Hot Water Music

Exister

Rise (2012)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 06/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αν κάποιος ήθελε να αξιολογήσει την προσφορά των Hot Water Music στη νεότερη μουσική σκηνή, δε θα χρειαζόταν να πει τίποτα παραπάνω από «αφανείς ήρωες». Ίσως η μπάντα που έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε άλλη τη μοντέρνα punk-rock/post-hardcore σκηνή, χωρίς όμως να μπορεί να απολαμβάνει τις αντίστοιχες δάφνες που της αρμόζουν. Το θέμα είναι όμως πως δε δίνουν δεκάρα.

Όγδοος στουντιακός δίσκος για την τετράδα από το Gainesville της Φλόριδας, και πρώτος καινούργιος εδώ και οχτώ χρόνια. Ήταν βλέπεις σε hiatus. Ο Chuck ο Ragan ήθελε χρόνο για την φαμίλια και την έταιρη του αγάπη, το folk με αρχίδια, οπότε και οι υπόλοιποι της μπάντας καταπιάστηκαν με άλλα ενδιαφέροντα και μπάντες, διατηρώντας τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους,  μέχρι  που αποφάσισαν πέρυσι, να ξαναπιάσουν τις ηλεκτρικές και τις Halls.

Συνοπτικότατα, ο δίσκος ακούγεται ακριβώς όπως θα 'πρεπε να ακούγεται ένας δίσκος των Hot Water Music εν έτει 2012, και σκίζει. Προφανώς και λείπει η αγριαδά και η ωμή αδιαφορία ως προς τη μελωδία των πρώιμών τους δουλειών, αλλά πίστευω πως θα ήταν και μάλλον κακόγουστο να προσπαθήσουν να αναπαραστήσουν κάτι τέτοιο. Ειδικά στα τριαντατόσα τους. Παρόμοια μοτίβα συναντάμε σίγουρα με το "A Flight And A Crash" και "The New What Next", αλλά ακόμα περισσότερο με το "Caution" του 2002. Ο δίσκος δε ντρέπεται καθόλου, το "Mainline" που ανοίγει το "Exister" σε παίρνει ευθύς από τα μούτρα, τόσο με το γρέντζο του Ragan στα φωνητικά όσο και με τα σήμα κατατεθέν πάνκικα chord progressions τους που πολύ σωστά τέθηκε ως beard-punk, από κάποιος άλλους, πιο έξυπνους από μένα.

Τα φωνητικά είναι όμορφα μοιρασμένα ανάμεσα στους συμπροστάρηδες Ragan και Wollard, και οι δύο, έχοντας δαμάσει εξαίσια τις μπάσες και σκισμένες τους φωνές, παραδίδουν μαθήματα για το πως  πρέπει να αποδίδονται τραγούδια με ψυχή, και στο studiο και live*. Λοιπόν, το "Exister" κυλάει νεράκι, και όχι μία και δύο φορές, αλλά συνέχεια. Δεν κουράζει ποτέ. Η σειρά των κομματιών είναι επιλεγμένη άψογα, βάζοντας τα διαμαντάκια ακριβώς εκεί που πρέπει.

Πρώτη αγάπη, "State of Grace", το κουπλέ χτίζει και χτίζει για να σε πάει σε ένα πιασάρικο ρεφρέν που τη δεύτερη φορά οδηγεί στο μεγάλο ατού της μπάντας, που δεν είναι άλλο από την ικανότητά τους να συνθέτουν άκρως πωρωτικές γέφυρες, που είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι, είναι το σημείο που κάθε τραγούδι φτάνει στο απόγειό του, και οι Hot Water Music είναι μανούλες σε κάτι τέτοια. Παρόμοια δομή και ίσους βαθμούς πώρωσης -αν και με καλύτερο ρεφρέν-  συναντάμε και στο "Take No Prisoners". Τραγούδι με το potential να γεμίζει αρένες και στάδια με το sing-a-long του είναι το "Drag My Body", ίσως το πιο πιασάρικο κομμάτι που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, συγκρίσιμο μονάχα με "Trusty Chords" ή "Wayfarer". Προσωπική αγαπημένη στιγμή του δίσκου όμως συναντάμε στο "Pledge Wore Thin". Oι folkικες ρίζες του Ragan ξετρυπώνουν περισσότερο από ποτέ στην κυρίως μελώδια του κομματιού, αλλά λίγο μετά το δεύτερο λεπτό του κομματιού είναι που τα χάνω όλα. Δεν έχει περάσει ακρόαση του κομματιού αυτού που δεν έχω βαρέσει γροθιά στον αερά κάθε φορά που φτάνω στο σημείο της γέφυρας.

Κάποτε είχα πει πως αν ήξερα τους Hot Water Music στα δεκαπέντε μου, η ζωή μου θα ήταν πολύ διαφορετική. Το punk-rock όπως έπρεπε να είναι. Παρά λοιπόν το γεγονός πως ο ήχος τους ξεφεύγει από τις πρώτες τους -καταπληκτικές- δουλειές, το "Exister" είναι ένας δυνατός και γρήγορος δίσκος που προτείνεται ανεπιφύλακτα στους απανταχού ροκάδες, αλλά κακά τα ψέμματα, οι λάτρεις του μοντέρνου alternative ήχου θα το  λατρέψουν ιδιαιτέρως.

* Ορίστε και μια ολόκληρη πρόσφατη ζωντανή τους εμφάνιση, έτσι να δούμε τι εστί live με ψυχή:

  • SHARE
  • TWEET