Red Hot Chili Peppers, AAAK, Sunny Side Of The Razor @ OAKA, 04/09/12

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 05/09/2012 @ 11:49
Ξεκινώ τη συγγραφή του παρακάτω κειμένου γνωρίζοντας πολύ καλά πως ό,τι συμπέρασμα κι αν βγάλω, οποιαδήποτε άποψη κι αν πω, θα βρεθούν οι οργισμένοι διαφωνούντες, οπότε σας χαιρετίζω από τώρα και σας στέλνω φιλάκια φιλικά στο μάγουλο, και μένω με την άσβεστη ελπίδα για πολιτισμένη συζήτηση από κάτω. «Τους είδαμε και αυτούς λοιπόν», με αυτή τη σκέψη έφυγα από το Ολυμπιακό Στάδιο χθες το βράδυ και παρακάτω εξηγώ το γιατί.

Μυστήριες μέρες αυτές εδώ οι πρώτες του Σεπτεμβρίου. Άλλος τις βλέπει για αρχή, άλλος για τέλος. Είναι το ξεκίνημα μίας νέας σεζόν; Είναι το τέλος του καλοκαιριού; Είναι απλά και τα δύο; Όπως και να 'χει, το μεγάλο αυτό live ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε για να αντιπροσωπεύσει κάτι από τα παραπάνω και ήταν βεβαίως εκπλήρωση συναυλιακής επιθυμίας χιλιάδων Ελλήνων που είχαν άχτι να καταφέρουν οι Peppers να μας βρουν στον χάρτη. Τα περισσότερα εισιτήρια είχαν πλέον εξαντληθεί και πολλοί μέτραγαν τις μέρες αντίστροφα πολλούς μήνες πριν, όταν και ανακοινώθηκε η συναυλία.

Sunny Side Of The Razor

Το πρόγραμμα της συναυλίας, που θα μπορούσε να είχε διανεμηθεί καλύτερα και γενικώς μαθεύτηκε αρκετά τελευταία στιγμή, φαίνεται να τηρήθηκε καλά, με τους δικούς μας Sunny Side Of The Razor της Σάννη Χατζηαργύρη να βγαίνουν σαν πρώτο support στις εφτά. Στη μισή περίπου ώρα που βρίσκονταν επί σκηνής προσπάθησαν να δώσουν έναν πρώτο παλμό στο ΟΑΚΑ, έργο πάντα δύσκολο όταν ανοίγεις για τέτοια τεράστια ονόματα που το κοινό απλά καίγεται να δει τον headliner και δεν δίνει δεύτερη σκέψη για σένα και την μπάντα σου. Όπως και να 'χει, οι ίδιοι εκτίμησαν δεόντος και ειλικρινά την ευκαιρία που τους δόθηκε και μάλιστα έγραψαν κάποιο κομμάτι αφιερωμένο στους Peppers, το "Mr. Peppermint" αν άκουσα καλά, για να τους ευχαριστήσουν. Μπορεί το κοινό να μην συγκινήθηκε ιδιαιτέρως, αλλά από αυτή τη μαζική τους προβολή μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν.

AAAK (As Able As Kane)

Στις οχτώ και τέταρτο ήταν η σειρά των βρετανών AAAK (ή As Able As Kane, δεν ξέρω ποιό προτιμούν) να ανέβουν στη σκηνή για να ζεστάνουν το κοινό. Το στάδιο είχε σχεδόν γεμίσει, αλλά οι μουσικές τους δεν φαίνονταν ικανές να προσφέρουν αυτό που χρειαζόταν. Τα ευφυέστατα ρυθμικά μέρη των κομματιών τους σχεδόν σε ανάγκαζαν να κουνηθείς, άλλα όλο το υπόλοιπο ψιλοrock, ψιλοindustrial, ψιλοEBM χαρμάνι μού καθόταν λιγάκι στον λαιμό, και τα φωνητικά πιο ψηλά ακόμη. Προσωπικά δεν τους ευχαριστήθηκα ούτε δευτερόλεπτο και γενικά το θεωρώ από τα ατοπήματα του live, που έχεις μία από τις κορυφαίες και πιο ακριβοπληρωμένες μπάντες στον κόσμο και δεν μπορούσες να έχεις και μαζί σου ένα όνομα κάποιου σεβαστού βεληνεκούς; Τι να κάνεις, τα σαράντα λεπτά κάπως κατάφεραν και πέρασαν.

Red Hot Chili Peppers

Στις δέκα παρά τέταρτο, όμως, με δεκαπέντε λεπτά καθυστέρηση από το πρόγραμμα, έκλεισαν τα φώτα και άρχισε να ακούγεται ο ήχος κάποιου σόλο πνευστού οργάνου. Η στιγμή που χιλιάδες παρευρισκόμενοι στο ΟΑΚΑ περίμεναν, έφτασε. Smith, Flea και Klinghoffer -στο μικρό του το καρεκλάκι καθώς έσπασε προσφάτως το πόδι του- βγήκαν πρώτοι, στο εναρκτήριο jam της βραδιάς, με τον Anthony Kiedis να εμφανίζεται μετά από λίγο, καταχειροκροτούμενος. Η βραδιά ανοίγει με "Monarchy Of Roses" από την πιο πρόσφατη δισκογραφική προσπάθεια της μπάντας και το κοινό ανταποκρίνεται θερμότατα. Το ίδιο και στο "Dani California", αλλά ο πραγματικός χαμός έγινε με το γνωστό σε όλους εναρκτήριο riff του "Can't Stop". Σύσσωμο το ΟΑΚΑ χοροπηδούσε, ενώ δίπλα μου ακριβώς άναψε και το πρώτο καπνογόνο της βραδιάς. Για εκείνο και μόνο το σημείο της συναυλίας ίσως μπορώ να πω πως άξιζε πραγματικά να δώσει κανείς το «παρών» στο Ολυμπακό Στάδιο.

Red Hot Chili Peppers

Η μπάντα λιτή και τα λόγια ελάχιστα. Δεν χρειάζονταν και πολλά άλλωστε. Τα αναμενόμενα «πρώτη μας φορά στην όμορφή σας χώρα, σας ευχαριστούμε» κλπ και "Scar Tissue". Οι Red Hot Chili Peppers είναι από τις λίγες live μπάντες που δεν παίζουν κάθε φορά με σταθερό setlist και αυτό τους τιμά, αλλά αυτό έχει βεβαίως τα καλά και τα κακά του. Εκπλήξεις είχαμε, όπως το "Parallel Universe" που δεν εμφανίζεται συχνά στο οπλοστάσιο της μπάντας, και το ακόμα πιο σπάνιο -και σχετικά άγνωστο- "I Like Dirt" από το "Californication" που ακούστηκε στη συνέχεια. Δεν παρέλειψαν βεβαίως να μας ανταμείψουν και με πολυαγαπημένα χιτάκια, όπου η τριπλέτα "Under The Bridge", "Higher Ground" και "Californication" έγινε το κάτι άλλο με ένα ανατριχιαστικό sing-along από το κοινό.

Red Hot Chili Peppers

Καθισμένος ο Klinghoffer στο σκαμπό του, ήταν ηλίου φαεινότερον πως ήταν λίγος για τον άδειο θρόνο του Frusciante, που δυστυχώς τελικά η απουσία του όντως μου έγινε αισθητή. Η μπάντα δεν φαίνεται να του έχει πραγματική εμπιστοσύνη, αφού ακόμα και ο ήχος του ήταν αρκετά χαμηλωμένος σε σύγκριση με του Flea για παράδειγμα. Ο ίδιος, νιώθοντας πως πρέπει να αποδείξει κάτι, περνάει σε κάποιες διάφορες αναδιομορφώσεις των κομματιών, άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα, και γενικώς μία μουδιασμένη ατμόσφαιρα επικρατεί όσο αφορά στην επίδοσή του. Δεν είναι η επιβλητική ηχητική παρουσία που θα ήθελα στους Peppers που αγαπώ, ενώ σε ορισμένα κομμάτια η απουσία σόλο σε πόναγε. Στα ελεύθερα jam πάντως όμως ο καινούριος δείχνει τα χαρτιά του πιο άνετα, και κάποιες στιγμές ήταν πραγματικά αξιέπαινες. Η χημεία του με τον Flea φαίνεται να 'ναι καλή και ο ίδιος φαίνεται να προσπαθεί πολύ να ενταχθεί όσο το δυνατόν καλύτερα στην ομάδα. Φιλότιμο παιδί, άντε να του κρατήσεις κακία...

Red Hot Chili Peppers

Σε γενικές γραμμές, εκεί στα αριστερά της σκηνής όπου βρισκόμουν, δεν μπορώ να εκφράσω κανένα γενικότερο πρόβλημα στον ήχο. Σε στιγμές μάλιστα μου φαινόταν αρκετά εντυπωσιακός, όπου κάθε νότα του Flea ακουγόταν καμπάνα, κι ας έπαιζε 345 νότες το δευτερόλεπτο. Το ίδιο και για τον ήχο του Smith. Από τον Kiedis σταθερά δεν περίμενα τίποτα, αλλά τελικώς η απόδοσή του μου φάνηκε πολύ καλή και οι γνωστές κριτικές για τις κακές ζωντανές του ερμηνείες μάλλον θα κρίνονταν αβάσιμες για το συγκεκριμένο live.

Red Hot Chili Peppers

Είχαμε φτάσει λίγο πριν την λήξη της συναυλίας, όταν ο Flea ξανάπιασε το μικρόφωνο και με ένα αρκετά συγκινητικό μικρό λόγο μας ξαναευχαρίστησε αναφέροντας πως, ενώ σαν λαός πράγματι περνάμε δύσκολες στιγμές, μόνο φιλόξενους και χαρωπούς ανθρώπους βρήκε τις τελευταίες μέρες που βρίσκεται στην Ελλάδα, και τελικώς έκλεισε το κανονικό set με το "By The Way", πέντε λεπτά μετά τις έντεκα.

Red Hot Chili Peppers

Λίγα λεπτά αργότερα, στη σκηνή εμφανίστηκε ένα από τα έξτρα μέλη της μπάντας που χρησιμοποιούν στις περιοδείες τους, ο οποίος έπαιζε τα υπόλοιπα κρουστά από αυτά που δεν ήταν υπεύθυνος ο Smith. Μαζί οι δύο drummer μπήκαν σε ένα jam που λίγο έλλειψε να θυμήσει κάτι από Αρβανιτάκη (με την καλή έννοια), και τελικώς όλη η μπάντα ξανανέβηκε για το "Suck My Kiss". Επιλέγοντας ύστερα το "Ethiopia", το πέμπτο (!) κομμάτι της βραδιάς από το "I'm With You", δεν μπορούσαν να κλείσουν το encore με κανένα άλλο τραγούδι παρά με το "Give It Away". O Κiedis μάς ευχαρίστησε και μας χαιρέτησε λακωνικά, ενώ οι υπόλοιποι έμειναν επί σκηνής για ένα πανέμορφο, πεντάλεπτο σχεδόν, που ήταν ο ιδανικός τρόπος να μας αποχαιρετήσουν, σχεδόν δύο ώρες μετά, λίγα λεπτά μετά τις έντεκα και μισή.

Red Hot Chili Peppers

«Τους είδαμε και αυτούς λοιπόν». Η συναυλία ήταν καλή, το ίδιο και η απόδοση της μπάντας, αλλά δεν μπορώ να κρύψω πως κάτι μου έλειπε από την χθεσινη βραδιά. Ήταν το πρόσφατο setlist της Βουλγαρίας  που το είχα δει και μου φάνταζε απίθανο; Ήταν η κιθαριστική μαγεία που ήθελα να με αφήσει άφωνο και τελικά δεν με άφησε να ακούσω τίποτα; Πραγματικά δεν ξέρω. Το όνομα έφυγε από τη λίστα, αλλά το άχτι όχι τόσο.

Υ.Γ.: Ο Flea είναι τεράστιος. ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ.

Setlist:

Red Hot Chili PeppersMonarchy Of Roses
Dani California
Can't Stop
Scar Tissue
Look Around
Strip My Mind
Parallel Universe
I Could Have Lied
The Adventures Of Rain Dance Maggie
I Like Dirt
Under The Bridge
Higher Ground
Californication
Goodbye Hooray
By The Way
------------
Chad & Mauro Jam
Suck My Kiss
Ethiopia
Give It Away

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET