Mark Lanegan Band

Blues Funeral

4AD (2012)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 02/03/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δύσκολα αφήνει «χαρμάνια» τους fans του ο Mark Lanegan. Είτε ως guest, είτε ως μέλος κάποιου project όλο και κάτι έχει να καταθέσει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όμως, όσο ταιριαστή και να είναι η παρουσία του στους Queens Of The Stone Age, όσο γοητευτικές και να είναι οι διφωνίες του με τον Greg Dulli (Τhe Gutter Twins) και την Isobel Campbell, τα δύο σημεία αναφοράς στην καριέρα του θα είναι οι Screaming Trees και η πλούσια προσωπική του δισκογραφία. Την τελευταία την είχε κάπως παραμελημένη ο Lanegan, καθώς από το μεγαλειώδες "Bubblegum" του 2004 πέρασαν οκτώ χρόνια για να δούμε μια νέα αποκλειστικώς προσωπική δουλειά από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.

Άπαξ και ξεκίνησε τη δισκογραφική του πορεία ο Lanegan, παράλληλα με τους Screaming Trees, κατόρθωσε να καθιερωθεί δικαίως ως ο σκοτεινός και μυστήριος «ήρωας» που μεταπήδησε από την grunge σκηνή σε πιο διευρυμένες rock φόρμες, ο άνθρωπος που φλέρταρε με τις καταχρήσεις, ο άνθρωπος που παρουσίασε καταπληκτικές δουλειές που «μύριζαν» νικοτίνη και αλκοόλ και αποτύπωναν το 100% της προσωπικότητάς του σε νότες και στίχους. Ευτυχώς και για αυτόν και για εμάς, δεν πήρε ποτέ το δρόμο του Cobain και του Staley και ούτε δείχνει πλέον διατεθειμένος για περιπέτειες. Το "Blues Funeral", θεματικά και στιχουργικά, δύσκολα θα μπορούσε να ξεφύγει από το μοιραίο ύφος του Mark Lanegan, όμως μουσικά δείχνει τη διάθεση του μουσικού να τολμήσει το κάτι διαφορετικό.

Περίεργη περίπτωση το "Blues Funeral". Έχει εκείνες τις στιγμές που σε κάνουν «χίλια κομμάτια», που σου θυμίζουν γιατί λατρεύεις τον Lanegan, αλλά έχει και τα σημεία που σε αφήνουν με την αίσθηση πως αυτό το διαφορετικό που ήθελε να παρουσιάσει ο Mark τελικά δεν είχε την επιθυμητή κατάληξη. Για να γίνουμε πιο σαφείς, κομμάτια όπως το εναρκτήριο "The Gravedigger's Song" δεν θα απαιτήσουν την παραμικρή προσοχή από τον ακροατή, αλλά μονομιάς θα τον αρπάξουν και θα τον μπαγλαρώσουν στον μαγικό κόσμο του Lanegan. Αντιθέτως, οι πρώτες νότες και το άκρως χορευτικό rhythm section του "Ode To Sad Disco" θα σπάσουν απότομα την ατμόσφαιρα του "Blues Funeral" και θα προκαλέσουν εύλογες απορίες για το τι είχε ακριβώς στο μυαλό του ο καλλιτέχνης.

Το "Ode To Sad Disco" αποτελεί το τραβηγμένο δείγμα των νέων στοιχείων που έχει εισαγάγει στο άλμπουμ ο Lanegan, ίσως επηρεασμένος και από τη συνεργασία του με τους Soulsavers. Ο ήχος του σαφώς και παραμένει rock, όμως σε σχέση με το παρελθόν εμφανίζεται σαφώς πιο γυαλισμένος, λιγότερο ωμός και με περισσότερο βάθος στην ενορχήστρωση. Το "Bleeding Muddy Water", ενώ στο "Blues Funeral" στηρίζεται σε πιο τεχνητούς ήχους, σε προηγούμενο άλμπουμ του Lanegan πιθανότητα θα είχε τη μορφή μιας εξομολόγησης συνοδευόμενης από «ακατέργαστη» κιθάρα. Στο "Gray Goes Black" ο ήχος του τείνει σε πιο indie χρώματα, ενώ το "Harborview Hospital" είναι το κομμάτι που οι νέες καινοτομίες που δοκιμάζει ο Lanegan ξεδιπλώνονται με τον καλύτερο τρόπο. Ακόμα και στα σημεία που ο καλλιτέχνης θέλει να επαναφέρει εικόνες από το παρελθόν του, φροντίζει να το κάνει με ταιριαστό τρόπο στο γενικό κλίμα του άλμπουμ, όπως στο "Riot In My House" μαζί με τον παλιόφιλο Josh Homme και στο κορυφαίο ερμηνευτικά "Deep Black Vanishing Train".

Το "Blues Funeral", όπως προείπαμε, είναι περίεργη περίπτωση. Έχει ένα άλλο στυλ στο θέμα της παραγωγής και των ενορχηστρώσεων που ντύνουν με διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο τις ερμηνευτικές και συνθετικές αρετές του Lanegan. Έχει τα στοιχεία που δικαιολογημένα θα ευχαριστήσουν κάποιον ακροατή του, αλλά ταυτοχρόνως έχει και στοιχεία που ίσως το ίδιο δικαιολογημένα τον απογοητεύσουν. Σαφώς στέκεται χαμηλότερα από αρκετές δουλειές του Lanegan, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι ένα καλό άλμπουμ που προσθέτει και άλλο κύρος στον πλούτο της δισκογραφίας και της καριέρας του.

  • SHARE
  • TWEET