Silversun Pickups

Neck Of The Woods

Dangerbird (2012)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 10/07/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχω μία ιδιαίτερη σχέση με τη μπάντα αυτή. Είναι μία από τις ελάχιστες μπάντες εκεί έξω που μπορώ να πω πως «ήμουν εκεί» από τα πρώτα τους βήματα, είμαι από εκείνους τους ενοχλητικούς. Aπό την άλλη, εν αντιθέσει με τους τυπικούς «πρωτοδισκάκηδες», πιστεύω πως δεν έχουν βγάλει ούτε καν μέτρια κυκλοφορία όλα αυτά τα χρόνια που είναι στην ενεργό δράση, και αυτό για ελάχιστες μπάντες που δρουν από την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας μπορείς να το πεις.

Τρίτο λοιπόν LP για το κουαρτέτο από το Λος Άντζελες, πατώντας πάνω στην σχετική εμπορική επιτυχία του "Swoon" του 2009. Έτσι όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, η μπάντα πρέπει να θεωρείται πλέον o πιο mainstream εκπρόσωπος της shoegaze σκηνής, τίτλο που συνεχίζουν να υποστηρίζουν στο "Neck Of The Woods", διαφοροποιώντας όμως λιγάκι τον ήχο τους στον δίσκο αυτό.

Παίρνοντας γενικά το πράμα, ο δίσκος δεν είναι όσο ευθύς ήταν το "Swoon" και πολύ περισσότερο το "Carnavas". Χαρακτηρίζεται από μία γενικότερη εσωστρέφεια που αρχικά σε ξενίζει, αλλά ακρόαση με την ακρόαση καταφέρνεις και τον αποκρυπτογραφείς και βρίσκεις όλα εκείνα τα σημεία που αγαπάς στους Silversun Pickups. To groove είναι εκεί, το χάσιμο στα εφφέ είναι και αυτό εκεί, τα γυναικωτά Smashing Pumpkinικά φωνητικά και αυτά εκεί. Έψαχνα όμως και άλλα πράγματα, τις κιθάρες κυρίως και τα πραγματικά γυναικεία φωνητικά.

Άμα πάρουμε τις προηγούμενες κυκλοφορίες σα βάση σύγκρισης, οι ξεκάθαρα in your face κιθάρες ήταν πάντα στο προσκήνιο, πράγμα που δεν ισχύει καθόλου για το "Neck Of The Woods". Βασικά, ψέμματα. Εκεί είναι οι κιθάρες, αλλά ο ήχος, τα εφφέ ας πούμε και η ενορχήστρωση, τις πνίγουν, και σα να χάνονται στο σύνολο. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, όπως το "Busy Bees" που είναι δομημένο άριστα σε ένα groovy μοτίβο, ή το «tribute» στο "Adam's Song", "Make Believe", που και αυτό είναι χτισμένο όμορφα. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και κομμάτια σαν το κάκιστο πρώτο single του δίσκου, "Bloody Mary", που απλά η μουσική και συγχορδίες κολυμπάνε στο χάος, και τελικά παράγουν μία αδιαφορία και μισή.

Θα έλεγα πως είμαι μάλλον απογοητεύμενος από το "Neck Of The Woods", κυρίως λόγω υπέρμετρων απαιτήσεων και φανμποηλικιού. Υπάρχουν προφανώς κάποιες εξαιρετικές στιγμές, όπως το εναρκτήριο "Skin Graph" που όταν επιτέλους παίρνει μπρος σε βουτάει μέσα σε μία απίστευτη φωνητική μελωδία ή το "The Pit", που όταν ξεπεράσεις το σοκ του μπητακίου, σε ανταμοίβει πλουσιοπάροχα. Η αλήθεια να λέγεται, ο δίσκος είναι καλός, ειδικά αν τον συγκρίνεις με τις πάμπολλες αηδίες που άκουσα φέτος, αλλά στα μάτια του πρωτοδισκάκια, δεν βαστάνε ωραία οι αλλαγές και οι νεωτερισμοί. Είναι αλήθεια πως αρκετά κομμάτια είναι ένα beat machine μακριά να περάσουν από χέβη ροτέησιο σε κλαμπάκια, κάτι που μου κακοφάνηκε, όταν το μόνο που ήθελα ήταν και άλλα "Rusted Wheel" και "Catch & Release". Τι να κάνεις όμως, αποφάσια να είμαι και πιο μίζερος με τις «Rocking Επιλογές», οπότε ο δίσκος δεν παίρνει την βαρύτιμη σφραγίδα έγκρισης Τσιμπλάκου, να τον ακούσετε και να αγαπήσετε τη μπάντα πάραυτα όμως.
  • SHARE
  • TWEET