The Smashing Pumpkins

Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.

Τον ξεχάσατε. Ναι για τον Billy Corgan μιλάω. Το βλέπω στα clicks των νέων που αφορούν στους Smashing Pumpkins, το βλέπω και στο forum, που ασχολείστε με τον νέο DIY δίσκο του κάθε «metal βοσκού» και του κάθε «φοιτητή/hipster» και φαίνεται πως ξεχάσατε αυτό τον φίλο μας από τα 90s. Δεν σας κατηγορώ: ο ρυθμός που αλλάζει μέλη στους Pumpkins μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον Mustaine και οι εμπορικές του επιλογές, ε μόνο εύκολες δεν τις λες. Έτσι, μετά το πείραμα του δίσκου «με το μέτρο» υπό τον τίτλο "Teargarden By Kaleidyscope" το οποίο έβγαινε σε διάφορα μέρη τα τελευταία χρόνια (και έκανε και τους πιο φανατικούς να χάσουν την μπάλα από ένα σημείο και μετά), επιστρέφει φέτος με κανονικό νέο δίσκο και με νέα σύνθεση, καθώς με τα πειράματα του "Teargarden" o Chamberlin ξαναπαράτησε την μπάντα, δίνοντας όμως την ευχή του στον Βilly για να συνεχίσει. Και αυτός δεν το έβαλε κάτω. Και καλά έκανε.

«Θέλαμε να κάνουμε ένα δίσκο spacey και dreamy, κάτι που να αποδεικνύει ποιοι είμαστε σήμερα», δηλώνει ο Corgan για το "Oceania" και δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξεις το εξώφυλλο για να υποπτευθείς τι σε περιμένει. Φυσικά, για ένα μουσικό που αρνείται να παίξει πολλά από τα παλαιότερα κομμάτια του επειδή δεν θέλησε ποτέ να γίνει μια «cover μπάντα των παλιών Pumpkins» και επιμένει να συνθέτει μουσική και να θεωρεί πως έχει να προσφέρει πράγματα, μόνο λογική μπορείς να θεωρήσεις μια κάποια εξέλιξη. Και ενώ το 2007 με τον Chamberlin και το δυναμικό του παίξιμο πίσω από το drum kit θέλησε να βγάλει ένα βαρύ και riffάτο δίσκο (και εν πολλοίς τα κατάφερε), φέτος με το νέο σχήμα που τον ακολουθεί, αλλάζει πλεύση και μας χαρίζει τον πιο ώριμο ήχο του, τον ήχο που θα έπρεπε να έχουν οι Pumpkins, το 2012.

Δηλώσεων συνέχεια: «Είναι το καλύτερό μας άλμπουμ από το "Mellon Collie"» λέει ο Corgan, και αφενός μεν συνειδητοποιείς ότι έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε και αφετέρου ότι ενδιάμεσα έβγαλε και ένα "Adore" στο οποίο όλοι στεκόμαστε προσοχή. Δεν τα παραλέει όμως και τόσο από μια άποψη, καθώς έχει με το μέρος του το μεγαλύτερο μέρος των κριτικών. Και γιατί να μην είναι άλλωστε το καλύτερό τους άλμπουμ; Στο φετινό "Oceania" ο Corgan φαίνεται να κάνει μια σύνοψη της καριέρας του, κάνοντας όμως παράλληλα και ένα reboot στον ήχο του, για να τον προσαρμόσει με τα ρεύματα που ήρθαν στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, γράφοντας ένα δίσκο "Siamese Dream"-meets-The Killers. Ναι σίγουρα η βάση του είναι τα ονειρικά πλάνα της αρχικής του επιδίωξης, αλλά το "Oceania" δεν εγκλωβίζεται σε ένα mid-tempo νεορομαντισμό, καθώς έχει απ' όλα: το riffάτο "Quasar" που ανοίγει τον δίσκο και έρχεται από εποχές "Zeitgeist"/"Machina", το groovy συγχορδιακό (!) "Panopticon" που ακολουθεί, το electroindie "Violet Rays", το Kille(r)άτο "One Diamond, One Heart", το μελωδικό άπλωμα του "Oceania", το back-to-the-basics "Inkless", το electroneofolk "Pinwheels", στιγμές πολλές και διαφορετικές για να απολαύσει κάποιος. Φυσικά τίποτα από αυτά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, καθώς στα πολλά χρόνια που πέρασαν ο Corgan μετατράπηκε από τον απολυταρχικό leader ενός σχήματος, που έγραφε όλα τα όργανα των δίσκων των Pumpkins και ζούσε στο αμάξι του που είχε παρακαρισμένο σε δημόσιο parking, σε ένα αρχιμουσικό, που εμπιστεύεται το νέο του σχήμα και όχι μόνο το αφήνει να συνθέτει, αλλά το βγάζει συχνά και στο προσκήνιο, όπως συχνά πυκνά θα δούμε να γίνεται με το έξοχο μπάσο της Nicole Fiorentino (κόλλημα πάντως με τις γυναίκες μπασίστριες!). Ναι ο Corgan άλλαξε, ωρίμασε, έπαιξε με πολλούς ήχους κατά τη διάρκεια της καριέρας του, διέλυσε και ένωσε και έδιωξε και προσέλαβε και δοκίμασε πολύ τα νεύρα των οπαδών των Pumpkins αλλά και του brandname τους, αλλά εκεί που τον έχεις ξεγραμμένο, κυκλοφορεί έναν εξαιρετικό δίσκο και αναμφίβολα ένα από τους καλύτερους της χρονιάς και της καριέρας του.

Με μόνο δύο πόδια και δύο χέρια, δεν έχω αρκετά thumbs για να κολλήσω σε αυτή την κριτική και ειδικότερα στο μνημείο (και πρώτο single του "Oceania") που ακούει στο όνομα "The Celestials". Αρχίστε από εκεί και στη συνέχεια αναζητήστε και τον υπόλοιπο δίσκο. Σε μια περίοδο που σύγχρονο αμερικάνικο rock θεωρούνται αποκλειστικά κάτι overproduced υπεργυαλισμένες metal μπάντες Β κατηγορίας, ο Billy δεν ξέχασε ούτε εμάς ούτε την τέχνη του, αν και εμείς του γυρίσαμε την πλάτη. Welcome back παλιόφιλε!