορίες.
The Pit
Βέβαια, τι θα ήταν μία χρονιά ολόκληρη χωρίς λίγη γκρίνια, κι έτσι έχουμε τους Silversun Pickups που μας ήρθαν με τη μετριότερη δουλειά τους μέχρι στιγμής, καταστρέφοντας ένα ωραίο τριπλό σερί που είχαν με το "Neck Of The Woods". Αν δεν σου έφταναν τα αίσχη του Watkins για να μην ξανακούσεις LostProphets, το "Weapons" θα 'πρεπε να κάνει τη δουλειά, καθώς επιστρέφουν πιο ανέμπνευστοι από ποτέ στο πέμπτο τους LP. Αρκετά απογοητευτικοί ήταν και οι Used με το "Vulnerable" που δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί με το εξαιρετικό "Artwork" του 2009, πόσο μάλλον με παλαιότερες ακόμη κυκλοφορίες. Οι Papa Roach κάτι προσπάθησαν να κάνουν με το "Connection", αλλά γενικώς έχουν πάψει να είναι ενδιαφέροντες εδώ και καιρό.
H προσωπική μου αδυναμία στο πρόσωπο των Φινλανδών, Rasmus, έφαγε μέγα στραπάτσο με τον μετριότατο, όγδοο, ομώνυμό τους δίσκο. Τέλος, η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε με νέα δουλειά του John Frusciante, "PBX Funicular Intaglio Zone", του οποίου ο τίτλος βγάζει περισσότερο νόημα από το περιεχόμενό του. Χαοτικά off-beats, θορυβώδεις μελωδίες και γενικώς τίποτα που να θύμιζε τον παλιό, διαφορετικό του εαυτό.
Flowers In Your Hair
Τη μεγαλύτερη αίσθηση φαίνεται να έκαναν οι Ισλανδοί Of Monsters And Men. Με το υπερχιτάκι τους "Little Talks" ταξιδέψανε στην στρατόσφαιρα του παγκόσμιου ραδιοφωνικού air-play, αλλά ευτυχώς δεν πρόκειται για μπάντα της μίας επιτυχίας. Το "My Head Is An Animal" είναι μία πανέμορφη συλλογή folkίζων rock με πολλά διαμαντάκια με τη γνωστήσφραγίδα ποιότητας οτιδήποτε βγαίνει από την Ισλανδία. Σε παρόμοιους τόνους, λίγο πιο βλαχοαμερικάνικους όμως, έχουμε τους Lumineers με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Παρομοίως με τους Of Monsters and Men, το πανέμορφο "Ho Hey" είναι αυτό που τους έσπρωξε άξαφνα κάτω από τον προβολέα, αλλά ευτυχώς για αυτούς και για εμάς, ολόκληρο τo LP τους ακούγεται μονορούφι. Το μόνο κακό, αν είναι πράγματι λόγος να ενοχληθεί κανείς, είναι το fanbase που φαίνεται να ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες (βλ. Mumford & Sons). Είναι το λιγότερο ενοχλητικοί και σου δίνουν συνεχώς την εντύπωση του εφήμερου ακροατή, αλλά τι να κάνεις, οι μουσικοί να’ναι καλά κι ας παίζουν μπροστά σε θάλασσα χοντρών γυαλοσκελετών. Σε τελείως διαφορετικό ύφος, οι βρετανοί Sharks με το ντεμπούτο τους, "No God", τράβηξαν αρκετά βλέματα με το εύπεπτο punk-rock τους και τις όμορφες θεματολογίες των κομματιών τους, προμηνύοντας ένα λαμπρότατο μέλλον στο χώρο, στα χνάρια μπαντών όπως των προαναφερθέντων Menzingers. Τέλος, άμα θες να καβαλήσεις και συ το κυματάκι του ντεμί-dubstep στο indie-rock σου, ίσως θα 'πρεπε να 'χεις τα μάτια σου ανοιχτά για τους Imagine Dragons που ήρθαν δυναμικά να γίνουν Killers στη θέση των Killers, και άμα κρίνουμε από τις τελευταίες δουλειές των περήφανων τέκνων του Λας Βέγκας, δε θα είναι ιδιαιτέρως δύσκολο.
If I Ever Leave This World Alive
Άπο άποψη ζωντανών εμφανίσεων, κάμποσες μπάντες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επιτυχώς (;) ως εναλλακτικές (;) πέρασαν από τα μέρη μας, αλλά η αλήθεια είναι πως με τίποτα δεν θα χαρακτήριζαν τη γενικώς φτωχή συναυλιακή χρονιά. Όλες λοιπόν οι μπάντες κάτω από τη σκιά του live μεγαπωθημένου των Red Hot Chili Peppers τον περασμένο Σεπτέμβρη στο ΟΑΚΑ που γενικώς οι αντιδράσεις ήταν, όπως ήταν λογικό, μοιρασμένες, αλλά μπορούμε να πούμε με καμάρι πως τους είδαμε κι αυτούς. Οι Prodigy σαν να εγκαταστάθηκαν πλέον μόνιμα εντός συνόρων με δύο διαφορετικές εμφανίσεις στον ίδιο χρόνο, ενώ ο «νεκρός» Αύγουστος σίγουρα χαρακτηρίστηκε από τις δυναμικότατες εμφανίσεις των Flogging Molly. Τον Ιούνιο πέρασαν και οι Evanescence μία βόλτα από το Ελληνικό, με το απρόσμενα θερμό (ακόμη) fanbase τους να δίνει ρεσιτάλ σχολίων κάτω από το report μας, ενώ οι προσφάτως επανενωμένοι Afghan Wigs μας τίμησαν με μία ομορφότατη βραδιά στα τέλη Μαΐου. Φεστιβαλικά, το Rockwave μάς έδειξε ένα αρκετά μέτριο πρόσωπο με γενικότερα ονόματα ανάξια της σχετικής ιστορίας του θεσμού, ενώ το Ejekt μάλλον έπαιξε έξυπνα και με τους φρέσκους Kasabian και τους safe James μάζεψε αρκετό και καλό κόσμο. Ο Sivert Hoyem δεν ξέχασε πόσο τον αγαπά η Ελλάδα και πέρασε μία βόλτα, το ίδιο και οι Wovenhand, υποστηρίζοντας την ομορφιά που αναφέραμε παραπάνω. H στάση των Calexico σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν σίγουρα ένα από τα ομορφότερα event της περασμένης χρονιάς, όπως σίγουρα και αυτή του Mark Lanegan και της μπάντας του.
Safety
Πλούσια χρονιά βεβαίως με αρκετές νέες ανακαλύψεις και άλλες παλιές γνώριμες φάτσες. Μπορεί άλλη μία δυσοίωνη χρονιά να μας κοιτά στη μάπα αλλά όσο έχουμε ποιοτικές και ενδιαφέρουσες μουσικές, θα έχουμε τουλάχιστον πάντα κάτι αισιόδοξο να περιμένουμε.
Ch-Check It OutΗ χρονιά ξεκίνησε με δύο συγκινητικά πανέμορφες ανακοινώσεις reunion κάποιον μοντέρνων θρύλων, των Refused και των At The Drive-In. Και οι δύο μπάντες αποφάσισαν να περιοδεύσουν, και να κάνουν σωστά ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν πριν χρόνια, παρουσιάζοντας επιτέλους τις εξαιρετικά επιδραστικές τους δουλειές όπως τους αξίζει. Για την επιστροφή και απόδοση των Refused, όσοι ξέρουν και παρευρέθηκαν, ακόμα παραμιλάνε, πράγμα που δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί για τη μπάντα των τωρινών Mars Volta, με τον Cedric να βαριέται του θανατά πάνω στη σκηνή και η γενικότερη απόδοση της μπάντας να είναι απογοητευτική. Στον αντίποδα, από σημαντικές διαλύσεις μπαντών ευτυχώς δεν είχαμε και πολλά αν εξαιρέσεις τους Chumbawamba -που όχι, δεν είχαν μόνο εκείνο το ένα τραγούδι- τους King Blues και τους Underoath.
Νέο που σίγουρα έδωσε το δικό του τόνο στη χρονιά αφορούσε τον Tom Gabel των Against Me!, που αποφασίσε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ως γυναίκα ονόματι Laura Jane Grace. Ήταν κάτι που τον βασάνιζε καιρό, νιώθοντας παγιδευμένος σαν γυναίκα σε σώμα άντρα, και η ενθαρρυντική υποστήριξη της punk-rock κοινότητας ήταν τουλάχιστον συγκινητική. Γενικώς η χρονιά κύλησε σχετικά ομαλά αν και υπήρχαν διάφορα ξεσπάσματα, με πιο κυριολεκτικό αυτό του Billie Joe Armstrong των Green Day, ο οποίος είχε μία -ας την πούμε- ιδιαίτερη χρονιά. Στο I Heart Radio Festival όπου θυμήθηκε τις punk ρίζες του, έβρισε τους πάντες και έσπασε την κιθάρα του επί σκηνής, επεισόδιο που τελικά οδήγησε στην ανακοίνωση της μπάντας ότι έκανε τσεκ-ιν σε κέντρο απεξάρτησης. Τέλος, σε πιο πρόσφατα νέα, ο Ian Watkins των LostProphets κατηγορείται για την απόπειρα βιασμού ανηλίκου και κατοχής παιδικής πορνογραφίας σε ένα θέμα για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω άλλο.
Δυστυχώς όμως, δεν ήμασταν τόσο τυχεροί όσο πέρυσι και μετρήσαμε κάποιες απώλειες στο μουσικόκοσμο. Τον Μάιο που μας πέρασε αποχαιρετίσαμε τον Adam 'MCA' Yauch των Beastie Boys, που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 47 ετών, ενώ στα τέλη του Ιουλίου μας άφησε και ο Tony Sly των No Use For A Name στα 41 του.
State of GraceΠολλά σημαντικά ονόματα του ευρύτερου αυτού χώρου αντιπροσωπεύτηκαν δισκογραφικά, με μεγάλη έκπληξη την ποιοτική επιστροφή του Billy Corgan και της παρέας του με το "Oceania". Όπως αναφέραμε και πριν, δεν ήταν ιδιαιτέρως η χρονιά των Green Day που πήραν το ρίσκο να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους μέσα στο 2012, πράγμα που η σύγχρονη αγορά δεν μπορεί με τίποτα να υποστηρίξει, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με μετριότητες. Ο Mark Lanegan επέστρεψε σε τελείως σόλο μονοπάτια, ύστερα από οχτώ χρόνια, κρατώντας τα υψηλά στάνταρ στα οποία μας έχει συνηθίσει με το "Blues Funeral", ενώ εκεί που περιμέναμε να τον δούμε εμφανίστηκε ο Dave Gahan (Depeche Mode), πίσω δηλαδή από το μικρόφωνο των Soulsavers και της νέας τους κυκλοφορίας, "The Light The Dead See".
Tα περήφανα παιδιά του Las Vegas, οι Killers, επέστρεψαν με το "Battle Born", το οποίο τελικά συγκίνησε ελάχιστους, όπως δηλαδή και το "Not Your Kind Of People" των Garbage, αυτό όμως όχι τόσο από έλλειψη ποιότητας αλλά από γενική έλλειψεη ενδιαφέροντος για τη μπάντα. Οι Muse δυστυχώς για άλλη μια φορά απογοήτευσαν τους περισσότερους με το "The 2nd Law", όπως και οι Offspring που, ένας θεός ξέρει τι προσπαθούσαν να επιτύχουν με το "Days Go By", φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να επαναχηγογραφήσουν ένα διαμάντι του παρελθόντος ("Dirty Magic") μπας και τους δώσει κάποιος σημασία. Οι Therapy? και οι Calexico επίσης παραμένουν σταθεροί στις κυκλοφορίες τους με τα αρκετά ενδιαφέροντα "A Brief Crack Of Light" και "Algiers", αντίστοιχα, ενώ πολύ δυνατή ήταν και η φετινή επιστροφή των Stranglers με το "Giants" και των Dinosaur Jr με το "I Bet On Sky". Τέλος, η δισκογραφική επιστροφή μετά από οχτώ χρόνια απουσίας των underrated punk-rock ηρώων, Hot Water Music με το "Exister" και το Blues Explosion του Jon Spencer με το "Meat And Bone" έδειξαν πόσα ακόμα έχουν να προσφέρουν σαν μπάντες.
Here Comes My ManΚαι φέτος δεν είχαμε κανένα παράπονο από τη συνολική μουσική συγκομιδή. Πολλές μπάντες έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό παρουσιάζοντάς μας φοβερό υλικό. Οι Enter Shikari έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, και φρέσκοι όσο ποτέ μας έδωσαν το πανέμορφο "A Flash Flood Of Colour". Οι Young Guns επίσης συνέχισαν τη σταθερά ανοδική τους πορεία μετά το "All Our Kings Are Dead" του 2010 με το "Bones". Σε πιο πονόψυχα λημέρια συναντάμε το πολύχρωμο concept δίσκο των βετεράνων meWithoutYou, "Ten Stories", ενώ οι σχετικά νέοπες (ή νέοπας άμα προτιμάς) Cloud Nothings με το "Attack On Memory" ακροβατούν μαεστρικά πάνω σε πολλά είδη και μας παρουσιάζουν ένα συναισθηματικό χαρμάνι που δουλεύει άψογα.
Οι Wovenhand του Eugene Edwards συνέχισαν το εντυπωσιακό σερί των εξαιρετικών δίσκων, με το ελαφρώς πιο δυναμικό "The Laughing Stalk", ενώ οι Dawes ανακαινίζουν και ρετουσάρουν τον σκονισμένο ήχο κλασικών μπαντών παρουσιάζοντας έναν φρέσκο και νοσταλγικό δίσκο ονόματι "Nothing Is Wrong". Oι Murder By Death με τον έκτο τους δίσκο, "Bitter Drink, Bitter Moon" παρούσιαζουν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φετινές κυκλοφορίες, με τα folkικα soundscapes τους να σε παρασέρνουν στην ιδιαίτερη μελαγχολία του, ενώ ο λιτός Matt Elliott, το σκοτεινό "The Broken Man" και η ζοφερή σύγχρονη folk που παρουσιάζει σε προκαλεί να μη το αφήσεις να σε στοιχειώσει.
Σε πιο punk-rock ήχους είχαμε τους Make Do And Mend, με το "Everything You Ever Loved" να είναι από τις δυνατότερες επιλογές στο χώρο, ενώ οι Gaslight Anthem και οι Menzingers κατάφεραν να ενσωματώσουν κλασικά/νοσταλγικά θέματα πάνω στις, απλές μεν, πανέμορφες δε, μουσικές τους, με αποτέλεσμα τα "Handwritten" και "On The Impossible Past" αντίστοιχα να είναι από τις εντονότερες παρουσίες στις φετινές ανάλογες κυκλοφορίες.
The PitΒέβαια, τι θα ήταν μία χρονιά ολόκληρη χωρίς λίγη γκρίνια, κι έτσι έχουμε τους Silversun Pickups που μας ήρθαν με τη μετριότερη δουλειά τους μέχρι στιγμής, καταστρέφοντας ένα ωραίο τριπλό σερί που είχαν με το "Neck Of The Woods". Αν δεν σου έφταναν τα αίσχη του Watkins για να μην ξανακούσεις LostProphets, το "Weapons" θα 'πρεπε να κάνει τη δουλειά, καθώς επιστρέφουν πιο ανέμπνευστοι από ποτέ στο πέμπτο τους LP. Αρκετά απογοητευτικοί ήταν και οι Used με το "Vulnerable" που δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να συγκριθεί με το εξαιρετικό "Artwork" του 2009, πόσο μάλλον με παλαιότερες ακόμη κυκλοφορίες. Οι Papa Roach κάτι προσπάθησαν να κάνουν με το "Connection", αλλά γενικώς έχουν πάψει να είναι ενδιαφέροντες εδώ και καιρό.
H προσωπική μου αδυναμία στο πρόσωπο των Φινλανδών, Rasmus, έφαγε μέγα στραπάτσο με τον μετριότατο, όγδοο, ομώνυμό τους δίσκο. Τέλος, η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε με νέα δουλειά του John Frusciante, "PBX Funicular Intaglio Zone", του οποίου ο τίτλος βγάζει περισσότερο νόημα από το περιεχόμενό του. Χαοτικά off-beats, θορυβώδεις μελωδίες και γενικώς τίποτα που να θύμιζε τον παλιό, διαφορετικό του εαυτό.
Flowers In Your HairΤη μεγαλύτερη αίσθηση φαίνεται να έκαναν οι Ισλανδοί Of Monsters And Men. Με το υπερχιτάκι τους "Little Talks" ταξιδέψανε στην στρατόσφαιρα του παγκόσμιου ραδιοφωνικού air-play, αλλά ευτυχώς δεν πρόκειται για μπάντα της μίας επιτυχίας. Το "My Head Is An Animal" είναι μία πανέμορφη συλλογή folkίζων rock με πολλά διαμαντάκια με τη γνωστήσφραγίδα ποιότητας οτιδήποτε βγαίνει από την Ισλανδία. Σε παρόμοιους τόνους, λίγο πιο βλαχοαμερικάνικους όμως, έχουμε τους Lumineers με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Παρομοίως με τους Of Monsters and Men, το πανέμορφο "Ho Hey" είναι αυτό που τους έσπρωξε άξαφνα κάτω από τον προβολέα, αλλά ευτυχώς για αυτούς και για εμάς, ολόκληρο τo LP τους ακούγεται μονορούφι. Το μόνο κακό, αν είναι πράγματι λόγος να ενοχληθεί κανείς, είναι το fanbase που φαίνεται να ακολουθεί τέτοιου είδους μπάντες (βλ. Mumford & Sons). Είναι το λιγότερο ενοχλητικοί και σου δίνουν συνεχώς την εντύπωση του εφήμερου ακροατή, αλλά τι να κάνεις, οι μουσικοί να’ναι καλά κι ας παίζουν μπροστά σε θάλασσα χοντρών γυαλοσκελετών. Σε τελείως διαφορετικό ύφος, οι βρετανοί Sharks με το ντεμπούτο τους, "No God", τράβηξαν αρκετά βλέματα με το εύπεπτο punk-rock τους και τις όμορφες θεματολογίες των κομματιών τους, προμηνύοντας ένα λαμπρότατο μέλλον στο χώρο, στα χνάρια μπαντών όπως των προαναφερθέντων Menzingers. Τέλος, άμα θες να καβαλήσεις και συ το κυματάκι του ντεμί-dubstep στο indie-rock σου, ίσως θα 'πρεπε να 'χεις τα μάτια σου ανοιχτά για τους Imagine Dragons που ήρθαν δυναμικά να γίνουν Killers στη θέση των Killers, και άμα κρίνουμε από τις τελευταίες δουλειές των περήφανων τέκνων του Λας Βέγκας, δε θα είναι ιδιαιτέρως δύσκολο.
If I Ever Leave This World AliveΆπο άποψη ζωντανών εμφανίσεων, κάμποσες μπάντες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν επιτυχώς (;) ως εναλλακτικές (;) πέρασαν από τα μέρη μας, αλλά η αλήθεια είναι πως με τίποτα δεν θα χαρακτήριζαν τη γενικώς φτωχή συναυλιακή χρονιά. Όλες λοιπόν οι μπάντες κάτω από τη σκιά του live μεγαπωθημένου των Red Hot Chili Peppers τον περασμένο Σεπτέμβρη στο ΟΑΚΑ που γενικώς οι αντιδράσεις ήταν, όπως ήταν λογικό, μοιρασμένες, αλλά μπορούμε να πούμε με καμάρι πως τους είδαμε κι αυτούς. Οι Prodigy σαν να εγκαταστάθηκαν πλέον μόνιμα εντός συνόρων με δύο διαφορετικές εμφανίσεις στον ίδιο χρόνο, ενώ ο «νεκρός» Αύγουστος σίγουρα χαρακτηρίστηκε από τις δυναμικότατες εμφανίσεις των Flogging Molly. Τον Ιούνιο πέρασαν και οι Evanescence μία βόλτα από το Ελληνικό, με το απρόσμενα θερμό (ακόμη) fanbase τους να δίνει ρεσιτάλ σχολίων κάτω από το report μας, ενώ οι προσφάτως επανενωμένοι Afghan Wigs μας τίμησαν με μία ομορφότατη βραδιά στα τέλη Μαΐου. Φεστιβαλικά, το Rockwave μάς έδειξε ένα αρκετά μέτριο πρόσωπο με γενικότερα ονόματα ανάξια της σχετικής ιστορίας του θεσμού, ενώ το Ejekt μάλλον έπαιξε έξυπνα και με τους φρέσκους Kasabian και τους safe James μάζεψε αρκετό και καλό κόσμο. Ο Sivert Hoyem δεν ξέχασε πόσο τον αγαπά η Ελλάδα και πέρασε μία βόλτα, το ίδιο και οι Wovenhand, υποστηρίζοντας την ομορφιά που αναφέραμε παραπάνω. H στάση των Calexico σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν σίγουρα ένα από τα ομορφότερα event της περασμένης χρονιάς, όπως σίγουρα και αυτή του Mark Lanegan και της μπάντας του.
Safety
Πλούσια χρονιά βεβαίως με αρκετές νέες ανακαλύψεις και άλλες παλιές γνώριμες φάτσες. Μπορεί άλλη μία δυσοίωνη χρονιά να μας κοιτά στη μάπα αλλά όσο έχουμε ποιοτικές και ενδιαφέρουσες μουσικές, θα έχουμε τουλάχιστον πάντα κάτι αισιόδοξο να περιμένουμε.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
